Λένε ότι... Η ασφάλεια είναι πιο σημαντική από τα ανθρώπινα δικαιώματα

Σήμερα, στη Γαλλία πρώτα απ’ όλα, η μεγάλη πλειοψηφία του κόσμου συμφωνεί με τα μέτρα «έκτακτης ανάγκης» που, με αφορμή τη σφαγή στο Μπατακλάν, βάζουν πάγο στις διαδηλώσεις και τις στοιχειώδεις ελευθερίες των πολιτών. Όχι μόνο η Δεξιά αλλά και η κοινοβουλευτική Αριστερά, με μπροστάρη το ΚΚ Γαλλίας, ψήφισε χωρίς αντίρρηση την παράταση της κατάστασης πολιορκίας για άλλους τρεις μήνες... 

Τώρα πια την κάθε πορεία και διαμαρτυρία, όπως αυτή που οργανώθηκε στο Παρίσι για την κλιματική αλλαγή, τις αντιμετωπίζει η αστυνομία ως εχθρικές ενέργειες και τις καταστέλλει ακαριαία. Την ίδια ώρα, ο πρόεδρος Ολάντ διακηρύσσει με στόμφο πως «η ασφάλεια είναι πιο σημαντική από τους κανονισμούς της ΕΕ» και υπογράφει την πρόσληψη χιλιάδων αστυνομικών και την αύξηση των δαπανών για μέτρα ασφαλείας. 
Η Γαλλία δεν είναι παρά το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα. Στις Βρυξέλλες και στη Ρώμη, στα μακεδονικά σύνορα και στην Αθήνα, οι αστυνομικοί έλεγχοι πληθαίνουν και η καθημερινότητα δυσκολεύει για μετανάστες και πρόσφυγες, ιδιαίτερα γι’ αυτούς που έχουν το «λάθος» χρώμα δέρματος και τη «λάθος» θρησκεία. 
Οι φράχτες που έχουν αρχίσει να υψώνονται στη μια χώρα μετά την άλλη και τα hot spots δείχνουν την ωμή αλήθεια πίσω από τις διπλωματικές διατυπώσεις: ο εχθρός, η απειλή για την πλούσια Ευρώπη είναι οι κολασμένοι των πολέμων και της πείνας. 
Το επεισόδιο της Ειδομένης είναι πιο αποκαλυπτικό από χίλιες διατριβές και αναλύσεις: Γι’ αυτή την Ευρώπη προτεραιότητα είναι η ελεύθερη διακίνηση εμπορευμάτων. Οι άνθρωποι, ακόμη και όσοι βρίσκονται στην έσχατη ανάγκη, ας περιμένουν... 
Όμως το να αντιμετωπίζεις τις τυφλές επιθέσεις των τζιχαντιστών με περισσότερη αστυνομία στις γειτονιές της Δύσης και με αεροπορικές επιθέσεις σε ρημαγμένες χώρες είναι σαν να προσπαθείς να ξεδιψάσεις με θαλασσινό νερό. 
Η αστυνομοκρατία και οι καθημερινοί εξευτελισμοί στους μετανάστες θεριεύουν το μίσος και σπρώχνουν τους απελπισμένους να στραφούν στις πιο εξτρεμιστικές ισλαμικές ομάδες. Οι επιθέσεις αυτοκτονίας μέσα στις μητροπόλεις καταλήγουν να είναι η εύλογη απάντηση στις επιδρομές των F16 στην περιφέρεια. Οι άνθρωποι που ζώνονται τα εκρηκτικά κι ανατινάζονται δεν τρελάθηκαν ξαφνικά, δεν τους έκανε υπνωτισμό κάποιος παρανοϊκός ιμάμης. Δεν φταίει η συνείδησή τους που είναι καθυστερημένη, αλλά η ζωή τους που είναι αβίωτη. Και για όποιον και όποια στην Αριστερά δεν έχει ξεχάσει την αλφαβήτα του μαρξισμού, είναι η ζωή που καθορίζει τη συνείδηση, όχι το αντίστροφο.
Αυτές τις μέρες στην Ευρώπη, δείχνει τα διαπιστευτήριά της στο σύστημα η Αριστερά της «εθνικής ευθύνης». Από τον ΣΥΡΙΖΑ που πρόδωσε τη λαϊκή του βάση μέχρι την αλήστου μνήμης πρώην «πληθυντική αριστερά» στη Γαλλία, όλες οι ηγεσίες που υποστέλλουν τη σημαία του ταξικού αγώνα για να ντυθούν στα εθνικά χρώματα έχουν την τιμητική τους σε διασκέψεις και συναντήσεις κορυφής. 
Από τον Ολάντ ως τον Τσίπρα και τον Ρέντσι, τα μέτρα και οι πρακτικές του αστυνομικού τρόμου πρέπει να επικυρωθούν με τις υπογραφές των ηγετών από τον «προοδευτικό» χώρο. Η κρατική αυθαιρεσία πιστεύει πως θα είναι λιγότερο αποκρουστική αν στο ντεμπούτο της ντυθεί με αριστερή προβιά. Το αυθεντικό της ένδυμα μπορεί να περιμένει για τις επόμενες εμφανίσεις. 
Μα απέναντι από την Αριστερά της «εθνικής στρατηγικής», δηλαδή των προτεραιοτήτων της τάξης που κυβερνά, υπάρχει και δίνει το στίγμα της και η Αριστερά του διεθνισμού και του ταξικού αγώνα. Οι σύντροφοι και οι συντρόφισσές μας που συλλαμβάνονταν κατά εκατοντάδες από την αστυνομία στο Παρίσι γιατί τόλμησαν να κατέβουν σε διαδήλωση για το περιβάλλον αποτελούν μικρή μειοψηφία στην κοινωνία, αλλά είναι η μαγιά για τα καινούργια κινήματα. 
Οι εργαζόμενοι της Ερ Φρανς που περιμένουν κατά χιλιάδες τις απολύσεις, η μαχητική βάση της CGT, οι αντιρατσιστές και οι αντιρατσίστριες της Τουλούζης και της Λίλης που σκούπισαν την αστυνομία και το Εθνικό Μέτωπο από τους δρόμους, έχουν μπροστά τους δύο επιλογές: ή θα συναντηθούν με τη μειοψηφική επαναστατική Αριστερά ή θα μείνουν οι δράσεις τους χωρίς συνέχεια, χωρίς τη γενίκευση συμπερασμάτων που μόνο οι πολιτικές οργανώσεις μπορούν να ζυμώσουν μέσα στον κόσμο. 
Και ο μόνος τρόπος για να βάλουν υποψηφιότητα οι επαναστάτες και οι επαναστάτριες για να εκφράσουν τον κόσμο που αντιδρά είναι να κάνουν σήμερα σημαία τους την ελευθερία και τα ανοιχτά σύνορα. Τα δικαιώματα ακόμα και του τελευταίου θύματος της αστυνομοκρατίας και των φραχτών, πρώτα απ’ όλα των εγκλωβισμένων μεταναστών στο Καλέ, αδελφού παραδείγματος της Ειδομένης, είναι το επίδικο που θα αποδείξει πως η επαναστατική Αριστερά έχει λόγο και αιτία να υπάρχει. 
Γιατί η Αριστερά που είναι ικανή να κερδίζει μάχες και να απειλεί το σύστημα είναι η Αριστερά που χτίζεται στα δύσκολα, στα «αντιδημοφιλή» ζητήματα, που απαιτούν κόστος και κουράγιο για να τα αναδείξεις.