Ο κίνδυνος των ανεξέλεγκτων «θερμών επεισοδίων», ακόμα και ο κίνδυνος ενός γενικευμένου πολέμου, είναι μια προοπτική εφιαλτική για τους εργαζόμενους και τις λαϊκές μάζες.
Φωτογραφία
Ημερ.Δημοσίευσης
Ο κίνδυνος αυτός δεν αντιμετωπίζεται με την κλασσική συνταγή των μιλιταριστών όλου του κόσμου: «Αν θέλεις ειρήνη, προετοιμάσου για πόλεμο».
Αφενός, γιατί μπροστά στον κίνδυνο να περάσουμε την πόρτα του τρελοκομείου, το ζήτημα δεν είναι να προετοιμαστούμε για να νικήσουμε στον πόλεμο, αλλά να αγωνιστούμε για να υπερασπίσουμε την ειρήνη.
Αφετέρου, γιατί η μιλιταριστική συνταγή που τάχα θέλει την ειρήνη προετοιμαζόμενη για πόλεμο, οδηγεί στην ήττα των εργαζομένων και των λαϊκών μαζών σε έναν άλλο «πόλεμο», ακήρυχτο αλλά υπαρκτό, στον ανταγωνισμό των εξοπλισμών.
Αυτό που σήμερα συμβαίνει στην Ελλάδα είναι κυριολεκτικά παρανοϊκό. Μια χώρα σε βαθιά κρίση, μια χώρα όπου έχουν καταρρεύσει οι μισθοί και οι συντάξεις, μια χώρα όπου τα δημόσια σχολεία και νοσοκομεία έχουν βρεθεί από καιρό κάτω από τα όρια βιωσιμότητάς τους, είναι ταυτόχρονα μια χώρα που πρωτοστατεί στις αγορές όπλων.
Το ακούσαμε από τα πιο «αρμόδια» χείλη: Ο πρεσβευτής των ΗΠΑ στην Αθήνα, ο διαβόητος Τζέφρι Πάιατ, δήλωσε ότι «η Ελλάδα είναι από τις λίγες μόνο χώρες που συναντά και υπερβαίνει(!) τις εθνικές υποχρεώσεις της έναντι του ΝΑΤΟ και το πράττει αυτό παρά τις σοβαρές οικονομικές προκλήσεις που αντιμετώπισε τα τελευταία χρόνια».
Και πράγματι, επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, συμφωνήθηκε με τον Τραμπ ένα γενναιόδωρο πρόγραμμα εκσυγχρονισμού και επανεξοπλισμού των F-16, ενώ κατατέθηκε στις ΗΠΑ το αίτημα για αγορά των πανάκριβων F-35. Κατά την επίσκεψη του Μακρόν, κατατέθηκε στη Γαλλία το αίτημα για αγορά 2 φρεγατών τύπου FREMM, πολεμικών πλοίων μεγάλων διαστάσεων ικανών να «σηκώσουν» μεγάλη δύναμη πυρός. Λίγες βδομάδες μετά, η παραγγελία διπλασιάστηκε! Η Ελλάδα της κρίσης ζητά να αγοράσει 4 φρεγάτες, από αυτές που το Γαλλικό Ναυτικό (το δεύτερο σε δύναμη παγκοσμίως) διαθέτει μόνο 11! Ο Τσίπρας προχωρά στη δική του, 3η κατά σειρά, «αγορά του αιώνα».
Οι προηγούμενες δύο ανάλογες τέτοιες «αγορές» –η 1η από τον Α. Παπανδρέου και η 2η από τον Σαμαρά– φούντωσαν το χρέος και κλιμάκωσαν το συνδεδεμένο με τις αγορές όπλων «σπορ» της μίζας και της διαφθοράς.
Όμως οι εξοπλισμοί δεν συνιστούν μόνο παράλογη δαπάνη. Συνιστούν και πολιτική δέσμευση. Ο Τζέφρι Πάιατ δήλωσε ότι «η Ελλάδα είναι βασικός σύμμαχος για τις ΗΠΑ, ένας πυλώνας σταθερότητας σε μια ασταθή περιοχή και ενεργειακός κόμβος στη Νότια Ευρώπη». Για την υλοποίηση αυτού του «προγράμματος» ο πρεσβευτής των ΗΠΑ συνέστησε τη σύσφιξη του άξονα Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ-Αιγύπτου και επανέλαβε την πλήρη υποστήριξη των ΗΠΑ «στον ηγετικό ρόλο της Ελλάδας στην προώθηση της ένταξης των Δυτικών Βαλκανίων στους ευρωατλαντικούς θεσμούς».
Σε αυτό το πρόγραμμα είναι πλέον πλήρως ενταγμένος ο Αλ. Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ.
Από τη σκοπιά των εργαζομένων και των λαϊκών τάξεων, η πρόκληση των εξοπλισμών θέλει σκληρή απάντηση: Απαιτούμε να κατευθυνθεί το σύνολο των διαθέσιμων πόρων στις κοινωνικές ανάγκες και όχι στους εμπόρους των όπλων. Οι αυξήσεις στους μισθούς, στις συντάξεις, στις κοινωνικές δαπάνες, ήταν και είναι η μόνη απάντηση της Αριστεράς στους μιλιταριστές, στους εθνικιστές, στους πατριδοκάπηλους.
Απαιτούμε, ταυτόχρονα, την πλήρη ρήξη με τα σχέδια των σύγχρονων Μεγάλων Δυνάμεων, με τα σχέδια των ΗΠΑ και της ΕΕ, για την περιοχή. Είναι ο μόνος τρόπος για να βγούμε από τους επικίνδυνους ανταγωνισμούς, για να υπερασπίσουμε την ειρήνη, που αποτελεί μείζον αγαθό για όσους ζουν από τη δουλειά τους.