Η Αριστερά έδειξε ότι διαθέτει αντανακλαστικά απέναντι στην επίθεση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ με την ψήφιση των «προαπαιτούμενων» που προβλέπει το Μνημόνιο 3. Έξω από τη βουλή πραγματοποιήθηκε η πρώτη μαζική συγκέντρωση, η πρώτη αντικυβερνητική, εργατική, λαϊκή διαμαρτυρία απέναντι σε ακόμα ένα προκλητικό νομοθέτημα.
Φωτογραφία
Ημερ.Δημοσίευσης
Ανταποκρινόμενος στο κάλεσμα της ΑΔΕΔΥ και παρατάξεων της Αριστεράς αρκετός κόσμος έδωσε το παρών, καταγγέλλοντας τα νέα μέτρα κυβέρνησης-δανειστών, μέσα από τα μπλοκ της Λαϊκής Ενότητας, του ΠΑΜΕ, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, των ΜΛ και της ΟΚΔΕ .
Η επιχείρηση «μνημονιακή συναίνεση» δεν θα προχωρήσει χωρίς κοινωνικές αντιστάσεις. Το πρώτο έστω μικρό βήμα έγινε και, με κέντρο την 24ωρη γενική απεργία της Πέμπτης 12 Νοέμβρη, χρειάζεται να οργανωθούν τα επόμενα βήματα αντίστασης στη στυγνή λιτότητα που θέλουν κυβέρνηση και δανειστές να οδηγήσουν τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα.
Αμηχανία
Η συγκέντρωση της Παρασκευής 16 Οκτώβρη δεν ήταν μια «εύκολη» υπόθεση. Πολύς κόσμος έδειχνε αμηχανία απέναντι στη νέα κατάσταση που δημιουργείται στους χώρους, με τη στροφή του ΣΥΡΙΖΑ στη μνημονιακή πολιτική. Ταυτόχρονα όμως υπήρξε και ένα δυναμικό πεισμωμένο και έτοιμο να δώσει τις δυνάμεις του, ώστε η επίθεση να βρει αποτελεσματική και μαζική αντίσταση στους χώρους δουλειάς και ευρύτερα.
Η υποχώρηση των αγώνων μετά το 2013, όχι υπό το πρίσμα μιας τελειωτικής ήττας, αλλά υπό την αναμονή και την ελπίδα μιας πολιτικής λύσης για την ανατροπή των μνημονιακών σχεδίων, είναι λογικό να οδηγεί πολύ κόσμο σε αμηχανία, μιας και τον περασμένο Ιούλη αποδείχθηκε κάτι τέτοιο ανέφικτο από το πολιτικό υποκείμενο, τον ΣΥΡΙΖΑ, που επέλεξε πλατιά ο κόσμος γι’ αυτό τον σκοπό.
Προφανώς κανένα συνδικάτο δεν θα δώσει απάντηση στο πολιτικό επίπεδο. Εκείνο όμως που είναι εφικτό, και στο οποίο θα λογοδοτήσουν οι δυνάμεις της Αριστεράς στα συνδικάτα το επόμενο διάστημα, είναι η δημιουργία ενός ενιαίου εργατικού μετώπου πάλης ως εργαλείου αγώνων, που με απεργίες, καταλήψεις και κάθε μορφή αγωνιστικής κινητοποίησης θα σπάσει στην πράξη τη μνημονιακή κατάθλιψη, αλλιώς ειπωμένη και ως ΤΙΝΑ, που προσπαθεί να επιβάλει το σύστημα.
Για να γυρίσει ο ήλιος θα χρειαστεί δουλειά πολλή. Δουλειά που επείγει, αλλά πρέπει να έχει και σαφή στόχο. Την ανατροπή των μνημονιακών πολιτικών και το σπάσιμο της λιτότητας.
Συγκεκριμένα αιτήματα
Αυτό σημαίνει και συγκεκριμενοποίηση ανά κλάδο της επίθεσης που θα γίνεται και ένα πλαίσιο αιτημάτων που θα βοηθάει στην κινητοποίηση του κάθε εργαζόμενου. Με λίγα λόγια, για να μπορέσει να χτίσει τις αντιστάσεις του, το κίνημα χρειάζεται να προτείνει τις δικές του μονομερείς ταξικά λύσεις.
Η γενική απεργία για να μαζικοποιηθεί χρειάζεται να προβάλλει κυρίως τα επιμέρους αιτήματα κάθε κλάδου, όπως η κάλυψη των κενών στα σχολεία, οι προσλήψεις ιατρών και νοσηλευτών στα νοσοκομεία για να μην κλείσουν κλινικές και να μην μπουν λουκέτα στα νοσοκομεία. Το σταμάτημα των απολύσεων, το σταμάτημα των ιδιωτικοποιήσεων. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ξεχνάμε το γενικό πλαίσιο.
Απέναντι στη φοροεπιδρομή με την αύξηση του ΦΠΑ σε βασικά είδη λαϊκής κατανάλωσης και τη διατήρηση του ΕΝΦΙΑ, ακόμη και αν δεν γίνουν νέες μειώσεις στους μισθούς, η πραγματική αξία των μισθών θα μειωθεί. Το εργατικό κίνημα χρειάζεται να απαιτήσει να φορολογηθεί βαριά το κεφάλαιο και οι μεγάλες επιχειρήσεις ταυτόχρονα με την κατάργηση κάθε χαρατσιού.
