Όχι στη ρατσιστική απανθρωπιά!

Όσον αφορά την κρίση συνοχής, αυτή ήταν σαφής από τις περιπέτειες που πέρασε η ίδια η μίνι Σύνοδος μέχρι να γίνει. Στην αρχή ήταν η διαρροή «προσχεδίου απόφασης», με το οποίο διαφώνησε η Ιταλία κι απείλησε με αποχή, στη συνέχεια ήταν η υποβάθμιση της σημασίας της Συνόδου με την προειλημμένη απόφαση «να μη βγει κοινό κείμενο συμπερασμάτων». 
Μύλος...
Ο Μακρόν –δικαιολογημένα– κατακεραύνωσε τον Σαλβίνι για τις ρατσιστικές πολιτικές του και ισχυρίστηκε ότι «η Ιταλία δεν αντιμετωπίζει κατάσταση έκτακτης ανάγκης» που να δικαιολογεί την υστερία του. Ο Σαλβίνι –επίσης δικαιολογημένα– του απάντησε υπενθυμίζοντας ότι ο Μακρόν μιλά εκ του ασφαλούς (η Γαλλία είναι από τις πλέον «οχυρωμένες» χώρες) και τόνισε τις διαρκείς απωθήσεις που οργανώνει το γαλλικό κράτος στα ιταλογαλλικά σύνορα. Οι χώρες του «Βίζεγκραντ» αρνήθηκαν να δεχτούν «ξαναζέσταμα μιας συμφωνίας που έχουμε απορρίψει» και δέχτηκαν τα πυρά της Γερμανίας (που θέλει να σφραγίσει τα σύνορά της και να επαναπροωθήσει πρόσφυγες σε άλλες χώρες). Η Αυστριακή κυβέρνηση φλερτάρει και με το «Βίζεγκραντ» (ο πρωθυπουργός Κουρτς συμμετείχε στη συνάντησή τους) και με την ρατσιστική πτέρυγα της γερμανικής Δεξιάς, αδιαφορώντας για το ότι οι δύο ατζέντες είναι ασυμβίβαστες. Αντίστοιχα παράδοξα περνά η Ιταλία του εθνικιστή Σαλβίνι, που εμφανίζεται υπέρμαχος μιας «πανευρωπαϊκής διαχείρισης», ώστε να βρει τρόπο να «ξεφορτωθεί» πρόσφυγες και μετανάστες –μάλιστα οι ιταλικές προτάσεις προκάλεσαν το «ενδιαφέρον» της κεντροαριστερής κυβέρνησης της Ισπανίας, ενώ στοχοποίησαν άρρητα το Βίζεγκραντ (π.χ. οικονομικές κυρώσεις για όποιον δεν συμμετέχει στις ποσοστώσεις).  
Αυτή την εικόνα συμπύκνωσε η παραδοχή της Μέρκελ: «Θέλουμε ευρωπαϊκές λύσεις, όπου αυτό είναι δυνατόν. Θέλουμε διακρατικές λύσεις, όπου οι ευρωπαϊκές λύσεις δεν είναι εφικτές», σκιαγραφώντας ένα μοντέλο ρευστών, παράλληλων συμφωνιών μεταξύ κρατών ή ομάδων κρατών. Φαίνεται να είναι το μάξιμουμ που μπορεί να πετύχει στη διαμάχη με τους εταίρους της, τους Βαυαρούς Χριστιανοκοινωνιστές, με τους οποίους η διαφωνία δεν έγκειται στο «σφράγισμα των συνόρων», αλλά στον τρόπο που αυτή θα γίνει (οι Χριστιανοκοινωνιστές διεκδικούν μονομερείς ενέργειες). Είναι αποκαλυπτικό ότι αυτή η διαμάχη απειλεί με κυβερνητική κρίση τη Γερμανία, μιας και λύθηκε με «ανακωχή» 2-3 εβδομάδων…
«Μπαλάκι» οι πρόσφυγες
