Η πανεθνικού βεληνεκούς διαδήλωση ενάντια στη φαλλοκρατική (machismo) βία είχε μεγάλη επιτυχία. Αυτό έδειξαν στις 7 Νοέμβρη τα 200.000 άτομα που βγήκαν στους δρόμους της Μαδρίτης για να συμμετάσχουν στη μεγαλύτερη διαδήλωση που έχει γίνει στην πρωτεύουσα μετά τις «Πορείες Αξιοπρέπειας» το 2014.
Φωτογραφία
Ημερ.Δημοσίευσης
Αλλά η σημασία αυτής της διαδήλωσης πάει πολύ πιο πέρα από τα νούμερα. Πρόκειται για μια ενωτική προσπάθεια των διαφορετικών φεμινιστικών οργανώσεων. Η εκτεταμένη αιματοχυσία του 2015, με 82 δολοφονημένες γυναίκες μόνο τη φετινή χρονιά (λόγω έμφυλης βίας), και η συνεχής σιωπή από μεριάς της δεξιάς κυβέρνησης του ΡΡ για τις «νεκρές», προκάλεσαν αυτή την ενωτική απάντηση. Αυτά όλα τα γεγονότα, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι πλησιάζουν οι εθνικές εκλογές, που είναι προγραμματισμένες για τις 20 Δεκεμβρίου, οδήγησαν όλα τα πολιτικά κόμματα να θέλουν να είναι στο «κάδρο» της διαδήλωσης – ακόμα αν το καθένα έχει διαφορετικό πολιτικό λόγο. Ταυτόχρονα όμως το φεμινιστικό κίνημα το τελευταίο διάστημα έγινε ικανό να καθορίζει την ατζέντα, πολύ περισσότερο. Ακόμα και το ΡΡ, το οποίο δεν υποστήριζε την κινητοποίηση και αρνιόταν να ψηφίσει υπέρ των μέτρων στήριξης που προτάθηκαν σε επίπεδο δήμων και αυτόνομων (τοπικών) κυβερνήσεων, κατέληξε να δηλώσει την παρουσία του στην πορεία με τη συμμετοχή ορισμένων από τα νεότερα στελέχη του.
Αυτή η παρουσία των πολιτικών κομμάτων είναι θεμελιώδης παράγοντας πάνω στον οποίο χρειάζεται να στηριχθεί κανείς ώστε να αξιολογήσει την επιτυχία του καλέσματος: μπορεί να χαρακτηριστεί και ως ψηφοθηρική, αλλά μπορεί, επίσης, να ιδωθεί και ως μια ευκαιρία για τα κόμματα αυτά να υιοθετήσουν τα αιτήματα του φεμινιστικού κινήματος και να τα συμπεριλάβουν στην πολιτική ατζέντα, κυρίως αν έχουμε αλλαγή στη διακυβέρνηση.
Όλα δείχνουν ότι οι επόμενοι μήνες θα σημαδευτούν από μια διαδικασία όπου οι μορφές βίας ενάντια στις γυναίκες θα γίνονται πια ορατές, αλλά και από τον αγώνα ενάντια σε αυτές τις μορφές βίας μέσα στο πατριαρχικό και καπιταλιστικό σύστημα: τη συμβολική βία, μέσα από τα μέσα επικοινωνίας και τη διαφήμιση, τη δομική βία, μέσω του σεξισμού της καθημερινότητας, την εργασιακή και/ή οικονομική βία, μέσω των κατώτερων μισθών από αυτούς των ανδρών, την ψυχική βία, που ασκείται με λεκτικό τρόπο, τη σεξουαλική βία, μέσω της επιβολής μη επιθυμητών σεξουαλικών σχέσεων κ.ο.κ.
(ολόκληρο το άρθρο στο Rproject.gr)