Φεστιβάλ UNITY της ΛΑΕ: Οι «μικρές» συζητήσεις που συνάντησαν τις αγωνίες του κόσμου μας

Παρά τον κατακλυσμό της δεύτερης μέρας, το φεστιβάλ αποτέλεσε σημείο συνάντησης και αναζητήσεων σημαντικού τμήματος του κόσμου της Αριστεράς και των διαφορετικών κινημάτων, που αναπτύσσονται επίμονα. Ενός κόσμου που αντέχει το δύσκολο αυτό μεσοδιάστημα (μετά την προδοσία ΣΥΡΙΖΑ και πριν τα νέα μεγάλα ξεσπάσματα) και που επιχειρεί να δράσει οργανωμένα, συλλογικά, συσπειρωτικά, παρεμβατικά και αποτελεσματικά σε πολλά μέτωπα, κοινωνικά (π.χ. πλειστηριασμοί, υπεράσπιση δημόσιας περιουσίας, αντιρατσιστικά κλπ), πολιτικά, εργατικά, δημοτικά, με στόχο να ανακτηθεί η λαβωμένη αυτοπεποίθηση του λαϊκού κινήματος και να υπάρξει νέα αντεπίθεση. 
Οι «μικρές» συζητήσεις του φεστιβάλ αποδείχτηκαν «μεγάλες», μιας και καταπιάστηκαν με την πραγματικότητα, σκληρή, αλλά με κινηματικές δυνατότητες, και παρουσίασαν αυξημένη συμμετοχή και απήχηση, με αντιπροσωπευτικά πάνελ και τοποθετήσεις, καταφέρνοντας να αποτυπώσουν την κατάσταση, τις αγωνίες, αλλά και τις προτεινόμενες λύσεις-δράσεις-πρωτοβουλίες, τόσο στον χώρο της αυτοδιοίκησης, όσο και στον χώρο του εργατικού-συνδικαλιστικού κινήματος.

Ενωτικά, μαζικά, ριζοσπαστικά ενάντια στον εργασιακό μεσαίωνα των μνημονίων

Η συζήτηση για τον εργασιακό «μεσαίωνα» και την αναγκαία παρέμβαση της Αριστεράς στους χώρους δουλειάς συγκέντρωσε μεγάλο αριθμό αγωνιστών κι αγωνιστριών της καθημερινής δράσης σε δύσκολα περιβάλλοντα, από ευρύτερους συνδικαλιστικούς-πολιτικούς χώρους, με έντονη κι ελπιδοφόρα την παρουσία νεολαίας, αλλά και γυναικών.
Το βασικό πλαίσιο στο οποίο διεξάγεται ο αγώνας στους χώρους δουλειάς, ο χαρακτήρας του πάνελ και τα βασικά «επίδικα» της περιόδου που διανύουμε, αποτέλεσαν στοιχεία του ανοίγματος της συζήτησης που έγινε από τη συντονίστρια Κατερίνα Γιαννούλια (μέλους της ΕΕ του ΜΕΤΑ και του ΓΣ ΑΔΕΔΥ).
Συγκεκριμένα έγινε αναφορά στο «φανταστικό σενάριο» της «Δίκαιης ανάπτυξης», που παίζεται αυτό το διάστημα από την κυβέρνηση, την ώρα που έχει δεσμευτεί για μνημονιακή συνέχεια ως το 2060!
Αυτό το σενάριο χρειάζεται αποκάλυψη, κατηγορηματική απόρριψη κι έμφαση στην αναδιανομή και στην επαναφορά τουλάχιστον στην προ-μνημονίων νομοθεσία, δικαιώματα, κατακτήσεις κλπ. 
Δίκαιη ανάπτυξη στον καπιταλισμό δεν μπορεί να υπάρξει, ούτε κατακτήσεις χωρίς σκληρούς αγώνες.
