Η προεκλογική «σημαία» του ΣΥΡΙΖΑ: Ποιος είναι ο… καταλληλότερος να εφαρμόσει το μνημόνιο!

«Γεννήθηκα την 20ή Αυγούστου»…
Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ παίρνει σαν δεδομένο το 3ο μνημόνιο και τη δέσμευση για πλήρη υλοποίησή του και θέτει το ερώτημα: Ποιος είναι ο… καταλληλότερος να εφαρμόσει το μνημόνιο; Ο ΣΥΡΙΖΑ ή η ΝΔ; Ο Τσίπρας ή ο Μεϊμαράκης; Μάλιστα, ο Αλέξης Τσίπρας στη ΔΕΘ είπε ότι οποιαδήποτε σκέψη αναδιαπραγμάτευσης είναι επικίνδυνη. Έτσι, το πάγιο ερώτημα των δημοσκοπήσεων «Ποιος είναι ο καταλληλότερος για πρωθυπουργός» μπορεί τώρα να κάνει μια νέα καριέρα, ανανεωμένο και τροποποιημένο σε «Ποιος είναι ο καταλληλότερος μνημονιακός πρωθυπουργός;»… 
Στη συνέντευξη Τύπου στη Θεσσαλονίκη, ο Αλέξης Τσίπρας ρωτήθηκε αν έχει να κάνει κάποιαν αυτοκριτική για το γεγονός ότι υποσχέθηκε κατάργηση των μνημονίων και αντ’ αυτού έφερε ένα σκληρό μνημόνιο και, αφού είπε πως «δώσαμε σκληρό αγώνα κ.λπ.», δήλωσε: «αφήνουμε πίσω μας το παρελθόν και κοιτάμε μπροστά». Θα μπορούσε να προσθέσει κάλλιστα «Γεννήθηκα την 20ή Αυγούστου», ημέρα που παραιτήθηκε η κυβέρνησή του…
Με λίγα λόγια, το έγκλημα της ψήφισης του 3ου μνημονίου… παραγράφεται, όπως και η μη κατάργηση των δύο πρώτων μνημονίων –μην το ξεχνάμε αυτό, γιατί το 3ο μνημόνιο έρχεται να προστεθεί στα δύο προηγούμενα. Το 3ο μνημόνιο γίνεται το μεγάλο… προαπαιτούμενο της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ από δω και μπρος, το απαράγραπτο πλαίσιό της. Σε τέτοιο σημείο, ώστε ο Αλέξης Τσίπρας να δηλώνει: «σε ό,τι αφορά στη συμφωνία (‘‘συμφωνία’’ κι όχι μνημόνιο), εμείς πιστεύουμε ότι η σωστή τήρησή της και η γρήγορη τήρησή της είναι ο δρόμος εξόδου από τα μνημόνια». Αυτό που πρέπει να εφαρμοστεί «σωστά» και «γρήγορα» είναι η «συμφωνία», διά της σωστής και γρήγορης εφαρμογής της οποίας θα… βγούμε από τα μνημόνια! 
Με ποιους θα κυβερνήσει;
Αυτό είναι το πλέον βασανιστικό ερώτημα για την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, διότι αφενός είναι η «ουσία» πίσω από την προκήρυξη των εκλογών και αφετέρου αποκαλύπτει το πραγματικό «βάθος», ή μάλλον τη ρηχότητα των προγραμματικών εξαγγελιών της. 
Τα δεδομένα είναι αμείλικτα. Οι μεν ΑΝΕΛ δεν μπαίνουν στη Βουλή, ο δε ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να παλέψει σκληρά για την πρώτη θέση. Επιπλέον, δηλώνεται κατηγορηματικά ότι αποκλείουν τη λύση νέων εκλογών. Με ποιους λοιπόν θα κυβερνήσει;
Από κεντρικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ έχουν ακουστεί δύο εκδοχές. Από τη μια ο Γιάννης Δραγασάκης άφησε –εμμέσως πλην σαφώς– ανοιχτό το ενδεχόμενο συγκυβέρνησης και με τη ΝΔ, δηλώνοντας στη συνέντευξη στον Real FM ότι «απαιτούνται κινήσεις προγραμματικής συνεργασίας και συγκλίσεων», ότι «το ενδεχόμενο να πάμε σε νέες εκλογές θα πρέπει να το αποκλείσουμε είτε να το αποτρέψουμε» και τέλος ότι «το πρώτο που κρίνεται, είναι ποιος θα έχει την πρωτοβουλία των κινήσεων, ο κ. Μεϊμαράκης ή ο κ. Τσίπρας, ο ΣΥΡΙΖΑ ή η ΝΔ;». Έμμεσο μεν, αλλά πιο σαφές δεν μπορεί να γίνει: Το ζήτημα είναι ποιος θα είναι ο «ηγεμών» στη συγκυβέρνηση, αυτός που θα κατακτήσει την πρώτη θέση και θα πάρει το μπόνους των 50 εδρών.
