Πολιορκία και αντίσταση στη Γάζα

Ο Ταουφίκ είναι αμερικανοπαλαιστίνιος ακαδημαϊκός, με σημαντικό έργο πάνω στο παλαιστινιακό και πιο διάσημο στο εξωτερικό το βιβλίο του «Palestine LtD: Neoliberalism and Nationalism in the Occupied Territory» (Παλαιστίνη ΕΠΕ: Νεοφιλελευθερισμός και Εθνικισμός στις Κατεχόμενες Περιοχές). Είναι όμως και ακτιβιστής του κινήματος, συνδεμένος πολιτικά με τη ριζοσπαστική Αριστερά. Ανήκει σε μια «νέα» γενιά παλαιστινιακής ριζοσπαστικής διανόησης, που με τις επεξεργασίες της «τροφοδοτεί» πολιτικά το κίνημα στην Παλαιστίνη, αλλά και τη συζήτηση στη διεθνή Αριστερά.  
Με την ευκαιρία της παρουσίας του στην Αθήνα (ήταν ομιλητής και στο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ), οργανώνουμε αυτή την εκδήλωση, δίνοντας συνέχεια στην προσπάθειά μας να αναδείξουμε και να συζητήσουμε το παλαιστινιακό. 
Στο περιοδικό «Κόκκινο» που κυκλοφορεί, φιλοξενούμε μια εκτεταμένη συνέντευξη του Ταουφίκ για την κατάσταση στη Γάζα αλλά και ευρύτερα για το παλαιστινιακό. Ακολουθούν κάποια ενδεικτικά αποσπάσματα από όσα είπε. 

Ο Ανώτατος Επίτροπος Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ περιέγραφε πρόσφατα την Ισραηλινή πολιορκία ως «μάντρωμα των κατοίκων της Γάζας σε μια τοξική παραγκούπολη». 
Θα ήταν ωστόσο ανακριβές να ερμηνεύσουμε τις διαδηλώσεις αυστηρά με ανθρωπιστικούς όρους. Η Γάζα βρίσκεται υπό πολιορκία, επειδή η διεθνής κοινότητα και το Ισραήλ θέλουν να εμποδίσουν την ανάδυση ενός εναλλακτικού υποδείγματος στην Παλαιστινιακή πολιτική. Η Χαμάς βρέθηκε στην ηγεσία αυτού του εναλλακτικού πολιτικού σχεδίου. Αυτό το σχέδιο έρχεται σε σύγκρουση με την υπαρκτή προσέγγιση των δυτικών κρατών για «διαχείριση» της σύγκρουσης Ισραήλ-Παλαιστινίων μέσω της διαδικασίας του Όσλο. 
Με την πρόσφατη απόφαση της Χαμάς να απέχει από τη διακυβέρνηση, άνοιξε ο δρόμος για λαϊκές δυνάμεις, και ιδιαίτερα μια νεότερη γενιά ακτιβιστών, να πάρουν την πρωτοβουλία και να δουν τι θα μπορούσαν να κάνουν για να αλλάξουν την κατάσταση. Η απόφασή της να απέχει από τη διακυβέρνηση στην ουσία έδωσε το πράσινο φως στα μέλη της να συμμετέχουν στις λαϊκές κινητοποιήσεις, παρέχοντάς τους αριθμητικό και υλικοτεχνικό «βάρος». Αυτό βέβαια δεν πρέπει να ταυτιστεί με την άποψη ότι η Χαμάς οργανώνει τις διαδηλώσεις. Ταυτόχρονα, πρέπει να απορρίψουμε και εκείνη την επιχειρηματολογία που προσπαθεί να αντιπαραβάλει τις διαδηλώσεις στη Χαμάς, ως δύο διαφορετικά πράγματα. Η Χαμάς είναι μια «οργανική» δύναμη στη Γάζα και ως τέτοια είναι και θα παραμείνει κομμάτι κάθε κινητοποίησης ενάντια στην κατοχή που συμβαίνει εκεί –είτε προκαλεί η ίδια τέτοια κινήματα, είτε τα ακολουθεί. 
