ΣΥΡΙΖΑ: Έναν χρόνο μετά

Στις 25 Γενάρη 2015 η εργατική και λαϊκή κοινωνική πλειοψηφία πανηγύριζε: γιόρταζε την ανατροπή της συγκυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου και την άνοδο στην κυβερνητική εξουσία της ριζοσπαστικής Αριστεράς, του ΣΥΡΙΖΑ, με επικεφαλής τον Αλ. Τσίπρα.
Δεν ήταν μια «εναλλαγή», ήταν μια πραγματική πολιτική ανατροπή. Η κυρίαρχη τάξη και οι διεθνείς σύμμαχοί της –οι δανειστές– είχαν δώσει σκληρή μάχη για να αποτρέψουν την πολιτική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ. Παρά τον εκλογικισμό που προϋπήρχε στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, οι ελάχιστες «δεσμεύσεις» της νέας κυβέρνησης, ο ταξικός πυρήνας του προγράμματος της Θεσσαλονίκης (αποκατάσταση ΣΣΕ, αύξηση κατώτατου μισθού, 13η σύνταξη στους χαμηλοσυνταξιούχους, αφορολόγητο 12.000 ευρώ, κατάργηση ΕΝΦΙΑ και χαρατσιού στο πετρέλαιο θέρμανσης κ.ο.κ.) θα μπορούσε να είναι ένα πραγματικό, ένα πρώτο ρήγμα στην αδιατάρακτη μέχρι τότε πολιτική διαρκούς λιτότητας. Οι εργαζόμενοι και η Αριστερά στην Ευρώπη και στον κόσμο έστρεφαν την προσοχή τους σε τούτη τη μικρή χώρα, αντιλαμβανόμενοι τις δυνατότητες να σπάσει ένας «αδύναμος κρίκος» στην παγκόσμια αλυσίδα της νεοφιλελεύθερης απληστίας.
Σήμερα γνωρίζουμε ότι αυτή η προοπτική ηττήθηκε. 
Γιατί η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ δεν πίστεψε στη δυνατότητα σύγκρουσης με την κυρίαρχη τάξη στο εσωτερική της χώρας, στράφηκε πανικόβλητη στην αναζήτηση συμβιβασμού με τους τραπεζίτες, τους βιομηχάνους, τους εφοπλιστές, στο όνομα –τάχα– της «εθνικής σωτηρίας». 
Η γραμμή αυτή ήταν άρρηκτα δεμένη με την αναζήτηση συμβιβασμού με τους δανειστές: οδηγούσε στη συμφωνία της 20ής Φλεβάρη και δι’ αυτής στην υπογραφή της κατάπτυστης συμφωνίας του Ιούλη, στην υπογραφή του Μνημονίου 3.
Το πολιτικό σχέδιο για ανατροπή της λιτότητας μέσω μιας εκλογικής και πολιτικής νίκης, μέσω μιας «κυβέρνησης της Αριστεράς», αποδείχθηκε ότι προϋπέθετε μεγαλύτερες δυνατότητες εμπλοκής «από τα κάτω», των εργατικών και λαϊκών μαζών. Προϋπέθετε μια Αριστερά πιο σκληρή απέναντι στον εκλογικισμό, στην «ανάθεση», στον κυβερνητισμό, απ’ ό,τι αποδείχθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ.
Παρ’ όλα αυτά, η αντίσταση στην κατρακύλα προς το Μνημόνιο 3 υπήρξε, έστω κι αν περιορίστηκε (σε μεγάλο βαθμό) κυρίως μέσα στο κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ. Η «στροφή» του Αλ. Τσίπρα, την επομένη του μεγάλου ΟΧΙ στο δημοψήφισμα, δεν εγκρίθηκε ποτέ από κανένα κομματικό σώμα. Προϋπέθετε τη μαζική, τη βίαιη διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ. Η νίκη της ομάδας του Μαξίμου ήρθε με τη βοήθεια του καθεστώτος και των δανειστών, που επέτρεψαν τον «ελιγμό» των εκλογών στις 20 Σεπτέμβρη με μοναδικό στόχο την απομόνωση της αριστερής πτέρυγας του κόμματος. Τη νίκη πανηγύρισαν μαζί ο κύκλος του Μαξίμου, ο Π. Καμμένος, το «Βήμα» και τα «Νέα», η Μέρκελ και ο Ολάντ...
Οι Podemos υποχρεώθηκαν να πάνε στην εκλογική σύγκρουση με τον Ραχόι αποφεύγοντας να ψελλίσουν τη λέξη ΣΥΡΙΖΑ. Το Μπλόκο και το ΚΚ στην Πορτογαλία υποχρεώθηκαν να αντιμετωπίσουν την πίεση των σοσιαλδημοκρατών χωρίς να έχουν ως εναλλακτική λύση το «ελληνικό παράδειγμα»...
Έναν χρόνο μετά, τίποτε δεν θυμίζει το κλίμα του Γενάρη του 2015. 
Στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ τα όρια της ντροπής έχουν χαθεί: ο Ν. Αθανασίου προτείνει στην Αριστερά να ζητήσει συγνώμη από τον... Γιαννίτση και τον Σημίτη (!) για το Ασφαλιστικό. Ο Α. Τριανταφυλλίδης (ναι, ο νεοφερμένος βουλευτής που το Μαξίμου όρισε κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο του ΣΥΡΙΖΑ κατά τις άγριες μέρες της διάσπασης) προτείνει να μπουν δίδακτρα στα δημόσια σχολεία (!) και να πληρώνονται οι καθηγητές από τις «συνδρομές» των οικογενειών των μαθητών (!!!). Τα ΜΜΕ στοιχηματίζουν ότι όλοι (μα όλοι!) οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ θα ψηφίσουν υπέρ του άγρια αντιασφαλιστικού νόμου των Κατρούγκαλου-Πετρόπουλου...
