Μετά την επιτυχία στις 4 Φλεβάρη ενάντια στο Ασφαλιστικό: Γενική απεργία για να μην περάσει

Πρώτο στοιχείο που επιτρέπει να μιλάμε για ανασύνταξη του κινήματος είναι η μαζικότητα των συγκεντρώσεων. Εκατό χιλιάδες άνθρωποι διαδήλωσαν στην Αθήνα. Στην επαρχία υπήρξαν συγκεντρώσεις (για παράδειγμα στο Ηράκλειο της Κρήτης) όπου η συμμετοχή ξεπέρασε τις 10.000, παραπέμποντας στα νούμερα των συγκεντρώσεων των μεγάλων απεργιών της τριετίας 2010-2012. Επίσης υπήρξαν συγκεντρώσεις σε μικρές πόλεις όπου δεν είχαν ξαναγίνει ποτέ στο παρελθόν. 
Δεύτερο στοιχείο είναι η συμμετοχή στην απεργία σε «δύσκολους» χώρους, όχι σαν αυτούς που συνηθίζουν να έχουν μεγάλα ποσοστά (όπως π.χ. τα ναυπηγεία), αλλά σε χώρους όπου τα ποσοστά συμμετοχής τα τελευταία χρόνια δύσκολα ξεπερνάνε το 10%. Οι δάσκαλοι ξεπέρασαν στις 4 Φλεβάρη το 50% σε συμμετοχή στην απεργία, ενώ και οι εργαζόμενοι στα ασφαλιστικά ταμεία, που εκτός του ΙΚΑ σπάνια ξεπερνάνε σε συμμετοχή το 10-12%, έφτασαν τώρα σε απεργιακά ποσοστά της τριετίας 2010-12. Δηλαδή το 30-33%.
Η εργατική τάξη κατάφερε να ενώσει με το μεγάλο της όπλο, τη γενική απεργία, μια ποικιλία κοινωνικών στρωμάτων, που λόγω της κρίσης φτωχαίνουν με ταχύτατους ρυθμούς. Όπως για παράδειγμα οι μηχανικοί, για τους οποίους η άδεια άσκησης επαγγέλματος (και η πληρωμή των ασφαλιστικών εισφορών) ήταν ένα προνόμιο ως το 2008-2009, καθώς τους έδινε ελπίδες για σοβαρό εισόδημα, αλλά με την άνοδο της ανεργίας και την τεράστια μείωση των μισθών στις τεχνικές εταιρείες, αυτό το «προνόμιο» έχει γίνει θηλιά στο λαιμό.
Στην απεργία εμφανίστηκαν δίπλα στην εργατική τάξη οι μηχανικοί, οι δικηγόροι, οι γιατροί, οι αγρότες. Έμειναν σε πολλές πόλεις και χωριά κλειστά τα καφενεία και οι καφετέριες, ενώ για πρώτη φορά καταγράφηκε να κλείνουν για να απεργήσουν τα γραφεία τελετών και σχολές οδηγών. Είναι ένα στοιχείο που αυξάνει σημαντικά την πίεση πάνω στην κυβέρνηση, αλλά επίσης δίνει και την αισιοδοξία στην εργατική τάξη ότι μπορεί να αντισταθεί αποτελεσματικά, οδηγώντας αυτό το πολύχρωμο και πολύβουο κίνημα σε νίκες.
Η δυναμική της γενικής απεργίας ώθησε τους αγρότες να αποφασίσουν τελικά, έστω για δύο μέρες, να μεταφέρουν τον αγώνα τους στην Αθήνα και να αυξήσουν τις ώρες αποκλεισμού δρόμων, τελωνείων και αεροδρομίων. 
Κινητοποιήσεις
Το ερώτημα που τίθεται σε κινηματικό και σε πολιτικό επίπεδο δεν είναι πλέον αν θα υπάρξει αντίσταση στη μνημονιακή λαίλαπα. Είναι αν μπορούμε να συνεχίσουμε αποτελεσματικά για να τους νικήσουμε. Για να τα καταφέρουμε χρειάζεται το οργανωμένο εργατικό κίνημα να παραμείνει στο προσκήνιο. Με τις απεργίες, τις συγκεντρώσεις, τις καταλήψεις. Μια σειρά ομοσπονδιών και σωματείων εμφανίζεται να προχωράει σε κινητοποιήσεις. Η ΠΟΕΔΗΝ, η ΔΟΕ και η ΟΛΜΕ, η ΟΜΥΛΕ, συνεχίζουν τις κινητοποιήσεις τους.
