Τι να πρωτοπεί κανείς για την κατάφωρη αδικία και την αναλγησία που ασκεί το δικαστικό σύστημα πάνω στις ζωές δύο νέων ανθρώπων; Και μάλιστα αυτό γίνεται με εισήγηση του ίδιου εισαγγελέα που είχε προτείνει την αποφυλάκιση του Μιχαλολιάκου.
Ημερ.Δημοσίευσης
Απ’ ό,τι φαίνεται, η Ηριάννα και ο Περικλής είναι πιο επικίνδυνοι από ότι οι δολοφόνοι νεοναζί. Γράφαμε και στο προηγούμενο φύλλο της ΕΑ ότι όσο η κρίση του συστήματος δεν ξεπερνιέται τόσο θα συνεχίζει το κράτος και οι μηχανισμοί του να στέλνουν ένα ξεκάθαρο μήνυμα, με πολλαπλούς αποδέκτες. «Μη διαμαρτύρεστε, μην αντιστέκεστε, μη διεκδικείτε, ακόμα και μη σπουδάζετε (!) γιατί μπορείτε εν δυνάμει να βρεθείτε στη φυλακή. Μείνετε ήσυχοι/ες εάν θέλετε την “ελευθερία” σας».
Αυτή η αδικία ούτε πρέπει, ούτε μπορεί να μείνει αναπάντητη. Από τη σκοπιά του κινήματος και της αριστεράς δεν μπορεί να νοηθεί καμιά «ελευθερία» χωρίς αγώνα και διεκδίκηση για τα δημοκρατικά μας δικαιώματα, για τις συνθήκες εργασίας μας, για το μέλλον μας που τα μνημόνια έχουν ισοπεδώσει. Και αυτό δεν έχει τόσο να κάνει με το αν υπάρχουν ή όχι αποδεικτικά στοιχεία στη συγκεκριμένη υπόθεση (που δεν υπάρχουν!) αλλά με το να μην εγκαταλείψουμε το δικαίωμά μας να αγωνιζόμαστε.
Η τεράστια αλληλεγγύη που έχει εκδηλωθεί μέχρι στιγμής μπορεί να είναι το πρώτο βήμα ενός κινήματος αλληλεγγύης και διεκδίκησης -μαζικού και πολύμορφου- που αφενός δε θα αφήνει την υπόθεση να «ξεχαστεί» αλλά αντίθετα θα συνεχίσει να οργανώνει συζητήσεις, ακτιβισμούς, διαδηλώσεις για την άδικη καταδίκη της Ηριάννας και του Περικλή και αφετέρου θα πρέπει να «ανοίξει» και κάποια πιο κεντρικά πολιτικά ζητήματα για την αστική δικαιοσύνη, όπως η διεκδίκηση να καταργηθεί ο τρομονόμος και η αντιτρομοκρατική νομοθεσία, που αξιοποιείται σχεδόν αποκλειστικά για τη στοχοποίηση αγωνιστών/τριών του κινήματος. Η χθεσινή διαδήλωση (24 Οκτώβρη) που οργάνωσαν από κοινού οι οργανώσεις της Αριστεράς κατά τη γνώμη μας κινείται στη σωστή κατεύθυνση αν και θα ήταν εξαιρετικής σημασίας αν είχαν εμπλακεί περισσότεροι φοιτητικοί σύλλογοι, περισσότερα σωματεία κοκ.
Σε κάθε περίπτωση, ο αγώνας για την υπεράσπιση των δημοκρατικών μας δικαιωμάτων και ελευθεριών οφείλει να συνδυάζεται με τον αγώνα ενάντια στην κυβέρνηση και τη μνημονιακή πολιτική της αλλά και ενάντια στο νομικό οπλοστάσιο «έκτακτης ανάγκης».