Της σύνταξης...

Όπως ο Άλαν Γκρίνσπαν και οι πολιτικοί ταγοί της «παγκοσμιοποίησης» υποτίμησαν ή και αγνόησαν τον κίνδυνο από την τεράστια διόγκωση του χρηματοπιστωτικού τομέα και τις «φούσκες» που αυτός δημιούργησε, με αποτέλεσμα να καταληφθούν εξαπίνης από το ξέσπασμα της κρίσης του 2008, έτσι και οι ταγοί της ιμπεριαλιστικής ΕΕ υποτίμησαν τις διαβρωτικές συνέπειες που είχαν η ακραία λιτότητα και ο ρατσισμός για τη συνοχή του «ευρωπαϊκού οικοδομήματος», με αποτέλεσμα να καταληφθούν εξαπίνης από τον «μη αναμενόμενο» θρίαμβο του Leave στο βρετανικό δημοψήφισμα. 
Οι αντιδράσεις τους ύστερα από το βρετανικό δημοψήφισμα δεν αφήνουν καμία αμφιβολία για τη συνέχεια: απαρέγκλιτη εφαρμογή των προγραμμάτων ακραίας λιτότητας, ιδιαίτερα στον ευρωπαϊκό Νότο, σε συνδυασμό με την ανάκτηση της «εθνικής κυριαρχίας» από τα ισχυρά ιμπεριαλιστικά κράτη σε κρίσιμους τομείς πολιτικής, ώστε να παρακάμπτουν το λεγόμενο «ευρωπαϊκό κεκτημένο» για να εφαρμόζουν ακόμη πιο ρατσιστικές και νεοφιλελεύθερες πολιτικές. 
Ο αντιδραστικός χαρακτήρας της Ευρωζώνης και της ΕΕ δεν οφείλεται στο στοιχείο της «ένωσης», αλλά στο γεγονός ότι αποτελούν «ένωση» αστικών τάξεων υπό την ηγεμονία των κυρίαρχων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, στον αντιδραστικό χαρακτήρα και τους αντιδραστικούς σκοπούς αυτών που «ενώνονται». 
Από δω βγαίνει ένα διπλό συμπέρασμα: 
Πρώτον, ότι στους κόλπους αυτής της αντιδραστικής ιμπεριαλιστικής ένωσης τίποτε το προοδευτικό, αριστερό και σοσιαλιστικό δεν μπορεί να ευδοκιμήσει. Η αντιδραστική αυτή συμμαχία πρέπει να διαλυθεί! Το σπάσιμο «αδύναμων κρίκων» πρέπει να συνδυαστεί με την ανάπτυξη της αλληλεγγύης και του διεθνισμού, για την ανατροπή αυτής της ιμπεριαλιστικής «φυλακής των λαών» από τα κάτω και από τα αριστερά. 
Δεύτερον, ότι το «-exit» δεν είναι ένα, ενιαίο και ιδιαίτερο, αλλά διχάζεται σε αριστερό και δεξιό-ακροδεξιό. Από τη μια, το Lexit, η «έξοδος» από τη λιτότητα, το ρατσισμό, την καταστολή, την ιμπεριαλιστική επιτροπεία. Από την άλλη, το δεξιό - ακροδεξιό «-exit», δηλαδή η προσπάθεια μερίδων του κεφαλαίου να διεκδικήσουν καλύτερες θέσεις στην ιμπεριαλιστική αλυσίδα για τα επιμέρους καπιταλιστικά κράτη-μέλη, με περισσότερη λιτότητα και ρατσισμό, στο όνομα της ανάκτησης της «εθνικής κυριαρχίας». 
Δύο ανταγωνιστικές πολιτικές ατζέντες, δύο ανταγωνιστικά πολιτικά προγράμματα, δύο εχθρικοί «λαοί», δύο ανταγωνιστικές ηγεσίες, δύο διαμετρικά αντίθετες προοπτικές: Το Lexit δεν μπορεί να σημαίνει μόνο έξοδο από την «ένωση» αλλά και από το αντιδραστικό της περιεχόμενο ως ένωσης καπιταλιστικής και ιμπεριαλιστικής. Γι’ αυτό, δεν μπορεί παρά να εμπνέεται από ένα μεταβατικό πρόγραμμα προς το σοσιαλισμό και από το όραμα της ελεύθερης ένωσης των ευρωπαϊκών λαών σε μια σοσιαλιστική ομοσπονδία. 
Αν το βρετανικό Leave δείχνει την κατεύθυνση της εξόδου, ο αγώνας της γαλλικής εργατικής τάξης και της νεολαίας δείχνουν το περιεχόμενο της εξόδου: έξοδος από το ρατσισμό, τη λιτότητα, την καταστολή, τον καπιταλισμό σε κρίση.