Η αλληλοφαγωμάρα αφορά τη λεγόμενη «δευτερογενή μετανάστευση». Με άλλα λόγια, οι πρόσφυγες και οι μετανάστες, δηλαδή χιλιάδες και χιλιάδες ανθρώπινες ζωές, αντιμετωπίζονται ως «μπαλάκι» το οποίο η μία κυβέρνηση πετά στην άλλη, κατηγορώντας την είτε για «αντιευρωπαϊσμό» κι «έλλειμμα αλληλεγγύης», είτε για «απανθρωπιά», ανάλογα με τα συμφέροντά της και τη θέση της (χώρα υποδοχής ή χώρα πιθανής μετεγκατάστασης). Το κοινό υπόβαθρο είναι η απανθρωπιά. Η κρίση συνοχής της ΕΕ αφορά προφανώς και τη γενικότερη κρίση της. Αλλά η όξυνσή της πάνω στο ζήτημα του μεταναστευτικού-προσφυγικού είναι αποκαλυπτική: Αντανακλά τις αντιμεταναστευτικές-αντιπροσφυγικές διαθέσεις όλων των κυβερνήσεων («ευρωπαϊστών» και «ευρωσκεπτικιστών»), τον αντιδραστικό χαρακτήρα που παίρνει η αναδυόμενη τάση αναδίπλωσης στο έθνος-κράτος, αλλά και τον αντιδραστικό χαρακτήρα της ΕΕ που μπορεί να λειτουργεί ως «συντονιστικό κέντρο» ενάντια στους λαούς, αλλά δεν μπορεί να επιτελέσει κανέναν τέτοιο ρόλο, όταν καλείται να διαχειριστεί ένα ανθρωπιστικό ζήτημα. Τότε αποκαλύπτεται ως «λυκοσυμμαχία» αστικών τάξεων, που πάντα κοιτάνε πρώτα το τομάρι τους και συνεργάζονται μόνο όταν υπάρχει κοινό όφελος από την από κοινού επίθεση στα λαϊκά στρώματα.
Ευρώπη-φρούριο
Και εκεί επίσης υπάρχει κάτι αποκαλυπτικό στη συζήτηση που διεξάγεται: Αν συμφωνούν όλες, μα όλες, οι κυβερνήσεις σε ένα σημείο, αυτό αφορά την «πρωτογενή μετανάστευση», όπου η κατασταλτική απάντηση είναι κοινώς αποδεκτή. Στο εσωτερικό της Ευρώπης, σκυλοκαυγάς για το ποιος θα «φορτωθεί» όσους κολασμένους της Γης καταφέρνουν να φτάσουν σε αυτήν. Αλλά τα «κοινά σύνορα» απέναντί τους θα τα υπερασπιστούν από κοινού… Στο απάνθρωπο πρόσωπο της FRONTEX αναδεικνύεται η «αλληλεγγύη» της λευκής χριστιανικής Ευρώπης απέναντι στους «άλλους»…
Ακροδεξιά
Το κλίμα στην Ευρώπη γίνεται σκοτεινό. Η Ουγγαρία του Ουρμπάν είναι ένα ζοφερό μέρος όπου ποινικοποιείται ακόμα και η αλληλεγγύη, η έμπρακτη βοήθεια σε μετανάστες χωρίς χαρτιά, στο όνομα της… καταπολέμησης του Σόρος. Λίγο πιο δίπλα, το φλερτ του Αυστριακού καγκελάριου Κουρτς με τις ακροδεξιές δυνάμεις στην Ευρώπη αποδεικνύει ποιανού η «ατζέντα» κυριαρχεί στη σύμπραξη της ακροδεξιάς με την παραδοσιακή Δεξιά. Στην Ιταλία, ο Σαλβίνι, μετά το κλείσιμο των λιμανιών για πλοία που διασώζουν πρόσφυγες, ρίχνει την πρόταση για «απογραφή» των Ρομά, μια πρόταση που ξυπνά εφιαλτικές μνήμες. Στον απόηχο της ανάληψης της διακυβέρνησης από τη συμμαχία των Πέντε Αστέρων