Η έκρηξη των αναπληρωτών της εκπαίδευσης στις 2 Μάρτη ανοίγει το δρόμο για τη διεύρυνση του αγώνα

Την απάντηση που άξιζε στην κυβερνητική, μνημονιακή πολιτική, με τις γενικευμένες και όλο και πιο ελαστικές σχέσεις εργασίας, έδωσαν μαχητικά περισσότεροι από 1000 εκπαιδευτικοί (αναπληρωτές δάσκαλοι και καθηγητές) στις 2 του Μάρτη, έξω από το υπουργείο Παιδείας.
Παρά τη βροχή και παρά την κυβερνητική αντιμετώπιση, με ξύλο, μπόλικα χημικά και κλειστές πόρτες του υπουργείου-φρούριο, οι εκπαιδευτικοί αλλά και άλλοι εργαζόμενοι από το Δημόσιο αξιοποίησαν με τον καλύτερο τρόπο την έστω και περιορισμένη απεργιακή κινητοποίηση (3ωρη στάση ΟΛΜΕ, ΔΟΕ, ΑΔΕΔΥ). 
Εκπαιδευτικοί με πανό κατέφθασαν από όλη την Ελλάδα, από την Κρήτη και την Ικαρία μέχρι την Κέρκυρα και την Άρτα, από την Εύβοια και από την Πελοπόννησο, ενώ οι εικαστικοί εκπαιδευτικοί διοργάνωσαν δρώμενο με βαλίτσες, αναπαριστώντας τη ζωή-λάστιχο που βιώνουν οι περίπου 22.000 αναπληρωτές και αναπληρώτριες της εκπαίδευσης.
 Η δυναμική και μαζική κινητοποίηση των εκπαιδευτικών (αναπληρωτών και μόνιμων) ήταν αποτέλεσμα διεργασιών και πιέσεων της βάσης, εδώ και πολύ καιρό, προς τις ηγεσίες των ομοσπονδιών τους (ΟΛΜΕ και ΔΟΕ).
Είναι σε εξέλιξη η προσπάθεια δημιουργίας επιτροπών αγώνα παντού, έχουν δημιουργηθεί διάφορες συλλογικότητες αναπληρωτών και αναπληρωτριών, ενώ η συνολική μνημονιακή πολιτική της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ στο χώρο της δημόσιας εκπαίδευσης που προωθεί όλες τις νεοφιλελεύθερες επιλογές μαζί με αυτές του ΟΟΣΑ οδηγεί τους εκπαιδευτικούς (αναπληρωτές και μόνιμους) σε ενοποίηση των αγώνων τους κάτω από κοινά αιτήματα που φυσιολογικά συμπίπτουν ή αλληλοσυμπληρώνονται. 
Εξάλλου τα προβλήματα της δημόσιας εκπαίδευσης επεκτείνονται εξίσου σε μαθητές και γονείς, ακόμα και σε φοιτητές, γι’ αυτό και στις 2/3 βρέθηκαν στην κινητοποίηση και αρκετοί συμπαραστεκόμενοι φοιτητές.
Το «εκπαιδευτικό μνημόνιο» περιλαμβάνει συγχωνεύσεις σχολείων, κλείσιμο τμημάτων, 30ωρο στο σχολείο, αύξηση του ωραρίου, «Νέο Λύκειο και ΕΠΑΛ», «αξιολόγηση», κατάργηση ειδικοτήτων, απολύσεις, πειθάρχηση.
Οι αναπληρωτές και αναπληρώτριες, και ειδικά οι αναπληρώτριες, έχουν επιπλέον προβλήματα: εργασιακή ανασφάλεια επί πολλά συνεχόμενα χρόνια, μεγάλες δυσκολίες στη στέγαση, άνιση αντιμετώπιση των δικαιωμάτων τους (άδειες κύησης-ανατροφής κ.λπ.). 
Οι γυναίκες αναπληρώτριες αναγκάζονται να «διαλέξουν» ανάμεσα στη μητρότητα και την εργασία, αφού το καθεστώς των αδειών είναι εκβιαστικό και απάνθρωπο. Η συνολική άδεια είναι μόλις 7 ημέρες. Η αναρρωτική 15 μέρες κι αυτές με την προϋπόθεση ότι θα χρησιμοποιηθεί τουλάχιστον 10 μέρες μετά την πρόσληψη. Ακόμα, κινδυνεύουν με απόλυση αν κριθεί αναγκαία η αντικατάσταση μετά το δεκαπενθήμερο. Υπάρχουν αληθινά περιστατικά, όπως με έγκυο αναπληρώτρια φιλόλογο στο νομό Κοζάνης που εξωθείται σε παραίτηση λόγω επαπειλούμενης εγκυμοσύνης, επειδή δεν δικαιούται επιπλέον άδεια!
