Τη χρονιά που μας πέρασε ψηφίστηκε το νομοσχέδιο για το Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής το οποίο ήρθε να συμπληρώσει το νόμο Γαβρόγλου που είχε προηγηθεί το καλοκαίρι. Αυτή η ψήφιση έγινε σε ένα κλίμα αντιδράσεων από τους φοιτητικούς συλλόγους (ΣΓΤΚΣ, ΣΕΥΠ) με πολύμηνες συνελεύσεις - καταλήψεις – κινητοποιήσεις. Τα αποτελέσματα αυτών των μέτρων φαίνονται με την έναρξη της νέας ακαδημαϊκής χρονιάς, όπου οι φοιτητές βρίσκονται μετέωροι όσον αφορά το πρόγραμμα σπουδών τους και τα επαγγελματικά τους δικαιώματα.
Φωτογραφία
Ημερ.Δημοσίευσης
Παράλληλα οι έκτακτοι καθηγητές που για χρόνια κάλυπταν πάγιες ανάγκες του ιδρύματος οδηγούνται στην ανεργία, αφού μόνο στα 2/3 αυτών θα ανανεωθεί η σύμβαση εργασίας. Τι σημαίνουν αυτά στη πραγματικότητα;
Απαξίωση των σπουδών
Η ακαδημαϊκή χρονιά ξεκίνησε με τους/ις φοιτητές-τριες να καλούνται να διαλέξουν σε διάστημα δύο εβδομάδων αν θα πάρουν πτυχίο ΤΕΙ ή πανεπιστημίου χωρίς να έχει γίνει καμία ουσιαστική ενημέρωση και να δημιουργούνται δεκάδες αναπάντητα ερωτήματα. Το μόνο που είναι σε θέση να γνωρίζουν είναι ότι στο βωμό της πανεπιστημιοποίησης θα βιώσουν πλήρη εντατικοποίηση καθώς στη πλειοψηφία των σχολών αυξάνεται ο αριθμός των μαθημάτων και πολλά εργαστήρια θα θεωρητικοποιηθούν λόγω των μεγάλων αριθμών των τμημάτων. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα ο ίδιος ο φοιτητής να καλείται να καταβάλει μεγαλύτερη προσωπική προσπάθεια κι έπειτα να βρει εργασία έχοντας μηδενική πρακτική γνώση πάνω στο αντικείμενό του. Η πρακτική εργασία μειώνεται σε διάρκεια ενώ πρόκειται να είναι αμισθί και ανά σχολή προαιρετική με πολύ συγκεκριμένες θέσεις που θα χρηματοδοτούνται από ΕΣΠΑ. Επίσης ο φοιτητής γνωρίζει ότι με τον τρόπο που έχουν συσταθεί οι σχολές για να μπορεί να είναι ανταγωνιστικός στην αγορά εργασίας θα πρέπει να είναι μόνιμα σε ένα κυνήγι συλλογής περισσότερων πιστωτικών μονάδων, γεγονός που σημαίνει λεφτά για μεταπτυχιακά, σεμινάρια κλπ.
