Κατοχή, αντίσταση και διεθνής αλληλεγγύη

Μ ια εφ’ όλης της ύλης συζήτηση για το Παλαιστινιακό είχαν την τύχη να παρακολουθήσουν όσοι βρέθηκαν στον Πολυχώρο Κομμούνα στην εκδήλωση με ομιλητή τον Αμερικανοπαλαιστίνιο ακαδημαϊκό και ακτιβιστή Ταουφίκ Χαντάντ. 
Ξεκίνησε αναφέροντας την αποδιοργάνωση του κινήματος αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη, αποδίδοντάς το σε δύο αιτίες: η πρώτη αφορά τη γενικότερη κατάσταση της Αριστεράς, και η δεύτερη την κρίση στο ίδιο το παλαιστινιακό κίνημα, μετά την ειρηνευτική διαδικασία του Όσλο, την ήττα της δεύτερης Ιντιφάντα και τη διάσπαση μεταξύ Φατάχ-Χαμάς και αντίστοιχα Δυτικής Όχθης-Γάζας. Όπως είπε, αφήνει τον πρώτο παράγοντα στη δική μας συζήτηση, και εστίασε στο δεύτερο.
Περιέγραψε τη σημερινή κατάσταση ως «μία από τις χειρότερες μετά το 1948», που όμως παράγει νέες πολιτικές εξελίξεις και δυναμικές που πρέπει να εντοπίσουμε και να αξιοποιήσουμε. 
Ξεκίνησε με τα «άσχημα νέα», περιγράφοντας τις τρεις μεγάλες νίκες του σιωνισμού: Μετράμε 70 χρόνια από την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ, 51 χρόνια από την κατάκτηση των υπόλοιπων παλαιστινιακών εδαφών και 25 χρόνια από τη διαδικασία του Όσλο. 
Οι νίκες του σιωνισμού 
και οι αντιφάσεις τους
Έκανε εκτενή αναφορά στο τι σήμαιναν οι δύο πρώτες νίκες του Ισραήλ, η ίδρυσή του το 1948 με την «καταστροφή» της παλαιστινιακής κοινωνίας και ο νικηφόρος πόλεμος του 1967, με τον οποίο κατέλαβε το υπόλοιπο 22% της ιστορικής Παλαιστίνης. Όμως αναφέρθηκε και στις αντιφάσεις που έφεραν μαζί τους αυτές οι νίκες –το γεγονός ότι οι Παλαιστίνιοι πρόσφυγες του ’48 παρέμειναν κοντά στις εστίες από τις οποίες είχαν ξεριζωθεί ενώ το 1967 παρέμειναν στα εδάφη που κατέλαβε το Ισραήλ.   
Αυτό δημιούργησε την ιστορική αντίφαση του αυτοαποκαλούμενου «εβραϊκού δημοκρατικού κράτους». Αν παραχωρήσει δικαιώματα στους Παλαιστίνιους, παύει να είναι «εβραϊκό». Αν τους κρατήσει σε συνθήκες καταπίεσης, παύει να είναι «δημοκρατικό». Η λύση της ολοκλήρωσης της εθνοκάθαρσης, την οποία οι σιωνιστές ηγέτες πάντοτε ονειρεύονται, έχει μια σειρά από εμπόδια. Η εναλλακτική λύση ήταν να διαμορφωθούν περιοχές «παλαιστινιακής αυτοκυβέρνησης» μέσα στα κατεχόμενα από το Ισραήλ εδάφη, για να απομονωθεί ο παλαιστινιακός πληθυσμός μέσα σε αυτά τα «γκέτο», ενώ το Ισραήλ θα διατηρεί τον απόλυτο έλεγχο (μετακίνησης, ηλεκτρισμού, νερού, πόρων, καλλιεργήσιμων εδαφών κ.ο.κ.). Για να υλοποιηθεί αυτή η λύση χρειάζονταν όμως Παλαιστίνιους συνεργάτες, και γι’ αυτό ο Ταουφίκ χαρακτήρισε το Όσλο ως την «τρίτη μεγάλη νίκη του Ισραήλ». 
