Της σύνταξης...

Αξιοποιώντας τη συμφωνία της 20ής Φεβρουαρίου, οι δανειστές έχουν αποσπάσει ήδη τοκοχρεολύσια περίπου 7,5 δισ. ευρώ και απαιτούν από την κυβέρνηση να τιμήσει «στο ακέραιο και εγκαίρως» τις υποχρεώσεις χρέους που ανέλαβαν οι προηγούμενες μνημονιακές κυβερνήσεις, με τις δανειακές συμβάσεις που υπέγραψαν. Την ίδια στιγμή, οι ίδιοι αθετούν τις υποχρεώσεις που ανέλαβαν, αφού δεν έχουν δώσει ούτε σέντσι από... τον Αύγουστο του 2014. Στραγγίζουν, έτσι, συνειδητά την ελληνική κοινωνία από κάθε ικμάδα πόρων. 
Αυτός ο εκβιασμός έχει προφανείς πολιτικούς στόχους: προσπαθούν να επιβάλουν στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ μια «συμφωνία» που στην καλύτερη των περιπτώσεων θα την εγκλωβίζει στη διαχείριση της υπάρχουσας κατάστασης, αποκλείοντας από τη συζήτηση κάθε φιλεργατικό-φιλολαϊκό μέτρο. Γνωρίζουν ότι μια τέτοια διαχείριση θα φθείρει γρήγορα τον ΣΥΡΙΖΑ, όπως έφθειρε τους προκατόχους του, θα ανοίξει τις πολιτικές προοπτικές για μια κυβέρνηση «Εθνικής Ενότητας», δηλαδή θα εξουδετερώσει την ανατρεπτική δυναμική των εκλογών της 25 Γενάρη. Και την εξέλιξη αυτήν τη θεωρούν απαραίτητη, όχι μόνο για το «ελληνικό πρόβλημα», αλλά κυρίως για να εμποδίσουν την εξάπλωση των ιδεών της πολιτικής ανατροπής σε όλη την Ευρώπη. 
Η αναζωπύρωση της δυναμικής των Podemos αποδεικνύει ότι οι «θεσμοί» έχουν πραγματικούς λόγους να φοβούνται: η παράταση της οικονομικής κρίσης διευρύνει την πολιτική κρίση και αστάθεια, δημιουργεί εύφορο έδαφος για να ανθήσουν παντού οι πολιτικές εργατικής αντίστασης. Γι’ αυτό το «παράδειγμα» ΣΥΡΙΖΑ αντιμετωπίζεται τόσο άτεγκτα και εχθρικά.
Oμως αυτή η διαπίστωση δημιουργεί ειδικές υποχρεώσεις και στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Έστω και την τελευταία στιγμή, απαιτείται αλλαγή πορείας στις διαπραγματεύσεις με τους δανειστές. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ εγκλωβιστεί, με όποια προσχήματα, σε μνημονιακή συμφωνία, θα έχει πάρει το δρόμο προς μια βαθιά κρίση εμπιστοσύνης στη σχέση του με την κοινωνική βάση που τον στήριξε, το δρόμο προς μια γρήγορη ανατροπή ή εσωτερική μετάλλαξη. 
Η στάση πληρωμών προς τους τοκογλύφους –μια τακτική που απορρέει και από τη συνεδριακή απόφαση του ΣΥΡΙΖΑ που δήλωνε ότι δεν θα δεχθεί άλλες κοινωνικές θυσίες για τη δύναμη του ευρώ... – είναι ένα ισχυρό όπλο. Πίσω από τη βιτρίνα της ισχύος της Ευρώπης των τραπεζιτών, υπάρχει η πραγματικότητα της Ευρώπης της κρίσης, της όξυνσης των ανταγωνισμών, των οικονομικών και πολιτικών αδιεξόδων.
Για να υπερασπίσει τον κόσμο που εκπροσωπεί, η πολιτική ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ δεν πρέπει να διστάσει να στραφεί στην ανυπακοή, έστω και την τελευταία στιγμή. Ανοίγοντας ταυτόχρονα τη γενικότερη συζήτηση για το χρέος. Επιστρέφοντας με συγκεκριμένες πράξεις στο ριζοσπαστικό πρόγραμμα φιλολαϊκών, φιλεργατικών μεταρρυθμίσεων που υποσχέθηκε προεκλογικά. Με αυτόν τον τρόπο μια ρήξη γίνεται σχεδιασμένη πολιτική με σοβαρές προοπτικές νίκης, και όχι ένα «ατύχημα» (που μπορεί και να αποτελεί τον πρόλογο μιας απότομης στροφής δεξιά) ή ακόμα και ένα όπλο στη φαρέτρα των δανειστών. 
Oλα πλέον παίζονται στην κόψη του ξυραφιού...