Η μεγάλη εργατική-λαϊκή νίκη του ΟΧΙ

Ελένη Πορτάλιου: Tο OXI των λαϊκών τάξεων και των νέων είναι το ισχυρό όπλο στις συγκρούσεις που έρχονται

Οι λαϊκές τάξεις, οι νέες και οι νέοι, πήραν στα χέρια τους το ΟΧΙ και το ανέδειξαν, με συντριπτικά ποσοστά, στο ισχυρότερο μέσο πάλης ενάντια στις συμφωνίες-δεσμά που απεργάζονται οι εκπρόσωποι των αγορών και του μεγάλου κεφαλαίου στην Ευρωπαϊκή Ένωση και την Ελλάδα. 
Το ΟΧΙ είναι μια συλλογική πράξη αντίστασης στην τρομοκρατία και την ταπείνωση του λαϊκού κόσμου, που αναδεικνύει τη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία σε πρωταγωνιστή των σημερινών και αυριανών αγώνων. Το ΟΧΙ δεν είναι ένα απλό διαπραγματευτικό χαρτί με ημερομηνία λήξης. Η κοινωνική πρωτοβουλία, που ξεκίνησε με τις πλατείες και τα μεγαλειώδη συλλαλητήρια, επανέρχεται στο προσκήνιο της ιστορίας. Ο κόσμος ο οποίος πήρε στα χέρια του το ΟΧΙ μπορεί να κρατήσει στα χέρια του και την πολιτική της χώρας.
Το παλαιό πολιτικό σύστημα έχει καταρρεύσει. Έχουν, όμως, αποδυναμωθεί και οι τάσεις της προσαρμογής στις προτάσεις των «θεσμών» εντός ΣΥΡΙΖΑ και εντός της συστημικής ζώνης που, προσεγγίζοντας την κυβέρνηση, διατηρεί ή ανακτά τις θέσεις της στο κράτος. Το ΟΧΙ διέσχισε ηρωικά το ομιχλώδες πολιτικό τοπίο των δημόσιων δηλώσεων ανώτερων κυβερνητικών παραγόντων και «αξιωματούχων» οι οποίοι, παίρνοντας αποστάσεις από τον πρωθυπουργό, πυροβολούσαν τα πόδια της κυβέρνησης.
Το ΟΧΙ πήρε στα χέρια της σύμπασα η Αριστερά πλην Λακεδαιμονίων ‒πλην της ηγεσίας του ΚΚΕ. Αυτή η πολιτική ενότητα, με τις υπαρκτές διαφοροποιήσεις, δεν πρόκειται να καταλυθεί την επομένη των εκλογών. Αντίθετα θα συμπλεύσει σταθερά με το ρεύμα της λαϊκής κοινωνικής συμμαχίας. 
Γνωρίζουμε ότι η σύγκρουση με τους δανειστές θα είναι σκληρή και δεν θα τελειώσει με τη λήξη των διαπραγματεύσεων. Όσοι εκπρόσωποι των «θεσμών» και των κυβερνήσεων μεταβλήθηκαν μέσα σε λίγες ώρες σε κομματάρχες του «Ναι» δεν έχουν παραδώσει τα όπλα τους. Στη μεταδημοκρατία επιτρέπεται να ψηφίζουμε αλλά η λαϊκή ετυμηγορία δεν επηρεάζει τις αποφάσεις των ανέλεγκτων θεσμών του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού, που υπερκαθορίζουν την πολιτική καταλύοντας ταυτόχρονα την εθνική και λαϊκή κυριαρχία.
Συνεχίζουμε, λοιπόν, τον αγώνα χωρίς άσκοπες αντιπαραθέσεις, με σθένος αλλά και αμεροληψία, με αποφασιστικότητα αλλά και σταθερό στόχο να αντιπαρατάξουμε στην Ευρωπαϊκή Ένωση των αγορών και του μεγάλου κεφαλαίου το πιο ευρύ κοινωνικό και πολιτικό μέτωπο στην Ελλάδα και την Ευρώπη. Ο δύσκολος δρόμος που έχουμε μπροστά μας αποτελεί μετά το ΟΧΙ λαϊκή επιλογή απέναντι στην υποταγή και τη βέβαιη ήττα. 