Το Όσλο
Ο απολογισμός που έκανε για το Όσλο ήταν κόλαφος. Μετά το 1993, οι δυτικοί «δωρητές» (κυρίως η ΕΕ) ξόδεψαν 30 δισ. δολάρια σε «βοήθεια» η οποία πήγε στην οικοδόμηση των συνθηκών απαρτχάιντ και στη διαμόρφωση της Παλαιστινιακής Αρχής ως «εγγυητή της ασφάλειας του Ισραήλ» και ως διαχειριστή των παλαιστινιακών περιοχών ώστε να «ελαφρύνει» το Ισραήλ από το βάρος, το κόστος, τον κίνδυνο της απευθείας διακυβέρνησής τους. 
Όπως είπε, η «ειρηνευτική διαδικασία» δεν έχει στόχο την «ειρήνη», αλλά τη «διαδικασία». Μέσα από τη διαιώνισή της, το Ισραήλ κερδίζει χρόνο για να συνεχίζει τον εποικισμό του, για να μετατραπεί η PLO σε «συνεργάτη» (με επιτυχίες και αποτυχίες σε αυτόν το στόχο), ενώ θα συντρίβεται κάθε αντίσταση, είτε κοινωνική είτε στρατιωτική. 
Οι αριθμοί που παρέθεσε ήταν αποκαλυπτικοί. «Επί ειρήνης» δολοφονήθηκαν 10.000 Παλαιστίνιοι. «Επί ειρήνης» φυλακίστηκαν 100.000 Παλαιστίνιοι. Το 40% των Παλαιστινίων αντρών έχει περάσει από ισραηλινή φυλακή. «Επί ειρήνης» τριπλασιάστηκαν οι εποικισμοί στη Δυτική Όχθη. Τα εδάφη όπου ζουν Παλαιστίνιοι έχουν πλέον κατακερματιστεί σε 70 ασύνδετες μεταξύ τους «νησίδες», όλες περικυκλωμένες είτε από εποίκους είτε από στρατιωτικές βάσεις. 
Η Γάζα αποτελεί τη μεγαλύτερη από αυτές τις «νησίδες», ενώ αποτελεί τη συμπύκνωση όλων των αντιθέσεων. Περιέγραψε την τραγική κατάσταση που επικρατεί, για να εξηγήσει ότι αυτή κάνει ανέφικτο να σταθεί μια «δωσιλογική» κυβέρνηση στη Γάζα και άρα την κάνουν μόνιμο «πρόβλημα» για το οποίο κανείς δεν έχει λύση. 
Η «Ιντιφάντα της Γάζας»
Παρά την αποθάρρυνση που προκαλούν όλες αυτές οι καταστροφές, υπάρχουν λόγοι να ελπίζουμε, με σημαντικότερη την εμφάνιση νέων κινημάτων αντίστασης στην Παλαιστίνη. Η λαϊκή εξέγερση που εξελίσσεται στη Γάζα με τις διαδηλώσεις που ξεκίνησαν στις 30 Μάρτη και συνεχίζονται μέχρι σήμερα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί «τρίτη Ιντιφάντα», αλλά στη Γάζα αυτήν τη φορά. Σύμφωνα με τον Ταουφίκ, αυτός ο ξεσηκωμός είναι η απάντηση του λαού της Γάζας στις αποτυχίες όλων των «παικτών» να δώσουν μια λύση:
-Την αποτυχία του ΟΗΕ, που υποτίθεται προστατεύει τους Παλαιστίνιους, αλλά στην πράξη «διαχειρίζεται» την καθημερινότητα της πολιορκίας.
-Την αποτυχία των αραβικών κρατών που κάποτε δήλωναν ότι υποστηρίζουν την Παλαιστίνη, αλλά τώρα είναι συνένοχοι στην πολιορκία.
-Την αποτυχία της παλαιστινιακής ηγεσίας να οδηγήσει σε νίκες.