Η ασφυκτική κατάσταση στην εκπαίδευση των μνημονίων, η αβεβαιότητα και η αυξανόμενη πίεση πάνω σε εκπληκτικά χαμηλά αμειβόμενους εκπαιδευτικούς, αλλά και οι συλλογικές προσπάθειες που αναπτύσσονται, έστω και διάσπαρτα, διαρκώς το τελευταίο διάστημα, έφτιαξαν το κλίμα για την πετυχημένη και υποσχόμενη για συνέχεια κινητοποίηση στις 2 Μάρτη. Η αποφασιστικότητα και η μεγάλη επιμονή των διαδηλωτών, ακόμα και την ώρα των κλομπ και των δακρυγόνων, ανάγκασαν την πολιτική ηγεσία να ανοίξει τη μεγάλη σιδερένια πόρτα του υπουργείου Παιδείας, αφού πολλοί δάσκαλοι και καθηγητές πήδηξαν μέσα.
Η συνέλευση αγώνα που έγινε, τελικά, μέσα στο ίδιο το υπουργείο Παιδείας, με συμμετοχή 1000 εκπαιδευτικών, επιτροπών αγώνα, εκπροσώπων πρωτοβάθμιων σωματείων και όλων των παρατάξεων της Αριστεράς, και η έντονη και ομόφωνη απαίτηση όλων για αγωνιστική συνέχεια και κλιμάκωση έβγαλε, κατ’ αρχάς, την προσπάθεια για νέα κινητοποίηση στις 9 Μάρτη.
Χαρακτηριστικά ακούστηκε από αναπληρώτρια ότι «χρόνια τώρα αναπληρώνουμε τους... εαυτούς μας».
Ο Ελισσαίος Φάκαρος, αναπληρωτής από την επιτροπή αγώνα του συλλόγου Αριστοτέλης και την Πρωτοβουλία Ανεξάρτητων Εκπαιδευτικών ΠΕ, ανέφερε: «Η τελευταία φορά που είχαμε μαζικούς διορισμούς ήταν το 1998, με τους αγώνες ενάντια στον ΑΣΕΠ. Χρειάζεται το ίδιο και τώρα, με κλιμάκωση και απεργία διαρκείας».
Το ΠΑΜΕ πρότεινε κινητοποίηση στις 16/3, ωστόσο, ο συνδυασμός και η συνεννόηση για να υπάρξουν οπωσδήποτε επόμενα απεργιακά βήματα είναι εντελώς απαραίτητος, ειδικά με δεδομένη τη στάση των μνημονιακών πλειοψηφιών σε ΟΛΜΕ-ΔΟΕ.
Ο Υπ. Παιδείας (Κ.Γαβρόγλου), όπως και οι ηγεσίες σε ΟΛΜΕ και ΔΟΕ, προσπαθούν να μπλοκάρουν μεγαλύτερες κινητοποιήσεις των εκπαιδευτικών, επειδή φοβούνται την πιθανότητα εξάπλωσης του αγώνα και γι αυτό δεν οργανώνουν τη συνέχεια, την κλιμάκωση και το συντονισμό για το αμέσως επόμενο διάστημα. Χαρακτηριστικά, ο Κ.Γαβρόγλου κάλεσε σε συνάντηση τις ΟΛΜΕ-ΔΟΕ στις 7/3, προσπαθώντας να αποφύγει με αντιπερισπασμό τη νέα κινητοποίηση στις 9/3.
Ωστόσο, οι κινήσεις της βάσης (με δύο συντονιστικά-αναπληρωτών στις 6/3 και εκπροσώπων ΕΛΜΕ και συλλόγων δασκάλων στις 7/3) δίνουν δυνατότητες για την πίεση των συνδικαλιστικών γραφειοκρετιών.
Εξάλλου, ακριβώς τα ίδια προβλήματα διαπιστώνονται όλο και πιο έντονα σε όλο το φάσμα των δημόσιων υπηρεσιών και αγαθών, με αποτέλεσμα να εμπορευματοποιείται στο έπακρον και να καταργείται η δημόσια Υγεία, η πρόνοια, οι κοινωνικές υπηρεσίες της Τοπικής Αυτοδιοίκησης.