Απέναντι στα λουκέτα των επιχειρήσεων και την ανεργία, τις ιδιωτικοποιήσεις και τις αντιμεταρρυθμίσεις στο ασφαλιστικό, με τις μειώσεις συντάξεων και τις αυξήσεις εισφορών και ορίων ηλικίας, δύο λύσεις υπάρχουν. Η απαγόρευση των απολύσεων και η επανακρατικοποίηση των μεγάλων οργανισμών που έχουν ιδιωτικοποιηθεί, όπως ο ΟΠΑΠ, με στόχο τα κέρδη τους να διατεθούν και για τη σωτηρία των ασφαλιστικών ταμείων.
Απέναντι στο χτύπημα των συλλογικών συμβάσεων και την προσπάθεια διάλυσης των σωματείων η μόνη απάντηση μπορεί να είναι η πλήρη επαναφορά των ελεύθερων συλλογικών διαπραγματεύσεων, η ενίσχυση του σώματος ελεγκτών επιθεώρησης εργασίας, η κατάργηση κάθε μορφής επισφαλούς εργασίας.
Απέναντι στην υποχρηματοδότηση της παιδείας και της υγείας η μόνη απάντηση είναι η αύξηση της χρηματοδότησης μέσα από την παύση πληρωμών του χρέους και τη μείωση των δαπανών για εξοπλισμούς.
Τέλος απέναντι στην προσπάθεια λεηλασίας των σπιτιών και των υπερχρεωμένων νοικοκυριών η μόνη απάντηση είναι η κρατικοποίηση των τραπεζών και η διαγραφή των κόκκινων δανείων των εργαζομένων, των ανέργων και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων.
Ηγεσίες
Είναι δεδομένο ότι οι ηγεσίες της ΠΑΣΚΕ και της ΔΑΚΕ, ειδικά στη ΓΣΕΕ όπου ελέγχουν τους συσχετισμούς, θα κάνουν ότι μπορούν για να μην συντονιστούν οι αγώνες των εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα με τον δημόσιο. Γι’ αυτό το λόγο και μέχρι τώρα δεν έχουν ακολουθήσει το παράδειγμα της ΑΔΕΔΥ, που οργανώνει κινητοποιήσεις, ενώ δεν έχουν πάρει ούτε μια πρωτοβουλία ακόμη και για τον αγώνα διαρκείας που πραγματοποιούν οι εργαζόμενοι στη ΒΙΣ του Βόλου.
Αριστερά
Το ΠΑΜΕ μπορεί να ακολουθεί σε μεγάλο βαθμό την ανθενωτική πολιτική του, όμως τα αντανακλαστικά του για απεργιακές κινητοποιήσεις, που προκύπτουν ως άμεση απάντηση στην επίθεση της κυβέρνησης και των δανειστών, είναι σωστά. Το ΜΕΤΑ έχει καθοριστικό ρόλο ενάντια στα μνημονιακά μέτρα, αλλά και ενάντια στην πολιτική της κυβέρνησης που παίρνει αυτά τα μέτρα. Είναι αναγκαίο να πάρει σημαντικές πρωτοβουλίες συνεργασίας με το ΠΑΜΕ και τις Συσπειρώσεις για κοινούς μαζικούς ενωτικούς αγώνες.
Όπως και να έχει, οι δυνάμεις της Αριστεράς οφείλουν μέχρι τις 12 Νοέμβρη να σαρώσουν τους χώρους εργασίας. Να οργανώσουν συζητήσεις και συνελεύσεις ενημέρωσης των εργαζομένων, να στήσουν απεργιακές επιτροπές κοινής δράσης στους χώρους δουλειάς, να προσπαθήσουν να συντονίσουν τη δράση τους, να στηρίξουν κάθε κινητοποίηση σε όποιο κλάδο προκύπτει, όπως αυτές στην υγεία (βλέπε σελ. 8), στη ΒΙΣ του Βόλου, τις κινητοποιήσεις ενάντια στην ιδιωτικοποίηση του ΟΛΠ και των περιφερειακών αεροδρομίων.
Αντίστοιχα και στις γειτονιές οι δυνάμεις της Αριστεράς πρέπει να δοθούν ολόψυχα σε αυτή τη μάχη με αντίστοιχους τρόπους, με περιοδείες και εξορμήσεις μαζικές. Με πικετοφορίες που να δίνουν ζωντάνια και αυτοπεποίθηση στον κόσμο που ολοένα και περισσότερο θα αντιδρά στα μέτρα. Απέναντι στη μάχη διαρκείας κατά των μνημονίων και της λιτότητας δεν περισσεύει κανείς, αν θέλουμε να ξανανθίσει η ελπίδα των εργαζομένων, να προβάλει ξανά ορατή εναλλακτική λύση απέναντι στο νεοφιλελευθερισμό και τη βαρβαρότητά του.