Η κυβέρνηση Τσίπρα τις επόμενες μέρες, αργά ή γρήγορα, θα φέρει προς έγκριση στη Βουλή τα μέτρα-σοκ που θα μετατρέψουν τις συντάξεις σε ψίχουλα φιλανθρωπίας και θα επιτείνουν τη φοροληστεία στα λαϊκά εισοδήματα, ύστερα από 6 χρόνια εξοντωτικής λιτότητας.
Φωτογραφία
Ημερ.Δημοσίευσης
Καμία αντίθεση μεταξύ των δανειστών, κανένα κυβερνητικό παρακάλι προς τα επιτελεία του κεφαλαίου, δεν πρόκειται να αποτρέψει τον νέο γύρο επίθεσης στα εργασιακά, ασφαλιστικά και κοινωνικά δικαιώματα των «από κάτω». Είναι εμφανές πια ότι μόνο η επίμονη και μαζική αντίδραση των εργαζομένων και της νεολαίας μπορεί να μπλοκάρει αυτήν την εφιαλτική εξέλιξη, όπως μας δείχνει –για ακόμα μία φορά– και η τωρινή μάχη των Γάλλων νεολαίων και εργατών ενάντια στη μεταρρύθμιση του εργατικού κώδικα.
Το μεγάλο χρονικό κενό από την τελευταία γενική απεργία της 4ης Φλεβάρη, με κύρια ευθύνη της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, έδωσε πολύτιμες «ανάσες» στην κυβέρνηση και το κουαρτέτο. Η παραλυτική αδράνεια των συνδικαλιστικών ηγεσιών επηρέασε σημαντικά την επιτυχία των συγκεντρώσεων στην απεργία της ΑΔΕΔΥ στις 7 Απρίλη. Απεργία όμως που διέκοψε το παρατεταμένο διάστημα χωρίς κάποια κεντρική κινητοποίηση και υπενθύμισε ότι οι αιτίες των μαχητικών αγώνων που ξεδιπλώθηκαν τους προηγούμενους μήνες –με τη συμμετοχή δεκάδων χιλιάδων εργαζομένων, επιστημόνων, αγροτών και συνταξιούχων– όχι μόνο παραμένουν, αλλά γίνονται ακόμα πιο απειλητικές, όσο προχωράει προς ολοκλήρωση η περίφημη «διαπραγμάτευση».
Η δυναμική των κινητοποιήσεων και της διάθεσης του κόσμου να παλέψει, σε καμία περίπτωση δεν έχει εξανεμιστεί, ούτε υπάρχει συμφιλίωση της κοινωνίας με την «κανονικότητα» της φτώχειας και του αυταρχισμού. Διαφορετικά το Ασφαλιστικό και το Φορολογικό θα ήταν ήδη νόμοι του κράτους. Μικρές αντιστάσεις ξεσπούν καθημερινά στον δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα: πορείες, συμβολικές καταλήψεις, στάσεις εργασίας, παραστάσεις διαμαρτυρίας σε υπουργεία και εργοδότες. Σίγουρα αναντίστοιχες με τις ανάγκες της περιόδου, αλλά απαραίτητες για να κρατηθεί η αγωνιστική συνέχεια και να εκφραστεί η απουσία συναίνεσης στη λεηλασία των ζωών μας.
Μπροστά στη 48ωρη γενική απεργία, όταν κατατεθεί το αντεργατικό πακέτο στη Βουλή, απαιτείται σοβαρότερη προετοιμασία και δημιουργία κλίματος ξεσηκωμού στους χώρους δουλειάς και τις γειτονιές. Μαζική συμμετοχή στις κινητοποιήσεις και προοπτική κλιμάκωσης, αν τα μέτρα τελικά ψηφιστούν. Μια απεργία-σεισμός δεν μπορεί να είναι αυτονόητη μέσα στις γιορτές του Πάσχα, τις μέρες δηλαδή που η κυβέρνηση θα επιχειρήσει να «πατήσει τη σκανδάλη», με τη συνήθη αντιδημοκρατική διαδικασία του «κατεπείγοντος». Επειδή τα προβλήματα των συνδικάτων είναι δεδομένα, υπάρχουν απαραίτητες προϋποθέσεις για να έρθει ένα τέτοιο αποτέλεσμα, με πιο καθοριστική τη δράση της Αριστεράς, που θα στηρίξει και θα ενθαρρύνει τη μαχητικότητα του εργατικού-λαϊκού κινήματος.
Για να ενισχυθεί το κινηματικό κλίμα, στο χρόνο που απομένει, θα απαιτηθούν εκδηλώσεις ενημέρωσης, εξορμήσεις, γενικές συνελεύσεις, τοπικές πορείες και άλλες δράσεις ανυπακοής, συντονισμοί κατοίκων και φορέων, με πρωτοβουλία των σωματείων, των επιτροπών αγώνα στις γειτονιές και των δυνάμεων της Αριστεράς, στην κατεύθυνση της συγκέντρωσης ενός ισχυρού δυναμικού, που θα πάρει «στις πλάτες του» την απεργία.
Ήδη οι ΠΕ της ΛΑΕ έχουν διοργανώσει δεκάδες εκδηλώσεις πανελλαδικά, έχουν βρεθεί στην πρώτη γραμμή των κινητοποιήσεων που έχουν προκηρυχθεί, έχουν προχωρήσει σε μια σειρά ακτιβισμούς με αιχμή το Ασφαλιστικό. Το ΠΑΜΕ, με αφορμή την «πορεία κατά της ανεργίας» του Δήμου Πάτρας, έκανε ένα βήμα, έξω από τη στενή κομματική καταγραφή, που χρειάζεται να μη μείνει μετέωρο. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ κάνει και αυτή τις δικές της προσπάθειες για την ανασύνταξη του κινήματος.
Η οργάνωση και η στήριξη των αντιστάσεων θα ήταν σίγουρα πιο αποτελεσματική αν υπήρχε η ενότητα στη δράση της Αριστεράς και ο συντονισμός των επιμέρους αντιστάσεων. Απέναντι στην ασφυκτική μνημονιακή πλειοψηφία του κοινοβουλίου, χρειάζεται επειγόντως να αντιτάξουμε το ενιαίο μέτωπο των δυνάμεων της κοινωνικής και πολιτικής Αριστεράς, ως πολιτική εναλλακτική στη συνθήκη παρακμής και δεξιάς μετατόπισης του πολιτικού σκηνικού.
Η 48ωρη γενική απεργία είναι εφικτό να λάβει διαστάσεις γενικού ξεσηκωμού, που θα μπλοκάρει τη νέα επίθεση στα ασφαλιστικά και εργασιακά δικαιώματα όλων μας. Αρκεί να συγκροτήσουμε γρήγορα τον δικό μας ταξικό «στρατό» και την πολιτική του εμπροσθοφυλακή.