ΜΑΙΝΕΤΑΙ Ο ΕΜΦΥΛΙΟΣ ΣΤΗ ΝΔ:
Συνεχίζεται ο εσωκομματικός εμφύλιος στη ΝΔ, εν όψει της ανάδειξης του νέου αρχηγού στις 22/11 (με πιθανό ενδεχόμενο την αναβολή των εκλογών). Αλληλοκατηγορίες για στημένες διαδικασίες, υπονοούμενα για διαπλοκή με επιχειρηματικά συμφέροντα, ανοιχτές συγκρούσεις με αρκετά «γαλλικά», συνθέτουν το προεκλογικό σκηνικό έντασης. Ο «περίπατος» που περίμενε ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης, αν και οι δημοσκοπήσεις τον δείχνουν μπροστά, δεν φαντάζει πλέον ανέμελος και οι εκρήξεις του έχουν γίνει αγαπημένο θέμα για τις παραπολιτικές στήλες. Και ενώ οι Μητσοτάκης-Γεωργιάδης δείχνουν να «ασθμαίνουν», η υποψηφιότητα Τζιτζικώστα κερδίζει έδαφος. Το φλερτ του τελευταίου με τη σκληρή δεξιά έχει πλέον μετατραπεί σε ανοιχτή υποστήριξη των ηγετικών στελεχών της περιόδου Σαμαρά προς τον περιφερειάρχη της δήθεν «ανανέωσης». Ο Παπαμιμίκος, από Γραμματέας της ΝΔ, έχει μετατραπεί σε κομματάρχη του, ενώ αρκετά ΜΜΕ του δεξιού και ακροδεξιού χώρου έχουν αναλάβει εργολαβία το «λιβάνισμά» του. Και μέσα στο χαμό, η Ντόρα –μάλλον με «δάχτυλο» Σαμαρά– δεν βρήκε ανταπόκριση από τα αδελφά κόμματα της ΝΔ στην πρόθεσή της να διεκδικήσει την αντιπροεδρία του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος και αποσύρθηκε. Υποψηφιότητα που είχε προταθεί από τον Μεϊμαράκη. Η κρίση προσανατολισμού του κύριου πολιτικού σχηματισμού της αστικής τάξης εντείνεται, μαζί με τις αντιπαραθέσεις στο εσωτερικό του. Αντί για την ολική ανασύνταξη, η διάσπαση της ΝΔ δεν μπορεί πλέον να αποκλειστεί.
ΝΕΑ ΔΙΑΠΛΟΚΗ;
Με τη διαδικασία του «επείγοντος» και μέχρι το ερχόμενο Σάββατο 24/10, θα έχει ψηφιστεί το νομοσχέδιο για τη χορήγηση των αδειών σε ιδιωτικούς τηλεοπτικούς σταθμούς, που είχε γίνει η σημαία της διακυβέρνησης Τσίπρα στη μάχη κατά της διαπλοκής. Χωρίς ουσιαστικές αλλαγές στο τηλεοπτικό τοπίο (που διαφεντεύει η συμμαχία των καναλαρχών-DIGEA), χωρίς να ορίζει συγκεκριμένο αριθμό αδειών, αλλά και ποσό εκκίνησης της δημοπρασίας, χωρίς τολμηρές παρεμβάσεις για την υπεράσπιση των εργαζομένων στις γαλέρες του έντυπου, διαδικτυακού και ηλεκτρονικού Τύπου, η πολυπόθητη ρύθμιση δεν δικαίωσε τις προσδοκίες που είχαν καλλιεργηθεί. Αν κρίνουμε μάλιστα από το καθημερινό «αβαντάρισμα» ορισμένων «βαρόνων» της ενημέρωσης προς τον Α. Τσίπρα και τα στελέχη της κυβέρνησής του (με πρώτο και καλύτερο το γνωστό συγκρότημα της Μιχαλακοπούλου), περισσότερο με εργαλείο αναδιάταξης του συσχετισμού δυνάμεων στο «αμαρτωλό» τρίγωνο τράπεζες-ΜΜΕ-κυβερνητική εξουσία μοιάζει η νέα ρύθμιση. Άλλωστε, η έκθεση των ιδιωτικών ΜΜΕ στον τραπεζικό δανεισμό (αγγίζει τα 940 εκατ. ευρώ) και η ανάγκη «φιλτραρίσματος» του «αριστερού μνημονίου» προς την κοινωνία μέσα από τη μιντιακή προπαγάνδα, φαίνεται ότι οδηγεί σε παζάρια και αλληλοεξυπηρετήσεις, υπό το συντονισμό του Ν. Παππά, αρμόδιου υπουργού Επικρατείας για τα ΜΜΕ, αλλά και για τις επενδύσεις, για να μην ξεχνιόμαστε...
«ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ»
Μετά τη μικροαντιπαράθεση για το θέμα της απαλλαγής των μαθητών από τα Θρησκευτικά, η απόφαση για αύξηση του ορίου ανάληψης μετρητών ειδικά για την Αρχιεπισκοπή Αθηνών και τις μητροπόλεις αναθέρμανε τις σχέσεις της κυβέρνησης με την εκκλησία. Ακολούθησε νέο γεύμα Τσίπρα-Ιερώνυμου, όπου επιβεβαιώθηκε το «πολύ καλό κλίμα μεταξύ εκκλησίας και πολιτείας». Αποκορύφωμα της σύμπλευσης Τσίπρα με έναν διαχρονικά αντιδραστικό θεσμό, που ποτέ κανείς δεν τολμά να αγγίξει την περιουσία του στο όνομα του «πολιτικού κόστους», ήταν η διεθνής διάσκεψη με θέμα «Θρησκευτικός και πολιτιστικός πλουραλισμός και ειρηνική συνύπαρξη στη Μέση Ανατολή», που διοργάνωσε το υπουργείο Εξωτερικών με πρωτοβουλία του Νίκου Κοτζιά. Εκεί παραβρέθηκαν πολιτικοί αξιωματούχοι και θρησκευτικοί ηγέτες, όπως ο πατριάρχης Βαρθολομαίος, με τον οποίο επίσης συναντήθηκε ο πρωθυπουργός. Μπροστά στις απόπειρες αναβάθμισης του ρόλου της Ελλάδας στη ΝΑ Μεσόγειο, πάντα ως πιστού συμμάχου του δυτικού ιμπεριαλισμού στην περιοχή, ακόμα και το Πατριαρχείο επιστρατεύεται για να ενισχύσει την ελληνική διπλωματία. Όσο για εκείνο το πάγιο αίτημα της Αριστεράς για διαχωρισμό κράτους-εκκλησίας, οι νεομνημονιακοί κυβερνώντες προκρίνουν τον στενότερο εναγκαλισμό τους. Θλιβερά δείγματα της ιδεολογικοπολιτικής μετάλλαξης του εναπομείναντος ΣΥΡΙΖΑ, που αποκαλύπτουν και στον πιο δύσπιστο ότι δεν υπάρχει επιστροφή σε καμία «αριστερή κοίτη» κανενός είδους.