Υποκρισία:
Θα ήταν τέλη Σεπτέμβρη όταν ένας σαουδαραβικός αεροπορικός βομβαρδισμός χτύπησε γαμήλιο γλέντι σε πόλη τη Υεμένης, με αποτέλεσμα 131 νεκρούς. Ακούσατε κάτι τότε στα ΜΜΕ για τη φρίκη του να χτυπάς εν ψυχρώ αθώους που διασκεδάζουν; Κήρυξε κανείς τον πόλεμο στους «βαρβάρους» που «απειλούν όχι μόνο την Υεμένη αλλά όλη την ανθρωπότητα και τον αραβικό τρόπο ζωής»; Μάλλον όχι. Και η λίστα είναι πολύ μεγαλύτερη, αλλά για τα μίντια οι ζωές των λευκών δυτικών και ο «δυτικός τρόπος ζωής» μετράνε παραπάνω...
Ημερ.Δημοσίευσης
Ανεπιθύμητος ο Σίσι
Το 2011, ο Ντέιβιντ Κάμερον επισκεπτόταν την Αίγυπτο μετά την ανατροπή του Μουμπάρακ και έλεγε μεγάλα λόγια για τη δημοκρατία και τους νεαρούς επαναστάτες. Οι εποχές άλλαξαν, και στις αρχές Νοέμβρη δέχτηκε τον Σίσι, τον ανηλεή διώκτη των νεαρών επαναστατών, στο Λονδίνο ως συνομιλητή. Η επίσκεψη του Σίσι αντιμετωπίστηκε με διαδήλωση αιγυπτιακών κοινοτήτων, βρετανικών ΜΚΟ και συνδικάτων. Πολιτικές και καλλιτεχνικές προσωπικότητες καταδίκασαν το καλωσόρισμα του αιμοσταγούς δικτάτορα. Βουλευτές των Εργατικών μαζί με τον Τζέρεμι Κόρμπιν απαίτησαν την ακύρωση της επίσκεψης. Όλοι αυτοί κατέκριναν την ανάπτυξη σχέσεων με το δικτάτορα και επεσήμαναν πως δεν γίνεται να δηλώνεις «υπέρ του αιγυπτιακού λαού» ενώ χτίζεις εμπορικές σχέσεις με το δυνάστη του. Εδώ πάλι, η «αριστερή» κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει τέτοιους προβληματισμούς, προωθώντας τη στενή συνεργασία με τη χούντα του Σίσι...
Ιταλία
Η ίδρυση της «Ιταλικής Αριστεράς» (Sinistra Italiana), με την παράλληλη συγκρότηση ενιαίας κοινοβουλευτικής ομάδας, εμφανίζεται ως ένα νέο ξεκίνημα για την Αριστερά στη γειτονική χώρα. Ας κρατάμε ωστόσο μικρό καλάθι. Τα «υλικά» της νέας δύναμης αποτελούν η Αριστερά, Οικολογία και Ελευθερία (ένα είδος ιταλικής ΔΗΜΑΡ), αποχωρήσαντες από το κίνημα Πέντε Αστέρων του Μπέπε Γκρίλο και στελέχη του Δημοκρατικού Κόμματος, μεταξύ των οποίων ο Φασίνα, παλιά καραβάνα της Κεντροαριστεράς και πρόσφατα υπουργός Οικονομικών στην κυβέρνηση Λέτα. Προοπτική μοιάζει να είναι η πίεση στο PD για μια «πραγματική Κεντροαριστερά», όχι τόσο κραγμένα νεοφιλελεύθερη όσο αυτή του Ρέντσι. Αυτό το μόρφωμα, στις σημερινές συνθήκες, περισσότερο μοιάζει να ταιριάζει στη δημιουργία ενός άχρωμου και άοσμου «ενδιάμεσου χώρου» (βλ. φλερτ Ολάντ με Τσίπρα και ευρωσοσιαλιστών με ΚΕΑ) παρά με ένα νέο ξεκίνημα για την Αριστερά που αξίζει το όνομά της...