ΧΑΜΕΝΟΙ ΣΤΙΣ ΔΙΑΦΩΝΙΕΣ:
Η Δημοκρατική Συμπαράταξη (ΔΗΣΥ) ετοιμάζεται για το συνέδριό της στα τέλη του μήνα, αλλά οι κατακερματισμένες δυνάμεις της λεγόμενης «Κεντροαριστεράς» δυσκολεύονται να βρουν κοινό βηματισμό και οι διαφωνίες παραμένουν. Κύριο πρόβλημα η οργανωτική δομή και τα χαρακτηριστικά του νέου φορέα, που όπως πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις αντανακλούν διαφορετικές πολιτικές στοχεύσεις. Το ΠΑΣΟΚ και το ΚΙΔΗΣΟ του ΓΑΠ θέλουν έναν πολυκομματικό φορέα και τη μη διάλυση των κομμάτων που σήμερα υπάρχουν, ο οποίος θα δημιουργηθεί μέσα στους πρώτους μήνες του 2018. Αντίθετα, η ΔΗΜΑΡ, οι Κινήσεις Πολιτών και η εσωκομματική αντιπολίτευση του ΠΑΣΟΚ (Ανδρουλάκης, Ξεκαλάκης κ.ά.) επιδιώκουν τη συγκρότηση ενός πολυτασικού-ενιαίου κόμματος, εντός του 2017, που το ιδρυτικό του συνέδριο θα πρέπει να προηγηθεί της εκλογής αρχηγού. Έτσι θεωρούν ότι παραμένει ανοιχτό και το ενδεχόμενο συνεργασίας με το Ποτάμι και την Ώρα Αποφάσεων των «3» πρώην υπουργών, που από την πλευρά τους δεν δείχνουν και ιδιαίτερα πρόθυμοι να εμπλακούν σε ένα εγχείρημα που απλά θα επιβεβαιώνει την ηγεμονία της Φ. Γεννηματά. Και αυτό, παρόλο που στη ΔΗΣΥ επικράτησε η ήπια άποψη ότι το προσκλητήριο για συμπόρευση προς άλλους πολιτικούς σχηματισμούς θα πρέπει να παραμείνει σε ισχύ και μετά το συνέδριο. Με τα τωρινά δεδομένα, το «ακραίο Κέντρο» θα συνεχίσει πιθανότατα να εκφράζεται από δύο διαφορετικές εκδοχές, εξέλιξη που συντηρεί το στρατηγικό αδιέξοδο και την πολυδιάσπαση του συγκεκριμένου χώρου, ενώ περιπλέκει τα σενάρια ανασύνθεσης του αστικού πολιτικού σκηνικού και μελλοντικών κυβερνητικών συμμαχιών.
ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΟΙ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΙ...
Χοντραίνει καθημερινά το ενεργειακό παιχνίδι στη γειτονιά μας, με φόντο τις ορέξεις ντόπιων και διεθνών καπιταλιστών και τους σκληρούς ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς. Την περασμένη εβδομάδα η κοινοπραξία των πολυεθνικών Total (Γαλλία) – ExxonMobil (ΗΠΑ) και Λάτση (ΕΛΠΕ) κατέθεσε στο υπουργείο Περιβάλλοντος και Ενέργειας αίτηση εκδήλωσης ενδιαφέροντος για έρευνες υδρογονανθράκων σε δύο περιοχές της Κρήτης. Τα γνωστά αρπακτικά του πετρελαϊκού κεφαλαίου ζήτησαν να πραγματοποιηθεί διαγωνισμός με διαδικασίες fast track, με στόχο από το φθινόπωρο του 2017 να αρχίσουν να δουλεύουν τα «τρυπάνια» σε μεγάλα θαλάσσια βάθη. Θυμίζουμε ότι πρόσφατα, στο ίδιο σχήμα κολοσσών του κλάδου, παραχωρήθηκε από την κυβέρνηση αντίστοιχο οικόπεδο για έρευνες στο Ιόνιο. Οι συμφωνίες αυτές αποτελούν ακόμα μια πτυχή της εμπλοκής του ελληνικού καπιταλισμού στους ενεργειακούς σχεδιασμούς των ΗΠΑ-ΕΕ (με στήριγμα τον αντιδραστικό άξονα Ελλάδας - Κύπρου - Ισραήλ - Αιγύπτου) και επίκεντρο τα κοιτάσματα φυσικού αερίου στην ανατολική Μεσόγειο. Η «διπλωματία των ΑΟΖ» και η δημιουργία του αγωγού East Med, που κατά πάσα πιθανότητα θα αποκλείει την Τουρκία, αποτελεί ύψιστη προτεραιότητα για τον αμερικανικό παράγοντα και τους δορυφόρους του στην περιοχή. Μάλιστα, η Total ετοιμάζεται για την κρίσιμη γεώτρηση της 13ης Ιουλίου στο τεμάχιο 11 της κυπριακής ΑΟΖ, ικανοποιώντας τις αλαζονικές επιδιώξεις (και) της ελληνοκυπριακής αστικής τάξης, παρά την αναπόφευκτη κλιμάκωση της έντασης με την Τουρκία, που ήδη έχει αρχίσει να εκδηλώνεται και φέρνει πιο κοντά το ενδεχόμενο ενός θερμού επεισοδίου.
...ΚΑΙ ΚΙΝΔΥΝΟΙ
Όμως, το όραμα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ περί «ενεργειακού κόμβου» δεν γνωρίζει όρια, βαφτίζοντας τους τυχοδιωκτισμούς του ελληνικού κράτους «πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική». Την ίδια στιγμή που εμβαθύνει τη συμμαχία με τον δυτικό ιμπεριαλισμό σε οικονομικό και στρατιωτικό επίπεδο (αναβάθμιση Σούδας, εξοπλισμοί κ.λπ.), στην Αγία Πετρούπολη υπογραφόταν συμφωνία ανάμεσα στη ΔΕΠΑ, την ιταλική Edison και τη ρωσική Gazprom, παρουσία αξιωματούχων των εμπλεκόμενων χωρών, όπως του γ.γ. του υπουργείου Εξωτερικών Γιώργου Τσίπρα. Η συμφωνία προβλέπει κοινές προσπάθειες για τη δημιουργία της (ανταγωνιστικής στα αμερικανικά συμφέροντα) νότιας διαδρομής για την παροχή ρωσικού φυσικού αερίου από τη Ρωσία στην Ευρώπη, που μέσω Τουρκίας και Ελλάδας θα φθάνει στην Ιταλία. Το Μαξίμου επιδίδεται σε δύσκολες ασκήσεις γεωπολιτικής που εγκυμονούν σοβαρούς κλυδωνισμούς, με συνέπειες για την κυβερνητική σταθερότητα. Κυρίως όμως εγκυμονούν πολεμικές απειλές, οικολογική καταστροφή, υπερκέρδη για τους μεγαλοκαρχαρίες «επενδυτές» και ανύπαρκτα οφέλη για τους εργαζόμενους στην Ελλάδα, την Τουρκία, την Κύπρο. Για το κίνημα και την Αριστερά, η επίμονη δράση αποκάλυψης των αυταπατών και των σοβαρών κινδύνων που κρύβει η νέα «μεγάλη ιδέα» των πετρελαίων και των αγωγών, η χωρίς όρους υπεράσπιση του αγαθού της ειρήνης (ενάντια σε κάθε είδους «εθνικό συμφέρον»), αναδεικνύεται σε πρωταρχικό καθήκον.