Ο νέος ηγέτης των Εργατικών προκαλεί φρίκη σε δεξιούς και μπλερικούς

Ο νέος ηγέτης του Εργατικού Κόμματος έκανε μια σύντομη νικητήρια ομιλία, για να πάει έπειτα σε μια παμπ να γιορτάσει τη νίκη του, τραγουδώντας το «Red Flag» (Κόκκινη Σημαία), παλιό σοσιαλιστικό ύμνο.
Η πρώτη δουλειά του νεοεκλεγέντα ηγέτη των Εργατικών ήταν να κατέβει στη μεγάλη διαδήλωση αλληλεγγύης στους πρόσφυγες στο Λονδίνο. 
Ο ηγέτης των Εργατικών παριστάμενος στην επέτειο της «Μάχης της Βρετανίας» δεν έψαλε τον εθνικό ύμνο «God Save the Queen» (ο Θεός ας σώζει τη Βασίλισσα), προκαλώντας υστερικές αντιδράσεις.
Ο νέος ηγέτης των Εργατικών επέλεξε να καταγγείλει το «θεατρινισμό» που χαρακτηρίζει την αντίστοιχη με τη δική μας «ώρα του πρωθυπουργού» στο βρετανικό κοινοβούλιο και να αλλάξει τους κανόνες του παιχνιδιού: Ζήτησε από τους πολίτες να στείλουν ερωτήσεις, έλαβε 40.000 μέιλ, από τα οποία επέλεξε 6, τα οποία διάβασε-απηύθυνε στον Ντέιβιντ Κάμερον, εκφράζοντας ειλικρινείς αγωνίες των «από κάτω» για τη στέγαση, την κατάρρευση της ψυχικής υγείας κ.ο.κ.
Η φρίκη που όλα αυτά έχουν προκαλέσει στα μεγάλα ΜΜΕ, αλλά και στους οπαδούς του Τόνι Μπλερ στο Εργατικό Κόμμα, αρκούν για να απολαύσουμε τη στιγμή. 
Φυσικά το ζήτημα ξεπερνά τις συμβολικές κινήσεις του Κόρμπιν αλλά και τον ίδιο. Η ψυχροπολεμική εκστρατεία που διεξάγεται με συντονισμένες ομοβροντίες εναντίον του από τα ΜΜΕ δείχνει έναν φόβο για την άρχουσα τάξη. 
Αυτή η υστερία έρχεται σε πλήρη αντίφαση με την παλιά μπλαζέ αντιμετώπιση των αριστερών ιδεών από το κατεστημένο στη Βρετανία. Σε αυτήν τη χώρα είχε γίνει «κοινός τόπος» ότι οι αριστερές ιδέες είναι καταδικασμένες στο περιθώριο, ότι μια στροφή αριστερά των Εργατικών είναι έως και καλοδεχούμενη από τους νεοφιλελεύθερους δεξιούς, γιατί –τάχα– θα τους οδηγήσει στην κατάρρευση. Η αντίδρασή τους στην εσωκομματική νίκη του Κόρμπιν δείχνει πως αυτή η παλιά τους βεβαιότητα έχει κλονιστεί βαθιά. Αντιδρούν λυσσαλέα γιατί γνωρίζουν ότι τον Κόρμπιν «σπρώχνει» ένα λαϊκό ρεύμα αντιλιτότητας που απειλεί να αμφισβητήσει μαζικά τη νεοφιλελεύθερη συναίνεση.
Μια τέτοια, άμεση υστερία επίσης δεν μπορεί να αφορά το μακρινό 2020, όταν θα γίνουν οι επόμενες εκλογές στη Βρετανία. Άρα ο φόβος των «από πάνω» αφορά κάτι πολύ βαθύτερο από το αν ο Κόρμπιν θα γίνει πρωθυπουργός σε 5 χρόνια από τώρα. Αφορά τις διεργασίες στις τάξεις των «από κάτω» και το ενδεχόμενο το «κίνημα» που εξέλεξε τον Κόρμπιν στους Εργατικούς να μετατραπεί σε πραγματικό κίνημα αντίστασης στους δρόμους. 
