Μια νίκη που ήρθε από τη λαϊκή κινητοποίηση

Χιλιάδες άνθρωποι σε όλη τη χώρα έχασαν κυριολεκτικά τον ύπνο τους για να οργανώσουν την καμπάνια του ΟΧΙ, για να φτάσει το μήνυμα της απόρριψης των τελεσιγράφων της τρόικας σε κάθε γειτονιά και εργατικό χώρο, στη μία εβδομάδα που είχαν στη διάθεσή τους. Ήταν άλλωστε το μοναδικό όπλο που είχε το στρατόπεδο του ΟΧΙ απέναντι στο κλίμα πανικού, την ανηλεή εκστρατεία φόβου και παραπληροφόρησης των καθεστωτικών ΜΜΕ, τις κλειστές τράπεζες λόγω ΕΚΤ, την εργοδοτική τρομοκρατία και τις καταστροφικές επιδιώξεις διάφορων αντιδραστικών επιτελείων, ντόπιων και διεθνών. 
Από την επομένη της ανακοίνωσης του δημοψηφίσματος, σε αρκετούς δήμους στήθηκαν πλατιές-ενωτικές επιτροπές για τη νίκη του ΟΧΙ «από τα κάτω» (Ζωγράφου, Ν. Σμύρνη κ.α.). Κοινωνικοί φορείς, δημοτικές παρατάξεις, δίκτυα αλληλεγγύης, πολιτιστικοί και φοιτητικοί σύλλογοι, αντιρατσιστικές κινήσεις, μαζί με τις δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ (ακόμα και του αντιεξουσιαστικού χώρου), έβγαλαν εκατοντάδες ανακοινώσεις υπέρ του ΟΧΙ και αποτέλεσαν τη μαγιά πρωτοβουλιών συλλογικής δράσης, που όργωσαν τα πεζοδρόμια για να ενισχύσουν το ηθικό του κόσμου μας. Για να μετασχηματίσουν σε ΟΧΙ τις πλειοψηφικές τάσεις απέχθειας και οργής προς την πολιτική της λιτότητας και του αυταρχισμού, που παρουσιάζεται ως «μονόδρομος» από τις Βρυξέλλες. 
Ειδικά για το κόμμα ΣΥΡΙΖΑ, η προεκλογική εκστρατεία του δημοψηφίσματος έβγαλε τα κομματικά μέλη και στελέχη από τη θέση του παρατηρητή (ή ακόμα χειρότερα χειροκροτητή) της διαπραγμάτευσης, υλοποιώντας τον αναντικατάστατο ρόλο του κόμματος ως εργαλείου που οργανώνει τις μάχες και μέσα από αυτές διευρύνει την πολιτική και ιδεολογική του επιρροή σε πλατιά τμήματα της κοινωνίας. Παρά την πολύμηνη υπολειτουργία του κομματικού μηχανισμού, αποδείχτηκε ότι στις κρίσιμες στιγμές το κόμμα αποτελεί μια ισχυρή «ασπίδα» και ταυτόχρονα «δόρυ» για τον ταξικό πόλεμο που διεξάγεται. Τόσο για τον κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ όσο και για την κυβέρνηση. 
Αυτό το δυναμικό της κοινωνικής και πολιτικής Αριστεράς έφτιαξε κείμενα υπογραφών, προκηρύξεις, αυτοκόλλητα με το ΟΧΙ, που μοιράστηκαν μαζικά. Τοποθέτησε πανό με συνθήματα υπέρ του ΟΧΙ σε κεντρικά σημεία πολλών πόλεων (ακόμα και στον Λευκό Πύργο και το Λυκαβηττό...), ζωγράφισε πλακάτ και δημιούργησε αέρα νίκης του ΟΧΙ με περιοδείες σε εργατικούς χώρους (νοσοκομεία, δήμους κ.λπ.), τοπικές πορείες, μικροφωνικές σε πλατείες, τοίχους γεμάτους με τις πολύχρωμες αφίσες της καμπάνιας του ΟΧΙ. Παράλληλα, το Διαδίκτυο κατακλύστηκε από βίντεο και αναρτήσεις πρωτοφανούς ευρηματικότητας και χιούμορ, που «κούρευαν» τα ποσοστά του φόβου και αποκάλυπταν τη χυδαία προπαγάνδα των οπαδών του «ΝΑΙ σε όλα». Αυτός ο κόσμος ήταν που έδωσε τον αγώνα για την επικράτηση του ΟΧΙ, μέχρι την τελευταία ώρα, μέσα και έξω από τα εκλογικά κέντρα, και σε αυτόν κυρίως πιστώνεται η μεγάλη εργατική-λαϊκή νίκη της 5ης Ιουλίου. 
Νίκη που έδειχνε αναπόφευκτη μετά τη μεγαλειώδη συγκέντρωση στο Σύνταγμα, την Παρασκευή 3/7. Το μέγεθος του πλήθους και ο παλμός των συγκεντρωμένων, η υποστήριξη των ανθρώπων της τέχνης και του πολιτισμού που στρατεύτηκαν σε αυτή την υπόθεση, οι διεθνείς αντιπροσωπείες από οργανώσεις και κόμματα της ευρωπαϊκής Αριστεράς που χαιρέτησαν πριν από την ομιλία του Α. Τσίπρα, φανέρωσαν ένα πανίσχυρο μπλοκ που έδωσε άλλη δυναμική στη μέχρι τα μέσα της περασμένης εβδομάδας αμφίρροπη εκλογική αναμέτρηση.
Ο ενθουσιασμός και η πίστη του κόσμου ότι αυτή η μάχη μπορεί και πρέπει να κερδηθεί, η επιμονή του «είμαστε περισσότεροι, έχουμε δίκιο και θα νικήσουμε», η αναγκαιότητα να τελειώνουμε με τα προγράμματα κοινωνικής λεηλασίας και τον χρεοκοπημένο πολιτικό κόσμο, διέλυσαν κάθε κυβερνητική παλινωδία και ουσιαστικά ακύρωσαν τα σχέδια συστημικών κέντρων για ανατροπή της μοναδικής κυβέρνησης «με κορμό την Αριστερά» στην ΕΕ. Είναι από αυτές τις στιγμές της ιστορίας, που ο κόσμος «τραβάει από το μανίκι» τις πολιτικές ηγεσίες της Αριστεράς και τις «σηκώνει πολύ ψηλότερα από το μπόι τους», όπως εύστοχα έγραψε ο Π. Παπακωνσταντίνου.