«Ζούμε σε μια πολύ βάρβαρη κοινωνία»

Με αφορμή την έκθεση Plan-Bee της Cartoonbee στις 8-15/12, και τη μεγάλη παρέα σκιτσογράφων που την οργάνωσαν, κουβεντιάσαμε με τον Πέτρο και τον Δημήτρη για την πολιτική επικαιρότητα και όχι μόνο. 

Ο Δημήτρης Γεωργοπάλης (Δ.Γ.) είναι σκιτσογράφος και, όπως μάθαμε κατά τη διάρκεια της συζήτησής μας, οικονομολόγος. Τώρα εργάζεται στη Realnews. 
Ο Πέτρος Ζερβός (Π.Ζ.) τώρα δουλεύει στην Εφημερίδα των Συντακτών και συνεργάζεται με την Εργατική Αριστερά. Τον έχουμε απολαύσει επίσης και ως ηθοποιό. Η Cartoon Bee είναι ένα ηλεκτρονικό κατάστημα που φτιάχτηκε για να αντιμετωπίσουν οι σκιτσογράφοι την κρίση και την ανεργία. 

Ολόκληρη η συνέντευξη στο Rproject.gr

Πώς είναι να σχεδιάζετε στην εποχή των μνημονίων, σε μια τόσο «πολεμική» εποχή; Φαντάζομαι, το υλικό σας είναι άφθονο. Χωράει τελικά το γέλιο μέσα σε όλη αυτήν τη βαρβαρότητα;
Δ.Γ. Κοίτα, δεν είναι ανάγκη να βγάζει πάντα γέλιο μια γελοιογραφία. Πολλές φορές παίζεις με την ειρωνεία. Με αυτό τον τρόπο μάλιστα είναι πιο έντονη η κριτική που ασκείς σε κάθε λογής εξουσία. Ναι, όντως η έμπνευση δεν μας λείπει, τα ερεθίσματα δεν μας λείπουν. Βάζουμε κάτω τα θέματα και «κλέβουμε» ιδέες από τα ίδια τα θέματα. 
Π.Ζ. Ναι, υπάρχουν όντως μερικά δύσκολα θέματα, όπως το προσφυγικό για παράδειγμα που δεν επιδέχεται χιούμορ. Βέβαια ακόμα και κει μπορείς να χρησιμοποιήσεις το πικρό χιούμορ για να εκφράσεις την κατάσταση. Πάντως η πραγματικότητα μπορεί να σε ξεπεράσει. Πολλές φορές νιώθω άχρηστος. Είναι τόσο ακραία τα πράγματα που ζούμε. Να σου πω ένα παράδειγμα. Ο Λεβέντης κάνει επερώτηση στη Βουλή. Εγώ τι να πω πάνω σε αυτό; Δηλαδή το χιούμορ βγαίνει αυτόματα από την ίδια την πραγματικότητα.
Δ.Γ. Ναι, έτσι είναι. Θες να σχολιάσεις τις εκλογές της ΝΔ και αναβάλλονται οι εκλογές. Εκεί τι να πεις άλλο;
Πόσο έχετε αλλάξει σε αυτή την περίοδο των τεσσάρων χρόνων μνημονίων; Πώς περνούν αυτές οι μεγάλες αλλαγές στα σκίτσα σας; Είστε αποστασιοποιημένοι ή δρώντες;
Δ.Γ. Νομίζω ότι σκιτσάροντας βγάζεις και συναίσθημα, και όταν υπάρχει συναίσθημα είναι καλύτερο και το σκίτσο χωρίς βέβαια να καπελώνει αυτό που θέλεις να πεις. Στην εποχή που ζούμε, υπάρχουν πολλά ερεθίσματα που σου ξυπνούν συναισθήματα και αισθήσεις και έτσι γίνεται πιο εύκολη η δουλειά μας. 
Π.Ζ. Συμφωνώ με όσα είπε ο Δημήτρης. Όλα αυτά που συμβαίνουν τα τελευταία χρόνια αν με γεμίζουν με κάτι είναι το συναίσθημα του θυμού. Ο θυμός μόνιμα με παρακινεί να σκιτσάρω. Είναι ένας λόγος παραπάνω όχι απλά να κοιτάξω και να πω την άποψή μου για τα πράγματα, με παρακινεί να παρέμβω μέσα από τα σκίτσα. Τον τελευταίο χρόνο, επειδή εγώ προσωπικά είχα ταυτιστεί με τον ΣΥΡΙΖΑ, αυτός ο θυμός έχει γίνει πάρα πολύ μεγάλος, γιατί στην ουσία βλέπω ότι όλα τα πράγματα ενάντια στα οποία παλεύαμε τα τελευταία χρόνια τα διαχειρίζεται πια η Αριστερά. Η Αριστερά έχει γίνει ένα συστημικό κόμμα και αυτό έχει απονευρώσει κάθε αντίσταση του κόσμου. Πράγματα που δεν θα τολμούσε να κάνει η Δεξιά τα κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ με έναν πολύ πιο πετυχημένο τρόπο έχοντας την προβιά της Αριστεράς. Ξέρεις, είναι πολύ οδυνηρό να σκιτσάρεις ενάντια στην «Αριστερά». 