Μιχάλης Υδραίος: Σαφές μήνυμα για την υλοποίηση του προεκλογικού προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ

Το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος της 5ης Ιούλη αποτελεί μια ισχυρή απάντηση στην πολιτική και οικονομική ηγεμονία της ΕΕ και στις νεοφιλελεύθερες επιλογές της. Αποτελεί ένα σαφές μήνυμα απόρριψης των πολιτικών που εφαρμόσθηκαν ενάντια στα πληβιακά στρώματα της ελληνικής κοινωνίας.
Είναι ένα σαφές μήνυμα για οριστική εγκατάλειψη των πολιτικών της λιτότητας, για την υλοποίηση του προεκλογικού προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ. 
Κυρίως είναι ένα αποτέλεσμα έκφρασης της κοινωνικής και πολιτικής χειραφέτησης των εργαζομένων, των άνεργων, της νεολαίας, των «πολλών» που δεν έχουν πλέον να χάσουν τίποτα.
Το χθεσινό αποτέλεσμα δεν αποτελεί ένα αριθμητικό δεδομένο, διαθέτει τεράστιο ταξικό πρόσημο και αντίστοιχη δυναμική.  Οι πολλοί, οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι αγρότες, οι νέοι, τα δυναμικά στρώματα της κοινωνίας, επέλεξαν το ΟΧΙ παρά τις κλειστές τράπεζες και την υστερία των συστημικών ΜΜΕ. Οι πλούσιοι, η πλειοψηφία της μικρής και μεσαίας επιχειρηματικότητας, η πλειοψηφία της τρίτης ηλικίας, κυρίως λόγω φόβου, επέλεξαν το ΟΧΙ. 
Το αποτέλεσμα αποτελεί ισχυρή εντολή και παρακαταθήκη για τον ΣΥΡΙΖΑ και την κυβέρνηση στην κατεύθυνση της επιτάχυνσης και της εμβάθυνσης του κυβερνητικού έργου, με προσανατολισμό την υλοποίηση του προγράμματος της Θεσσαλονίκης. Αποτελεί εντολή για μια συμφωνία, εάν τελικά αυτή υπάρξει, που θα είναι κοινωνικά δίκαιη, δεν θα αναστέλλει τις προγραμματικές μας προτεραιότητες και θα περιλαμβάνει μια τολμηρή διευθέτηση του χρέους ώστε να είναι βιώσιμη.

Γιώργος Σαπουνάς: Εντολή για απελευθέρωση!

Το δημοψήφισμα αποτέλεσε μια κορυφαία μονομερή και συγκρουσιακή επιλογή και ως τέτοια κατανοήθηκε από την κοινωνία. Και μόνο το κινηματικό στοιχείο που αναδείχτηκε με τις συγκεντρώσεις που θύμισαν 2011, αρκεί για να του προσδώσει σαφές πρόσημο. Η ταξική γραμμή διαπέρασε την χώρα απ’ άκρου εις άκρον. 
Το συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών και η κοινή δήλωση αποτελούν μια κίνηση που αποσκοπεί στο να δυναμώσει τη διαπραγματευτική δυνατότητα της ελληνικής κυβέρνησης, μειώνοντας την επιθετική κρουστικότητα του ΟΧΙ και το ενδογενές μήνυμα της ρήξης σχηματίζοντας ταυτόχρονα ένα μέτωπο «εθνικής ενότητας». Εντούτοις, ανεξάρτητα από τις προθέσεις των εμπνευστών τους, κινούνται στην αντίθετη κατεύθυνση της δυναμικής που διαμόρφωσε το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος. Πρώτα απ’ όλα γιατί αντιφάσκουν με την αυστηρή λαϊκή καταδίκη των πολιτικών εκπροσωπήσεων του μνημονιακού μετώπου του ΝΑΙ. Κυρίως όμως γιατί διακινδυνεύουν να εκληφθούν ως μήνυμα αδυναμίας από την εγκληματική απέναντι στον ελληνικό λαό και τους ευρωπαϊκούς λαούς, «Ιερά Συμμαχία» των δανειστών καθώς και από την ντόπια οικονομική ελίτ.
Μια ενδεχόμενη συμφωνία μέσα στο νεοφιλελεύθερο πλαίσιο, που θα αποδέχεται τον «μονόδρομο» της υποτίμησης της εργασίας και θα παγιώνει την ανατροπή των ταξικών συσχετισμών υπέρ της ντόπιας οικονομικής ελίτ, που επέβαλαν τα μνημόνια της 5ετίας, απειλεί να ακυρώσει το αριστερό περιεχόμενο της κυβέρνησης και να δώσει την πολιτική νίκη στους δανειστές και την ντόπια οικονομική ολιγαρχία. Ταυτόχρονα διακινδυνεύει να ακυρώσει την αναδυόμενη ελπίδα των λαών πανευρωπαϊκά και την πολυπόθητη στροφή προς τ’ αριστερά.  
Αντίθετα το συντριπτικό, ταξικό και αποφασιστικό ΟΧΙ δίνει στην κυβέρνηση τη δυνατότητα και την υποχρέωση να ξεκινήσει από «μηδενική βάση» την διεκδίκηση απέναντι στους «θεσμούς».  Με την πεποίθηση και την προσδοκία πως η είσοδος του λαϊκού παράγοντα στο προσκήνιο, πρώτα στην Ελλάδα και ως κλιμακούμενη πίεση πάνω στις πολιτικές δυνάμεις ευρύτερα στην Ευρώπη, θα διαμορφώσει στη διαπραγμάτευση/σύγκρουση όρους ευνοϊκότερους για την πολιτική  διακύβευση, κατ’ αρχήν της ανατροπής της λιτότητας.  Αλλά και με την αποφασιστικότητα ότι διαθέτει εναλλακτικούς δρόμους αντιμετώπισης των εκβιασμών, απαντώντας σε ενδεχόμενα νέα τελεσίγραφα με την άμεση  νομοθέτηση των πιο σημαντικών από τις εξαγγελίες της, που αφορούν την αναδιανομή και την ανάκτηση των εργατικών και λαϊκών δικαιωμάτων διεκδικώντας ταυτόχρονα τη διαγραφή του χρέους. Έτοιμη να κάνει το αποφασιστικό βήμα της γενικής παύσης πληρωμών προς τους δανειστές και της εθνικοποίησης των τραπεζών.