Τέλος, είναι σημαντικό να σημειώσουμε ότι οι τρέχουσες διαδηλώσεις αντιπροσωπεύουν την εξέλιξη των δυναμικών του αγώνα, σε μια συγκυρία όπου το ευρύτερο Παλαιστινιακό μέτωπο έχει ζήσει την αποτυχία της πολιτικής ηγεσίας και της στρατηγικής όλων των παρατάξεών του. Αυτό περιλαμβάνει και την αποτυχία της προσέγγισης της Φατάχ που εστιάζει στο Όσλο και το αδιέξοδο στο οποίο βρίσκονται οι προσεγγίσεις που στηρίζονται στην ένοπλη πάλη. Παρακολουθούμε λοιπόν την εξέλιξη νέων δυναμικών και κοινωνικών δυνάμεων, που προκαλούν ιδιαίτερο ενθουσιασμό για τις πρωτοβουλίες που παίρνονται. 
H νεολαία στη Γάζα μεγάλωσε απομονωμένη από τον υπόλοιπο κόσμο, χωρίς ευκαιρίες για μια φυσιολογική ζωή, με ιστορική κατανόηση της θέσης τους ως πρόσφυγες και των αιτίων αυτής της κατάστασης και με τις ελπίδες της ειρηνευτικής διαδικασίας διαψευσμένες. Σε αυτά μπορούμε να προσθέσουμε το αίσθημα προδοσίας της διεθνούς τάξης πραγμάτων απέναντί τους και την ανικανότητα της ηγεσίας τους και της γενιάς των γονιών τους να αλλάξουν την κατάστασή τους. Ας μην ξεχνάμε ότι η γη, που βρίσκεται πίσω από τους Ισραηλινούς ελεύθερους σκοπευτές, ανήκει σε πρόσφυγες. Βρίσκεται ακριβώς εκεί –μπορούν να δουν τη γη τους, αλλά δεν μπορούν να την προσεγγίσουν. 
Αυτό είναι το πλαίσιο που δίνει ώθηση στις διαδηλώσεις και αυτό το πλαίσιο διαμορφώνει και τις προσωπικές εμπειρίες των διαδηλωτών. Η ισραηλινή δημοσιογράφος Αμίρα Χας πήρε πρόσφατα συνέντευξη από κάποιους από αυτούς τους νεολαίους, οι οποίοι της είπαν: «πεθαίνουμε έτσι κι αλλιώς, οπότε ας γίνει μπροστά στις κάμερες». 
Ένας Άραβας ανταποκριτής πήγε στη «ζώνη ασφαλείας», όπου γίνονταν οι διαδηλώσεις, και πήρε συνέντευξη από μια ηλικιωμένη γυναίκα που βρισκόταν εκεί. Αστειεύτηκε ότι οι περισσότερες γυναίκες της ηλικίας της θα βρίσκονταν σπίτι τώρα να φτιάχνουν ψωμί και τη ρώτησε τι κάνει εκεί. Με ψυχρή αποφασιστικότητα απάντησε: «Ο σύζυγός μου σκοτώθηκε, δύο από τους γιους μου σκοτώθηκαν, ένας άλλος είναι σε αναπηρικό καροτσάκι και δεν με νοιάζει αν φάω μια σφαίρα στο μέτωπο». 
Οι άνθρωποι αισθάνονται ότι δεν έχουν τίποτα να χάσουν. Η αδράνεια είναι μια μορφή βέβαιου αργού θανάτου. Σε τέτοιες συνθήκες, γιατί να μην προτιμήσεις να ρισκάρεις έναν ενεργό/γρήγορο θάνατο, αν υπάρχει έστω μια πιθανότητα ότι κάτι μπορεί να αλλάξει;
Tα κινήματα αλληλεγγύης στη «Δύση» μπορούν να παίξουν έναν κομβικό ρόλο. Θα έπρεπε να το έχουμε κάνει εδώ και καιρό. Οι αλληλέγγυοι στη Δύση βρίσκονται σε μια μοναδική θέση όσον αφορά τη σημασία της δράσης τους και όσο περισσότερο οργανώσουν τον αγώνα τους, τόσο λιγότερο αιματηρή θα είναι η σύγκρουση. Σε τελική ανάλυση, τα δυτικά κράτη διαμορφώνουν τις στρατηγικές, διπλωματικές, οικονομικές και στρατιωτικές συνθήκες που επιτρέπουν στο Ισραήλ να δρα. Χωρίς αυτές, το σχέδιό του δεν μπορεί να αντέξει.