Όχι στο σεξισμό και την ομοφοβία

Την αντίσταση των ομοφυλόφιλων, λεσβιών, τρανς, απέναντι στην αστυνομική καταστολή που έμεινε στην ιστορία ως μία από τις κορυφαίες στιγμές του κινήματος των ΛΟΑΤ. Σε ανάμνηση αυτής της εξέγερσης γίνονται κάθε χρόνο σε όλο τον κόσμο οι παρελάσεις υπερηφάνειας (pride). Φέτος μια άλλη επέτειος έρχεται να μας θυμίσει ότι οι εξεγέρσεις μπορούν να αλλάζουν ριζικά τις αντιλήψεις της κοινωνίας αλλά και τις ίδιες τις συνθήκες ζωής. Πενήντα χρόνια από το Μάη του ’68, αξίζει να θυμόμαστε ότι ο Μάης του ’68, πέρα από τη μεγαλύτερη γενική απεργία ή μάλλον ακριβώς χάρη σε αυτήν, ήταν και ο Μάης των γυναικών και των ΛΟΑΤ. Φέτος ήταν η χρονιά των μεγάλων γυναικείων κινητοποιήσεων, της συγκλονιστικής γυναικείας απεργίας στην Ισπανία, του κινήματος Me Too, η χρονιά που ακούστηκαν πιο δυνατά από ποτέ οι φωνές των καταπιεσμένων που ζητούν ίσα δικαιώματα, αξιοπρέπεια, δικαιοσύνη. Η ημέρα μνήμης της εξέγερσης του Στόουνγουολ, στις 28 Ιούνη, πλησιάζει, και όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος οργανώνονται σε όλο τον κόσμο οι παρελάσεις υπερηφάνειας. 
Γιατί παλεύουμε;
Και υπάρχουν εκατοντάδες λόγοι να βγούμε στο δρόμο για άλλη μια χρονιά. Γιατί σε δεκάδες χώρες του κόσμου η ομοφυλοφιλία θεωρείται ακόμα ποινικό αδίκημα και τιμωρείται, γιατί αν είσαι ομοφυλόφιλος, λεσβία ή τρανς και δεν κρύβεσαι είναι πολύ πιθανό να κακοποιηθείς στο σχολείο, στο δρόμο, να σε εξευτελίσει η αστυνομία, να σε χτυπήσουν οι φασίστες, να εκδιωχθείς από την οικογένειά σου, να μην προσληφθείς στη δουλειά ή να απολυθείς από αυτήν, να μην έχεις πρόσβαση σε ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, να μην μπορείς να αποκτήσεις ποτέ παιδί και να μην μπορείς να παντρευτείς όπως κάνουν τα ετερόφυλα ζευγάρια. Γι’ αυτήν την κατάσταση η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ φέρει μεγάλες ευθύνες, αφού το νομοσχέδιο που ψήφισε, αν και μπορεί να χρησιμεύσει ως μια θετική αφετηρία για την κλιμάκωση των αγώνων της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας, είναι ατελές, καθώς, κατ’ αρχάς, διατηρεί τη δικαστική πρωτοκαθεδρία στη διαδικασία της νομικής αναγνώρισης και περιλαμβάνει μια σειρά αποκλεισμών, π.χ. για τους μετανάστες-τριες, ίντερσεξ, ενώ δεν λύνει το ζήτημα της τεκνοθεσίας. 
Ριζοσπαστικά, ενωτικά, 
μαζικά: ΠΕΡΗΦΑΝΑ
Οι εκδηλώσεις για τις παρελάσεις περηφάνιας έχουν ήδη ξεκινήσει όπως και η συζήτηση στους κόλπους των κινημάτων για το ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος να αντιμετωπίσουμε το σεξισμό και την ομοφοβία. Στην Αθήνα το Pride γίνεται το Σάββατο 9 Ιούνη και στη Θεσσαλονίκη στις 23 Ιούνη. Στο μεταξύ, στις 19 Μάη οργανώθηκε το δεύτερο αυτοοργανωμένο Pride στη Θεσσαλονίκη, το οποίο οδήγησε σε αντιδράσεις φασιστικών στοιχείων που προπηλάκισαν μάλιστα το δήμαρχο Θεσσαλονίκης Μπουτάρη που «επέτρεψε» στους διαδηλωτές να πραγματοποιήσουν κινητοποίηση την ίδια μέρα με τις κινητοποιήσεις μνήμης για τη γενοκτονία των Ποντίων. 