Οι συλλογικότητες της Αριστεράς σε κάθε επίπεδο (συνδικαλιστικό, κοινωνικό, πολιτικό) μπορούν να παίξουν τον πολύτιμο και αναντικατάστατο ρόλο του συντονισμού και της ενίσχυσης των αντιδράσεων των συμβασιούχων, που πληθαίνουν το τελευταίο διάστημα σε πολλούς και διαφορετικούς εργασιακούς χώρους, πιέζοντας τα οργανωμένα συλλογικά όργανα του εργατικού κινήματος (σωματεία, ομοσπονδίες, συνομοσπονδίες) για οργάνωση κοινών αντιστάσεων.

Οι κινητοποιήσεις των αναπληρωτών στη Θεσσαλονίκη

Ύστερα από καιρό, ύστερα από μια μεγάλη συστηματική προσπάθεια των ΕΛΜΕ Θεσσαλονίκης, εκατοντάδες εκπαιδευτικοί από πολλούς νομούς της Βόρειας Ελλάδας, μόνιμοι, αναπληρωτές και ωρομίσθιοι, αλλά και άνεργοι αδιόριστοι συνάδελφοι, διαδηλώσαμε με παλμό ενάντια στην αδιοριστία και απαιτήσαμε μαζικούς διορισμούς στην εκπαίδευση. Ήταν μια μεγάλη διαδήλωση την οποία στήριξε όλη η Αριστερά, κάτι που έχει μεγάλη σημασία.
Φαίνεται ότι το αίτημα για μαζικούς διορισμούς στην εκπαίδευση μπορεί να γίνει ένα όχημα ανάκαμψης του εκπαιδευτικού κινήματος. Γιατί συνδέεται με την αγωνία χιλιάδων συναδέλφων που η κυβέρνηση τους αντιμετωπίζει ως δεύτερης κατηγορίας εργαζόμενους. Και γιατί αυτοί είναι η νέα γενιά εργαζομένων στην εκπαίδευση που μπορούν και πρέπει να ξαναπιάσουν το νήμα των μεγάλων πανεκπαιδευτικών αγώνων των προηγούμενων χρόνων. Δίνοντας έτσι νέα ζωή και παλμό στις ΕΛΜΕ και νέο αίμα στις τάξεις του συνδικαλιστικού μας κινήματος.
Οι ΕΛΜΕ πρέπει να σκύψουν και να προσπαθήσουν να συνδεθούν όσο καλύτερα μπορούν με αυτό το κομμάτι των συναδέλφων. Μόνο καλό μπορεί να βγει από μια τέτοια προσπάθεια. Επιπλέον, καθώς πρόκειται για ένα τμήμα εκπαιδευτικών που μοιράζεται τα ίδια προβλήματα με τους μονίμους και είναι οργανικό κομμάτι της εκπαίδευσης, οι μόνιμοι συνάδελφοι θα έχουν τους συμβασιούχους συναδέλφους, συμμάχους σε κάθε διεκδίκησή τους. Αρκεί να μπουν στον κόπο. Αρκεί να κάνουν το πρώτο βήμα. Να φωνάξουν μαζικά ότι θέλουμε «Μαζικούς διορισμούς στην εκπαίδευση», «Διορισμό όλων των αναπληρωτών», αλλά και «Ίσα εργασιακά δικαιώματα αναπληρωτών και μόνιμων». Και οι ΕΛΜΕ να μπουν ακόμα πιο αποφασιστικά σε μια τέτοια προσπάθεια.
Όσο για την κυβέρνηση; Η επίθεση στην πανελλαδική διαδήλωση στο υπουργείο Παιδείας αποπνέει όχι μόνο ανησυχία αλλά και φόβο. Η «χρήσιμη» κυβέρνηση που μπόρεσε, αλλάζοντας στρατόπεδο, να απογοητεύσει τον κόσμο και να μπλοκάρει τους αγώνες και το κίνημα για τόσα χρόνια, κάτι που την κατέστησε τη μακροβιότερη μνημονιακή κυβέρνηση, φαίνεται ότι ψυχανεμίζεται πως αυτή η περίοδος τελειώνει. Και εμείς πρέπει να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να γίνουν οι φόβοι της πραγματικότητα. Για να τελειώνει επιτέλους το πένθος. Και να έρθει η άνοιξη των αγώνων!