Η ΠΟΠΟΚΠ (Πανελλήνια Ομοσπονδία Προσωπικού Οργανισμών Κοινωνικής Πολιτικής) ξεκίνησε από την Παρασκευή 12 Φλεβάρη καταλήψεις σε όλα τα Ταμεία αρχίζοντας από τον ΟΓΑ και συνέχισε στον ΟΑΕΕ την Τρίτη 16 Φλεβάρη. Αυτές τις κινήσεις και άλλες δυναμικές δραστηριότητες και ακτιβισμούς θα πραγματοποιεί ανά δύο ημέρες. Αντίστοιχες διαθέσεις υπάρχουν και σε άλλους χώρους. Ακόμη και σε χώρους όπου η συμβιβασμένη συνδικαλιστική γραφειοκρατία ή ο σεχταριστικός συνδικαλισμός του «καθαρού δρόμου» που επιλέγει το ΚΚΕ θέτουν αντικειμενικές δυσκολίες. Η προσπάθεια να δημιουργηθούν απεργιακές επιτροπές αγώνα αλλά και συντονισμοί μπορεί να βοηθήσει να ξεπεραστούν τέτοιου τύπου δυσκολίες.
Σε μια τέτοια κατεύθυνση ήταν, για παράδειγμα, η πρωτοβουλία της ΠΕΝΕΝ (Πανελλήνια Ένωση Ναυτών Εμπορικού Ναυτικού) που την Παρασκευή 12 Φλεβάρη οργάνωσε στον Πειραιά πλατιά σύσκεψη συνδικαλιστικών οργανώσεων με την συμμετοχή σωματείων των εν ενεργεία ναυτεργατών, των συνταξιουχικών οργανώσεων και των φορέων συλλόγων των εργαζομένων στα ασφαλιστικά ταμεία, με στόχο να συντονιστεί και να συνεχίσει ο αγώνας για την ανατροπή του αντιασφαλιστικού νομοσχεδίου Κατρούγκαλου. Για να ξεπεράσουν την αδράνεια της ηγεσίας της ΠΝΟ (Πανελλήνια Ναυτική Ομοσπονδία) που δεν αποφασίζει τη συνέχιση των κινητοποιήσεων.
Εμπόδια
Είναι αυτονόητο ότι μια νέα πανεργατική απεργία μπορεί να λειτουργήσει προωθητικά σε αυτήν τη μάχη. Αυτήν τη στιγμή στα συνδικάτα δείχνει να γεννιέται μια νέα συμμαχία που βάζει προβλήματα προς αυτή την κατεύθυνση: η σύμπλευση της ΠΑΣΚΕ και του ΠΑΜΕ, που (για διαφορετικούς λόγους ο καθένας) οδηγούν σε αποκλιμάκωση τη μάχη. Αυτό εκφράστηκε στη ΓΣΕΕ, όπου καθυστέρησαν να δώσουν συνέχεια στη γενική απεργία του περασμένου Νοέμβρη, ενώ και στην ΠΟΕΔΗΝ και στην ΠΝΟ η συμπόρευσή τους γίνεται πλέον φανερή. Ειδικά η ΠΑΣΚΕ αδρανοποιεί την ΕΕ της ΓΣΕΕ για να αποφύγει να κηρύξει νέα πανεργατική απεργία, απομονώνοντας την απόφαση της ΑΔΕΔΥ για γενική απεργία στις αρχές Μάρτη και κλιμάκωση όταν θα ψηφίζεται το νομοσχέδιο (υπολογίζεται προς τα τέλη του Μάρτη). 
Το ΠΑΜΕ, υποτιμώντας στην ουσία τον κόσμο που το ακολούθησε στις τελευταίες διαδηλώσεις, στη σύσκεψη που πραγματοποίησε με ομοσπονδίες και πρωτοβάθμια σωματεία την Πέμπτη 11 Φλεβάρη, καλεί σε μια υποτίθεται «κλιμάκωση» αλλά 45-60 μέρες μετά την απεργία της 4ης Φλεβάρη, καθώς μιλάει για 48ωρη απεργία όταν τελικά το νομοσχέδιο θα ψηφίζεται στη Βουλή. Δίνει δηλαδή όλο το χρόνο στην κυβέρνηση αλλά και στον γραφειοκρατικό συνδικαλισμό να μειώσουν τις αντιστάσεις, παίζοντας με την «κόπωση» των αγροτών, είτε με την προπαγάνδα του κοινωνικού αυτοματισμού ενάντια, τάχα, στις «συντεχνίες». 
Απέναντι σε αυτή την πολιτική πρέπει να υπάρξει εναλλακτική. Ο συντονισμός και η κοινή δράση των δυνάμεων της ριζοσπαστικής Αριστεράς, της ΛΑΕ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στους χώρους πρέπει να ξεπεράσει αυτά τα εμπόδια και οι επιμέρους κινητοποιήσεις να επαναφέρουν άμεσα το αίτημα για κεντρικοποίηση της πάλης. Για το μπλοκάρισμα του ασφαλιστικού νομοσχεδίου πρέπει να προκηρυχθεί νέα γενική απεργία στις αρχές Μάρτη.