Σκουπιδότοπος η Νομική με ευθύνη της διοίκησης

Στο διάστημα των τελευταίων μηνών, οι φοιτητές της Νομικής Αθηνών ζουν ένα μεγάλο μέρος της ημέρας τους σε ένα περιβάλλον, του οποίου οι συνθήκες υγιεινής είναι αδιανόητες για πανεπιστημιακό χώρο.  Αμφιθέατρα και τουαλέτες παρουσιάζουν μία εικόνα που όχι μόνο απωθεί, αλλά και προβληματίζει. Φυσικά, το σκηνικό  αυτό δεν είναι πρωτοφανές, ούτε συμπτωματικό. Είναι αποτέλεσμα των πολιτικών κατευθύνσεων που ακολουθεί η σημερινή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, παραλαμβάνοντας επάξια τη σκυτάλη από τους μνημονιακούς προκατόχους της.
Η προσπάθεια παγίωσης ενός καθεστώτος γενικευμένης ελαστικοποίησης των σχέσεων εργασίας κυοφορείται από την απαρχή της εφαρμογής του μνημονιακού προγράμματος και διαμορφώνει με ταχείς ρυθμούς ένα τοπίο που χαρακτηρίζεται από την πιο σκληρή εργασιακή εκμετάλλευση, τη συνεχή επισφάλεια, τη δουλική υποταγή στους όρους της εργοδοσίας. Από αυτή τη στρατηγική δεν θα μπορούσε να μην πληγεί και ο χώρος του Πανεπιστημίου, η καθαριότητα του οποίου ανατίθεται πλέον αποκλειστικά σε εργολαβίες, που περιλαμβάνουν συμβάσεις εργασίας περιορισμένου χρόνου.
Συγκεκριμένα στη Νομική, οι συμβάσεις είναι τριμηνιαίες και με τη λήξη τους προκηρύσσονται νέοι διαγωνισμοί για την εύρεση νέας εργολαβίας. Αποτέλεσμα του συγκεκριμένου καθεστώτος είναι, προφανώς, η μηδαμινή εργασιακή κάλυψη των εργαζόμενων ως καθαριστών/καθαριστριών και η πλήρης εξασφάλιση των συμφερόντων των εργοδοτών.
Ταυτόχρονα, όμως, αυτό το καθεστώς «προσωρινότητας» έχει ως συνέπεια ο χώρος της σχολής να στερείται στοιχειώδους καθαριότητας για μεγάλα διαστήματα. Αυτό, σε συνδυασμό με την ανεπαρκή θέρμανση τους χειμωνιάτικους μήνες, καθιστά την καθημερινότητα εντός της σχολής επιεικώς ανυπόφορη. Η πραγματικότητα αυτή είναι ενδεικτική των συνεπειών της μνημονιακής υποχρηματοδότησης, εφόσον ακόμη και οι υλικές ανάγκες των σπουδών μας θυσιάζονται στο «βωμό» της εξυπηρέτησης του χρέους.
Από την πρώτη στιγμή θεωρήσαμε ότι η συλλογική πάλη και διεκδίκηση είναι το όπλο που διαθέτει ο Φοιτητικός Σύλλογος, προκειμένου να ανατρέψει την υφιστάμενη κατάσταση. Σε αυτή την κατεύθυνση έγιναν κάποιες προσπάθειες να κινητοποιηθεί ο κόσμος της σχολής, ενώ την  περασμένη εβδομάδα πραγματοποιήθηκε παράσταση διαμαρτυρίας στην Κοσμητεία της σχολής, η οποία στηρίχθηκε από τις δυνάμεις της φοιτητικής Αριστεράς εντός της σχολής, σχεδόν στο σύνολό τους. Σ’ αυτή διαπιστώσαμε για ακόμη μία φορά την απροθυμία των ανώτατων οργάνων Διοίκησης να αναγνωρίσουν και να υπερασπιστούν τα δίκαια φοιτητικά αιτήματα.
Σε όλο αυτό το διάστημα δεν έλειψαν βέβαια και άλλου είδους πρακτικές, σαφώς αντιπαραθετικές με εκείνες που υπερασπίζεται η Αριστερά και οι οποίες προήλθαν ως επί το πλείστον από την Ανεξάρτητη Φοιτητική Κίνηση(ΑΦΚ), βασικό και προνομιακό εκφραστή της αντιδραστικής, νεοφιλελεύθερης τακτικής εντός της σχολής την τελευταία τριετία. Πρόκειται για εκείνο το μόρφωμα που στο όνομα της «αξιοκρατίας» του επιστημονισμού και της απαξίωσης του αριστερού πολιτικού λόγου και πρακτικής μέσα στο Πανεπιστήμιο, νομιμοποιούσε την επιβολή των διδάκτρων στα μεταπτυχιακά της Νομικής το φθινόπωρο. Αντίστοιχα, και στο πρόσφατο ζήτημα της καθαριότητας τα μέλη της επέλεξαν να επιστρατεύσουν μία καθαρά ψηφοθηρική πρακτική σαν δήθεν «ακτιβισμό»: πήραν την πρωτοβουλία να καθαρίσουν μόνοι τους τη σχολή, επιδεικνύοντας τη «συνεπή στάση που κάθε φοιτητής οφείλει να έχει».
Απέναντι σε ατομικές πρακτικές που υποκινούνται από  ίδιον όφελος και προκρίνουν πρόσκαιρες λύσεις παρακάμπτοντας την ουσία του προβλήματος, οφείλουμε να αντιπαραθέσουμε αριστερές μετωπικές πρωτοβουλίες που θα μας επιτρέψουν να συνδεθούμε με τους εργαζομένους και να συγκρουστούμε με τις επιβαλλόμενες πολιτικές λιτότητας που φτωχοποιούν και εξαθλιώνουν. Οφείλουμε να διεκδικήσουμε: τη μονιμοποίηση του προσωπικού καθαριότητας με αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας, ωράρια και μισθούς, την ανάκληση του καθεστώτος των εργολαβιών, ανθρώπινους όρους σπουδών, επαρκή κρατική χρηματοδότηση που να ανταποκρίνεται στις ανάγκες μας.
Μέσα από τη συλλογική δράση και διεκδίκηση θα πρέπει να παλέψουμε ώστε να ανασυγκροτήσουμε ένα μαζικό και ενιαίο εργατικό-φοιτητικό κίνημα που θα θέτει αναχώματα στη νεοφιλελεύθερη στρατηγική των μνημονίων και της λιτότητας.