Δυστυχώς, για άλλη μια χρονιά έχουμε κινητοποιήσεις και πρωτοβουλίες που βρίσκονται πίσω από τις πραγματικές ανάγκες της πλειοψηφίας των ΛΟΑΤΚΙ+. Από τη μία οι επίσημες παρελάσεις περηφάνιας έχουν καθοριστεί και στα συνθήματα και στην αισθητική από τους μεγάλους χορηγούς –θυμίζουμε ότι πέρυσι ένας από τους επίσημους χορηγούς του Athens Pride ήταν η αμερικανική πρεσβεία– και από την άλλη δημιουργούνται πρωτοβουλίες που αν και έχουν τα «σωστά» συνθήματα, δεν καταφέρνουν να αποκτήσουν μαζικά και ενωτικά χαρακτηριστικά. 
Αυτές οι μαζικές, ενωτικές και ριζοσπαστικές πρωτοβουλίες δεν είναι καθόλου εύκολο να οργανωθούν, γι’ αυτό και η όποια κριτική δεν έχει στόχο να απομακρύνει, να αποκλείσει ή να καταδικάσει, αλλά να ανοίξει τη συζήτηση για το πώς μπορούμε να δημιουργήσουμε τους όρους για μια εναλλακτική πρόταση. 
Πρώτα απ’ όλα χρειάζεται ενότητα και μαζικότητα. Αυτό σημαίνει ότι οι δυνάμεις της Αριστεράς, τα σωματεία, οι φοιτητικοί σύλλογοι, οι ΛΟΑΤΚΙ+ συλλογικότητες, πριν βιαστούν να απορρίψουν τα Pride ως καπιταλιστικά ή απολίτικα, να προσπαθήσουν να βρίσκονται εκεί. Όχι συνδιοργανώνοντας με τους χορηγούς, αλλά με τα δικά τους πανό, συνθήματα, τραγούδια, δίνοντας τον ριζοσπαστικό μαχητικό τόνο. Επιχειρώντας να δημιουργήσουν γέφυρες και όχι να χτίσουν τείχη. Να πάρουν πρωτοβουλίες για συζητήσεις και δράσεις ενάντια στην ομοφοβία και το σεξισμό, στους χώρους εργασίας, στις σχολές και τις γειτονιές, εκεί που ο σεξισμός εκφράζεται και διχάζει. Αν δεν κινηθούν σε αυτήν την κατεύθυνση, τότε η κριτική στα Pride μένει μισή. 
Τα επόμενα βήματα αυτού του κινήματος δεν θα είναι εύκολα. Σε μια χώρα όπου τα μνημόνια «τσακίζουν κόκαλα» και ο φασισμός ξανασηκώνει κεφάλι, η Αριστερά χρειάζεται να ξεπεράσει επιχειρήματα περί «δευτερευόντων ζητημάτων» και να αποδεχτεί ότι η καταπίεση και η εκμετάλλευση αποτελούν τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Για όλους αυτούς τους λόγους φέτος, διαδηλώνουμε στις παρελάσεις περηφάνιας, χωρίς να παραιτούμαστε από την υποχρέωση και το δικαίωμα στην κριτική, στη διάδοση ριζοσπαστικών συνθημάτων, στην επιμονή να συναντηθούμε όλες και όλοι οι διαφορετικοί, ανακαλύπτοντας πόσα περισσότερα είναι αυτά που μας ενώνουν. Θα είμαστε στο δρόμο, γιατί ο αγώνας ενάντια στο σεξισμό και την ομοφοβία πρέπει να είναι διαρκής. Γιατί χρειάζεται να δώσουμε αυτήν τη μάχη ενωτικά, με όλους τους εργαζόμενους-ες που υποφέρουν από τα μνημόνια και τη φτώχεια, με όλες τις φοιτήτριες και τους φοιτητές που διεκδικούν μια καλύτερη παιδεία, με όλες τις πρόσφυγες και τους πρόσφυγες ενάντια στον πόλεμο και το φασισμό. Γιατί είμαστε εργαζόμενες-οι, μετανάστες-τριες, πρόσφυγες, φοιτήτριες-ές. Γιατί έχουμε δικαίωμα να εκφράζουμε ελεύθερα τη σεξουαλικότητά μας, να απολαμβάνουμε ίσα δικαιώματα, να ζούμε με αξιοπρέπεια, ανεξαρτήτως φύλου, χρώματος, ηλικίας, εθνικότητας, θρησκείας.