Της σύνταξης...

Ο Α. Γκουρία είναι ένα γεράκι του νεοφιλελευθερισμού: ένας εκ των αρχιτεκτόνων της Συνθήκης Ελεύθερου Εμπορίου της Βόρειας Αμερικής, της διαβόητης NAFTA, που μετέτρεψε τα σύνορα των ΗΠΑ με το Μεξικό σε μια ατελείωτη maquilla, σε μια «ειδική οικονομική ζώνη» χωρίς ίχνος εργατικών και κοινωνικών δικαιωμάτων. Αργότερα, ως υπουργός Οικονομικών υπέταξε τη χώρα του, το Μεξικό, στο ΔΝΤ και σε ένα βάρβαρο πρόγραμμα λιτότητας, περικοπών και ιδιωτικοποιήσεων.
Αυτός ο πιστός καλόγερος της ιδεολογίας των «αγορών», χαρακτήρισε την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ως «πεφωτισμένη πολιτική ηγεσία», καλώντας να παραμείνει σταθερή στην ίδια γραμμή μετά το καλοκαίρι του 2018 και υποσχόμενος -υπό αυτήν, πάντα, την προϋπόθεση- ότι θα υπάρξει μια κάποια «βοήθεια από τους καλούς φίλους», που η κυβέρνηση αυτή απέκτησε μετά το καλοκαίρι του 2015.
Η λίστα των νεοφιλελεύθερων «φίλων» του Α. Τσίπρα μοιάζει να διευρύνεται: στη σύνοδο της ευρωζώνης στη Σόφια, ο Μοσκοβισί, ο Μάριο Σεντένο, ο Μπ. Κερέ (της ΕΚΤ), ο Κλάους Ρέγκλινγκ (του ESM) δήλωσαν εκστασιασμένοι μπροστά στην «επιτυχία» της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ να επιβάλει πάνω στους εργαζόμενους και τις λαϊκές τάξεις το σκληρό πρόγραμμα του Μνημονίου 3.
Όμως, προσοχή: όλοι αυτοί χαιρετίζουν τις «επιτυχίες» Τσίπρα, απαιτώντας να παραμείνει απαρέγκλιτα στην ίδια γραμμή, με πρώτο «σταθμό» το άμεσο τσάκισμα των συντάξεων, όπως άλλωστε προβλέπει ο νόμος Κατρούγκαλου. 
Οι έπαινοι από το διεθνές ιερατείο του νεοφιλελευθερισμού είναι η καλύτερη απόδειξη για την κατρακύλα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, για το βαθύ χάσμα που χωρίζει πλέον τις ελπίδες των απλών ανθρώπων από την πολιτική του Α. Τσίπρα. Και το χάσμα αυτό όχι μόνο δεν θα μειωθεί, αλλά αντίθετα θα διευρυνθεί στην προσεχή περίοδο της «μεταμνημονιακής αυστηρής εποπτείας». Τα περί «προστασίας της εργασίας και της κοινωνικής συνοχής», που ψέλλισε ο Τσίπρας, έχοντας το θράσος να στείλει μήνυμα για την Εργατική Πρωτομαγιά, ακούγονται ήδη από τη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία ως ασύστολα ψέματα. Το κόμμα του και ο ίδιος έχουν πλέον ταυτιστεί με την πολιτική του Γκουρία, του Μακρόν, της Μέρκελ και σία.
Σε αυτή τη βάση, το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ θα είναι υποχρεωμένο να αναζητά επιρροή «ψαρεύοντας», όλο και περισσότερο, στα πιο βρόμικα νερά της αστικής πολιτικής. 
Πιο χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα των εξοπλισμών. Μια κυβέρνηση που κατακρεουργεί τους συνταξιούχους, που αφήνει χωρίς χρηματοδότηση να καταρρεύσουν τα δημόσια σχολεία και νοσοκομεία, «εκσυγχρονίζει» τα F-16, παραγγέλνει F-35 και τσακώνεται για το αν θα αγοράσει 2 ή 4 φρεγάτες τύπου FREMM… Και την ίδια στιγμή διαθέτει τις βάσεις για κάθε χρήση που θα αποφασίσουν οι ΗΠΑ και δηλώνει πρόθυμη να συνεργαστεί για να μετατραπεί η Ανατ. Μεσόγειος σε θάλασσα του ΝΑΤΟ.
Απέναντι σε αυτή την πολιτική, απέναντι σε αυτή την κυβέρνηση, ο κόσμος όσων ζουν από την εργασία τους δεν έχει παρά να αντιτάξει την πολιτική της ανατροπής. Εδώ και τώρα, με το κίνημα αντίστασης. Αύριο -όποτε και αν γίνουν εκλογές- με την υποστήριξη της αντιμνημονιακής ριζοσπαστικής Αριστεράς, που θα σταθεί με σαφήνεια ενάντια στον σοσιαλφιλελεύθερο εκφυλισμό.