Όταν μια κυβέρνηση και ένα κόμμα παίρνουν τον μνημονιακό δρόμο, θα όφειλαν να γνωρίζουν ότι η κατηφόρα δεν αφορά μόνο τα σοβαρά ζητήματα των αντιμεταρρυθμίσεων στην οικονομική και κοινωνική πολιτική. Η κατηφόρα σύντομα αποδεικνύεται κατρακύλα στην αντιδραστική πολιτική εφ’ όλης της ύλης, που φτάνει στον πλήρη αυταρχισμό, στην ταύτιση με τον ιμπεριαλισμό, στη συμφιλίωση ακόμα και με τον πόλεμο.
Ημερ.Δημοσίευσης
Η καλύτερη απόδειξη γι’ αυτά είναι η εξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ. Ας σταθούμε μόνο στα παραδείγματα της πρόσφατης επικαιρότητας:
Η απόφαση της Δικαιοσύνης για τη φυλάκιση της Ηριάννας Β.Λ. είναι μια γυμνή πρόκληση απέναντι σε όλο το δημοκρατικό κόσμο. Η κυβέρνηση (προαισθανόμενη μια ακόμα απειλή αποσυσπείρωσης της βάσης του ΣΥΡΙΖΑ) έκανε μια απίστευτα υποκριτική προσπάθεια να αποσείσει τις ευθύνες της. Το Μέγαρο Μαξίμου δήλωσε ότι η απόφαση για την Ηριάννα καταγράφεται στο «μαύρο βιβλίο» της δικαιοσύνης…
Όμως, πόσο στον αέρα βρίσκεται αυτό το «μαύρο βιβλίο»; Δυόμισι χρόνια μετά το Γενάρη του 2015, ποιος έχει την ευθύνη για το γεγονός ότι το σύστημα μπορεί ακόμα να παίρνει τόσο προκλητικές αποφάσεις; Ποιος έχει την ευθύνη για το γεγονός ότι έχουν μείνει άθικτοι οι νόμοι και τα «δίκτυα επιρροής» μέσα στο δικαστικό σώμα που επιτρέπουν βάρβαρες καταδίκες όπως της Ηριάννας ή του Τ. Θεοφίλου;
Δυστυχώς, όμως, τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα. Σε άλλους τομείς –που ενδιέφεραν ιδιαιτέρως το καθεστώς συνολικά– η κυβέρνηση έχει αποδείξει πλούσιες δυνατότητες να επηρεάζει την, τάχα, «ανεξάρτητη Δικαιοσύνη»: Μόλις πρόσφατα, ο Άρειος Πάγος αποφάσισε ότι η μη καταβολή του μισθού, ακόμα και μακροχρόνια, δεν αποτελεί παράπτωμα των εργοδοτών. Όταν πρόκειται για την ομαλή συνέχεια της μνημονιακής πολιτικής αποδείχθηκε ότι υπάρχουν τρόποι για να βγαίνει η «σωστή» απόφαση, ακόμα και όταν πρόκειται για οφθαλμοφανή παραβίαση της απλής λογικής, ακόμα και όταν πρόκειται για το κορυφαίο «σώμα» της Δικαιοσύνης.
Άνθρωποι σαν τον Τζανακόπουλο και τον Κοντονή, που κάποτε έγραφαν «μαρξιστικές» διατριβές για το Δίκαιο, σήμερα –ομολογώντας την πλήρη αποτυχία τους να προφυλάξουν την κοινωνία από αποφάσεις σαν τη σχετική με την Ηριάννα– θα όφειλαν είτε να παραιτηθούν, είτε να ψάξουν τρύπα να κρυφτούν από τη ντροπή.
Όμως αυτή η στοιχειώδης αίσθηση συνέπειας –που ο απλός κόσμος έχει μάθει να απαιτεί με τη φράση: τα στερνά τιμούν τα πρώτα– έχει χαθεί στους προηγούμενους «γύρους» των μνημονιακών εξυπηρετήσεων. Όταν τάχα μου ριζοσπάστες-αριστεροί μετατρέπονταν σε «υπουργάρες» του Μελισσανίδη, όταν άνθρωποι με πολυετή προϋπηρεσία μετατρέπονταν σε ταχυδρόμους μεταξύ Μαρινάκη-Σαββίδη, όταν μια ολόκληρη κυβέρνηση βυθιζόταν στο βούρκο των ανταγωνισμών μεταξύ καπιταλιστικών ομίλων για το μεγάλο πλιάτσικο των ιδιωτικοποιήσεων…
Πολλοί άνθρωποι πίστεψαν ότι η κατάπτυστη φωτογράφιση των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ μαζί με τους χρυσαυγίτες στα Δωδεκάνησα αποτελούσε ένα ατυχές συμβάν. Ότι οι φιλοπόλεμες «ατάκες» του Καμμένου και οι προτάσεις του για μια νέα μεγάλη νατοϊκή βάση στην Κάρπαθο ήταν οι αντιδραστικές βλακείες ενός συμμάχου, που ο ΣΥΡΙΖΑ υποχρεώνεται να αποδεχθεί ως «αναγκαίο κακό». Σήμερα που ο ίδιος ο Τσίπρας δηλώνει έτοιμος να παίξει στο Αιγαίο το ρόλο του κακού σκυλιού («που δεν γαβγίζει, αλλά δαγκώνει»), αποδεικνύεται ότι τα πράγματα δεν είναι έτσι: Η κυβέρνηση που ψήφισε το 3ο μνημόνιο και την ιμπεριαλιστική επιτροπεία μέχρι το… 2060, είναι απολύτως έρμαιο στα χέρια των ιμπεριαλιστών όχι μόνο της ΕΕ, αλλά και των ΗΠΑ.
Οι πυκνές κοινές «ασκήσεις» με τις ένοπλες δυνάμεις του Ισραήλ και η αποστολή πολεμικών σκαφών στα ανοιχτά της Κύπρου είναι «πρωτοβουλίες» κλιμάκωσης του ελληνοτουρκικού ανταγωνισμού, είναι βήματα προς την πιθανότητα ενός πολέμου που καμιά άλλη κυβέρνηση, από τη μεταπολίτευση μέχρι σήμερα, δεν είχε τολμήσει να κάνει. Δυστυχώς, είναι η ώρα να συνειδητοποιήσουν όσοι παραμένουν μέσα ή γύρω από τον ΣΥΡΙΖΑ ότι ο Καμμένος και ο Κοτζιάς, ότι ο Ρουμπάτης και ο Παπαγγελόπουλος, δεν είναι «ποικιλίες» μέσα σε μια κυβέρνηση-τσίρκο. Αντίθετα είναι τα απαραίτητα εργαλεία του «κέντρου» της κυβέρνησης, γιατί απλούστατα ο αυταρχισμός και η διασύνδεση με τον ιμπεριαλισμό είναι η άλλη όψη του νομίσματος της νεοφιλελεύθερης μνημονιακής πολιτικής. Και αυτά τα «εργαλεία» θα γίνονται όλο και ισχυρότερα, όσο προχωράνε τα έργα και οι ημέρες αυτής της κυβέρνησης. Που, αν δεν ανατραπεί από τα κάτω και από αριστερά, δείχνει πρόθυμη να καταφύγει ακόμα και στις πιο άθλιες και επικίνδυνες πολιτικές προκειμένου να παραμείνει στην εξουσία.