Μπροστά στη συνδιάσκεψη της ΛΑΕ

Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές δεν έχει ολοκληρωθεί η διαδικασία της έγκρισης των βασικών συνεδριακών κειμένων από το αρμόδιο Πολιτικό Συμβούλιο της ΛΑΕ. Όμως έχει διαφανεί μια πολιτική συμφωνία που δίνει μια αξιοπρεπή βάση για να προχωρήσει το εγχείρημα.
Πρόγραμμα
Οι οργανώσεις της ΛΑΕ θα κληθούν να συζητήσουν μια πρόταση που επιχειρεί να συστηματοποιήσει μια μεταβατική πολιτική: 
α) Ξεκινώντας από το κυρίαρχο καθήκον ανατροπής της μνημονιακής πολιτικής, της δρακόντειας λιτότητας που έχει επιβληθεί στους εργαζόμενους και τις λαϊκές τάξεις, ενσωματώνοντας όλα τα κεντρικά αιτήματα των αγώνων του κόσμου μας. Αυτό το τμήμα του «προγράμματος» δεν επιτρέπεται να υποτιμηθεί, καθώς αποτελεί τη λυδία λίθο για την προγραμματική αξιοπιστία όλων των ρευμάτων μέσα στην Αριστερά.
β) Αξιοποιώντας την εμπειρία της «διαπραγμάτευσης» που οδήγησε στα μνημόνια 1, 2 και 3, θέτει στο κέντρο της προσοχής τους κρίσιμους ενδιάμεσους «κόμβους»: Στάση πληρωμών στους δανειστές, στην προοπτική διαγραφής τους χρέους. Εθνικοποίηση των τραπεζών και κατάργηση των νεοφιλελεύθερων «ελευθεριών» του κεφαλαίου. Σταμάτημα των ιδιωτικοποιήσεων και επαναδιεκδίκηση των ιδιωτικοποιημένων ΔΕΚΟ και Οργανισμών. Έξοδο από την ευρωζώνη και σύγκρουση-απειθαρχία απέναντι στις ευρωηγεσίες.
γ) Αντιμετώπιση όλης αυτής της προοπτικής από τη σκοπιά της σοσιαλιστικής στρατηγικής, με βάση τη δέσμευση για τη γενικότερη σοσιαλιστική απελευθέρωση της κοινωνίας. Και αυτή η δέσμευση είναι καθοριστικής σημασίας, γιατί «χρωματίζει», δίνει το απαραίτητο κοινωνικό περιεχόμενο, τόσο στην πολιτική της αντιλιτότητας, όσο και στους ενδιάμεσους «κόμβους». Έτσι, π.χ., η ρήξη με το ευρώ παρουσιάζεται ως ένα αναγκαίο βήμα για την απελευθέρωση του κόσμου της εργασίας και των λαϊκών δυνάμεων από το βραχνά της νεοφιλελεύθερης λιτότητας και όχι σαν στάδιο μιας αφηρημένης «αφήγησης» για μια εν γένει έξοδο «του λαού και του τόπου» από την κρίση, όχι σαν μια παραλλαγή του σεναρίου του Τσίπρα που επέτρεψε τη μετατόπιση προς την κυβέρνηση «εθνικής σωτηρίας». 
Αυτή η προγραμματική συμφωνία πρέπει πλέον να καθορίζει το δημόσιο λόγο των στελεχών της ΛΑΕ και –κυρίως– τις προσπάθειες για να τεθεί στην πράξη. Προσπάθειες που, κατά τη γνώμη μας, δεν είναι συμβατές με την όποια υποτίμηση «απλών» εργατικών και λαϊκών αιτημάτων –όπως π.χ. το αίτημα για αποκατάσταση του βασικού μισθού και για τις αυξήσεις στις συντάξεις– όπως επίσης δεν είναι συμβατές με το όποιο «αλληθώρισμα» για πολιτικές συμμαχίες με θραύσματα του παλιού πολιτικού δυναμικού, όπως κάποιες δεξιές και νεοεθνικιστικές δυνάμεις που δημαγωγικά παρουσιάζονται ως, τάχα, αντιμνημονιακές...
Λειτουργία
Για μας η προγραμματική σύγκλιση είναι πάντα σημαντική. Όμως σε μια ιδρυτική συνδιάσκεψη είναι επίσης σημαντική η «οργανωτική» συμφωνία, η συζήτηση για τον Κανονισμό Λειτουργίας της ΛΑΕ.
Η ΛΑΕ αυτοπροσδιορίζεται ως μέτωπο της ριζοσπαστικής αντιμνημονιακής Αριστεράς. Στο μέτωπο συμμετέχουν πολιτικές συλλογικότητες και οργανώσεις, αλλά και ένα καθοριστικής σημασίας ανένταχτο δυναμικό αγωνιστών-τριών της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Έχοντας ήδη την πείρα αρκετών χρόνων «μετωπικής» λειτουργίας (είτε στον ΣΥΡΙΖΑ, είτε στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ), μπορούμε να ρυθμίσουμε λειτουργικά την «ένταση» που ξεκινά από αυτή τη συνύπαρξη: με την αποδοχή της καθοριστικής αρχής «ένα μέλος-μία ψήφος» και τον περιορισμό της «προστασίας» της διακριτότητας των οργανώσεων σε ένα ελάχιστο επίπεδο (πρακτικά στην εγγύηση της παρουσίας στη συνδιάσκεψη τουλάχιστον 2 εκπροσώπων της κάθε οργάνωσης, κυρίως αν δεν έχουν κατορθώσει να εκλέξουν αντιπροσώπους...). 