Επίσης, παρουσιάστηκαν τα δικά μας… προαπαιτούμενα: «Απαραίτητη η σταθερή παρέμβαση μέσα κι έξω από τους εργατικούς χώρους, με επιμονή σε κάθε εργατικό αγώνα και κινητοποίηση. Με σύνδεση με την κοινωνία και τους υπόλοιπους εργατικούς χώρους».
Η συνέχεια ήταν για την πιο πρόσφατη κι ελπιδοφόρα εξέλιξη, για την «κοινή πρωτοβουλία στις 30 Μάη, που ήταν καλή για το συγκεκριμένο πλαίσιο, αλλά χρειάζεται προσοχή στα επόμενα και κατά περίπτωση η αντιμετώπιση των κινητοποιήσεων των τριτοβάθμιων και δευτεροβάθμιων συνδικαλιστικών οργάνων, για να μην αποκοπούν οι δυνάμεις μας από τα υπάρχοντα συνδικάτα». 
Και για τις δυνάμεις μας: «Επιμονή στην ενωτική παρέμβαση, με μαζικό και ριζοσπαστικό τρόπο. Στη ΛΑΕ και στο ΜΕΤΑ, πιστεύουμε ότι έχουμε σταθερά, ειλικρινά και με ισότιμη πρόσκληση, επιμείνει στη γραμμή της αναγκαίας ενότητας, με μαζική απεύθυνση, αλλά χωρίς εκπτώσεις στις απόψεις και τις θέσεις της Αριστεράς. Στόχος, η αναδιοργάνωση του εργατικού κινήματος, η αύξηση των συλλογικών αγώνων κι αντιστάσεων, η απόρριψη της «μνημονιακής κανονικότητας» και η διεκδίκηση της αντιστροφής των μνημονίων».
Κι ο βασικός στόχος: «Να οικοδομήσουμε στη βάση του κινήματος, σε κάθε εργατικό χώρο, την εναλλακτική της Αριστεράς, συνδικαλιστικής και πολιτικής, στο δίλημμα Τσίπρας ή Μητσοτάκης. Ενωτικά, μαζικά, ριζοσπαστικά, να διεκδικήσουμε ξανά στη δράση και τους αγώνες τον κόσμο που έχει μείνει “άστεγος” συνδικαλιστικά και πολιτικά, να διεκδικήσουμε ξανά τον οργανωμένο κόσμο των συλλογικοτήτων μας που έχει υποχωρήσει, να αποδείξουμε ότι αντιπαλεύεται ξανά ο “μονόδρομος” των μνημονίων».
Και η απαραίτητη υπενθύμιση: «Το εργατικό-συνδικαλιστικό κίνημα δεν μπορεί να μην ασχολείται με τις αντιπολεμικές-αντιρατσιστικές-αντιφασιστικές δράσεις, πρωτοβουλίες και να μην προβάλλει τα αντίστοιχα αιτήματα από πλευράς του».
Ο Σπύρος Tσατσαρώνης (εργαζόμενος σε ΜΚΟ), πρώτος ομιλητής του πάνελ, τόνισε την προσπάθεια που χρειάζεται να γίνει για να συγκροτηθούν ξανά τα πρωτοβάθμια σωματεία από το μηδέν. Στη συνέχεια θα χρειαστεί ο συντονισμός των πραγματικών σωματείων. Σχετικά με την κυρίαρχη συζήτηση που έχει προκύψει το τελευταίο διάστημα, δηλαδή την «30 Μάη», έθεσε το ζήτημα της αποτίμησης, με βάση το πόσα πραγματικά σωματεία στήριξαν αυτή την πρώτη προσπάθεια συντονισμού. Ο Σπύρος  Τσατσαρώνης συνέχισε με την πεποίθηση ότι δεν πρέπει να πέφτουμε σε ηττοπάθεια και ότι χρειάζεται να ενοποιείται πολιτικά ο χώρος που παλεύει.