Αυτοί είναι οι πιο σοβαροί λόγοι για τους οποίους η νίκη του Κόρμπιν είναι σημαντική είδηση, αυτό είναι το υπόβαθρο που κάνει ευχάριστο το να παρακολουθείς τις συμβολικές ενέργειές του τις πρώτες μέρες του στην ηγεσία των Εργατικών.
Από κει και πέρα, ενδιαφέρον θα έχουν οι εξελίξεις στο εσωτερικό των Εργατικών. Εμφανίζεται το φαινόμενο ενός αριστερού ηγέτη, εκλεγμένου από μια μαζική αριστερή βάση, σε ένα κόμμα όπου όλοι οι μηχανισμοί, ενδιάμεσοι και ανώτεροι, έχουν μεταλλαχθεί σε νεοφιλελεύθερη κατεύθυνση εδώ και τουλάχιστον 25 χρόνια. 
Αυτό που φαίνεται να σώζει προς ώρας τον Κόρμπιν από μια ανοιχτή ανταρσία και μετωπική σύγκρουση είναι το αποτέλεσμα των εσωκομματικών εκλογών. Εξελέγη από τον πρώτο γύρο (με 60% περίπου), κέρδισε τη μεγάλη πλειοψηφία των μελών του κόμματος, ενώ σάρωσε κυριολεκτικά στις ψήφους των «υποστηρικτών» (νεολαίοι ακτιβιστές που πλήρωσαν τις 3 λίρες για να εκλέξουν τον Κόρμπιν, μετατρέποντας σε μπούμερανγκ έναν εκλογικό κανόνα που στόχευε στο να αποδυναμώσει το ρόλο των συνδικάτων στην εσωκομματική μάχη).
Ο Κόρμπιν έχει μια συντριπτική νομιμοποίηση, που κάνει τη ζωή των μπλερικών πιο δύσκολη αυτήν τη στιγμή. 
Ωστόσο ο πόλεμος έχει ήδη ξεκινήσει. Εξέχοντα μέλη της πρώην «σκιώδους κυβέρνησης» παραιτήθηκαν. Πολλά στελέχη κρατούν δημόσια αποστάσεις, περιμένοντας να «τελειώσει αυτή η σκοτεινή περίοδος». Κάποιοι μεγάλοι οικονομικοί δωρητές του κόμματος ζητούν από τους βουλευτές του να αποστατήσουν, και κάποιοι ήδη ανταποκρίνονται, ανοίγοντας διαύλους με τους Φιλελεύθερους Δημοκράτες. Μη ξεχνάμε ότι η συντριπτική πλειοψηφία της ΚΟ είναι απέναντι στον Κόρμπιν: Μπόρεσε να θέσει υποψηφιότητα μόνο επειδή μια μικρή μερίδα βουλευτών (αντιπάλων του ιδεολογικά) έκρινε σωστό να του δώσει την ευκαιρία να συμμετέχει στην κούρσα ως «αριστερό άλλοθι» στην εσωκομματική συζήτηση (και σήμερα μετανιώνει πικρά).
Ίσως το κομματικό κατεστημένο επιλέξει ένα πόλεμο φθοράς. Αλλά ήδη υπάρχει σύγκρουση. Κυκλοφορεί ήδη ένα κείμενο υπογραφών (από υποστηρικτές του Κόρμπιν) που απαιτεί από τους βουλευτές να πειθαρχήσουν στη νέα ηγεσία, κάτι ενδεικτικό για το χάσμα και την αβεβαιότητα που επικρατεί μέσα στους Εργατικούς. 
Ο Κόρμπιν φέρεται να σχεδιάζει να απαντήσει με μια ριζική, δημοκρατική ανασυγκρότηση του κόμματος –από την έμφαση στο λόγο των μελών μέχρι την κατάργηση των καταστατικών ρυθμίσεων που πέταξαν έξω από το κόμμα τις διάφορες τάσεις και οργανώσεις της ριζοσπαστικής Αριστεράς στο παρελθόν. 
Το πόσο θα προχωρήσει αυτή η σύγκρουση και το τι θέση θα πάρει η βρετανική (εκτός Εργατικών) Αριστερά μπροστά σε αυτές τις εξελίξεις μένει να φανεί το επόμενο διάστημα, και σίγουρα θα χρειαστεί να επανέλθουμε. Όπως και να έχει, η πολιτική ζωή στη Βρετανία απέκτησε ένα νέο ενδιαφέρον.