Γιώργος Χαρίσης
γραμματέας του ΜΕΤΑ και μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής της ΠΟΕ-ΟΤΑ
Στις δύσκολες συνθήκες που βιώνει ο ελληνικός λαός και οι εργαζόμενοι από τη συνέχιση των βάρβαρων μνημονιακών πολιτικών και στις σειρήνες της απογοήτευσης και της ηττοπάθειας που αναπαράγονται, ιδιαίτερα μετά τη μνημονιακή μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ, και θέλουν να προσβάλουν τις αξίες και τα οράματα του εργατικού κινήματος και της Αριστεράς, η εφημερίδα «Εργατική Αριστερά» αποτελεί μια πραγματική όαση ενημέρωσης, προβληματισμού, αναστοχασμού και δράσης για τους αγωνιστές της Αριστεράς.
Οι εργαζόμενοι και όσοι βρίσκονται καθημερινά στην αιχμή της ταξικής πάλης και στους εργατικούς και λαϊκούς αγώνες γνωρίζουν από πρώτο χέρι τη συνεισφορά της εφημερίδας σας και κυρίως τους βασικούς συντελεστές της, που είναι σύντροφοι και συντρόφισσες που μοιραζόμαστε κοινές αγωνίες και παλεύουμε για τα ίδια ιδανικά της κοινωνικής απελευθέρωσης και της κατάργησης της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.
Αντώνης Νταλακογεώργος
πρόεδρος ΠΕΝΕΝ
Η 15χρονη έκδοση της «Εργατικής Αριστεράς» είναι στενά συνδεδεμένη με τους μεγάλους αγώνες και τα κινήματα που αναπτύχθηκαν όλο αυτό το διάστημα και τα όποια σφράγισαν τη πορεία της χώρας και του λαού μας. Στήριξε, πρόβαλε και ανέδειξε τους εργατικούς και λαϊκούς αγώνες και είχε τη δική της σημαντική και ξεχωριστή συμβολή για μια άλλη πορεία της χώρας, του λαού και των εργαζομένων, που θα υπηρετεί την εθνική ανεξαρτησία, την απαγκίστρωση από τα διεθνή ιμπεριαλιστικά κέντρα, για τη χειραφέτηση της εργατικής τάξης, για τη κατάργηση της ασυδοσίας του μεγάλου κεφαλαίου, για τη διεύρυνση των κατακτήσεων και των δικαιωμάτων των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων. Εύχομαι να συνεχίσει με την ίδια συνέπεια να υπερασπίζεται τα λαϊκά και εργατικά συμφέροντα.
Παναγιώτης Λαφαζάνης
Χαιρετίζω τα 15 χρόνια της «Εργατικής Αριστεράς» και την ανεκτίμητη προσφορά της στους ταξικούς εργατικούς αγώνες για τα εργατικά και λαϊκά δικαιώματα ενάντια στο νεοφιλελευθερισμό και τα μνημόνια, για τη δημοκρατία, την πρόοδο και το σοσιαλισμό στην Ελλάδα.
Ο ρόλος και η αξία της «Εργατικής Αριστεράς» γίνονται πολύ μεγαλύτερα και ουσιαστικότερα σήμερα, μετά την ταπεινωτική μνημονιακή συνθηκολόγηση της κυβέρνησης Τσίπρα και τα κατεδαφιστικά αντεργατικά και αντιλαϊκά μέτρα που προωθεί προς εφαρμογή του τρίτου μνημονίου.
Σήμερα, που όσο ποτέ η χώρα χρειάζεται ένα ευρύτατο ριζοσπαστικό αριστερό, προοδευτικό, αντιμνημονιακό, πολιτικό και κοινωνικό αγωνιστικό μέτωπο για να ακυρωθούν τα μνημονιακά μέτρα και να ακολουθήσει η χώρα μια νέα δημοκρατική αντιμνημονιακή πορεία με σοσιαλιστικούς ορίζοντες, έντυπες προσπάθειες σαν την «Εργατική Αριστερά» είναι απαραίτητες και ιδιαίτερα χρήσιμες με τη μαχητικότητα, την ταξική συνέπειά τους, την προσήλωσή τους στον δημιουργικό μαρξισμό και τη βαθιά ενωτική τους στάση.