Γιάννης Μηλιός: Πληβείοι εναντίον πατρικίων

Η πολιτική δεν είναι η τέχνη του εφικτού, είναι η συνεχής αναδιάταξη ενός συσχετισμού δύναμης μεταξύ των δρώντων πολιτικών υποκειμένων (κομμάτων, κρατικών μηχανισμών, κινημάτων κ.λπ.). Πρόκειται για έναν πολιτικό συσχετισμό δύναμης που σε τελευταία ανάλυση αντανακλά τα αντιτιθέμενα ταξικά συμφέροντα που διασχίζουν την (ελληνική) κοινωνία.
Η προκήρυξη του δημοψηφίσματος από την ελληνική κυβέρνηση επέτρεψε να εκδηλωθεί με απόλυτη καθαρότητα στην κεντρική πολιτική σκηνή η ταξική πόλωση της ελληνικής κοινωνίας, την οποία από το 2010 παρόξυνε η οικονομική κρίση και οι πολιτικές διαχείρισής της. Η εργατική τάξη και τα ευρύτερα λαϊκά στρώματα είδαν στο δημοψήφισμα την ευκαιρία να συσπειρωθούν στο «όχι», δηλαδή να εκφράσουν με κατηγορηματικό τρόπο την απαίτησή τους να ανατραπούν οι πολιτικές λιτότητας, να δοθεί προτεραιότητα στις κοινωνικές ανάγκες, ενάντια στις «ανάγκες» κερδοφορίας του κεφαλαίου. Οι κυρίαρχες τάξεις και τα στηρίγματά τους, τα εύπορα στρώματα των μεσαίων τάξεων, ιδίως εκείνα που στελεχώνουν ανώτερες και ανώτατες θέσεις στις οικονομικές δομές αλλά και στους μηχανισμούς του κράτους, συσπειρώθηκαν με τον ίδιο φανατισμό στο «ναι», έχοντας «πειστεί» από την ακραία προπαγάνδα των ιδιωτικών ΜΜΕ ότι το διακύβευμα του δημοψηφίσματος ήταν «ναι ή όχι στην Ευρώπη». Οποία σύμπτωσις: Στην Εκάλη οι «ευρωπαϊστές» ήταν το 84,6% των ψηφοφόρων, στην Κηφισιά 64,6%, στη Βούλα 63,9% κ.ο.κ. Αντίθετα, στον Ασπρόπυργο αυτοί οι «ευρωπαϊστές» ήταν μόλις 20,8%, στο Πέραμα 23,4%, στις Αχαρνές 24,75% κ.ο.κ.
 Η πολιτική νίκη που κατέγραψε η κυβέρνηση, στηριγμένη στην ξεκάθαρη στάση της κοινωνικής πλειοψηφίας, αναδιέταξε τον πολιτικό συσχετισμό δύναμης και ανέδειξε τον ΣΥΡΙΖΑ ως τον αδιαμφισβήτητο πολιτικό ηγεμόνα στο εσωτερικό της χώρας. 
Το ζητούμενο είναι η ηγεμονία αυτή της παρούσας στιγμής να αποκρυσταλλωθεί σε μια στρατηγική γρήγορων και ριζικών τομών και ρήξεων με τα συμφέροντα της ολιγαρχίας και του κεφαλαίου στο εσωτερικό της χώρας και σε μια σταθερή διαπραγματευτική γραμμή με τους ευρωπαϊκούς θεσμούς, ώστε η όποια συμφωνία για την κάλυψη των χρηματοδοτικών αναγκών του ελληνικού Δημοσίου να μη βραχυκυκλώνει τη στρατηγική αυτή. 
Το εγχείρημα μοιάζει δύσκολο, για κάποιους ίσως να φαντάζει και ακατόρθωτο. Είναι εντούτοις απόλυτα ρεαλιστικό υπό δύο προϋποθέσεις: τη διατήρηση της κινηματικής δυναμικής στο εσωτερικό και την ανάπτυξη αντίστοιχων κινημάτων κοινωνικής αλλαγής στις άλλες χώρες της Ευρώπης. Με τις μάζες στο προσκήνιο κανένας αντίπαλος δεν είναι ανίκητος.

