«Σοκαρίστηκε» για άλλη μια φορά το πανελλήνιο με τη δολοφονία μιας 44χρονης γυναίκας από τον 52χρονο άντρα της.
Ημερ.Δημοσίευσης
Σύμφωνα με τις μέχρι τώρα πληροφορίες, ο 52χρονος μαχαίρωσε θανάσιμα τη 44χρονη μπροστά στα ανήλικα παιδιά και εγγόνια της. Μόλις έγινε γνωστό το γεγονός, μικρότερης και μεγαλύτερης εμβέλειας ΜΜΕ έσπευσαν να βγάλουν τίτλους που κραύγαζαν την απέχθειά τους για τον συζυγοκτόνο. Μια απέχθεια όμως που δεν μπορεί να κρύψει την υποκρισία. Κανένα σοκ δεν είχε προκαλέσει στην τοπική κοινωνία το γεγονός πως η γυναίκα κακοποιούνταν συστηματικά από τον άντρα της, καθώς και το ότι είχε δηλώσει πως η ζωή της απειλείται. Η κοινωνία μας συνηθίζει να βαφτίζει τέρατα τους δολοφόνους γυναικών μόνο και μόνο για να μην ασχοληθεί με τα δικά της εγκλήματα: Μην ξεχνάμε πως η συγκεκριμένη γυναίκα είχε καταθέσει αίτηση για ασφαλιστικά μέτρα, η οποία θα δικαζόταν στις 22 Μαΐου. Για μία φορά ακόμα η παρέμβαση της δικαιοσύνης άργησε. Ο 52χρονος δολοφόνησε τη γυναίκα μία μέρα νωρίτερα.
Κάθε φορά που γίνεται γνωστή μια υπόθεση γυναικοκτονίας, δημιουργείται ένα συλλογικό μίσος απέναντι στον θύτη, όμως αυτό το μίσος θα έπρεπε να έχει και άλλες κατευθύνσεις. Το θύμα είχε καταγγείλει στην αστυνομία την ενδοοικογενειακή βία που υφίστατο, κι όμως το κράτος δεν παρενέβη μέχρι τη στιγμή της δολοφονίας της. Η ίδια η κοινωνία είναι αυτή που γαλουχεί τους άντρες της με τοξική αρρενωπότητα, που σε κάθε καταγγελία έμφυλης βίας βρίσκει και μια δικαιολογία: «Κάτι θα του είπε και αυτή και θα τον τσίτωσε», «Άντρας είναι, μπορεί να ήπιε λίγο παραπάνω», «Αν τον αγαπάς, συγχώρεσέ τον».
Το ζήτημα της ενδοοικογενειακής βίας παραμένει ένα καλά κρυμμένο μυστικό, μέχρι οι γυναίκες να βρεθούν νεκρές και η υπόθεση να κερδίσει «15 λεπτά δημοσιότητας», παρά το γεγονός ότι υπάρχουν πάνω από 13.000 –καταγεγραμμένα– περιστατικά οικογενειακής βίας και χιλιάδες ακόμα που δεν έχουν καταγγελθεί. Είναι επιτακτική ανάγκη να ενισχυθούν οι υπάρχουσες δομές προστασίας κακοποιημένων γυναικών και να δημιουργηθεί ένα νομικό πλαίσιο που θα προστατεύει στην πραγματικότητα αυτές τις γυναίκες, για να μη θρηνήσουμε κι άλλα θύματα. Τα κινήματα στην Ισπανία, το Μεξικό και την Αργεντινή φωνάζουν «Ούτε μία λιγότερη» και το φωνάζουν στο δρόμο. Καιρός να κάνουμε το ίδιο.