Ο Στουρνάρας ρίχνει αδίστακτα λάδι στη φωτιά: στις μέρες του δημοψηφίσματος είχε συγκροτήσει, λέει, «επιτροπή» από τραπεζίτες, πρώην πρωθυπουργούς και παράγοντες του καθεστώτος, με στόχο να λειτουργήσουν ως «τείχος» προστασίας του καπιταλισμού από τυχόν ριζοσπαστικές αποφάσεις της κυβέρνησης. Ναι, ο πρόεδρος της Τράπεζας της Ελλάδος ομολογεί δημόσια ότι ετοίμαζε πραξικόπημα, ανησυχώντας μήπως η κυβέρνηση ευθυγραμμιστεί με τη λαϊκή εντολή του ΟΧΙ. 
Όμως η απάντηση του Αλ. Τσίπρα ήταν ακόμα χειρότερη: το «τείχος» του Στουρνάρα ήταν, λέει, αχρείαστο, γιατί ο πρωθυπουργός είχε ήδη ζητήσει από την ΕΥΠ (!!) να επαγρυπνεί απέναντι στην αριστερά του κόμματός του! Γιατί αυτό είναι το πραγματικό περιεχόμενο των «διαρροών», όταν όλοι γνωρίζουν ότι τα σενάρια περί «κατάληψης του Νομισματοκοπείου» είναι παραμύθια για μικρά παιδιά. Σημειώνουμε ότι είναι η 2η φορά μέσα σε έναν χρόνο που προκύπτει ζήτημα εμπλοκής της ΕΥΠ στις εσωκομματικές συγκρούσεις στον ΣΥΡΙΖΑ...
Σε αυτό το κλίμα εμφανίστηκε ο Ροβ. Σπυρόπουλος για να προτείνει συνδιαχείρηση της κρίσης του Ασφαλιστικού, αλλά και να ανοίξει το δρόμο για τη «φυσιολογική» Κεντροαριστερά, τη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΣΟΚ.
Πρόκειται για μια εικόνα προφανούς αστάθειας και αβεβαιότητας στην κορυφή της πολιτικής εξουσίας. Ελάχιστους μήνες μετά το «θρίαμβο» της 20ής Σεπτέμβρη, η ηγετική ομάδα του Μαξίμου ισορροπεί πάνω στην κόψη του ξυραφιού. 
Στη βάση αυτής της αστάθειας βρίσκεται η υποχρέωση της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ να επιβάλει μια ακραιφνώς νεοφιλελεύθερη αντιμεταρρύθμιση, το Ασφαλιστικό Κατρούγκαλου. Το Μαξίμου βρίσκεται μεταξύ Σκύλλας και Χάρυβδης: Αφενός, οι δανειστές ζητούν ακόμα σκληρότερα μέτρα: Ζητήσαμε αγελάδα, λένε, και ο Τσίπρας μάς έστειλε γάτα. Η προοπτική της επανάληψης των χρηματοδοτικών εκβιασμών της άνοιξης του 2015 μοιάζει εφιαλτική για την κυβέρνηση, αλλά και για το ντόπιο καθεστώς που απαιτεί επειγόντως την επιβολή των μέτρων. Υποσημειώνοντας μάλιστα ότι αν ο Αλ. Τσίπρας δεν μπορεί, υπάρχει πλέον ο Κυριάκος Μητσοτάκης...
Αφετέρου, οι συνταξιούχοι, οι εργαζόμενοι, οι αγρότες, οι αυτοαπασχολούμενοι με «μπλοκάκι», διαπιστώνουν ότι η «γάτα» του Κατρούγκαλου έχει 9 ουρές: τσακίζει όποια εργατολαϊκή κατάκτηση έχει απομείνει ζωντανή μέσα στο δημόσιο σύστημα κοινωνικής ασφάλισης, στρώνοντας το χαλί για την επέλαση των ιδιωτικών ασφαλίσεων. 
Το συλλαλητήριο των δικηγόρων και των μηχανικών ήταν ένα ηχηρό πολιτικό μήνυμα. Σειρά παίρνουν οι αγρότες, ενώ θα ακολουθήσουν οι απεργίες των μισθωτών. Η κοινωνική αντίσταση απέναντι στην πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ είναι ήδη εδώ και δηλώνει ότι αυτή η αντιμεταρρύθμιση δεν θα περάσει. 
Έναν χρόνο μετά, η ελπίδα έχει μετατραπεί σε φόβο. Έναν χρόνο μετά, η συζήτηση για την εναλλακτική λύση απέναντι στο βάλτο όπου οδήγησε η σοσιαλφιλελεύθερη μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ έχει ανοίξει. Οι απαντήσεις διαμορφώνονται από δεξιά και είναι επείγον να διαμορφωθούν ανάλογα και από αριστερά. Για να συνεχίσουμε τη μάχη για την ανατροπή της λιτότητας, για την ανατροπή των μνημονίων, για την ευρύτερη σοσιαλιστική απελευθέρωση.