Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι σε αυτές τις εκλογές η Αριστερά κατέγραψε μια ήττα. Μια ήττα που δεν αφορά πρωτίστως και κυρίως τις δυνάμεις της Λαϊκής Ενότητας, αλλά τις υποτελείς τάξεις που σήμερα βρίσκονται αντιμέτωπες με μια κοινοβουλευτική σύνθεση που, ως σύνολο, έχει την πολιτική βούληση να επιβάλει και να εφαρμόσει ένα τρίτο πολύ σκληρό μνημόνιο, το οποίο, με μαθηματική βεβαιότητα, θα επιδεινώσει τις συνθήκες της οικονομικής ύφεσης και της ανθρωπιστικής κρίσης.
Φωτογραφία
Ημερ.Δημοσίευσης
Ένα εξαιρετικά μεγάλο ποσοστό των ψηφοφόρων επέλεξε την αποχή από τις εκλογές, ή ακόμα και το «τρολάρισμά» τους με την είσοδο του Β. Λεβέντη στο Κοινοβούλιο. Η ματαίωση του ΟΧΙ του δημοψηφίσματος λειτούργησε και σε αυτό το επίπεδο ανασταλτικά, δημιουργώντας μια τεράστια «τρύπα» στην εμπιστοσύνη της κοινωνίας ότι μπορεί, μέσω της ψήφου της, να επηρεάσει τις πολιτικές διεργασίες.
Η Λαϊκή Ενότητα, μέσα στα απολύτως ασφυκτικά χρονικά πλαίσια που είχε στη διάθεσή της, δεν κατάφερε να κερδίσει την εμπιστοσύνη του κόσμου που επέλεξε ως μέσο αντίδρασης την αποχή. Βεβαίως, βρέθηκε αντιμέτωπη με την προσπάθεια απαξίωσης και γελοιοποίησης κάθε εναλλακτικής πρότασης πέραν της υποταγής, από το σύνολο των συστημικών δυνάμεων και των ΜΜΕ που κατέχουν τα εργαλεία επηρεασμού της «κοινής γνώμης». «Πλήρωσε», επίσης, το κλίμα ανάθεσης που καλλιεργήθηκε από τον ενιαίο ΣΥΡΙΖΑ για μια πολύ μεγάλη χρονική περίοδο και την έλλειψη δυναμικών κινημάτων αντίστασης, τα οποία θα μπορούσαν να είχαν διαμορφώσει μια κατεύθυνση κοινωνικής χειραφέτησης.
Ωστόσο, χωρίς να είναι αμελητέο το γεγονός ότι κέρδισε την ψήφο πάνω από 150.000 ανθρώπων και απέτυχε οριακά να μπει στη Βουλή, η Λαϊκή Ενότητα δεν κατάφερε να λειτουργήσει ως ο συνδετικός κρίκος όλων των δυνάμεων που αποδεσμεύτηκαν από τον μνημονιακό, πλέον, ΣΥΡΙΖΑ και να αρθρώσει έναν ολοκληρωμένο και συνεκτικό προγραμματικό λόγο που να πείθει ευρύτερα κοινωνικά στρώματα. Δεν κατάφερε, έτσι, να αποδομήσει την αντίληψη που καλλιεργεί ο ΣΥΡΙΖΑ ότι δήθεν, μέσα σε ένα (πράγματι) δυσμενές πλαίσιο διεθνών συσχετισμών δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική πέραν της αδιαπραγμάτευτης πρόσδεσης στην ευρωζώνη και της αναζήτησης «αντισταθμιστικών» φιλολαϊκών μέτρων - που εκ των πραγμάτων είναι αδύνατα μέσα σε ένα πλαίσιο πλήρους ελέγχου του τραπεζικού συστήματος από την ΕΚΤ, εκποίησης της λαϊκής κυριαρχίας και του δημόσιου πλούτου. Μια αντίληψη που έχει πολλά κοινά με την αντίληψη του ΚΚΕ, η οποία παραπέμπει την κοινωνική απελευθέρωση στις καλένδες ενός μακρινού και αβέβαιου ορίζοντα.
Σήμερα, το μείζον διακύβευμα είναι η δημιουργία κινημάτων αντίστασης «από τα κάτω» και η οικοδόμηση πολιτικού υποκειμένου που να λειτουργεί ως πόλος ανασύνθεσης των κινηματικών και αριστερών δυνάμεων, έξω από λογικές σεχταρισμού, ηγεμονισμού και μικροκομματικής επιβεβαίωσης, τις οποίες η Αριστερά, στη διαχρονική της πορεία, έχει πληρώσει πολύ ακριβά. Παράλληλα, είναι η επεξεργασία μοντέλου αριστερής, δημοκρατικής λειτουργίας στο επίπεδο των κινηματικών διεργασιών και του πολιτικού φορέα που θα τις εκπροσωπεί, καθώς η κοινή εμπειρία πολλών από εμάς στον ΣΥΡΙΖΑ απέδειξε ότι η εσωτερική δημοκρατία είναι όρος για τη διατήρηση μιας ριζοσπαστικής απελευθερωτικής ταυτότητας.
Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να νικήσουμε την απογοήτευση και την αποστράτευση, τη μονιμοποίηση της ήττας και την εκχώρηση ζωτικού χώρου για την ανάπτυξη των δήθεν αντιμνημονιακών δυνάμεων του φασισμού.