Πιστεύω ότι στη συνέχεια θα πρέπει να συγκεντρώσουμε την προσοχή μας σε πιο ουσιαστικά ζητήματα εξασφάλισης μιας πιο δημοκρατικής λειτουργίας. Οι οργανώσεις βάσης, οι Πολιτικές Επιτροπές, θα πρέπει να γίνουν τα πιο αυθεντικά και πιο ισχυρά «κύτταρα» λειτουργίας της ΛΑΕ. Προς την κατεύθυνση αυτή θα πρέπει να περιοριστεί το βάρος των «ενδιάμεσων» θεσμών που, όπως έδειξε η εμπειρία του ΣΥΡΙΖΑ, μπορούν να γίνουν μηχανισμός υποκατάστασης των ΠΕ: Οι Νομαρχιακές Επιτροπές πρέπει να πάρουν ουσιαστικά συντονιστικό χαρακτήρα (χωρίς νομαρχιακές συνδιασκέψεις, εκλογές, κανονισμούς κ.ο.κ.) και οι Θεματικές Επιτροπές πρέπει να περιοριστούν σε αυστηρά συμβουλευτική και «τεκμηριωτική» λειτουργία. 
Πολλοί σ. μιλούν ήδη για το στόχο της «συλλογικής ηγεσίας». Όμως αν αυτός ο στόχος δεν συγκεκριμενοποιηθεί, οδηγεί στον κίνδυνο μιας αφηρημένης αντι-ηγετικής τοποθέτησης. Γνώμη μας είναι ότι υπάρχουν αρκετά μέτρα που μπορούν να μας οδηγήσουν σε μια θετική προσέγγιση της συλλογικής ηγεσίας: η ανάδειξη Γραμματέα του ΠΣ (και όχι Προέδρου ή, χειρότερα, επικεφαλής της ΛΑΕ), η εκλογή του από το ΠΣ και όχι από τη Συνδιάσκεψη, η θεσμοθέτηση ενός αναγκαίου πλουραλισμού στις κρίσιμες εκτελεστικές θέσεις (π.χ. μεταξύ Γραμματέα του ΠΣ, υπεύθυνου/ης του Γραφείου Τύπου, υπεύθυνου/ης της Οργανωτικής Επιτροπής κοκ.). Σε αυτή τη βάση θεωρούμε αυτονόητη τη δέσμευση για πλουραλισμό στη δημόσια εκπροσώπηση, είτε στα ΜΜΕ, είτε στις συγκεντρώσεις-εκδηλώσεις κλπ.
Ένα κρίσιμο θέμα είναι η πειθαρχία στα πολιτικά κεκτημένα μας. Η ολοκλήρωση της ρήξης με τις δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ στην τοπική αυτοδιοίκηση και στα συνδικάτα δεν είναι δυνατόν να συνεχίζει να παραπέμπεται στις καλένδες. Και, λογικά, στις νέες οργανωτικές μορφές που θα προκύψουν σε αυτούς τους χώρους, θα πρέπει να δεσμευτούν όλες οι δυνάμεις της ΛΑΕ.
Το Κόκκινο Δίκτυο σε πρόσφατες εκδηλώσεις του επέμενε στην ανάγκη «διεύρυνσης» της ΛΑΕ. Ο στόχος αυτός πρέπει να υπηρετηθεί από τις προγραμματικές και οργανωτικές επεξεργασίες μας. Μεγάλες πολιτικές αναμετρήσεις είναι πιθανότατα πιο κοντά από ό,τι πιστεύουν πολλοί. Μπροστά σε αυτή την προοπτική η ΛΑΕ οφείλει να πάρει πρωτοβουλίες συμπόρευσης με δυνάμεις που προέρχονται από τον ΣΥΡΙΖΑ (αλλά και από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ), αλλά δεν βάδισαν μαζί μας στις εκλογές της 20/9. Επίσης, οφείλει να πάρει πρωτοβουλίες συνεργασίας με νεοσύστατους σχηματισμούς, περιορίζοντας τους κινδύνους εκλογικής διάσπασης των ριζοσπαστικών αντιμνημονιακών δυνάμεων. 
Μπαίνουμε σε μια περίοδο ακραίας αστάθειας. Όλα τα σφυριά (τα προγραμματικά, τα οργανωτικά, τα πολιτικά, οι συμμαχίες κοκ.) πρέπει να χτυπάνε σε ένα στόχο: στη συγκέντρωση πολιτικών δυνάμεων, ώστε για λογαριασμό του κόσμου μας να πετύχουμε την ανατροπή των μνημονίων, παλιών και νέων.