με τη Λίγκα, ο Σουμάιλα Σάκο, εργάτης γης από το Μάλι, μέλος του συνδικάτου USB που επιχειρούσε να οργανώσει τους μετανάστες εργάτες γης στην Καλαβρία, δολοφονήθηκε εν ψυχρώ με 4 σφαίρες, την ώρα που μαζί με άλλους έψαχνε σε εγκαταλειμμένο εργοστάσιο υλικά για τις καλύβες των μεταναστών. Τη ζοφερή εικόνα συμπληρώνει η προσπάθεια των διάφορων Μακρόν, Μέρκελ ή Τσίπρα να εμφανιστούν ως αντίπαλο δέος. Ο εκπρόσωπος του πιο αλαζονικού  αποικιοκρατικού γαλλικού ρατσισμού, η καγκελάριος που συμφωνεί με το σφράγισμα των συνόρων της κι απλά συζητά τον τρόπο και ο πολιτικός υπεύθυνος της απανθρωπιάς που ζούμε από πρώτο χέρι τα τελευταία 3 χρόνια, επιχειρούν να εμφανιστούν ως πόλος «προόδου»! 
ΗΠΑ
Στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, από όπου εκπέμπεται το νέο κλίμα αντίδρασης, η απανθρωπιά ξεπέρασε κάθε όριο, με την αρπαγή μικρών παιδιών από τους γονείς τους και τον εγκλεισμό τους σε ειδικές εγκαταστάσεις. Το ότι κάτι τέτοιο συνέβη επί βδομάδες στις ΗΠΑ είναι προειδοποίηση ως προς το τι μπορεί να συμβεί. Η γενικευμένη κατακραυγή υποχρέωσε σε αναδίπλωση τον Τραμπ, που έβαλε τέλος στην πρακτική με προεδρικό διάταγμα κι έδειξε ότι υπάρχουν ακόμα όρια. 
Όμως ο τερματισμός της βίαιης αρπαγής ανηλίκων δεν δίνει τη θέση του σε μια πιο ανεκτική πολιτική. Αντίθετα, φαίνεται ότι το ακραίο μέτρο χρησιμοποιήθηκε για να χωνευτεί μια αντιδραστική αλλαγή των προβλέψεων. Ο Τραμπ, ακόμα και μετά την υπογραφή, μίλησε για «πλαστές ιστορίες θλίψης και οδύνης» που δεν πρέπει να αποπροσανατολίσουν από το στόχο «ισχυρών συνόρων». Ένα σκίτσο που έδειχνε τη «Διεθνή Κοινότητα» να λέει στον Τραμπ «Αυτό είναι απάνθρωπο! Γιατί δεν τους μαντρώνεις όλους μαζί;» φαίνεται να δικαιώνεται, καθώς ανοίγει ο δρόμος για μακροχρόνια φυλάκιση οικογενειών. Ενώ οι «γκρίζες ζώνες» για τη μακροπρόθεσμη τύχη των παιδιών και των γονιών τους παραμένουν πολλές…
Δεν πρέπει να επιτρέψουμε στην απανθρωπιά να κυριαρχήσει. Και για να γίνει αυτό, πρέπει να πάψουμε να αντιμετωπίζουμε τους μετανάστες ως «πρόβλημα». Για να κοπεί ο βήχας του κάθε Σαλβίνι, όταν δηλώνει «θα μπορούσε να το προτείνει η Αριστερά και τότε δεν θα το θεωρούσατε ρατσιστικό» ή του κάθε Τραμπ όταν στριμώχνει τους Δημοκρατικούς με το «τι θέλετε; Ανοιχτά σύνορα;». Για να μη βρίσκουν χώρο οι κεντροαριστεροί να πουλάνε τις δικές τους εκδοχές «διαχείρισης του προβλήματος» ως τάχα ανθρωπιστικές…
Πρόσφυγες και Μετανάστες καλοδεχούμενοι!