Η Αφροδίτη Παπαναστασίου, νοσηλεύτρια και ομιλήτρια εκ μέρους της Πανελλαδικής Ανεξάρτητης Ταξικής Εργατικής Κίνησης, έβαλε το στόχο να ενώσουμε τη διασπασμένη εργατική τάξη. Όσο για τη μεγάλη συζήτηση που έχει ανοίξει στις ταξικές δυνάμεις για την «Κοινωνική Συμμαχία», τη θεωρεί ως ποιοτική διαφορά και προσπάθεια υποταγής των εργαζομένων στα αιτήματα του ΣΕΒ. Η εκτίμηση της Αφροδίτης Παπαναστασίου ήταν ότι δεν συγκινήθηκε ο κόσμος της δουλειάς, στις 30 Μάη, από την «Κοινωνική Συμμαχία», αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι νίκησε και η πλευρά μας. Ο πυρήνας ενοποίησης θα πρέπει να είναι πάνω στα αιτήματα της σταθερής εργασίας, των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας και της αύξησης των μισθών. Χρειάζεται στροφή στα σωματεία, είπε, και αυτό είναι δική μας δουλειά. Όσο για την 30ή Μάη, χαρακτήρισε θετική την κοινή πρωτοβουλία, γιατί, χωρίς να θεωρούμε ότι γίναμε η πρωτοπορία του κινήματος, δόθηκε ένα μήνυμα στην Αριστερά ότι μπορούμε να αντιστρέψουμε την κατάσταση. 
Η Ελένη Χριστοπούλου, συμβασιούχος του Δήμου Καλλιθέας, αναφέρθηκε στον μεγάλο αγώνα που έδωσαν οι συμβασιούχοι το καλοκαίρι του 2017. Οι περισσότεροι τον έχουν εκλάβει ως ήττα, αφού το 93% βρέθηκε απολυμένο. Ωστόσο, οι προσλήψεις μόνιμου προσωπικού, που έγιναν ως αποτέλεσμα αυτού ακριβώς του αγώνα, είναι μία νίκη, με δεδομένο ότι, σε άλλη περίπτωση, η καθαριότητα των δήμων θα είχε ήδη περάσει στους ιδιώτες. Η Ελένη Χριστοπούλου μίλησε για τον κατακερματισμό των εργαζομένων που υπάρχει και για την ευκαιρία που χάθηκε πέρσι, όταν ο αγώνας των συμβασιούχων των δήμων θα μπορούσε να γίνει αγώνας όλων των εργαζομένων που αντιμετωπίζουν τα ίδια προβλήματα, όπως είναι οι αναπληρωτές στα σχολεία, οι επικουρικοί στα νοσοκομεία, οι εργαζόμενοι στις ΜΚΟ, αλλά και των μόνιμων εργαζομένων που δεν κερδίζουν από την ελαστική εργασία που συνυπάρχει με τη δική τους. Με τη σειρά της αναφέρθηκε στις 30 Μάη, λέγοντας χαρακτηριστικά ότι δεν μπορούσαμε να πάμε σε αυτή την απεργία με τις ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ. Συμπλήρωσε την ομιλία της με το πρόβλημα της αλλαγής του συνδικαλιστικού νόμου από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, που δυσκολεύει, έως κάνει αδύνατη, την προκήρυξη απεργιών από τα σωματεία.  
