Της σύνταξης...

Δεν πρόκειται πλέον μόνο για το γνωστό πρόσταγμα των δανειστών «Είναι η εφαρμογή, ηλίθιε!», αλλά για κάτι πολύ περισσότερο. Μέσα στον ένα αυτόν χρόνο, με ταχύτητα ασυνήθιστη στη μεταπολιτευτική πολιτική ιστορία, η ηγεσία Τσίπρα όχι μόνο μεταλλάχθηκε μνημονιακά, αλλά υπερπηδώντας όλα τα στάδια, κατάφερε να γίνει τμήμα και πρωταγωνιστής της πολιτικο-επιχειρηματικής διαπλοκής. Μέσα σε ένα χρόνο διήνυσε την πολιτική απόσταση από τη αντιμνημονιακή Αριστερά έως τη σοσιαλφιλελεύθερη σοσιαλδημοκρατία και, ακόμη πιο πέρα, έως το στάδιο του εκφυλιστικού ξεπεσμού της και του Καλογρίτσας-gate…
Έχοντας διανύσει τόσο μεγάλη απόσταση, έχοντας βαφτίσει τάχα success story τη ραγδαία δεξιά μετατόπιση, έχοντας χειραφετηθεί ακόμη και από τα… ενοχικά «ψηφίζουμε τα μέτρα… μετά πόνου χωρίς να τα πιστεύουμε», δεν έχει πλέον δρόμο γυρισμού. Όσο περισσότερο βουλιάζει, όσο κλυδωνίζεται από τη «λασπομαχία» μέσα στη μνημονιακή διαπλοκή, τόσο θα επιταχύνει προς τα δεξιά, με την ελπίδα να γίνει αποδεκτή από το σύστημα, να γίνει «χρήσιμη» ώστε να παρατείνει την παραμονή της στην κυβέρνηση και να αποφύγει τη μοίρα της στυμμένης λεμονόκουπας.   
Γι’ αυτό, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ είναι μεν αδύναμη και κλυδωνιζόμενη, ταυτόχρονα όμως είναι και επικίνδυνη: μια «μηχανή» στην υπηρεσία του συστήματος που παράγει μνημονιακό «έργο». Στα 112 προαπαιτούμενα της άνοιξης και των αρχών του καλοκαιριού, προστίθενται τώρα τα 15 προαπαιτούμενα για να ολοκληρωθεί η πρώτη αξιολόγηση, ενώ ακολουθούν άλλα 81 για την ολοκλήρωση της δεύτερης αξιολόγησης.       
Ανάμεσα σε όλα τα άλλα, στο πλαίσιο των 15 αυτών προαπαιτούμενων, δίνεται το οριστικό χτύπημα στη δημόσια περιουσία, καθώς σχεδόν όλες οι βαριές δημόσιες υποδομές περνούν στο «υπερταμείο» ξεπουλήματος του δημόσιου πλούτου. Η «χονδρική» του υπερταμείου και η «λιανική» του ΤΑΙΠΕΔ απειλούν να ξεπουλήσουν όλες τις ΔΕΚΟ, με έμφαση αυτή τη φορά στο νερό και την ενέργεια, ενεργοποιώντας ένα πρωτοφανές και γενικευμένο πλιάτσικο. Παράλληλα με την κλιμακούμενη λιτότητα σε μισθούς και συντάξεις, παράλληλα με τη διάλυση του κοινωνικού κράτους, το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας προστίθεται στα μεγάλα χτυπήματα ενάντια στα δικαιώματα και τις κατακτήσεις των εργαζομένων. 
Αυτός ο εκφυλισμός πυροδοτεί δύο διαδικασίες. Αφενός δίνει «αέρα στα πανιά» των αυθεντικών, των δεξιών υποστηρικτών του νεοφιλελευθερισμού, δίνει αυτοπεποίθηση στους μέχρι χθες ψοφοδεείς υποστηρικτές των ιδεών του Κυριάκου Μητσοτάκη. 
Αφετέρου, όμως, ειδικά στο μέτωπο των ιδιωτικοποιήσεων, η κυβέρνηση Τσίπρα βρίσκεται μπροστά σε ένα μάχιμο αντίπαλο «από τα κάτω» και από αριστερά: η υπεράσπιση των «δημόσιων αγαθών» είναι ένας τομέας με πολλά κοινωνικά κινήματα (κρίσιμη ακόμα και για την κατανόηση της ιστορίας του ΣΥΡΙΖΑ), αλλά και μια οργανωμένη εργατική βάση που δεν έχει πει ακόμα την τελευταία λέξη της. Στο νερό, στο ηλεκτρικό ρεύμα, στις συγκοινωνίες, ενάντια στην ιδιωτικοποίηση της υγείας και της εκπαίδευσης, είναι εφικτό να ζήσουμε το Βατερλώ των Τσίπρα-Καμένου. 
Μπορούμε να τα πάρουμε όλα πίσω!