Η Ευρώπη σε κρίση, η κοινωνική αντίσταση και οι πολιτικές προοπτικές

Η Ευρωπαϊκή Ένωση βυθίζεται, ολοφάνερα πλέον, στην κρίση. Διαδοχικές Σύνοδοι Κορυφής καταλήγουν χωρίς αποτελέσματα, κορυφαία πολιτικά και κοινωνικά ζητήματα παραμένουν χωρίς απαντήσεις, σε πολλές χώρες-μέλη οι «εθνικές» πολιτικές αποκλίνουν ήδη όλο και πιο αξιοσημείωτα...
Όπως σωστά υπογραμμίζει ο Γ. Κιμπουρόπουλος (βλ. σελ. 2): «Τίποτα ευοίωνο δεν υπάρχει στην Ευρωζώνη ... το εγχείρημα της “ευρωπαγκοσμιοποίησης” γίνεται απωθητικό και όλο και περισσότερες πολιτικές και επιχειρηματικές ελίτ γοητεύονται –ή εξωθούνται– από μια τάση αποπαγκοσμιοποίησης και επανεθνικοποίησης των πολιτικών τους...». 
Την τάση αυτή ανέδειξε σε κορυφαίο επίπεδο η απόφαση για το Brexit στη Βρετανία –τουλάχιστον στη μορφή των Συντηρητικών και των ξενοφοβικών δυνάμεων της Δεξιάς που ηγεμόνευσαν στην καμπάνια για το Brexit και στη συνακόλουθη «ανασύνθεση» των κυρίαρχων πολιτικών-κυβερνητικών δυνάμεων. Την αναδεικνύει, όμως, και ένα διεθνές ρεύμα επιστροφής στις πολιτικές «εθνικής κυριαρχίας», που αναπτύσσεται μέσα σε μεγάλες ιμπεριαλιστικές χώρες, με «μορφές» όπως ο Ντόναλντ Τραμπ στις ΗΠΑ, η Μαρίν Λε Πεν αλλά και ο Νικολά Σαρκοζί στη Γαλλία και με ιδιόμορφο τρόπο ο Πέπε Γκρίλο στην Ιταλία.
Στη βάση της ελληνικής εμπειρίας, στη βάση της ερμηνείας της συνθηκολόγησης του ΣΥΡΙΖΑ, βρίσκεται η εξής διαπίστωση: Είναι αδύνατη η επιτυχία ενός ριζοσπαστικού μεταβατικού προγράμματος αντιλιτότητας μέσα στο πλαίσιο ανοχής της Ευρωζώνης, είναι αδύνατη η αντιμνημονιακή ανατροπή χωρίς τη ρήξη με το ευρώ και τη συστηματική απειθαρχία/σύγκρουση με τις Οδηγίες, Συνθήκες, νόρμες και συνήθειες που συνιστούν τα βάθρα συγκρότησης της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Η συζήτηση γι’ αυτήν την εμπειρία –που είναι σήμερα απολύτως επίκαιρη στην Πορτογαλία και την Ισπανία– σε συνδυασμό με την αναγκαία βαθιά διαφοροποίηση απέναντι στο ρεύμα της «εθνικής κυριαρχίας» από τα πάνω και από δεξιά, είναι μια συζήτηση που συνιστά μια κορυφαία υποχρέωση για τις δυνάμεις της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς στην Ευρώπη.
Η κρίση στην ΕΕ έχει ως θεμέλιο το κοινωνικό ζήτημα. Η επίθεση της βάρβαρης λιτότητας, οι νεοφιλελεύθερες αντιμεταρρυθμίσεις, αφορούν όλες τις χώρες, ακόμα και αυτές με οικονομίες τεράστιων μεγεθών, όπως τη Γαλλία. Τη Γαλλία όπου το εργατικό και νεολαιίστικο κίνημα δίνει ξανά μαθήματα ελπίδας σε όσους βιάστηκαν να κλείσουν την κοινωνική αντίσταση στο ντουλάπι του παρελθόντος. Αν το Brexit σηματοδοτούσε την κρίση της ΕΕ «από τα πάνω», οι κοινωνικοί αγώνες στη Γαλλία προσθέτουν την πιο άμεση διάσταση, αυτήν της αλλαγής μέσα από τη μαζική παρέμβαση του κόσμου «από τα κάτω».