Ο Αντώνης Καραβάς γιατρός του Ασκληπιείου Βούλας και μέλος του ΓΣ ΜΕΤΑ, ξεκίνησε από το επίκαιρο πρόβλημα του Ασκληπιείου, με τον χαλασμένο αξονικό τομογράφο και το πρόσφατο εργατικό ατύχημα, αλλά και την επίδραση των μνημονιακών αντεργατικών πολιτικών που συνεχίζει και αυτή η κυβέρνηση και τις απολύσεις των επικουρικών εργαζομένων των δημόσιων νοσοκομείων, που δραματοποιούν ακόμη περισσότερο την κατάσταση της Δημόσιας Υγείας για ολόκληρη την κοινωνία (εργαζόμενους και χρήστες αυτής). Μίλησε για την απόσυρση του κράτους από τις κοινωνικές υπηρεσίες, για το ρόλο και τα αποτελέσματα των δωρεών από εφοπλιστές και τραπεζίτες και για τα εργατικά ατυχήματα. Χαρακτήρισε την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ σκληρή, επιθετική και νεοφιλελεύθερη. Και παρατήρησε ότι, παρά τα προβλήματα, υπάρχουν πολλές εστίες επιμέρους αντιστάσεων, στις οποίες πρέπει να είμαστε εκεί ως Αριστερά. Καταλύτης είναι η κοινή δράση της Αριστεράς, είπε. Αναφέρθηκε στην πρωτοβουλία που πήρε το ΠΑΜΕ, στο χώρο της υγείας, υπό την πίεση της κατάστασης, αλλά και της έντονης δράσης του ΜΕΤΑ, για τη διοργάνωση της κοινής μέρας δράσης στα νοσοκομεία, το προηγούμενο διάστημα. Η δική μας πίεση θα πρέπει να είναι συνεχής. Είναι αναγκαία, ωστόσο και η πολιτική πρόταση από μεριάς μας, καθώς, όπως είχε πει και ο Λένιν: «το μόνο όπλο του λαού είναι η οργάνωσή του». Μας κάλεσε, τέλος, να στηρίξουμε την κινητοποίηση που διοργανώνεται στο Ασκληπιείο στις 28 Ιούνη. 
Ακολούθησαν παρεμβάσεις: από τον Γρηγόρη Καλομοίρη, μέλος της ΕΕ του ΜΕΤΑ και της ΕΕ ΑΔΕΔΥ, που τόνισε τη σημασία της νίκης των συμβασιούχων των δήμων, αναφέρθηκε στην ανάγκη συνέχειας και συντονισμού των αγώνων, στην απαραίτητη ένταξη των συμβασιούχων στα συνδικάτα ως πλήρη μέλη και θύμισε το σημαντικό ρόλο που έπαιξε ο συντονισμός των σωματείων και η επιτροπή «ΔΕΝ χρωστάμε, ΔΕΝ πουλάμε, ΔΕΝ πληρώνουμε» στο διάστημα των πλατειών.
Με την υπόσχεση ότι θα ξαναβρεθούμε όλοι μαζί και ακόμα περισσότεροι και τη δέσμευση για όσο το δυνατόν μεγαλύτερο συντονισμό στο εργατικό κίνημα το επόμενο διάστημα, έκλεισε η συζήτηση υπό βροχή, η οποία δεν πτόησε ούτε τους ομιλητές, ούτε τους συμμετέχοντες.

«Δήμοι και Δημοκρατία: για ένα κίνημα στην Τοπική Αυτοδιοίκηση»

Λ ίγη ώρα πριν… «ανοίξουν οι ουρανοί» και ξεσπάσει η καλοκαιρινή καταιγίδα το απόγευμα του Σαββάτου 23/6 (με αποτέλεσμα να ματαιωθούν οι προγραμματισμένες συναυλίες του φεστιβάλ UNITY), με τη συμμετοχή αρκετού κόσμου πραγματοποιήθηκε η ανοιχτή συζήτηση  «Δήμοι και Δημοκρατία: για ένα κίνημα στην Τοπική Αυτοδιοίκηση». 
Σε αυτή αναπτύχθηκε πλούσια συζήτηση για τις τελευταίες εξελίξεις στην τοπική αυτοδιοίκηση, όπου με τον νόμο Κλεισθένη Ι και το πρόσφατο Μεσοπρόθεσμο εμπεδώνεται και βαθαίνει η πολιτική της ασφυκτικής μνημονιακής εποπτείας του διαβόητου νόμου Καλλικράτη. Παράλληλα, παρουσιάστηκε η εμπειρία παρέμβασης μιας σειράς αριστερών, ριζοσπαστικών δημοτικών σχημάτων της Αττικής και κατατέθηκαν προτάσεις για το ρόλο που μπορούν να διαδραματίσουν στην αναγκαία προσπάθεια για την ανασυγκρότηση των τοπικών (και όχι μόνο) κινηματικών αντιστάσεων και της Αριστεράς. 
