ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ:
Η Φώφη Γεννηματά, ο Οδυσσέας Κωνσταντινόπουλος και ο Ανδρέας Λοβέρδος διεκδικούν την προεδρία του ΠΑΣΟΚ την Κυριακή 14/6, μετά την αποχώρηση του Βενιζέλου, στο 10ο Συνέδριο του άλλοτε κραταιού κόμματος. Ο πρώην γραμματέας της ΔΗΜΑΡ Θανάσης Θεοχαρόπουλος είναι ο διάδοχος του Κουβέλη στην ηγεσία του κόμματος, έπειτα από την ψηφοφορία στη διάρκεια του 4ου Συνεδρίου της «υπεύθυνης Αριστεράς». Μετά την πρόσφατη εκλογική εξαφάνιση της ΔΗΜΑΡ, και το ΠΑΣΟΚ φαίνεται πως έχει μπει σε ανάλογη πορεία. Έτσι, τα υπολείμματα της εγχώριας σοσιαλδημοκρατίας αναζητούν ρόλο συμπληρώματος σε διάφορα σενάρια ανασύνθεσης της «Κεντροαριστεράς» και -γιατί όχι- δημιουργίας νέων κυβερνητικών σχημάτων, με ή χωρίς τον ΣΥΡΙΖΑ. Οι χρεοκοπημένες ιδέες, η πλήρης απαξίωση στα μάτια της κοινωνίας και η ανεπάρκεια των «ενδιάμεσων πολιτικών», σε εποχές άγριας κρίσης του συστήματος, συνηγορούν ότι η κατάσταση αποσύνθεσης του συγκεκριμένου πολιτικού χώρου μοιάζει μη αναστρέψιμη.
ΥΨΗΛΑ ΚΕΡΔΗ... ΣΕ ΚΑΙΡΟΥΣ ΚΡΙΣΗΣ
Ορισμένοι εγχώριοι καπιταλιστές φαίνεται ότι μόνο χαμένοι δεν βγήκαν από την παρατεταμένη οικονομική κρίση: Αύξηση καθαρών κερδών κατά 50% (22,8 εκατ. ευρώ έναντι 15,2 πέρυσι) παρουσίασε το α’ τρίμηνο η ΜΕΤΚΑ (Μυτιληναίος). Tα Ελληνικά Πετρέλαια (Λάτσης) επέστρεψαν επίσης στην κερδοφορία: Τα συγκρίσιμα καθαρά κέρδη διαμορφώθηκαν στα 55 εκατ. ευρώ στο πρώτο τρίμηνο έναντι ζημιών 19 εκατ. ευρώ το ίδιο διάστημα πέρυσι. Τα ίδια «καλά νέα» και για τη Μότορ Όιλ (Βαρδινογιάννης) με καθαρά κέρδη 41,68 εκατ. ευρώ και την Τράπεζα Πειραιώς (Σάλλας), που εμφάνισε επαναλαμβανόμενα καθαρά κέρδη 23 εκατ. ευρώ. Για την ώρα η κυβέρνηση προσανατολίζεται σε έκτακτη εισφορά 5%-10% σε επιχειρήσεις με καθαρά κέρδη άνω των 5 εκατ. ευρώ, που ελπίζει να αποφέρει εισπράξεις 1,064 δισ. ευρώ, σύμφωνα με παλαιότερο νόμο του Παπακωνσταντίνου. Διάφοροι οικονομικοί αναλυτές εκτιμούν ότι μια τέτοια κίνηση θα αποφέρει μόλις 160-170 εκατ. ευρώ, με βάση τους ισολογισμούς του 2014 για τις εισηγμένες εταιρείες στο Χρηματιστήριο. Μάλλον θα ήταν αποτελεσματικότερο η κυβέρνηση να επανέλθει στην πάγια θέση της Αριστεράς για αύξηση του συντελεστή φορολογίας στις μεγάλες επιχειρήσεις, με μόνιμο χαρακτήρα, και ταυτόχρονα κατάργηση των φορολογικών προνομίων του κεφαλαίου (όπως π.χ. του εφοπλιστικού) ως βασική πηγή χρηματοδότησης μέτρων κοινωνικής πολιτικής.
