«Η κυβέρνηση Τσίπρα είναι ήδη βαθιά κλονισμένη»

Διεθνώς, ο καπιταλισμός δεν βρίσκει διέξοδο στην κρίση. Ταυτόχρονα εμφανίζονται κάποιες πολιτικές «ρωγμές» (π.χ. Κόρμπιν στους Εργατικούς) ή κάποιες «αστοχίες» στους σχεδιασμούς (όπως παρά την αντιφατικότητα η εξέλιξη στην Πορτογαλία). Πώς νομίζεις ότι διαμορφώνεται το γενικότερο πλαίσιο για το κίνημα και την Αριστερά;
Ο αναπτυγμένος καπιταλισμός στην πραγματικότητα δεν έχει συνέλθει ακόμα από την κρίση που ξέσπασε στις ΗΠΑ το 2008 και ξεκίνησε με την κατάρρευση της αγοράς ενυπόθηκων στεγαστικών δανείων και στη συνέχεια της Lehman Brothers. 
Αυτή η κρίση έχει προσλάβει τη μορφή μακρόχρονης στασιμότητας, η οποία έχει αγγίξει σοβαρά και την παγκόσμια καπιταλιστική περιφέρεια, εν μέρει ακόμα και την Κίνα, η οποία ακροβατεί πάνω στην άβυσσο.
Το κύριο χαρακτηριστικό αυτής της διεθνούς καπιταλιστικής κρίσης είναι η μεγάλη διάρκειά της, οι μεταπτώσεις της ανάμεσα σε ύφεση, στασιμότητα και ασθενική ανάπτυξη, και το ότι δεν μοιάζει να έχει ορατό τέλος. (…)
Η περιοχή του πλανήτη στην οποία η καπιταλιστική κρίση παίρνει την πιο έντονη διάστασή της είναι η ευρωζώνη και κατ’ επέκταση η ίδια η ΕΕ. Και αυτό δεν είναι διόλου τυχαίο, μιας και η ευρωζώνη και η ΕΕ συνιστούν τις ζώνες εκείνες στις οποίες οι κανόνες της νεοφιλελεύθερης «παγκοσμιοποίησης» βρίσκουν την πιο τέλεια έκφρασή τους.
Είναι εξηγήσιμο λοιπόν γιατί ριζοσπαστικές πολιτικές τάσεις κάνουν την εμφάνισή τους ιδιαίτερα στο χώρο του ευρώ και της ΕΕ και αποκτούν συχνά δυναμική που τις φέρνει κοντά στην κυβέρνηση ή και στην ίδια την κυβέρνηση όπως συνέβη με μας και με τον ενιαίο ΣΥΡΙΖΑ.
Η αποτυχία, όμως, του ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να διδάξει και εμάς και όλη την Αριστερά στην Ευρώπη, και όχι μόνο, για το τι πρέπει να αποφύγουμε και τι να επιλέξουμε.
Η βασανιστική καπιταλιστική κρίση ανοίγει δυνατότητες ανατροπών ιδιαίτερα στην Ευρώπη. Ωστόσο, αυτές οι δυνατότητες για να αξιοποιηθούν χρειάζονται αφενός μια νέα, βαθιά δημοκρατική και λαϊκή φυσιογνωμία της Αριστεράς, που να πιάνει το σφυγμό της κοινωνίας και να διαθέτει ένα σύγχρονο πρόγραμμα ώριμων ριζοσπαστικών αλλαγών με σοσιαλιστικό ορίζοντα, και αφετέρου μια ριζοσπαστική πολιτική που να δίνει προοπτική, να στηρίζεται στο κίνημα και να είναι προσανατολισμένη στο να συγκρουστεί σκληρά με τα κατεστημένα συμφέροντα.
Δεν θεωρώ ότι σε μια τέτοια κατεύθυνση κινείται ο νέος ηγέτης των Εργατικών της Αγγλίας, ενώ έχω τη βεβαιότητα ότι μια κυβέρνηση Σοσιαλιστών στην Πορτογαλία η οποία θα στηρίζεται από το Μπλόκο της Αριστεράς και το Κομουνιστικό Κόμμα θα αποτύχει, αν δεν είναι αποφασισμένη να αμφισβητήσει την ευρωζώνη και τις σκληρές δομές της, μαζί με την παρουσία της Πορτογαλίας σε αυτήν. (…)
Η πραγματική περιπέτεια για την κυβέρνηση Τσίπρα, με την υποχρέωση της άμεσης εφαρμογής του Μνημονίου 3, μόλις τώρα αρχίζει. Πώς βλέπεις τις προοπτικές της κοινωνικής αντίστασης;
Η κυβέρνηση Τσίπρα, μόλις 2 μήνες μετά τις εκλογές, έχει καταφέρει το ακατόρθωτο: να έχει οργισμένη και απέναντί της την πολύ μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνίας. Τα μέτρα του τρίτου μνημονίου, τα οποία εφαρμόζονται με αδίστακτα κοινοβουλευτικά πραξικοπήματα, με αντισυνταγματικές εκτροπές και κατά κύματα, εξουθενώνουν και εξοντώνουν τη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία. Φτωχοποιούν τα μεσαία στρώματα και εξαθλιώνουν τα κατώτερα. Η βαθιά αντικοινωνική μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ, μετά την αποχώρηση της αριστερής του πτέρυγας, δεν έχει ίσως προηγούμενο στα ιστορικά χρονικά, όχι μόνο της Ελλάδας αλλά ίσως και ευρύτερα. Ποτέ ένα κόμμα που είχε ως αφετηρία ριζοσπαστικές αριστερές δεσμεύσεις δεν γνώρισε τέτοιο γρήγορο αντιλαϊκό κατάντημα και με τέτοια απίστευτη κυνικότητα για τη νομή της εξουσίας.
