Τ ο «πολεμικό ρεπορτάζ» υπήρξε ιδιαίτερα πυκνό σε Ιράκ-Συρία το τελευταίο διάστημα. Στη Συρία, το Ισλαμικό Κράτος έχασε εκ νέου τον έλεγχο της Παλμύρας από τις δυνάμεις του Μπασάρ Αλ Άσαντ, όπως και την Αλ Μπαμπ (το τελευταίο του οχυρό στη βόρεια Συρία) από υποστηριζόμενες από την Τουρκία αντάρτικες δυνάμεις. Παράλληλα, στο Ιράκ, είναι σε εξέλιξη η μάχη για την ανακατάληψη της Μοσούλης, που επικεντρώνεται στο δυτικό τμήμα της πόλης (το ΙΚ είχε ήδη χάσει το ανατολικό έπειτα από πολύμηνες μάχες).
Φωτογραφία
Ημερ.Δημοσίευσης
Επιβεβαιώνεται η αντιστροφή της πορείας του πολέμου: η τάση στρατιωτικής υποχώρησης του ΙΚ, το οποίο πλέον ελέγχει μόνο ελάχιστο κομμάτι του Ιράκ και της Συρίας (τη Μοσούλη και τη Ράκα).
Αλλά επιβεβαιώνεται και το πολιτικό αδιέξοδο του «πολέμου ενάντια στην τρομοκρατία». Ο οποίος αφενός, απαντά στις αγριότητες του ΙΚ με αντίστοιχες αγριότητες, που «εγγυώνται» τη γέννηση νέων «τεράτων» στη θέση του ΙΚ. Και αφετέρου, ανοίγει το δρόμο σε νέους πολέμους, μεταξύ των νικητών.
Στη Μοσούλη, οι εγκλωβισμένοι άμαχοι υπολογίζονται σε 800.000. Ήδη κατά την ανακατάληψη του ανατολικού τμήματος της πόλης, οι εκτοπισμένοι υπολογίζονται σε 200.000. Για την επιχείρηση ανακατάληψης του δυτικού τμήματος, οι εκτιμήσεις μιλάνε για διπλάσιο αριθμό. Εν τω μεταξύ, επικαλούμενοι τη γνωστή θεωρία των «ανθρώπινων ασπίδων», οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους (ιρακινός κυβερνητικός στρατός, σιιτικές πολιτοφυλακές κ.λπ.), ετοιμάζονται να δικαιολογήσουν τις γνωστές «παράπλευρες απώλειες» που συνοδεύουν κάθε βομβαρδισμό πόλης. Ενώ, καθώς η μάχη της Μοσούλης προχωρά, ήδη η Διεθνής Αμνηστία καταγγέλλει αγριότητες όχι μόνο εκ μέρους του ΙΚ (που δολοφονεί με την παραμικρή υποψία «συνεργασίας με τους εισβολείς») αλλά και των δυνάμεων της Βαγδάτης, που χρησιμοποιούν εξίσου άγριες πρακτικές (διαμελισμός πτωμάτων μαχητών του ΙΚ κ.λπ.) σε μια επιχείρηση που –στο κλίμα που έχει διαμορφωθεί– παίρνει χαρακτηριστικά «εκδίκησης».
Στη Συρία, η κατάληψη της Αλ Μπαμπ από τις φιλοτουρκικές αντικαθεστωτικές δυνάμεις (και δυνάμεις του ίδιου του τουρκικού στρατού) φέρνουν τον πόλεμο σε μια νέα φάση.
Οι δυνάμεις του Άσαντ που μέχρι πρότινος συντονίζονταν (υπό ρωσική αιγίδα) με τις φιλοτουρκικές δυνάμεις στις επιχειρήσεις πέριξ της Αλ Μπαμπ, με μια προώθησή τους «έφραξαν» στις φιλοτουρκικές δυνάμεις το δρόμο προς τη Ράκα, που ήταν ο δηλωμένος τελικός στόχος της επιχείρησης. Η εναλλακτική διαδρομή, που περνά από εδάφη που ελέγχονται από τις Συριακές Δημοκρατικές Δυνάμεις (με ραχοκοκαλιά τις κουρδικές πολιτοφυλακές), επίσης έχει «φραχτεί» από τις ΗΠΑ, που έχουν απαιτήσει να μην προχωρήσει μια τέτοια σύγκρουση, κάνοντάς το σαφές, υψώνοντας και αμερικανικές σημαίες(!) στα όρια των κουρδικών περιοχών.
Αναδιάταξη συμμαχιών;
Καθώς το ΙΚ εκκαθαρίζεται από το βορρά, και μένει το «έπαθλο» της Ράκα, ξεκινά ένα σκληρό πόκερ που θα δοκιμάσει όλες τις συμμαχίες. Η άτυπη συνεννόηση μεταξύ Ερντογάν και Άσαντ (που αντάλλαζε την Αλ Μπαμπ με το Χαλέπι) δείχνει να φτάνει στο τέλος της. Η ισορροπία των δυνάμεων μεταξύ όλων των πλευρών (ντόπιων και διεθνών) του πολέμου δείχνει επίσης να φτάνει στα όριά της. Το ποιοι θα επιχειρήσουν να ανακαταλάβουν τη Ράκα είναι ο μεγάλος γρίφος: προς το παρόν το πολιτικό προσωπικό των ΗΠΑ είναι σε επαφή με την Τουρκία, το στρατιωτικό προσωπικό είναι σε επαφή με τους Κούρδους της Συρίας, ενώ όλοι αναμένουν τι θα αποφασίσει ο Τραμπ (που έχει ήδη στα χέρια του προτάσεις του Πενταγώνου για το πώς θα κλιμακωθεί και θα τερματιστεί νικηφόρα σε 6-9 μήνες, ο πόλεμος κατά του ΙΚ). Η όποια επιλογή του Τραμπ, θα προκαλέσει αντιδράσεις και αναδιατάξεις συμμαχιών από όλες τις εμπλεκόμενες μεριές (Ρωσία, Ιράν, Άσαντ, Κούρδους, Τουρκία, αντικαθεστωτικούς).
Το σίγουρο είναι πως «η Μάχη της Ράκα» δεν θα είναι καθόλου εύκολη υπόθεση, ούτε θα βάλει τέλος η ανακατάληψή της στο κουβάρι των ανταγωνισμών, αλλά και των τοπικών προβλημάτων που βρίσκονται στην καρδιά των συγκρούσεων στην περιοχή.