Ξέρουμε πολύ καλά τις θυσίες που χρειάζονται για να μπορεί να κυκλοφορεί η «Εργατική Αριστερά» και την αυταπάρνηση όσων εργάζονται για την έκδοσή της.
Τους ευχόμαστε από καρδιάς κουράγιο και δύναμη στη συνέχεια και για πολλά ακόμα χρόνια, με την προσδοκία ότι γρήγορα οι αγώνες μας θα γνωρίσουν νέες επιτυχίες με νικηφόρα, τώρα, έκβαση.
Νάγια Νικολάου
εργαζόμενη στη Eurobank, μέλος ΓΣ ΟΤΟΕ
Η εφημερίδα «Εργατική Αριστερά» δεκαπέντε χρόνια είναι παρούσα σε όλους τους εργατικούς αγώνες, από τις μεγάλες γενικές απεργίες έως τις «αόρατες» κινητοποιήσεις των εργαζομένων χωρίς σωματεία, των επισφαλώς εργαζομένων και των ανέργων.
Ως εργαζόμενη και συνδικαλίστρια τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια στον τραπεζικό τομέα, ξέρω ότι η «Εργατική Αριστερά» έχει καλύψει τις απεργίες του κλάδου, τις γενικές συνελεύσεις, τις συνεδριάσεις των οργάνων του. Κυρίως όμως έχει στηρίξει τις κινητοποιήσεις των «ενοικιαζόμενων» εργαζομένων του χρηματοπιστωτικού τομέα και τις απεργίες ενάντια στο ξεπούλημα των πρώην δημοσίων τραπεζών και ιδιαίτερα τις καταλήψεις των εργαζομένων στο πρώην Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο.
Η «Εργατική Αριστερά» εκφράζει τις αγωνίες, τους αγώνες των εργαζομένων και ενημερώνει εκεί που τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης σιωπούν. Ευχόμαστε να διευρύνει την απήχησή της και να διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στην οργάνωση και τον συντονισμό των υποτελών.
Δέσποινα Χαραλαμπίδου
Μέσα στην «πέτρινη» πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα, με τον αποπροσανατολισμό και τη σύγχυση να βαραίνουν την παγκόσμια Αριστερά και με τον νεοφιλελευθερισμό στο απόγειό του, η δύσκολη προσπάθεια εφημερίδων όπως η «Εργατική Αριστερά» ήταν ιδιαίτερα σημαντική για την ανασυγκρότηση των αγώνων του αριστερού και του εργατικού κινήματος σε ριζοσπαστική κατεύθυνση.
Η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ έχει εξαντλήσει τον πολιτικό κύκλο της, ακολουθώντας επακριβώς τα βήματα των προηγούμενων μνημονιακών κυβερνήσεων. Σε ποια στιγμή θα ακολουθήσει και την κατάληξή τους είναι κάτι που δεν μπορούμε να το προσδιορίσουμε. Όμως η Αριστερά ούτε για αστείο δεν έχει κλείσει τον Ιστορικό της κύκλο.
Σήμερα, ιδιαίτερα στην Ελλάδα, όπου έχει ήδη παρουσιαστεί το φαινόμενο μιας σύγχρονης ματαίωσης των συλλογικών ελπίδων, με τη μνημονιακή επέλαση να έχει καταφέρει να ενσωματώσει ακόμη και άλλοτε ριζοσπαστικές δυνάμεις, η ανυποχώρητη πάλη και η συσπείρωση όλης της Αριστεράς και των αγωνιζόμενων πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων στο στόχο της αντιμνημονιακής ανατροπής καθίσταται σημαντικότερη από ποτέ.
Και η εφημερίδα «Εργατική Αριστερά», που κλείνει φέτος τα 15 χρόνια της, είναι πιο χρήσιμη και περισσότερο απαραίτητη από ποτέ!