Ποια σκίτσα σας ξεχωρίζετε; Ποια σκίτσα αποκαλύπτουν το θυμό σας; 
Π.Ζ. Αυτή η φιγούρα που μου έχει καρφωθεί είναι ο Τσίπρας.
Πώς τον αποτυπώνεις;
Σαν τέρας;
Π.Ζ. Όχι σαν τσογλάνι τον βλέπω και τον σκιτσάρω. 
Δ.Γ. Εγώ θυμώνω περισσότερο με τον τρόπο που αντιμετωπίζει τα πράγματα η Ευρώπη και ένα από τα σκίτσα που ξεχωρίζω είναι η ευρωπαϊκή σημαία που την ξεκολλάει το ανθρωπάκι και από πίσω βλέπει την Γκερνίκα... Επίσης το πιτσιρίκι που ήταν πνιγμένο. Τον Αϊλάν και τουρίστες πιο πάνω. Η ΕΕ και τα Ηνωμένα Έθνη να πίνουν το ποτάκι τους και να καπνίζουν το πούρο τους. 
Π.Ζ. Ένα σκίτσο που θυμάμαι είναι αυτό στο οποίο βλέπουμε τη γεμάτη πτώματα Μεσόγειο και τους τουρίστες που πατάνε επί πτωμάτων για να πάνε να κάνουν σαφάρι στην Αφρική. Αυτό το είχα κάνει με αφορμή την ιστορία στη Λαμπεντούζα και το ναυάγιο. 
Τελικά χάσαμε; Υπάρχει ελπίδα; Ποια είναι η διέξοδος; 
Δ.Γ. Τα πράγματα είναι πολύ απλά. Όταν βγαίνει η Μέρκελ στο κοινοβούλιό της και λέει ότι δεν διαπραγματεύομαι για τους Έλληνες αλλά γιατί θα πρέπει να γίνουμε ανταγωνιστικότεροι της Ινδίας, της Κίνας και της Αμερικής, όταν σου λέει αυτό το πράγμα... σου λέει πολύ απλά ότι θα πρέπει να ρίξεις μισθούς, να υποβαθμιστείς τόσο πολύ για να γίνεις ανταγωνιστικός. Το λέει ξεκάθαρα. Επιλέγεις εσύ λοιπόν τι θέλεις. Θέλεις να μείνεις και να γίνεις αυτό το ευρωπαϊκό γρανάζι του μηχανισμού ή θέλεις κάτι άλλο; Θα μιλήσει ποτέ κανείς για το κάτι άλλο; Και ο καπιταλισμός πατώντας πάνω σε όλο αυτό κάνει πάρτι αυτήν τη στιγμή... Ο πολύ ακραίος καπιταλισμός που σαρώνει τα πάντα, χωρίς να λαμβάνει υπόψη ούτε ζωές ούτε τίποτα. Και από την άλλη βλέπουμε να συσσωρεύεται όλος ο πλούτος σε συγκεκριμένα χέρια. Μετακύλιση και αναδιανομή κεφαλαίου σε ευρωπαϊκό επίπεδο γίνεται αυτήν τη στιγμή. Ξαναμοιράζεται σε βάρος μας η ευρωπαϊκή πίτα. Ο λαός δεν ζήτησε συμβιβασμό. Ζήτησε ρήξη. Θέλαν το Ναι για να μας πουν ότι, ορίστε, θέλετε συμφωνία, άρα πάμε σε συμφωνία. Ό,τι συζητά και ό,τι διαπραγματεύεται ο Τσίπρας είναι σε βάρος μας. Πρέπει να σταματήσει να διαπραγματεύεται. 
Π.Ζ. Πάντα γινόταν αυτό που περιγράφει ο Δημήτρης. Απλά ζήσαμε μια περίοδο που αυτό είχε γίνει θολό. Ταξική είναι η κοινωνία. Κάποια στιγμή ξεχάστηκε αυτό. Επειδή υπήρχαν κάποια ψίχουλα νόμιζε ο κόσμος ότι όλοι θα ζήσουμε καλά. Τώρα επανέρχεται η ουσία των πραγμάτων. Ότι ζούμε σε μια πολύ βάρβαρη κοινωνία. Όσο προχωράει η κρίση καταλαβαίνω ότι υπάρχει ένα γιγαντιαίο σχέδιο, νομοτελειακό... δεν είναι ότι κάποιοι σε κάποιους σκοτεινούς χώρους συνεδριάζουν, όμως έχει μια νομοτέλεια ο καπιταλισμός. Προχωρά προς μια μορφή βαρβαρότητας. Ωστόσο υπάρχει ο κόσμος. Αυτός είναι η εγγύηση για το μέλλον. Πρέπει να είμαστε αισιόδοξοι. Η μελλοντική Αριστερά να γίνει λίγο πιο ευφάνταστη. Να προσαρμοστεί απέναντι σε έναν αντίπαλο ο οποίος έχει τα πάντα, τη δύναμη, τα μέσα. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν τόλμησε να κάνει ρήξη. Έφαγε τα μούτρα του και δυστυχώς και μεις μαζί του.