Όμως μια άλλη πλευρά της ελληνικής εμπειρίας ήταν η σημασία της πολιτικής πάλης. Με την κρίση-μνημονιακή μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ, με τα προβλήματα στην πολιτική γραμμή και την πολιτική ηγεσία των Podemos, με τις μεγάλες προκλήσεις που αντιμετωπίζει το Μπλόκο στην Πορτογαλία (έχοντας επιλέξει να στηρίζει μαζί με το ΚΚ μια κυβέρνηση των σοσιαλδημοκρατών...), αποδεικνύεται ότι τα «πλατιά κόμματα» της ριζοσπαστικής Αριστεράς στην Ευρώπη έχουν φτάσει σε ένα ιστορικό όριο. Όπου αν δεν υπάρξουν στο εσωτερικό τους αποτελεσματικές-μαζικές τάσεις αντικαπιταλιστικής μεταστροφής, είναι ορατός ο κίνδυνος βύθισης στη σοσιαλδημοκρατική μετάλλαξη. Η συζήτηση αυτής της εμπειρίας είναι μια ακόμα βασική υποχρέωση της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς.
Όμως οι «μεγάλες» πολιτικές συζητήσεις δεν γίνονται ποτέ αποτελεσματικές σε συνθήκες πολιτικής αδράνειας. Ένα πλήθος καθηκόντων μάς «πολιορκεί»: Η οργάνωση των εργατικών αγώνων ενάντια στη λιτότητα, την ιδιωτικοποίηση, την ελαστικότητα. Η οργάνωση των μαζικών αντιστάσεων στον ιμπεριαλισμό και στον πόλεμο. Η οργάνωση της αλληλεγγύης στους πρόσφυγες και τους μετανάστες, η αντίσταση στην ισλαμοφοβία, στο ρατσισμό και τους νεοναζί.
Όλα αυτά θέλουμε να συζητήσουμε στη διεθνή συνάντηση συζήτησης της ευρωπαϊκής αντικαπιταλιστικής Αριστεράς στην Αθήνα, στις 4-5-6 Νοέμβρη. Μαζί μας θα ανοίγουν τη συζήτηση συντρόφισσες και σύντροφοι από τους Anticapitalistas μέσα στο Podemos, από το Bloco στην Πορτογαλία, από τη Sinistra Anticapitalista στην Ιταλία, αγωνιστές του NPA από τη Γαλλία, στελέχη του MPS από την Ελβετία. Σύντροφοι από την ISO στις ΗΠΑ. Αγωνιστές από τη Βρετανία που στήριξαν την καμπάνια Lexit όπως ο Νιλ Ντέιβιντσον (μέλος του RS21 στην Αγγλία και του International Socialism στη Σκοτία – ISS) και ο Στάθης Κουβελάκης. Στελέχη που πρωτοστατούν στη διεθνή καμπάνια ενάντια στο χρέος, όπως ο Ερίκ Τουσέν. Και, ασφαλώς, σύντροφοι και συντρόφισσες από την ΛΑΕ και άλλες εκδοχές της ριζοσπαστικής Αριστεράς στην Ελλάδα.
Θα προσπαθήσουμε να οργανώσουμε μια δημοκρατική αλλά και ουσιαστική διεθνή πολιτική συζήτηση πάνω στα προβλήματα-κόμβους που αντιμετωπίζουμε στην πολιτική πάλη σε αυτήν την κρίσιμη περίοδο.
Σας περιμένουμε!