Η ωμή πρόκληση της κυβέρνησης Τσίπρα στην κοινωνία βρήκε ακαριαία, σχεδόν, κοινωνική αντίδραση. Δύο μήνες μετά τις εκλογές έχουν ξεσπάσει πελώριες κοινωνικές κινητοποιήσεις όλων σχεδόν των στρωμάτων της κοινωνίας μας (...). Με αποκορύφωμα την πολύ πετυχημένη πανελλαδική γενική απεργία και τις εντυπωσιακές πορείες που τη συνόδευσαν
Πιστεύω ότι με τη συμβολή της Λαϊκής Ενότητας και άλλων δυνάμεων της ριζοσπαστικής Αριστεράς μπορεί, το επόμενο διάστημα, η κοινωνική αντίσταση να προσλάβει πολύ πιο γενικευμένα, πιο συντονισμένα και βαθύτερα ποιοτικά αγωνιστικά χαρακτηριστικά, στην κατεύθυνση μιας πραγματικής κοινωνικής εξέγερσης που μπορεί να σαρώσει αυτήν την κυβέρνηση και όλο το μνημονιακό πολιτικό μπλοκ.
Και οι άμεσες πολιτικές προοπτικές; Δύο μόλις μήνες μετά τις εκλογές εμφανίζονται συμπτώματα σήψης (Πανούσης κ.ά.). Πώς εκτιμάς την ανθεκτικότητα της κυβέρνησης Τσίπρα;
Η κυβέρνηση Τσίπρα είναι ήδη βαθιά κλονισμένη, έχει απολέσει κάθε αξιοπιστία, δεν την εμπιστεύεται σχεδόν κανένας, είναι ανίκανη και ανεπαρκέστατη ακόμα και για μια στοιχειώδη διαχείριση. Το μόνο που εφαρμόζει με «συνέπεια» αυτή η κυβέρνηση είναι το τρίτο μνημόνιο και τις συνταγές του, και το εφαρμόζει αφού δώσει την εντύπωση ότι δυσανασχετεί, αντιστέκεται και ψάχνει για δήθεν ισοδύναμα (...).
Πιστεύω ότι η κυβέρνηση Τσίπρα δεν έχει κανένα μέλλον. Η κυβέρνηση αυτή θα κάνει άρον άρον τη «βρόμικη δουλειά» περνώντας τα περισσότερα μέτρα του μνημονίου και μετά θα μετράει μήνες. Πιθανόν σύντομα να έχουμε ως εναλλακτική λύση στην κυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου μια πολιτικά «διευρυμένη» κυβέρνηση με τη συμμετοχή του ΠΑΣΟΚ, του Ποταμιού, ίσως και της ΝΔ. (...) Και αυτού του είδους, όμως, οι «οικουμενικές» κυβερνήσεις, εκείνης ή της άλλης μορφής, δεν πρόκειται να έχουν καμιά μακροημέρευση. Η μνημονιακή Ελλάδα δεν έχει μέλλον. Γρήγορα θα ανατραπεί και η χώρα θα βαδίσει έναν εναλλακτικό ριζοσπαστικό δρόμο.
Πρέπει να επιμείνουμε στο σύνθημα και το πολιτικό σχέδιο για μια κυβέρνηση της Αριστεράς;
Η Αριστερά, σε μια περίοδο που η χώρα ισοπεδώνεται και γνωρίζει απίστευτη κοινωνική διάλυση και οπισθοδρόμηση, δεν μπορεί να περιορίζεται σε ρόλο αυτάρεσκης διαμαρτυρίας και αφ’ υψηλού κριτικής του συστήματος. (...)
Μια Αριστερά αντάξια των αρχών της και της ανάγκης να υπηρετήσει τα οράματά της, θα πρέπει, όταν ο οδοστρωτήρας του συστήματος σαρώνει τα πάντα γύρω μας, να επιδιώκει ευθέως να αναλάβει κυβερνητικές ευθύνες και στηριγμένη στο κίνημα και με προσανατολισμό τη σύγκρουση με τα μεγάλα κατεστημένα συμφέροντα και τις δομές της ευρωζώνης και της ΕΕ, να σταθεί αποφασισμένη να εφαρμόσει ένα αντιμνημονιακό προοδευτικό πρόγραμμα με προοπτική το σοσιαλισμό, ένα νικηφόρο σοσιαλισμό του 21ου αιώνα. (...)

(ολόκληρη στο Rproject.gr)