Στο άνοιγμα της κουβέντας, ο Νίκος Σακούτης (δημοτικός σύμβουλος Πετρούπολης) παρουσίασε τις αντιδραστικές αλλαγές που επιφέρουν οι πρόσφατες νομοθετικές πρωτοβουλίες της κυβέρνησης στην τοπική αυτοδιοίκηση, που παρακρατούν δεκάδες δισεκατομμύρια ευρώ από τους Δήμους και τις Περιφέρειες, επεκτείνοντας έτσι τη λογική των ανταποδοτικών τελών και των ιδιωτικοποιήσεων. «Αλλαγές που επιβάλλουν τη δημιουργία ενός ισχυρού κινήματος «από τα κάτω, που θα αμφισβητήσει αυτές τις πολιτικές στην αυτοδιοίκηση», όπως τόνισε. 
Μεταξύ όσων τοποθετήθηκαν στη συζήτηση που ακολούθησε, η Όλγα Κλείτσα (κοινοτική σύμβουλος 5ης Δ.Κ. Αθήνας) περιέγραψε τη δράση της ομάδας «Πόλης Ξεκίνημα». Αυτή προέκυψε από όσους/ες αποχώρησαν από την «Ανοιχτή Πόλη» και μετά από διετή λειτουργία, όπου συναντήθηκαν σε διάφορες κινητοποιήσεις με μια σειρά από αγωνιστές και συλλογικότητες κατοίκων, πριν λίγες μέρες συγκρότησαν τη δημοτική κίνηση «Ανυπόταχτη Αθήνα». Η ίδια αναφέρθηκε στα τεράστια κενά των δημοτικών υπηρεσιών και στο έλλειμμα δημοκρατίας στη λειτουργία του Δήμου, που αποξενώνει τους κατοίκους (π.χ. απαγόρευση εισόδου στα δημοτικά συμβούλια). Επίσης, στην ιδιαιτερότητα του μεγαλύτερου  δήμου της Ελλάδας, όπου οι περισσότεροι πολίτες του δεν μένουν πια εδώ, λόγω των συνθηκών που έχει επιφέρει η κρίση και της τουριστικοποίησης ολόκληρων γειτονιών, μέσω της βραχυπρόθεσμης-πανάκριβης μίσθωσης κατοικιών.
Τέλος, πέρα από τη σημασία του συντονισμού των ριζοσπαστικών δημοτικών κινήσεων, υπογράμμισε ιδιαίτερα την ανάγκη ενίσχυσης του κινηματικού δρόμου, που μπορεί να φέρει νίκες ακόμα και όταν οι αποφάσεις των διοικήσεων είναι ενάντια στα συμφέροντα της κοινωνίας, όπως στην περίπτωση της μπαζοποίησης του τελευταίου ποταμού της Αθήνας, Ποδονίφτη: «Μέσα σε μια εβδομάδα, κινητοποιώντας φορείς και συλλόγους, καταφέραμε να κερδίσουμε το κοινοτικό και το δημοτικό συμβούλιο, κόντρα στην πλειοψηφία Καμίνη. Ακόμα και με την απόφαση της Περιφέρειας, που προχωράει το μπετόν, μπορούμε να πάμε και να διεκδικήσουμε εμείς οι ίδιοι το πάρκο, μαζί με τον κόσμο». 
Ο Κώστας Παπαδόπουλος (δημοτικός σύμβουλος Νίκαιας-Ρέντη) υπογράμμισε την ανάγκη της επιμονής για παρέμβαση μέσα στην κοινωνία, ώστε αυτή να κινηθεί αγωνιστικά, παρά το κλίμα απελπισίας που επικρατεί και δυσκολεύει αυτή την κίνηση. «Η εμπλοκή των δημοτικών παρατάξεων στα κινήματα πόλης είναι λύση για εμάς, το είδαμε στους πλειστηριασμούς, στην ιδιωτικοποίηση των ελεύθερων χώρων, στα καθημερινά προβλήματα της πόλης, αυτά που πονούν τον άλλο», σημείωσε χαρακτηριστικά. 