Λευτέρης Κεσέογλου
μέλος της διοίκησης του ΕΚΘ (ΜΕΤΑ), αντιπρόεδρος Σωματείου Εργαζομένων Χαλυβουργίας ΣΙΔΕΝΟΡ ΑΕ
Αν ήταν να πω κάτι για τη συγκεκριμένη εφημερίδα, θα έλεγα πως κοσμεί διαχρονικά το θολό τοπίο της ενημέρωσης –χωρίς φανφάρες δήθεν «επαναστατικότητας», με τεκμηριωμένα στοιχειά που τροφοδοτούν τον κόσμο της δουλειάς με επιχειρήματα απέναντι στον πιο χυδαίο καπιταλισμό από καταβολής κόσμου...
Πολύ πριν τα μνημονιακά χρόνια, έβαζε τον προβληματισμό της ταξικής σκοπιάς στα ευρύτερα κοινωνικά προβλήματα –έβαζε με συνέπεια τους απαραιτήτους όρους για τις κοινωνικές συμμαχίες, τον διεθνισμό σαν απάντηση στα εθνικιστικά σύνδρομα που κατατρέχουν λαούς ολόκληρους... με συνεπή στάση απέναντι στον φασισμό από τα χρόνια που οι πολλοί ήταν ανυποψίαστοι...
Με ξεκάθαρη στάση στα ανθρώπινα δικαιώματα και ιδιαίτερα σε αυτά των μειονοτήτων –στην καταδίκη του σεξισμού, στον σεβασμό της διαφορετικότητας και στην καταδίκη όλων των θεσμών του αστικού κράτους– και κυρίως με τολμηρές αιχμές για τον ρόλο της εκκλησίας και των θρησκειών γενικότερα, και σαν επιστέγασμα δικαιώθηκε όταν «προφήτεψε» την εξελικτική πορεία του μεταλλαγμένου ΣΥΡΙΖΑ από τα πρώτα δείγματα σαν κυβέρνηση –όντας έρμαιο της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ...
Σας εύχομαι άπειρα εμπνευσμένα μελλοντικά τεύχη –όσα και τα κρυμμένα όνειρα του κόσμου της δουλειάς που ψάχνουν δικαίωση, σε έναν συνεπή ταξικό, αντικαπιταλιστικό, αντιιμπεριαλιστικό αγώνα, με επίκεντρο έναν απελευθερωμένο άνθρωπο και τις ανάγκες του αποκλειστικά.
Γιώργος Σαπουνάς
Η «Εργατική Αριστερά» γιορτάζει τα 15 χρόνια κυκλοφορίας και της ευχόμαστε να συνεχίσει για πολλά περισσότερα! Όχι μόνο γιατί αυτό αρμόζει σε κάθε αριστερή, ριζοσπαστική εφημερίδα και μάλιστα στις μέρες μας. Στην εποχή της καπιταλιστικής κρίσης, της νεοφιλελεύθερης στρατηγικής που σκορπά πολέμους, προσφυγιά, μνημόνια σκληρής ταξικής λιτότητας και ατελείωτη βαρβαρότητα. Στην εποχή της κρίσης των ιδεολογιών και των οραμάτων. Στην εποχή που η εναλλακτική, επαναστατική και διεθνιστική, στρατηγική του Σοσιαλισμού είναι πιο αναγκαία και ιστορικά επίκαιρη από ποτέ.
Η «Εργατική Αριστερά» γεννήθηκε μέσα στην ανάταση του κινήματος ενάντια στην καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση και πορεύτηκε μέχρι σήμερα προσπαθώντας να εκφράσει και να στηρίξει από την αντικαπιταλιστική και διεθνιστική σκοπιά τις προσπάθειες για την ανασυγκρότηση του κινήματος και της Αριστεράς. Μέσα από τους πειραματισμούς των «πλατιών κομμάτων» της ριζοσπαστικής Αριστεράς και την προσήλωση στον ενιαιομετωπικό δρόμο της συγκέντρωσης δύναμης του εργατικού και λαϊκού κινήματος και των διαφορετικών εκφράσεων της Αριστεράς, αναζητώντας τον δρόμο της σύγχρονης, μαζικής, αντικαπιταλιστικής και σοσιαλιστικής πολιτικής.