Ο κ. Τσίπρας στη ΔΕΘ απλώς κατέφυγε στην υπεκφυγή, λέγοντας ότι είναι «τεχνητό δίλημμα», αφού ο πρώτος θα είναι απόλυτη πλειοψηφία ή κοντά στην απόλυτη πλειοψηφία (από πού προκύπτει αυτό;) και άρα «σε κάθε περίπτωση θα είναι σε θέση να συγκροτήσει κυβέρνηση»… Απέφυγε όμως και άλλα ερωτήματα. Αν είναι πρώτη η ΝΔ, θα συμμετάσχει στη συγκρότηση κυβέρνησης; Θα ψηφίσει μαζί με τη ΝΔ τον ορυμαγδό των νέων προαπαιτούμενων (όπως ψήφισε το ίδιο το μνημόνιο και το πρώτο «πακέτο» των εφαρμοστικών);  
Στην πραγματικότητα, όλοι ξέρουμε τις απαντήσεις. Και σε αυτό που είναι κοινή αίσθηση, πρέπει απλώς να προσθέσουμε κάτι ακόμη σημαντικότερο: ότι επιθυμία τόσο των δανειστών όσο και της ελληνικής αστικής τάξης είναι να κλείσει το κεφάλαιο της πολιτικής αστάθειας με μια κυβέρνηση με κορμό τη συγκυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και της ΝΔ. 
«Το παλιό και το νέο»
Προσπαθώντας μάταια να δώσει «στιβαρό» περιεχόμενο στη «σύγκρουση» με τη ΝΔ, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ καταφεύγει σε παλιές επικοινωνιακές τακτικές, θέτοντας διλήμματα ασύλληπτης πολιτικής κενότητας. «Μπροστά-πίσω»,  «παλιό-νέο» κ.λπ. Ωστόσο, εδώ γεννιούνται αμείλικτα ερωτήματα. 
Από προγραμματική άποψη, «πίσω» βρίσκονται τα δύο πρώτα μνημόνια και η ψήφιση του τρίτου, ενώ μπροστά, για μία ολόκληρη τριετία, εκτείνεται η υλοποίηση του τρίτου, που φέρει τη δική του υπογραφή. Άρα, το δίλημμα είναι κενό. 
Αν το «παλιό» είναι η ΝΔ, είναι εξίσου και το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι; Όχι, με βάση τη δήλωση του ίδιου του Αλέξη Τσίπρα στο… «Κόντρα» (που προφανώς συγκαταλέγεται στο νέο και τη «λευκή» επιχειρηματικότητα για να το τιμήσει έτσι η πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ), βάσει της οποίας μπορεί να συγκυβερνήσει με το ΠΑΣΟΚ, αλλά χωρίς τα «βαρίδια» τύπου Ευάγγελου Βενιζέλου και Λοβέρδου. Απλό, αρκεί οι δύο συγκεκριμένοι να μην είναι στην κυβέρνηση…
Αν, επίσης, το «παλιό» είναι η ΝΔ, τότε συγκαταλέγονται στο «νέο» η Τζάκρη, ο Σπίρτζης, ο Μπόλαρης κ.λπ.; 
Και, εν πάση περιπτώσει, αν με τα κόμματα του μνημονιακού «τόξου» ψήφισε το 3ο μνημόνιο και τους πρώτους εφαρμοστικούς και θα ψηφίσει και όλους τους επόμενους εφαρμοστικούς, πού εδράζονται οι «στιβαρές» διαφορές μαζί τους; Στην πάλη ενάντια στη διαπλοκή; Εν προκειμένω, ο κ. Τσίπρας δεν απάντησε καν στο ερώτημα, γιατί επί 7 σχεδόν μήνες δεν έφερε στη Βουλή το νομοσχέδιο για τις τηλεοπτικές συχνότητες. Ούτε μπορεί να απαντήσει αν η ΕΡΤ με επικεφαλής τον Ταγματάρχη συνιστά το «νέο» και συμβολίζοι τον αγώνα ενάντια στη διαπλοκή.
Τα ερωτήματα μπορούν να συνεχιστούν. Γιατί η κυβέρνηση του κ. Τσίπρα ήταν εμφανώς «ανόρεχτη» να αξιοποιήσει τη δουλειά της Ζωής Κωνσταντοπούλου σε ζητήματα διαφθοράς; Τι το εντυπωσιακό κατάφερε η κυβέρνηση με τις διάφορες λίστες διαφθοράς; Και πόσο θα εξαρτηθεί από την όποια κυβέρνηση το τι θα γίνει στο μέτωπο της διαφθοράς, όταν το ΣΔΟΕ συγχωνεύεται με τη Γενική Γραμματεία Δημοσίων Εσόδων και άρα τίθεται ουσιαστικά υπό τους δανειστές; Με την υπογραφή του συνεργάτη του κ. Δραγασάκη Νίκου Χριστοδουλάκη, αλλά και του «τσιπρικού» πλέον Τρύφωνα Αλεξιάδη…  
Ύστερα από την υπογραφή του 3ου μνημονίου, η προκήρυξη των εκλογών ήταν η δεύτερη μεγάλη προσφορά της ηγεσίας του Αλέξη Τσίπρα στο αστικό-μνημονιακό σύστημα. Όπως ο ίδιος παραδέχτηκε, οι εκλογές έγιναν για να «χειραφετηθεί» από τα ΟΧΙ της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ (κι όχι επειδή «απειλείται» από το «παλιό» που εκφράζει η ΝΔ) και να αποκτήσει μια συμπαγή ΚΟ για την αδιατάρακτη υλοποίηση του μνημονίου. Αυτό που δεν είχε υπολογίσει είναι ότι, υιοθετώντας μια πολιτική τύπου ΔΗΜΑΡ, μετατρέποντας τον ΣΥΡΙΖΑ σε διαχειριστή των μνημονίων, ενεργοποιεί και μια αντίστοιχη διαδικασία πολιτικού εκφυλισμού μεγάλης κλίμακας, ξανά τύπου ΔΗΜΑΡ. Και έτσι, μπορεί να αποδειχτεί ότι ήταν ο «καταλληλότερος» να φέρει ένα τόσο σκληρό μνημόνιο, αλλά τώρα δεν είναι απαραίτητος «ηγεμών» για την υλοποίησή του…