Αντίμετρα όπως… «παράλληλο πρόγραμμα»

Το επικοινωνιακό στρατήγημα του Μαξίμου, περί παρεμβάσεων που θα «αντισταθμίζουν» τις επιπτώσεις του νέου γύρου λιτότητας, μαζί με τις υποσχέσεις για «ευκολίες αποπληρωμής» του χρέους, έγιναν το τέλειο άλλοθι ώστε οι 153 βουλευτές των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ να ξαναπούν συντεταγμένα «ναι σε όλα». Ακόμα και ο Ε. Τσακαλώτος επικαλέστηκε την «επιτυχία των αντιμέτρων», για να δικαιολογήσει την παραμονή του στην κυβέρνηση παρά την επίμαχη δήλωσή του για τη μείωση του αφορολόγητου που θα τον οδηγούσε σε παραίτηση. 
Οι σημερινοί κυβερνώντες έχουν εξελιχθεί σε επιστήμονες της εξαπάτησης. Ποιος δεν θυμάται άλλωστε το διαβόητο «παράλληλο πρόγραμμα», με το οποίο υφάρπαξαν τη λαϊκή ψήφο τον Σεπτέμβρη του 2015 και ουδέποτε υλοποιήθηκε; Ανάλογης και χειρότερης έκτασης δημαγωγική απάτη αποτελούν και τα λεγόμενα «καλά μέτρα». 
Ματωμένα πλεονάσματα
Καταρχήν, η όποια εφαρμογή τους βρίσκεται κυριολεκτικά «στον αέρα», καθώς η ενεργοποίησή τους προϋποθέτει εξωφρενικά πρωτογενή πλεονάσματα, ρυθμούς ανάπτυξης πάνω από 2% από το 2018 και μετά και όλα αυτά πάντα υπό την έγκριση των δανειστών (εμπνευστής των «αντιμέτρων» άλλωστε ήταν το ΔΝΤ) κατά την τελευταία αξιολόγηση του προγράμματος. 
Τα βασικά μέτρα που θα τροφοδοτήσουν τα «ματωμένα» πλεονάσματα των επόμενων ετών είναι η δραματική μείωση του αφορολόγητου και των συντάξεων (4,9 δισ. ευρώ). Για να ενεργοποιηθούν τα «αντίμετρα» θα πρέπει το πλεόνασμα του 2019 αντί για 3,5% να φθάσει και να ξεπεράσει το 4,5%. Μάλιστα θα πρέπει αυτή η υπέρβαση να είναι μόνιμου χαρακτήρα για να μπορεί το ΔΝΤ και τα υπόλοιπα μέρη του κουαρτέτου να δώσουν το τελικό «πράσινο φως», έτσι ώστε η κυβέρνηση να προχωρήσει σε κάποια αναμόρφωση των φορολογικών βαρών και σε αναδιανομή της φτώχειας, ακόμα και μετά την υποτιθέμενη λήξη του μνημονίου. Κατά τα άλλα, σύμφωνα με την κυβερνητική ρητορική, η «επιτροπεία τελειώνει το καλοκαίρι του 2018»…
Εκτός όμως από την υπέρβαση των δημοσιονομικών στόχων και τις υπόλοιπες (απίθανες) προϋποθέσεις εφαρμογής (ενώ τα σκληρά μέτρα λιτότητας θα εφαρμοστούν σίγουρα), η εικονική πραγματικότητα της κυβέρνησης συσκοτίζει ότι τα «θετικά μέτρα» θα αφορούν λίγους και μάλιστα όχι όσους καλούνται να υποβληθούν σε νέες θυσίες στο όνομα της «ανάπτυξης» και της διατήρησης του καθεστώτος εργασιακής εκμετάλλευσης που έχουν εγκαθιδρύσει τα απανωτά μνημόνια. 
