ΜΕΓΑΡΟ ΜΟΥΣΙΚΗΣ:
Με τις ψήφους του ΣΥΡΙΖΑ, της ΝΔ και της Δημοκρατικής Συμπαράταξης (τα υπόλοιπα κόμματα ψήφισαν «παρών», «κατά» οι ΑΝΕΛ και η Χρυσή Αυγή), εγκρίθηκε η τροπολογία με την οποία το Μέγαρο Μουσικής πέρασε στο κράτος, μαζί φυσικά με τα χρέη του προς την εφορεία, τα ασφαλιστικά ταμεία, τις τράπεζες και τρίτους, που φτάνουν τα 500 εκατ. ευρώ. Ουσιαστικά το Δημόσιο γίνεται ιδιοκτήτης του συνολικού κτιριακού συγκροτήματος των 170.000 τ.μ., όπως επίσης και των οφειλών του Μεγάρου Μουσικής, με εξαίρεση όσες υποχρεώσεις του έχουν συμψηφιστεί ή εισπραχθεί από το Δημόσιο. Ταυτόχρονα, προβλέπονται και αλλαγές στο 11μελές διοικητικό συμβούλιο, ώστε το Δημόσιο να κατέχει την πλειοψηφία, σε σχέση με τον Σύλλογο «Φίλων της Μουσικής». Παρ’ όλα αυτά, για 30 χρόνια κουμάντο θα κάνει ο «αμαρτωλός» ΟΜΜΑ και, μετά την παρέλευση αυτού του διαστήματος, η διαχείριση θα περάσει απευθείας στο ΥΠ.ΠΟ. Το δημιούργημα του συγκροτήματος Λαμπράκη, που στήθηκε με πακτωλό κρατικών επιχορηγήσεων και έπαιρνε για καιρό μικρές «παρατάσεις επιβίωσης» μέσω χαριστικών τροπολογιών των προηγούμενων κυβερνήσεων, θα συνεχίζει βέβαια να λειτουργεί με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια και να προσφέρει «πολιτισμό για τις ελίτ», παρά την «κρατικοποίηση».
ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ ΑΥΤΑΠΑΤΩΝ
Μπροστά σε πάνω από 1.000 άτομα, με παρόντα διάφορα στελέχη της ευρωπαϊκής Αριστεράς και όχι μόνο, ο Γιάνης Βαρουφάκης παρουσίασε το πανευρωπαϊκό κίνημα DIEM 25, στο θέατρο Φολκσμπίνε του Βερολίνου. Κύριος στόχος του κινήματος ο χιλιοδιακηρυγμένος «εκδημοκρατισμός της ΕΕ». Στο κάλεσμα του Γιάνη έχουν ανταποκριθεί περισσότερα από 12.000 άτομα, τα οποία έχουν γίνει μέλη μέσω της ηλεκτρονικής πλατφόρμας του, χαρακτηριστικό που κατατάσσει το εγχείρημα στα μορφώματα της μεταπολιτικής και της «ιντερνετικής δημοκρατίας». Πέρα από αυτό όμως, το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ο προσανατολισμός και τα όρια της πολιτικής πρότασης της κίνησης. Είναι ποτέ δυνατόν η διέξοδος από την κρίση προς όφελος των εργαζομένων να επαφίεται στις ευρωσυνθήκες που υπάρχουν ακριβώς για να θωρακίζουν την πανευρωπαϊκή λιτότητα; Η «διαφάνεια» στις συνεδριάσεις θα μετέτρεπε τον Σόιμπλε σε αριστερό ή θα οδηγούσε τον Ντράγκι στο να λάβει μέτρα κατά του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου; Οι ίδιες αυταπάτες καθόρισαν την πορεία του Βαρουφάκη, όπως και της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, στη διάρκεια της πρώτης θητείας της. Ο «τυφλός ευρωπαϊσμός» και η αποφυγή της σύγκρουσης με τις ευρωηγεσίες έφερε την υπογραφή της 20ής Φλεβάρη, στρώνοντας το χαλί για το μνημόνιο Τσίπρα που ακολούθησε. Οι γνωστές αυταπάτες για το «ευρωπαϊκό κεκτημένο», την ώρα που η ΕΕ γίνεται όλο και πιο αντεργατική και αυταρχική.
ΔΕΞΙΟΤΕΡΑ ΤΗΣ ΝΔ
Ο συνομιλητής των χρυσαυγιτών Τ. Μπαλτάκος επιμένει στη δημιουργία ακροδεξιού πολιτικού σχηματισμού στα δεξιά της ΝΔ και αναζητά πρόσωπο στρατιωτικού για να ηγηθεί, εκτιμώντας ότι εξαιτίας της μονόπλευρης διεύρυνσης του Μητσοτάκη προς το κέντρο, «υπάρχει η ανάγκη για ένα αμιγώς δεξιό κόμμα όπως στην Ιταλία, τη Γερμανία ή τη Γαλλία». Ο επίτιμος αρχηγός ΓΕΣ Φράγκος Φραγκούλης διαψεύδει ότι προορίζεται γι’ αυτό τον ρόλο, αλλά την ίδια στιγμή συμμετέχει ως ομιλητής σε εθνικιστική εκδήλωση του Άνθιμου κατά της «ισλαμικής εισβολής», στο πρότυπο του ξενοφοβικού PEGIDA. Παρά την απαξιωτική αντιμετώπιση της επίσημης ΝΔ στα λεγόμενα Μπαλτάκου, οι ζυμώσεις στο χώρο της «εθνικοφροσύνης» υπάρχουν εδώ και καιρό. Μπορεί η ακροδεξιά πτέρυγα της ΝΔ να στηρίζει σήμερα τον Κυριάκο (και να σταμάτησε τις σκέψεις για διάσπαση και κόμμα τύπου Λεπέν), αλλά το «τεχνοκρατικό» μοντέλο διακυβέρνησής του φαντάζει ανεπαρκής λύση, μπροστά στο μέγεθος της κρίσης του συστήματος. Έτσι, και με τη βοήθεια της ολικής προσχώρησης της κυβέρνησης στο στρατόπεδο του ΤΙΝΑ, διάφοροι αντιδραστικοί κύκλοι (Στρατός, Εκκλησία, Δικαιοσύνη κλπ.) ετοιμάζονται για μια πιο «δυναμική» απάντηση του «βαθέος κράτους» –και μερίδας της αστικής τάξης –διεκδικώντας ακόμα και θέση προνομιακού εταίρου σε μια μελλοντική συγκυβέρνηση με τον Μητσοτάκη. Εξάλλου, η σύμπραξη «φασιστών με γραβάτα» και νεοφιλελεύθερων κυβερνά σε μια σειρά χώρες της κεντρικής και ανατολικής Ευρώπης. Μόνο η πραγματική αντιμνημονιακή-ριζοσπαστική Αριστερά μπορεί να φράξει το δρόμο σε αυτόν τον αντιδραστικό εσμό.