Σόφη Παπαδόγιαννη: Κανένα περιθώριο για παρερμηνείες

Όταν ανοίγει η κάλπη συνηθίζεται τα κομματικά επιτελεία, οι πολιτικοί αναλυτές, τα ΜΜΕ, να «διαβάζουν» τα μηνύματα του αποτελέσματος, να αναλύουν τα χαρακτηριστικά και το ποιοτικό τους βάθος, να το χρωματίζουν σύμφωνα με τις δικές τους απόψεις και στοχεύσεις. Στην περίπτωση όμως του δημοψηφίσματος της 5ης Ιουλίου, το όχι είναι τόσο ηχηρό που δεν αφήνει κανένα περιθώριο (παρ)ερμηνείας.
Οι δυνάμεις της εργασίας και της νεολαίας απέρριψαν την πρόταση-τελεσίγραφο των ΕΕ-ΔΝΤ. Είπαν ρητά και κατηγορηματικά ότι δεν αποδέχονται πλέον μνημόνια, λιτότητα και πολιτικές νεοφιλελεύθερης απορρύθμισης της ζωής τους, δεν αποδέχονται τη μετατροπή της χώρας σε γερμανική αποικία.
Παρά τους πρωτοφανείς εκβιασμούς και τις απειλές των δανειστών, παρά την οικονομική ασφυξία, την εμετική προπαγάνδα και τρομοϋστερία, τις κλειστές τράπεζες, παρά τις απειλές των εργοδοτών για απολύσεις, ο ελληνικός λαός όρθωσε το ανάστημά του απέναντι στις συνασπισμένες δυνάμεις της παγκόσμιας και εγχώριας αντίδρασης, που επιχειρούν, βιαίως πλέον, να τον επαναφέρουν στον «ορθό» και «ασφαλή» δρόμο της συμμόρφωσης στις επιταγές των επικυρίαρχων.
Το παλλαϊκό όχι στην υποταγή ήταν η απάντηση. Δείγμα της αποφασιστικότητας και της αγωνιστικής διάθεσης του ελληνικού λαού, προκειμένου να υπερασπιστεί το δημοκρατικό του δικαίωμα να είναι αυτός που θα επιλέγει την πορεία και την προοπτική για τον τόπο του.
Το ΟΧΙ συνιστά κόλαφο για το εγχώριο και το ξένο κατεστημένο. Ενισχύει την κυβέρνηση και αποτελεί νέα αφετηρία για να εφαρμόσει το ριζοσπαστικό και προοδευτικό της πρόγραμμα. Ταυτόχρονα τη δεσμεύει να μην αποδεχθεί μια επώδυνη συμφωνία, βασισμένη στη θανατηφόρα συνταγή της λιτότητας, και να μην υποκύψει σε νέους εκβιασμούς και στις απειλές των δανειστών.
Η λαϊκή ετυμηγορία υποχρεώνει την κυβέρνηση να προχωρήσει πιο αποφασιστικά στην αποδυνάμωση της εγχώριας ολιγαρχίας, προβαίνοντας άμεσα στην εθνικοποίηση των τραπεζών και στο χτύπημα του μιντιακού κατεστημένου. Σε περίπτωση που οι δανειστές συνεχίσουν την τακτική του οικονομικού στραγγαλισμού και των τελεσιγράφων εξόντωσης των λαϊκών στρωμάτων, η κυβέρνηση δεν πρέπει να διστάσει να επιλέξει πορεία ρήξης και εξόδου από την Ευρωζώνη. Άλλωστε για την Αριστερά υπέρτατες αξίες είναι η επιβίωση του ελληνικού λαού, η υπεράσπιση της λαϊκής κυριαρχίας και της δημοκρατίας, και όχι το νόμισμα.
Η κυβέρνηση και ο ΣΥΡΙΖΑ καλούνται να τιμήσουν το ιστορικό ΟΧΙ του λαού μας και μαζί του να ανοίξουν νέους προοδευτικούς και σοσιαλιστικούς ορίζοντες για τον τόπο.