Σήμερα, μετά την τραγική μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ σε μνημονιακό, κυβερνητικό κόμμα και μπροστά στις νέες προκλήσεις για το κίνημα και την Αριστερά, η «Εργατική Αριστερά» δεν «αποσύρθηκε» στην αφηρημένη προπαγάνδα της «ιδεολογικής καθαρότητας», αλλά αντίθετα δίνει τη μάχη στην πρώτη γραμμή για την ανασυγκρότηση των δυνάμεων της μη σεχταριστικής Αριστεράς και του μαζικού κινήματος. Επιχειρεί να συμβάλει στη μετατροπή των εμπειριών της ήττας σε νικηφόρα συμπεράσματα και διατίθεται ως εργαλείο χρήσιμο και πολύτιμο στην οργάνωση των αγώνων και στην ιδεολογικοπολιτική διαπάλη με τα κυρίαρχα καπιταλιστικά κέντρα, πρώτα απ’ όλα μέσα στην ίδια τη χώρα.
Αξίζει να τη στηρίξουμε όπως μπορούμε και να τη χρησιμοποιήσουμε στις μάχες του παρόντος και του μέλλοντος.
Λάμπρος Δερμετζόγλου
αντιπρόεδρος Σωματείου Εργαζομένων Νοσοκομείου Παπαγεωργίου
Τα τελευταία 15 χρόνια το εργατικό και συνδικαλιστικό κίνημα στην Ελλάδα πέρασε μέσα από μια σειρά ταλαντεύσεων και παλινωδιών, που οδήγησε στη σταδιακή αποδυνάμωση και αποπροσανατολισμό του.
Πέρασε από την απώλεια του κινηματικού του χαρακτήρα των αρχών του 2000 και το ρόλο των επαγγελματιών συνδικαλιστών, στους μηχανισμούς αφομοίωσης και τις αυταπάτες για ένα πρόσκαιρο κέρδος που καλλιεργήθηκε με το ψευδεπίγραφο αφήγημα της «εργασιακής ειρήνης», στην παταγώδη κατάρευση της «μεταολυμπιακής» εποχής και την οριστική απαξίωση των συνδικάτων λόγω του «διαχειριστικού-διακοσμητικού» τους ρόλου στα χρόνια των μνημονίων.
Αυτό που παρέμεινε ζωντανό και ανεπηρέαστο την τελευταία 15ετία είναι η απαρέγκλιτη στήριξη της «Εργατικής Αριστεράς» στους αγώνες των εργαζομένων και της νεολαίας, στα απανταχού διεθνιστικά και ριζοσπαστικά κινήματα, στις πρωτοβουλίες ενάντια στο ρατσισμό και υπέρ των δικαιωμάτων των μειονοτήτων, στην πεποίθηση ότι το αύριο δεν χαρίζεται, αλλά κατακτιέται. Σε μια κατά Βάρναλη εκδοχή θα λέγαμε ότι η «Εργατική Αριστερά» είναι «τέκνο της ανάγκης κι ώριμο τέκνο της οργής» και ως τέτοιο της ευχόμαστε μακροβιότητα.
Σίσσυ Βελισσαρίου
καθηγήτρια ΕΚΠΑ
Στο μεγαλειώδες εκπαιδευτικό και παλλαϊκό κίνημα για την υπεράσπιση του Άρθρου 16, στα αμφιθέατρα της Φιλοσοφικής Σχολής που πάλλονταν από μαχητικότητα, στις ίδιες τις αίθουσες διδασκαλίας, στον αγώνα κατά του σχεδίου συγχωνεύσεων τμημάτων και σχολών «Αθηνά», συναντήθηκα με τους συντρόφους και τις συντρόφισσες της ΔΕΑ, τη Σεργίδου και τον Τσεκούρα και πολλούς άλλους/ες. Στους εκπαιδευτικούς αγώνες με τον Μάρταλη, στη Γένοβα και στο Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Φόρουμ με όλον τον κόσμο της ΔΕΑ. Όλο αυτό το διάστημα, σε συνθήκες πολυδιάσπασης της Αριστεράς και από διαφορετικές κομματικές εντάξεις, είχαμε πετύχει σπάνια πράγματα ακόμα και σήμερα: ειλικρινή και καθαρό πολιτικό και θεωρητικό διάλογο, αλληλοκατανόηση, ενότητα στην πράξη και πάνω απ’ όλα συντροφικότητα. Μια συντροφικότητα που πήγαζε από το ήθος και την αφοσίωση στην υπόθεση της Αριστεράς.
