Της σύνταξης...

Θα είναι ακόμα σκληρότερη. Στα ερείπια των εργατικών και κοινωνικών δικαιωμάτων που έχουν δημιουργήσει τα 3 διαδοχικά μνημόνια, θα προστεθούν οι νέες περικοπές στις συντάξεις, η μείωση του αφορολόγητου και οι νέες ιδιωτικοποιήσεις.
Η νεοφιλελεύθερη λιτότητα δεν θα έχει «αντίμετρα». Αντίθετα, ο Τσίπρας θα δεσμευτεί για μονιμοποίηση όλων των μνημονιακών νόμων και ρυθμίσεων, επεκτείνοντας στο χρόνο τη σκληρή δοκιμασία για τους εργαζόμενους και τις λαϊκές τάξεις.
Η λιτότητα, επίσης, δεν θα έχει άλλη προοπτική. Οι «ελαφρύνσεις» στο χρέος είναι απλώς ρυθμίσεις με στόχο να πάρουν οι δανειστές το μέγιστο κομμάτι των προσδοκιών τους, όμως μέσα στα πλαίσια μιας συμφωνίας που όλοι γνωρίζουν ότι δεν είναι βιώσιμη, ότι αργά ή γρήγορα θα καταλήξει σε αδιέξοδο.
Η κατρακύλα του ΣΥΡΙΖΑ σε αυτή την πολιτική δεν περιορίζεται στο οικονομικό και στο κοινωνικό πεδίο. Οι εξοπλισμοί, η ταύτιση με τους ιμπεριαλιστές των ΗΠΑ, ο ρατσισμός απέναντι στους πρόσφυγες, η συμμαχία με το Ισραήλ του Νετανιάχου και την Αίγυπτο του Σίσι, αποδεικνύουν ότι πρόκειται για έναν συνολικότερο εκφυλισμό.
Αν σε αυτή την πορεία δεν υπάρξει ανατρεπτική παρέμβαση, τότε οι εναλλακτικές θα είναι ακόμα χειρότερες. Η ΝΔ του Κυρ. Μητσοτάκη, η Δεξιά του ακραιφνούς νεοφιλελευθερισμού και γύρω της μια ενισχυμένη ακροδεξιά, συνιστούν μια σοβαρή απειλή.
Ο πολιτικός σεισμός στην Ιταλία υποδεικνύει ότι σε αυτό το έδαφος είναι εφικτό να προκύψουν οι πιο απρόσμενες συμμαχίες, οι πιο ξεδιάντροπες μετατοπίσεις, μια κατηφόρα χωρίς πάτο.
Η ελπίδα βρίσκεται στην εργατική-λαϊκή αντεπίθεση.
Απέναντι σε αυτό που παρουσιάζουν στις 30 Μάη οι γραφειοκράτες της ΓΣΕΕ και ο ΣΕΒ, οφείλουμε να αντιτάξουμε τη δική μας «κοινωνική συμμαχία». Με το πρόγραμμα των αιτημάτων, των ελπίδων, των αναγκών, που μπορούν να συσπειρώσουν τους εργαζόμενους, τη νεολαία, τους φτωχούς. Με την κλιμάκωση των αγώνων, που είναι η μόνη δύναμη που μπορεί να μετατρέψει ένα χαρτί με αιτήματα σε αυθεντικό πρόγραμμα δράσης, σε σχέδιο ανατροπής της υπάρχουσας κατάστασης πραγμάτων.
Όσοι πράγματι κινούνται σήμερα μέσα στους εργατικούς χώρους, γνωρίζουν ότι αυτή η προσπάθεια προϋποθέτει ενωτική διάθεση, συνδυασμό της ριζοσπαστικής πολιτικής με την ενότητα στη δράση, με στόχο αυτή η πολιτική να περάσει στην πράξη. 
Ακριβώς τα ίδια ισχύουν και στο πεδίο του πολιτικού αγώνα. Οι αιχμές που οφείλουμε να αντιτάξουμε ως πρόγραμμα απέναντι στους δανειστές, στη ντόπια κυρίαρχη τάξη και στο υποταγμένο πολιτικό δυναμικό, είναι πράγματα δεδομένα από την κοινή πείρα. Στους σχεδιασμούς της κυβέρνησης και των άσπονδων ομολόγων της στη Δεξιά, η απάντηση που χρειάζεται είναι: ριζοσπαστική Αριστερά.
Οι σχεδιασμοί για την «επόμενη μέρα», για την τάχα μεταμνημονιακή εποχή, πρέπει να διαταραχτούν από παρέμβαση που θα λογοδοτεί στα εργατικά και λαϊκά συμφέροντα.