Η Κατερίνα Θανοπούλου (περιφερειακή σύμβουλος Αττικής) στάθηκε στη σημασία της αλληλοτροφοδότησης και του συντονισμού αιρετών της περιφέρειας και δημοτικών παρατάξεων, ειδικά όταν σημαντικά ζητήματα (ΧΥΤΑ, mall, ρέματα κ.ά.) περνούν από το περιφερειακό συμβούλιο για να παρακαμφθούν οι τοπικές αντιδράσεις, υποστηρίζοντας ότι μπορούν «να λειτουργήσουν θεματικές που θα παίρνουν το μικρό θέμα της γειτονιάς και θα το κάνουν μετωπική αντίσταση ενάντια σε αυτή την πολιτική».
Ο Νίκος Ζούτσος (δημοτικός σύμβουλος Περιστερίου) υπογράμμισε την ανάγκη της ενότητας για τις δυνάμεις της πραγματικής Αριστεράς, τόσο σε κεντρικό, όσο και σε τοπικό επίπεδο, ώστε να αντιμετωπίσουμε τους υποταγμένους μνημονιακούς δημάρχους και την Περιφέρεια που ξεπουλούν τα πάντα στους ιδιώτες: «Είμαστε λίγοι και οι στρατεύσεις του χώρου μας είναι μερικές. Χρειάζεται να ανοιχτούμε, να κάνουμε ευρύτερα σχήματα, να κουβεντιάσουμε με τους φίλους της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, να “σκουντήσουμε” και λίγο το ΚΚΕ, για να σταθούμε δίπλα στους πολίτες. Η δική μας Αριστερά να τους δώσει ξανά όραμα και έμπνευση». 
Ο Πάνος Κουτσιανάς (δημοτικός σύμβουλος Ιλίου) αναφέρθηκε σε τρεις λάθος αντιλήψεις που υπάρχουν σε διάφορες εκδοχές της Αριστεράς και δεν πρέπει σε καμιά περίπτωση να τις υιοθετήσουμε. Αντιλήψεις που έχουν ευθύνη, ώστε το πεδίο της τοπικής αυτοδιοίκησης να έχει μετατραπεί από προνομιακό για την Αριστερά, σε προβληματικό. Την αντίληψη ότι χωρίς ολοκληρωτική ρήξη με τον καπιταλισμό, η τοπική αυτοδιοίκηση είναι μια χαμένη υπόθεση. Την αντίληψη του «να τα δώσω όλα» για να αλλάξει ο αυτοδιοίκητος χάρτης χρώμα, που οδηγεί σε συμβιβασμούς, όπως το 2014. «Δεν χρειάζονται ηχηρές μεταγραφές. Μέσα στον κόσμο, δίπλα στον κόσμο», όπως είπε. Τέλος, την αντίληψη της γενικόλογης καταγγελίας, την αποφυγή ενός απτού, λαϊκού λόγου που θα γίνει μαζική γραμμή στην κοινωνία. Συνεχίζοντας, εξήγησε ότι αυτό καταλήγει στο «όλοι ίδιοι είναι», ενώ μια τέτοια γραφειοκρατική λειτουργία έχει συμπαρασύρει και ορισμένες αυτοαποκαλούμενες αριστερές δημοτικές αρχές. «Να ασχοληθούμε με τα απλά και τα καθημερινά που έχουν όμως κεντρική πολιτική διάσταση, με κοινές πρωτοβουλίες όπως για τη διαχείριση των απορριμμάτων και τον Κλεισθένη, που μπορεί να μας ενώσει, αφού πέρα από τον τρόπο εκλογής, συμφωνούν σε όλα όσα προβλέπει, νεομνημονιακοί και παλαιομνημονιακοί», κατέληξε ως πρόταση για το «τι να κάνουμε».