Ισλαμοφοβία: Εργαλείο πολέμου, ρατσισμού, αυταρχισμού

Ένας κυρίαρχος στη «Δύση» μηχανισμός, που αποτελείται από ΜΜΕ, οργανισμούς, υπηρεσίες και πολιτικές δυνάμεις, φροντίζει καθημερινά να συνδέει το Ισλάμ με τη βία και την τρομοκρατία, να κατακλύζει καθημερινά τη δημόσια συζήτηση με υπερπροβολή κάθε περιστατικού που σχετίζεται με το Ισλάμ, αλλά και με ψεύτικα και τρισάθλια «ρεπορτάζ» που σε οποιαδήποτε πραγματική δημοκρατία θα αντιμετωπίζονταν με βαριές καταδίκες. Αυτά αποτελούν το λίπασμα για τις ολοένα αυξανόμενες ισλαμοφοβικές επιθέσεις, που ξεκινάνε από αποκλεισμούς σε δημόσιους χώρους και βεβηλώσεις τζαμιών και φτάνουν μέχρι ξυλοδαρμούς, σεξουαλικές κακοποιήσεις, πυροβολισμούς και δολοφονίες. ΗΠΑ, Καναδάς, ευρωπαϊκές χώρες (ακόμα και οι πιο παραδοσιακά ανεκτικές, π.χ. Γερμανία και Σουηδία), Αυστραλία, τα τελευταία χρόνια είδαν τέτοιου είδους επιθέσεις να αυξάνονται κατακόρυφα. 
Προπαγάνδα
Ενοποιητικό στοιχείο των διαφόρων μορφών ισλαμοφοβίας που συναντάμε αποτελεί η απόδοση συλλογικών χαρακτηριστικών και ευθυνών στο σύνολο των μουσουλμάνων και η δικαιολόγηση της άνισης/κατώτερης μεταχείρισής τους εξαιτίας της θρησκείας τους. Προσπαθεί να συνδέσει την τρομοκρατία και εν γένει το πολιτικό Ισλάμ με τη μουσουλμανική πίστη. Πρόκειται για πολλαπλή λαθροχειρία και προπαγάνδα μεγατόνων μεν, πολύ αποτελεσματική δε. 
Μεταξύ 2001 και 2011 έγιναν 150.000 δολοφονίες στις ΗΠΑ, με τους μουσουλμάνους να ευθύνονται μόνο για 13 θανάτους. Οι τρομοκρατικές επιθέσεις που διαπράττονται από μουσουλμάνους εξτρεμιστές αντιστοιχούσαν σε μόλις το 2,5% των τρομοκρατικών επιθέσεων στις ΗΠΑ μεταξύ 1970 και 2012. Οι Αμερικανοί είναι 20 φορές πιθανότερο να δολοφονηθούν από την αστυνομία παρά από ενέργειες μουσουλμάνων, ενώ η ακροδεξιά βία είναι πολύ συχνότερη. Κι όμως η αμερικανική κοινή γνώμη ιεραρχεί στην πρώτη θέση τον «κίνδυνο της τρομοκρατίας του ακραίου Ισλάμ». Ένα στα δύο μουσουλμανικά νοικοκυριά έχει υποστεί τους εξευτελιστικούς ελέγχους του FBI. Στην Ευρώπη, από το 2009 μέχρι το 2014 οι τρομοκρατικές επιθέσεις «με μουσουλμανικό κίνητρο» σε ευρωπαϊκό έδαφος αποτελούσαν μόλις το 2% των συνολικών, κι όμως αυτές κάνουν «πρωτοσέλιδα». 
Ιμπεριαλισμός και αυταρχισμός
Η ισλαμοφοβία δεν γεννήθηκε «αυθόρμητα», αλλά ήταν αποτέλεσμα στρατηγικών επεξεργασιών –για την ακρίβεια ήρθε να καλύψει τις ανάγκες της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ. Συγκεκριμένα, την προσπάθεια πλήρους κυριαρχίας στα πετρέλαια της Μέσης Ανατολής και την ανάγκη δημιουργίας ενός νέου «εξωτερικού» και «εσωτερικού» εχθρού που θα έπαιρνε τη θέση του αντικομουνισμού μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ. 
Η ισλαμοφοβία, με πολύ μεγαλύτερη ένταση μετά το 2001, έγινε το ιδεολογικό πλαίσιο που θα νομιμοποιούσε τα αμερικανικά σχέδια για τη «Νέα Μέση Ανατολή» και την εξαπόλυση του διεθνούς «πολέμου ενάντια στην τρομοκρατία». Ενός πολέμου που συνεχίζεται μέχρι σήμερα σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη, κοστίζοντας χιλιάδες και χιλιάδες ζωές μουσουλμάνων. 