Η μεν PLO θέλησε να αξιοποιήσει την «ειρηνευτική διαδικασία», επιχειρώντας να ενσωματωθεί στην περιφερειακή καθεστηκυία τάξη και όχι να την αμφισβητήσει. 
Η δε Χαμάς επίσης δεν επιδιώκει την αμφισβήτηση της περιφερειακής καθεστηκυίας τάξης, αλλά έχει επιλέξει την ένοπλη αντίσταση. Είναι αναγκαίο να στηρίζουμε το δικαίωμα των Παλαιστινίων να αντιστέκονται, και με τα όπλα, αλλά οφείλουμε να παραδεχτούμε τις μεγάλες προκλήσεις και δυσκολίες που έχει η επιλογή της ένοπλης πάλης στη σημερινή κατάσταση, όσον αφορά την ασυμμετρία στρατιωτικής ισχύος αλλά και τον διεθνή συσχετισμό δύναμης. 
Για να νικήσει ο παλαιστινιακός αγώνας οφείλει να αμφισβητήσει την «υπάρχουσα τάξη πραγμάτων» και τοπικά, και περιφερειακά και διεθνώς, καθώς αυτή διαιωνίζει ή νομιμοποιεί την καταπίεση του παλαιστινιακού λαού. Γι’ αυτό και η ήττα του Ισραήλ περνάει από το χτίσιμο κινημάτων αντίστασης και τοπικά, και περιφερειακά, και διεθνώς – κινήματα που για να νικήσουν το Ισραήλ οφείλουν να αμφισβητήσουν «από τα κάτω» συνολικά τον ιμπεριαλισμό και συνεπώς τον καπιταλισμό. 
Η σημασία της αλληλεγγύης
Απευθυνόμενος ειδικά στους «αγωνιστές στην Ελλάδα», μίλησε για μια «σημαντική ιστορική ευκαιρία να δράσετε». Η ελληνική αστική τάξη και το κράτος της ξοδεύουν τα χρήματα των φορολογουμένων για να υποστηρίζουν το ισραηλινό απαρτχάιντ. Η ελληνική κυβέρνηση υπογραφεί συμφωνίες για το φυσικό αέριο, αλλά και για τεχνολογίες καταστολής που αφού «δοκιμαστούν» στη Γάζα θα χρησιμοποιηθούν και στους δρόμους της Αθήνας. Η συμμαχία του ΣΥΡΙΖΑ με το Ισραήλ είναι άνευ προηγούμενου. Με αυτά υπόψη, μας κάλεσε να χτίσουμε ένα κίνημα αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη, αλλά και να αξιοποιήσουμε την ευκαιρία να χτίσουμε μια ισχυρότερη Αριστερά, μέσα από την δράση σε αυτό το «ευρύτερο» δημοκρατικό κίνημα αλληλεγγύης. 
Αυτό το κίνημα οφείλει να πιέζει για απομόνωση-απόσυρση επενδύσεων-κυρώσεις (BDS), για την σύλληψη και δίκη των ηγετών του Ισραήλ για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, για αποδόμηση του ρατσιστικού συστήματος και για αποαποικιοποίηση της Παλαιστίνης. Στην Ελλάδα, όπως είπε, «κάθε πτυχή, κάθε όψη ελληνοϊσραηλινής συνεργασίας πρέπει να αποκαλύπτεται και να δέχεται επίθεση». 
Αντλώντας έμπνευση από το θάρρος που δείχνουν οι Παλαιστίνιοι, μας κάλεσε να χτίσουμε ένα αντιρατσιστικό-αντισιωνιστικό-αντιιμπεριαλιστικό-αντιισλαμοφοβικό κίνημα. Με «εργαλείο» αυτήν τη δράση, θα έχουμε την ευκαιρία να ανασυγκροτήσουμε τη διεθνή Αριστερά, αλλά και να συμβάλουμε στην ανασυγκρότηση και του ίδιου του παλαιστινιακού κινήματος.