ΝΕΑ ΕΜΠΟΔΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ Ν. ΡΩΜΑΝΟ
Παρότι ο Νίκος Ρωμανός έχει περάσει το 1/3 των μαθημάτων του εξαμήνου της σχολής όπου είχε επιτύχει (όπως όριζε η σχετική τροπολογία που ψηφίστηκε τον περασμένο Δεκέμβριο για την εξ αποστάσεως φοίτηση), ο ανακριτής απέρριψε την αίτηση χορήγησης εκπαιδευτικής άδειας με «βραχιολάκι» ώστε να παρακολουθεί εργαστήρια στο ΤΕΙ Αθηνών. Με αφορμή την αρνητική γνώμη του ανακριτή, ο υπουργός Δικαιοσύνης Ν. Παρασκευόπουλος δήλωσε ότι θα παρακολουθήσει την εξέλιξη του θέματος, χωρίς δυνατότητα παρέμβασης για τη συγκεκριμένη υπόθεση, στο όνομα της «ανεξάρτητης» Δικαιοσύνης. Φαίνεται πως ορισμένοι κρατικοί μηχανισμοί δεν συγχωρούν την 35ήμερη απεργία πείνας του Ρωμανού και το πλατύ κίνημα συμπαράστασης στον αγώνα του, που επέβαλαν στην τότε κυβέρνηση την αλλαγή της σχετικής διάταξης. Για την κυβέρνηση με «κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ», στελέχη του οποίου πρωτοστάτησαν εκτός και εντός Βουλής για τη δικαίωση του Ν. Ρωμανού, δεν χωρά καμία άλλη στάση πέρα από την άμεση χορήγηση της σχετικής άδειας!
ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΕΠΙΛΕΚΤΙΚΗ ΕΥΑΙΣΘΗΣΙΑ
Οι αντιδράσεις που οδήγησαν την Ε. Παναρίτη στη μη αποδοχή του διορισμού της ως εκπροσώπου της Ελλάδας στο ΔΝΤ έδειξαν τα υγιή αντανακλαστικά ενός σημαντικού τμήματος του στελεχικού δυναμικού του ΣΥΡΙΖΑ και αυτό μόνο ως καλό νέο μπορεί να εκληφθεί. Με βάση αυτή την παραδοχή και χωρίς καμία διάθεση υπεράσπισης ενός μνημονιακού «γερακιού», αξίζει μία ακόμα επισήμανση: ορισμένοι από τους διαφωνούντες δεν έδειξαν την ίδια «ευαισθησία» για μια σειρά άλλες επιλογές προσώπων, που επίσης πρέπει να έχουν την τύχη της Παναρίτη. Πρόσωπα σοσιαλφιλελεύθερα, που δεν έχουν καμία σχέση με τις αξίες της Αριστεράς και την εφαρμογή αριστερής-ριζοσπαστικής πολιτικής, παρ’ όλα αυτά κατέχουν κομβικές θέσεις στον κρατικό μηχανισμό και σε άλλους κρίσιμους τομείς. Είναι οι ίδιοι διαφωνούντες που προώθησαν συστηματικά την παράκαμψη της συλλογικής κομματικής λειτουργίας, την αυτονόμηση του (στενού) προεδρικού/πρωθυπουργικού επιτελείου και τα «συναινετικά ανοίγματα» στην καραμανλική Δεξιά και την «υγιή επιχειρηματικότητα». Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, ζητούν και «κομματική πειθαρχία» (χωρίς οι ίδιοι να την τηρούν σε μια σειρά ζητήματα, όπως ο διορισμός Ταγματάρχη στην ΕΡΤ), σε μια «συμφωνία» που χαρακτηρίζεται ήδη «αρκετά επώδυνη», ακόμα και στην πιο ήπια εκδοχή της.