Μετά το 2001, με πρωτοπόρες τις ΗΠΑ αλλά και την πλήρη ευθυγράμμιση και συνεργασία των συμμάχων τους, δημιουργήθηκε ένα υπερεθνικό σύστημα που φακέλωνε, παρακολουθούσε, κακοποιούσε, απήγε, φυλάκιζε και ενίοτε δολοφονούσε. Δημιουργήθηκαν τα σύγχρονα κολαστήρια στο Γκουαντάναμο και το Άμπου Γκράιμπ με πρωταγωνιστικό το ρόλο των μυστικών υπηρεσιών και επιχειρήσεων. Στην Ελλάδα είχε πάρει χαρακτήρα σκανδάλου η απαγωγή Πακιστανών από την ΕΥΠ το 2005. Αυτό το σύστημα μαζί με την απαραίτητη ιδεολογική εκστρατεία πέτυχε να δημιουργηθεί στην κοινή γνώμη η εικόνα πολιτών δύο κατηγοριών: οι μουσουλμάνοι μπορούν να δέχονται τα πάνδεινα, να στερούνται τα δικαιώματα «κανονικών» ανθρώπων, μόνο και μόνο εξαιτίας της θρησκείας τους. Το λαϊκό αίσθημα της αντίστασης κατά της αδικίας αμβλύνθηκε, οι διακρίσεις τέτοιου τύπου και η βαρβαρότητα «έγιναν συνήθεια». 
Η ισλαμοφοβία έγινε μηχανισμός νομιμοποίησης για τις ασύλληπτες πολεμικές και αστυνομικές δαπάνες, για την περιστολή δημοκρατικών ελευθεριών και την αυταρχικοποίηση των καθεστώτων. Έτσι, στο δημοκρατικό λίκνο της ΕΕ, τη Γαλλία, έφτασε το Νοέμβρη του 2015 να ψηφιστεί στρατιωτικός νόμος από «σοσιαλιστική» κυβέρνηση και να δικαιολογούνται περικοπές στις κοινωνικές δαπάνες στο όνομα της «ασφάλειας». 
Ύστερα από κάθε τρομοκρατική ενέργεια σε κάποια χώρα της Δύσης, oι κυβερνήσεις βρίσκουν την ευκαιρία να κάνουν έκκληση για εθνική ενότητα και να συσπειρώνουν κόσμο γύρω τους γύρω από το ιδεολόγημα του «πολέμου των πολιτισμών». 
Η εντατικοποίηση της αστυνόμευσης λόγω του «ισλαμικού κινδύνου» αποτελεί ασφαλώς μέσο τρομοκράτησης και των μη μουσουλμανικών πληθυσμών της Δύσης, αλλά και «επένδυση» που θα χρησιμοποιηθεί εναντίον τους με την πρώτη ευκαιρία. Έτσι η γαλλική κυβέρνηση αξιοποιούσε τον στρατιωτικό νόμο για να απαγορεύει διαδηλώσεις κατά της λιτότητας. Ο πραγματικός «εσωτερικός εχθρός» παραμένει η εργατική-λαϊκή αντίσταση.
Πρόσφυγες
Οι μουσουλμάνοι αποτελούν το 80% των προσφύγων του πλανήτη, δηλαδή περίπου 50 εκατομμύρια. Απέναντι στα θύματα του πολέμου και του ιμπεριαλισμού, αλλά και στους ντόπιους μουσουλμάνους ή τους μετανάστες δεύτερης γενιάς της Δύσης, το σύστημα έχει κηρύξει τον πόλεμο με όπλο την ισλαμοφοβία.
Τα τελευταία χρόνια, στην παραδοσιακά πολυπολιτισμική Γερμανία δήλωνε η Άνγκελα Μέρκελ «ο πολυπολιτισμός πέθανε», στο Βέλγιο και τη Γαλλία απαγορευόταν η μαντίλα, στην Ελβετία απαγορευόταν η ανέγερση μιναρέδων, η Ελλάδα παραμένει η μοναδική χώρα της ΕΕ με πρωτεύουσα χωρίς τζαμί. Στη χώρα μας στελέχη της ΝΔ πρωτοστατούν στις υστερίες «ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε τη χώρα ξέφραγο αμπέλι για πρόσφυγες, μαζί τους έρχονται και τζιχαντιστές». Το μεγάλο πρόβλημα όμως είναι η στάση του ίδιου του ΣΥΡΙΖΑ, που ευθυγραμμίζεται πλήρως με τον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας». Οι πρόσφυγες στοιβάζονται σε στρατόπεδα συγκέντρωσης σαν εγκληματίες, αντικείμενο διαλογής και απελάσεων. Το... συνταγματικό τόξο της ισλαμοφοβίας αποτύπωνε πολύ παραστατικά στις 23/5/2015 κοινή εκδήλωση με ομιλητές τους Δένδια, Χρυσοχοΐδη και Πανούση (Υπ. Προ.Πο. του ΣΥΡΙΖΑ). Το θέμα της εκδήλωσης ήταν «Η απειλή του φανατικού Ισλάμ και η εσωτερική ασφάλεια», αλλά όλες οι τοποθετήσεις κινήθηκαν γύρω από το «πρόβλημα των προσφύγων». 