Κάποια από αυτά είναι ευθείες παροχές προς το κεφάλαιο, όπως π.χ. η μείωση των φορολογικών συντελεστών επί των επιχειρηματικών κερδών (πάγιο αίτημα του Μητσοτάκη και λοιπών νεοφιλελεύθερων), που θα στερήσει από το 2020 περίπου 460 εκατ. από τον κρατικό προϋπολογισμό. Αντίθετα, ακόμα και η πολυδιαφημισμένη μείωση του κατώτατου φορολογικού συντελεστή (στο 20%) και της εισφοράς αλληλεγγύης δεν αγγίζει τους χαμηλόμισθους, εφόσον τα εισοδήματα κάτω των 25.000 ευρώ θα πληρώσουν το 2020 υψηλότερους φόρους, με επιβαρύνσεις έως και 650 ευρώ. Ελάχιστη είναι και η όποια μείωση του ΕΝΦΙΑ (έως 70 ευρώ), όταν οι παρεμβάσεις στο αφορολόγητο θα φτάσουν τα 2 δισ. ευρώ ανά έτος. Τέτοια «ταξική μεροληψία» υπέρ των αδύναμων!
Ψίχουλα
Εκεί όμως που η κυβερνητική πρόκληση απογειώνεται, είναι στα «ψίχουλα φιλανθρωπίας», τα οποία ο πρωθυπουργός, στην ομιλία του στη βουλή, βάφτισε «στρατηγική επιλογή για την οικοδόμηση του κοινωνικού κράτους»: επιδότηση ενοικίου, επέκταση «σχολικών γευμάτων», μείωση της συμμετοχής στη φαρμακευτική δαπάνη κ.ά. Ποια είναι η στρατηγική του Τσίπρα και των θλιβερών χειροκροτητών του; Τσακίζουν τα εργατικά εισοδήματα μέσω της υπερφορολόγησης, ισοπεδώσουν τις συντάξεις, οδηγούν τις κοινωνικές υπηρεσίες σε οριακή κατάσταση λειτουργίας και έπειτα επιστρέφουν ένα ελάχιστο μέρος από αυτά που άρπαξαν, στα πιο χτυπημένα νοικοκυριά, σε αυτά που έχουν εξαθλιώσει με την πολιτική τους. 
Με αυτόν τον τρόπο επιχειρούν να εκπαιδεύσουν την κοινωνία σε μια αντίληψη «μειωμένων προσδοκιών» και μοιρολατρίας. Να συνηθίσει δηλαδή ο κόσμος μας ότι τα συσσίτια της Φωτίου στα σχολεία (με τη χορηγία του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος) είναι «κανονικότητα». Ότι η όποια ανάκαμψη της οικονομίας δεν σημαίνει και αντίστοιχη βελτίωση των όρων εργασίας και αμοιβής των «από κάτω». 
Αντίστοιχη πλειοδοσία σε «αντίμετρα» υπήρξε και από τη μεριά της ΝΔ, που πρότεινε με τροπολογία -που δεν έγινε δεκτή- τη διανομή μικρού μέρους του πρωτογενούς πλεονάσματος του 2016, συμμετέχοντας στο υποκριτικό παιχνίδι φιλοεργοδοτικών προτάσεων, χωρίς φυσικά να αμφισβητεί το πλαίσιο διαρκούς μνημονιακής λιτότητας. 
Το μόνο αντίμετρο
Τα «ωφελήματα» Τσίπρα, δεν είναι παρά το «φύλο συκής» για τη νέα λεηλασία στα εργατικά-λαϊκά εισοδήματα και δικαιώματα. Αργά ή γρήγορα, η «κουρτίνα» του ψεύδους θα αποκαλυφτεί για άλλη μια φορά. Όπως υπενθυμίζει και το γνωστό απόφθεγμα, «μπορείς να κοροϊδεύεις πολλούς για λίγο, μπορείς να κοροϊδεύεις λίγους για πολύ, αλλά δεν μπορείς να τους κοροϊδεύεις όλους για πάντα». 
Για τους εργαζόμενους και τη νεολαία, το μαζικό κίνημα και την πραγματική Αριστερά, το μοναδικό «αντίμετρο» είναι η επιμονή στο δρόμο της μαχητικής αντίστασης. Στο δρόμο της οικοδόμησης ριζοσπαστικής πολιτικής εναλλακτικής απέναντι στους «πρόθυμους» ή τους δήθεν «εξαναγκασμένους» καθοδηγητές της νεοφιλελεύθερης επίθεσης.