Η ώρα μηδέν για τους εργαζόμενους, τους άνεργους, τους συνταξιούχους πλησιάζει. Η κυβέρνηση, φοβισμένη από τις μέχρι σήμερα κινητοποιήσεις και ειδικά από την πρώτη πανεργατική απεργία στις 12 Νοέμβρη, αναζητά εναγωνίως συνενόχους για να εφαρμόσει τα επώδυνα μέτρα που προβλέπει για την κοινωνική ασφάλιση το Μνημόνιο 3.
Ημερ.Δημοσίευσης
Το «πακέτο» που καλείται να ψηφίσει οδηγεί σε νέες μειώσεις στις συντάξεις, σε ουσιαστική κατάργηση των επικουρικών συντάξεων και σε περιορισμό της εγγύησης του κράτους μόνο στη λεγόμενη εθνική σύνταξη που, στην καλύτερη των περιπτώσεων, θα φτάνει τα 360-380 ευρώ. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ γνωρίζει ότι τέτοιο σκληρό χτύπημα, χωρίς πόλεμο, δεν μπορεί να το περάσει.
«Τρομαγμένοι» από την αποφασιστικότητα, όπως εκφράστηκε στη γενική απεργία του Νοέμβρη, ενός μεγάλου δυναμικού του εργατικού κινήματος να δώσει αυτή τη μάχη μέχρι τέλους, φαίνεται να είναι και η συνδικαλιστική γραφειοκρατία της ΠΑΣΚΕ και της ΔΑΚΕ στη ΓΣΕΕ. Γι’ αυτό το λόγο και αποφάσισε να πάει σε απεργία για τον προϋπολογισμό, πιστεύοντας ότι θα απογοητεύσει, ότι θα «κουράσει» αυτό τον κόσμο. Και αυτό μπορεί να είναι το λάθος τους.
Μόνο που θα πρέπει η Αριστερά στους εργασιακούς χώρους να μη μείνει στην γκρίνια για τις 24ωρες απεργίες «τουφεκιές» στον αέρα και να δει και αυτή την απεργία ως ένα βήμα μπροστά, στη μάχη για να μην εφαρμοστούν τα μέτρα. Στη μάχη για την ανατροπή των μνημονιακών πολιτικών.
Για να το καταφέρει, χρειάζεται στις περιοδείες πριν την απεργία, αλλά και στις συνελεύσεις που πρέπει να γίνουν άμεσα μετά της 3 Δεκέμβρη, να προτείνει το δικό της σχέδιο για κλιμάκωση του αγώνα, με κέντρο την πάλη ενάντια στα μέτρα-οδοστρωτήρα για το ασφαλιστικό, αλλά και ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις, στους πλειστηριασμούς κατοικιών, στη φοροεπιδρομή, στην υποχρηματοδότηση της δημόσιας υγείας και της δημόσιας παιδείας, ενάντια στη νέα αξιολόγηση και στο νέο μισθολόγιο στο Δημόσιο.
Χρειαζόμαστε ένα σχέδιο που να ξεκινάει με κάθε μορφής κινητοποίηση στους χώρους εργασίας. Για παράδειγμα με καταλήψεις ταμείων στα νοσοκομεία, ώστε να μην πληρώνουν τίποτα οι ασθενείς. Με κλαδικές απεργίες και στάσεις εργασίας, συνδυασμένες με παραστάσεις διαμαρτυρίας ή ολιγόωρες καταλήψεις δρόμων και πικετοφορίες. Δράσεις που θα κλιμακωθούν με νέα γενική απεργία το Γενάρη, που φαίνεται και πιο πιθανό να πάνε προς ψήφιση τα περισσότερα μέτρα για το ασφαλιστικό. Και συνέχιση με νέες συνελεύσεις και γύρο κινητοποιήσεων αν χρειαστεί, ώστε τα μέτρα, αν ψηφιστούν, να μην εφαρμοστούν.
Κρίκος απαραίτητος σε αυτή την αλυσίδα θα είναι ο συντονισμός. Τόσο μέσα σε κάθε χώρο, με επιτροπές όπου χρειάζεται, όσο και μεταξύ σωματείων. Χρειάζεται ένας συντονισμός που να βάζει σε κίνηση πραγματικά τους εργαζόμενους, τόσο αυτούς που ανήκουν σε σωματεία που είναι σε αγωνιστική κατεύθυνση, αλλά και αυτούς που ανήκουν σε σωματεία με πιο δύσκολη εσωτερική κατάσταση. Και που θα συνδέεται, όπου είναι δυνατό, με αντίστοιχες τοπικές κινήσεις.
Αυτά είναι τα «ισοδύναμα» που έχει να παρατάξει η τάξη μας απέναντι στον κυνισμό με τον οποίο ετοιμάζει την γενοκτονία της, με τα μέτρα για την κοινωνική ασφάλιση, η κυβέρνηση. Οι μαζικοί, ενωτικοί αγώνες.