Απαραίτητη η κήρυξη νέας 48ωρης γενικής απεργίας

Η μαζική συμμετοχή στην απεργία της Πέμπτης 4 Φλεβάρη δεν είναι το τέλος του δρόμου. Δεν είναι το τέλος του αγώνα για να μην περάσει το Ασφαλιστικό. Είναι η συμπύκνωση μιας πρώτης διαδρομής, μιας πρώτης μάχης, που μπορεί να έχει συνέπεια και συνέχεια. 
Με μπροστάρη την εργατική τάξη. Τους χιλιάδες εργαζόμενους, άνεργους, συνταξιούχους και νεολαίους που κατέβηκαν στο δρόμο, η κλιμάκωση είναι η απαραίτητη συνέχεια της διαδρομής ώστε να γίνει πραγματικότητα ό,τι βροντοφώναξε στη γενική απεργία αυτός ο κόσμος. Το ασφαλιστικό νομοσχέδιο να μην περάσει.
Βασική προϋπόθεση για να τα καταφέρουμε είναι η συνέχιση των κινητοποιήσεων. Ήδη οι ναυτεργάτες συνεχίζουν την απεργία και την Παρασκευή 5 Φλεβάρη, ενώ μέχρι και εκείνη την ημέρα συνεχίζουν την αποχή από τα καθήκοντά τους επιστημονικοί κλάδοι όπως οι μηχανικοί, οι δικηγόροι και οι συμβολαιογράφοι. Συνεχίζονται επίσης τα μπλόκα των αγροτών και ξεκίνησε απεργία διαρκείας των φορτηγατζήδων. Η πρωτοβουλία που πήραν το Εργατικό Κέντρο Κορίνθου, οι αγρότες και οι επιστημονικοί φορείς του νομού τη μέρα της γενικής απεργίας να βαδίσουν ως το μπλόκο του Ισθμού χρειάζεται να συνεχιστεί με αντίστοιχες πρωτοβουλίες.
Η κυβέρνηση μπορεί να μοιράζει υποσχέσεις ελάφρυνσης των μέτρων, αλλά η γενική της κατεύθυνση να καταργήσει τη δημόσια ασφάλιση δεν αλλάζει. Στη βουλή κυρώθηκε πριν από λίγες μέρες η κοινοτική οδηγία που καταργεί κάθε νόμο ο οποίος θέτει εμπόδια στη λειτουργία των ιδιωτικών ασφαλιστικών εταιρειών, κάνοντας πράξη ένα από τα μέτρα που ζήτησε ο Μητσοτάκης στην ομιλία του στην προ ημερήσιας διάταξης συζήτηση στη βουλή για το Ασφαλιστικό. Απέναντι σε αυτή την προσπάθεια τα συνδικάτα, πατώντας πάνω στην επιτυχία της γενικής απεργίας της Πέμπτης 4 Φλεβάρη, οφείλουν να χτίσουν τη συνέχεια. Οφείλουν να επιμείνουν στην οργάνωση αγώνων αλλά και στον συντονισμό όλων των κλάδων που βρίσκονται επί ποδός πολέμου.
Σε κάθε χώρο εργασίας χρειάζεται να γίνουν άμεσα γενικές συνελεύσεις ή ενημερώσεις των εργαζομένων και να παρθούν αποφάσεις κλιμάκωσης των κινητοποιήσεων. Ακόμη κι αν υπάρξει καθυστέρηση από τις δύο εργατικές συνομοσπονδίες να κηρυχθεί νέα 48ωρη γενική απεργία τις μέρες που θα ψηφίζονται τα μέτρα, τα πρωτοβάθμια συνδικάτα χρειάζεται να προχωρήσουν σε δράσεις που θα οδηγούν σε αυτή την κλιμάκωση, ενώ οι ομοσπονδίες οφείλουν πια να προχωρήσουν σε απεργιακές κινητοποιήσεις. Η συμμετοχή σε αυτές τις κινητοποιήσεις και δράσεις των επιστημόνων, ακόμη και των αγροτών, όπου είναι εφικτό, θα είναι καταλυτική ώστε να ενοποιηθούν όλα τα ρυάκια αντίστασης. Τα τοπικά συλλαλητήρια που πραγματοποίησε η ΑΔΕΔΥ σε πόλεις της περιφέρειας έδειξαν ότι μπορούν να αποτελέσουν έναν τέτοιο τόπο ενοποίησης.
Στη δραστηριότητα που αναπτύχθηκε ως την Πέμπτη 4 Φλεβάρη, αναδείχθηκαν ξεκάθαρα σε αυτό το επίπεδο οι ευθύνες της Αριστεράς. Η Λαϊκή Ενότητα πήρε σημαντικές πρωτοβουλίες, με εκδηλώσεις σε πόλεις, γειτονιές και εργατικούς χώρους, με πικετοφορίες σε διάφορες περιοχές, όπως το Κουκάκι και το Αιγάλεω, και επαρχιακές πόλεις όπως η Πτολεμαΐδα. Όμως στο επίπεδο του συντονισμού, με εξαίρεση μεμονωμένες προσπάθειες συνδικαλιστών της και ορισμένων τοπικών πολιτικών επιτροπών της, δεν έχει πάρει κάποια ουσιαστική πρωτοβουλία.
Το ΚΚΕ από την πλευρά του έδωσε συνέχεια στη γνωστή τακτική του απομονωτισμού, παρά την αρχική σωστή στάση των συνδικαλιστών του στην ΑΔΕΔΥ να ψηφίσουν κοινές συγκεντρώσεις, στάση την οποία «διόρθωσε» άρον άρον το κόμμα, μην τυχόν και μπλέξει το «καθαρό ταξικό κίνημα» με τους εργαζόμενους και όσους συμμετέχουν στις κινητοποιήσεις των συνδικάτων. Τέλος οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ δείχνουν τελείως μπερδεμένες με τις εσωτερικές τους αντιπαραθέσεις σε επίπεδο δράσης. Λειτουργούν δύο ξεχωριστούς συντονισμούς και ενώ σωστά με δημόσια επιστολή τους καλούν σε συντονισμό ενάντια στην αντιμεταρρύθμιση του Ασφαλιστικού, σε συνδικαλιστικό επίπεδο αλλά και σε γειτονιές, όπως το Περιστέρι και του Ζωγράφου, απέρριψαν προτάσεις της ΛΑΕ για κοινές συγκεντρώσεις ή εξορμήσεις.
Η κοινή δράση, η συνέχεια των απεργιακών κινητοποιήσεων και των εκδηλώσεων, μπορεί να οδηγήσει όχι μόνο στο να μην περάσει η αντιασφαλιστική μεταρρύθμιση αλλά και στο να γίνουν ξανά ξεκάθαρα στον κόσμο τα αδιέξοδα των μνημονιακών πολιτικών, ανοίγοντας το δρόμο για την ανάπτυξη ενός αγωνιστικού κινήματος που θα μπορέσει, με την Αριστερά ενωμένη, μαχητική και ριζοσπαστική, να τελειώσει τις μνημονιακές πολιτικές μια και καλή.