Η ισλαμοφοβία δημιουργεί τον «εσωτερικό εχθρό» και τον αποδιοπομπαίο τράγο για τα δεινά της κρίσης. Η διαίρεση των φτωχών οδηγεί στην άμβλυνση των ταξικών αντανακλαστικών και τη μείωση του βιοτικού επιπέδου και για τους ντόπιους εργαζόμενους. Αντί να στραφούν οι ντόπιοι απέναντι στους εκμεταλλευτές τους, βρίσκουν σημεία ταύτισης μαζί τους, στρέφονται απέναντι σε ταξικά τους αδέρφια, η προοπτική κοινής αντίστασης αμβλύνεται. Η διαίρεση των φτωχών σπρώχνει τα δικαιώματα πρώτα των θυμάτων του ρατσισμού κι έπειτα όλων προς τα κάτω. 
Ακροδεξιά
Η κρίση πολιτικής εκπροσώπησης, ιδιαίτερα μετά το 2008, αντιμετωπίστηκε από τις άρχουσες τάξεις δίνοντας ρόλο στην ακροδεξιά, διαφόρων εκδοχών (ενίσχυση σε Ελλάδα, Γαλλία, Βρετανία, σκανδιναβικές χώρες, Αυστρία, Ουγγαρία κ.ά.). Η ακροδεξιά ευθυγραμμίστηκε με τις σύγχρονες ανάγκες του ιμπεριαλισμού/καπιταλισμού, μετατοπιζόμενη από τον αντισημιτισμό στην ισλαμοφοβία, που σήμερα αποτελεί την προμετωπίδα του λόγου και της δράσης τους. Ταυτόχρονα η προπαγάνδα της αξιοποιήθηκε από τις άρχουσες τάξεις και τα κόμματά τους για τη δεξιά ανασύνθεση του πολιτικού σκηνικού, την αυταρχικοποίηση των πολιτικών τους, για την επίσπευση των νεοφιλελεύθερων πολιτικών και την αποδυνάμωση των εργατικών/αριστερών διεκδικήσεων, για τη δημιουργία αποδιοπομπαίων τράγων για την ανεργία και τα χαμηλά μεροκάματα. Οι ακροδεξιοί φορείς στο στόχαστρο βάζουν το ισλάμ, το Κοράνι, τα τζαμιά και τους μιναρέδες, τις ισλαμικές μαντίλες κ.λπ., επισείοντας τον κίνδυνο «ισλαμοποίησης των κοινωνιών». Παρόλο που οι ισχυρισμοί τους είναι εκτός πραγματικότητας, διά της... επαναλήψεως, καλυπτόμενοι από ένα πλατύ φάσμα μέσων, και καθώς τους ισχυρισμούς τους συχνά οικειοποιούνται τμήματα της Δεξιάς και του Κέντρου, επηρεάζουν ακροατήρια. 
Η ισλαμοφοβία λοιπόν αποτελεί βασικό όπλο στα χέρια των αρχουσών τάξεων για να φέρουν σε πέρας τη βάρβαρη πολεμική εκστρατεία στη Μέση Ανατολή, να σπείρουν το ρατσισμό, να επιβάλουν την αντιδημοκρατική εκτροπή και τα πακέτα λιτότητας. Στην Ελλάδα κάθε προσπάθεια να συνδεθούν οι πρόσφυγες και οι μουσουλμάνοι με την τρομοκρατία, πρέπει να μας βρει αποφασιστικά απέναντι και ετοιμοπόλεμους. Κάθε υποχώρηση σημαίνει περισσότερους πρόσφυγες νεκρούς στο Αιγαίο, περισσότερους βασανισμένους στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, μεγαλύτερη εκμετάλλευση στις Μανωλάδες, περισσότερους χώρους για να απλώσει η Ακροδεξιά το δηλητήριό της. Με αυτά τα κριτήρια, η πάλη ενάντια στην ισλαμοφοβία πρέπει να είναι βασικό καθήκον για την Αριστερά: χωρίς αυτή δεν μπορεί να υπάρχει αποτελεσματική ταξική και αντιιμπεριαλιστική πάλη αλλά ούτε και αντιρατσιστική-αντιφασιστική πάλη.