Κατόπιν ο ΣΥΡΙΖΑ. Εκεί βρεθήκαμε και «επισήμως» σύντροφοι, και μαζί παλέψαμε μέσα από τη διατήρηση των ιδεολογικών μας ταυτοτήτων για την ανασύνθεση της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Όντως πετύχαμε ένα πρωτόγνωρο, επαναστατικό και παγκοσμίως πρωτότυπο εγχείρημα: να συγκροτήσουμε ένα πλουραλιστικό πολιτικό υποκείμενο με προωθημένες και ριζοσπαστικές θέσεις και λειτουργίες. Ο ΣΥΡΙΖΑ αυτός ήταν βραχύβιος, αλλά άφησε την πολύτιμη παρακαταθήκη του για το νέο εγχείρημα της ανασύνθεσης του τοπίου της αντικαπιταλιστικής και ριζοσπαστικής Αριστεράς, στο οποίο είμαστε αφιερωμένοι/ες με το ίδιο πάθος και πίστη. Σε αυτήν τη διαρκή προσπάθεια η «Εργατική Αριστερά» συνεχίζει να αποτελεί ένα ανεκτίμητο βήμα διαλόγου και ενημέρωσης αλλά και εργαλείο πολιτικής δράσης.
Τριαντάφυλλος Αφεντουλίδης
πρόεδρος Συλλόγου Υπαλλήλων ΟΛΘ
Με την ευκαιρία της συμπλήρωσης 15 ετών από την ίδρυση της εφημερίδας «Εργατική Αριστερά», μας δίνεται η ευκαιρία να γράψουμε ένα σχόλιο για τη μέχρι τώρα παρουσία της και μια ευχή για το μέλλον.
Η γενικευμένη απουσία μέσων ενημέρωσης του οργανωμένου συνδικαλιστικού κινήματος της πατρίδας μας, τόσο έντυπων όσο και ηλεκτρονικών, τηλεοπτικών, ραδιοφωνικών, με τοπική ή πανελλαδική εμβέλεια, δημιουργεί εδώ και δεκαετίες ένα τοπίο δύσκολο για την έκφραση της εργατικής τάξης και την προώθηση των αξιών της.
Επιπλέον η μνημονιακή ερημοποίηση της Ελλάδας στα τελευταία 6 χρόνια δημιούργησε ακόμη μεγαλύτερη ανάγκη για την πληροφόρηση του λαού μας και την έκφραση μιας εργατικής τάξης που ζει πλέον μεταξύ ανεργίας, εργασιακού μεσαίωνα και οάσεων αξιοπρεπούς εργασίας.
Τα μνημονιακά μεγάλα εκδοτικά και τηλεοπτικά συγκροτήματα συνειδητά παραπληροφορούν τον λαό και αποκλείουν (πλην εξαιρέσεων) το εργατικό και λαϊκό κίνημα από τα ΜΜΕ.
Αυτή την ανάγκη καλύπτουν περιφερειακά μέσα ενημέρωσης, διαδικτυακά, τηλεοπτικά και ελάχιστα έντυπα όπως η εφημερίδα «Εργατική Αριστερά», η οποία στάθηκε «λιμάνι» ενημέρωσης και βήμα έκφρασης για τους εργαζόμενους της χώρας μας και ειδικότερα για τους αγώνες τους εδώ και μια δεκαετία στα λιμάνια.
Ευχόμαστε καλή συνέχεια για πολλά χρόνια.