Απολύσεις
Τα προηγούμενα χρόνια τα ΤΕΙ Αθήνας και Πειραιά κάλυπταν πάγιες ανάγκες τους με τους έκτακτους καθηγητές, στους οποίους ανανέωναν κάθε χρόνο τις συμβάσεις. Όπως τονίζεται στην ανακοίνωση των Σ.Ε.Ε.Π. ΤΕΙ Πειραιά και Σ.Ε.Ε.Π. ΤΕΙ Αθήνας: «Ο αριθμός των νέων θέσεων για το έκτακτο εκπαιδευτικό προσωπικό στο Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής είναι σημαντικά μειωμένος σε σχέση ακόμα και με το ΕΕΠ που είχε μόνο το ένα από τα δύο συγχωνευόμενα Ιδρύματα, πιο αναλυτικά τα δύο συγχωνευόμενα Ιδρύματα για την Α.Ε 2017-18 είχαν πάνω από 6500 ώρες τις οποίες κάλυπτε το Ε.Ε.Π. ενώ φέτος αυτές περιορίζονται σε 2800. Πρακτικά λοιπόν, περίπου τα 2/3 των εργαζομένων βρίσκονται απολυμένοι, όχι γιατί δεν υπάρχουν πια ανάγκες στο νέο Ίδρυμα, αλλά λόγω της ελλιπέστατης χρηματοδότησης από το Υπουργείο. Τα προγράμματα σπουδών τροποποιούνται σε μια προσπάθεια διαχείρισης της κατάστασης, και τα εργαστηριακά μαθήματα πρακτικά «αφαιρούνται» και μετατρέπονται σε παρουσιάσεις. Πρέπει να τονιστεί ότι ο πρακτικός χαρακτήρας των εργαστηρίων που καταργούνται είναι τεράστια υποβάθμιση στον εκπαιδευτικό χαρακτήρα του νέου Πανεπιστημίου, μιας και οι απόφοιτοι του Ιδρύματος θα καλούνται να βρουν εργασία με μηδενική πρακτική γνώση πάνω στο αντικείμενο τους». Οι Έκτακτοι Καθηγητές δηλώνουν ότι δεν θα επιτρέψουν καμία απόλυση εργαζομένου-ης και ζητούν μονιμοποίηση του έκτακτου προσωπικού και την άμεση απόδοση όλων των οφειλόμενων. Παράλληλα αγωνίζονται για αύξηση του μισθού των έκτακτων διδασκόντων, με εξασφάλιση κάλυψης όλων των εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων (όχι δίωρες και τετράωρες απασχολήσεις), ώστε να καλύπτονται πλήρως οι σύγχρονες ανάγκες διαβίωσης και η ανταπόκριση στο σύνθετο διδακτικό και ερευνητικό έργο. Μάλιστα έχουν καλέσει συλλόγους Φοιτητών, ΔΕΠ, ΕΕΔΙΠ και Διοικητικών Υπαλλήλων του Ιδρύματος να πάρουν θέση μπροστά σε αυτό το πρόβλημα.
Ανάγκη κινητοποιήσεων
Το Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής φαίνεται ότι ήταν απλά η αρχή. Ήδη σε ολόκληρη τη χώρα προχωράνε σε συγχωνεύσεις ιδρυμάτων χαρακτηρίζοντας τες «αναβάθμιση», χωρίς κανείς/μία να μπορεί να το πιστέψει καθώς τα αποτελέσματά του είναι φανερά. Ο στόχος της κυβέρνησης ήταν διπλός: Από τη μία εξοικονόμηση πόρων μειώνοντας τις δαπάνες για την παιδεία και από την άλλη η δημιουργία ενός φθηνού και ανταγωνιστικού εργατικού δυναμικού. Ο περσινός αγώνας άφησε σημαντικές παρακαταθήκες για το πως πρέπει να απαντήσουμε και πάλι, ενώ παράλληλα έφερε στην επιφάνεια τα λάθη μας που δεν οδήγησαν σε μία θετική έκβαση.
Σίγουρα το ότι ο νόμος ψηφίστηκε και γίνεται προσπάθεια εφαρμογής του μας φέρνει σε δύσκολή θέση παρόλα αυτά θα πρέπει να κινητοποιηθούμε άμεσα κι από τα κάτω. Οι φοιτητικοί σύλλογοι θα πρέπει να στηρίξουν το αγώνα του έκτακτου προσωπικού και να προβούν κι οι ίδιοι σε συνελεύσεις με αγωνιστικές αποφάσεις δίνοντας από κοινού έναν αγώνα μαζί με όλο το πληττόμενο κομμάτι της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης (καθηγητές, διοικητικό προσωπικό). Η Αριστερά θα πρέπει να λειτουργήσει και φέτος ενωτικά δημιουργώντας πρωτοβουλία φοιτητών-τριών συνολικά σε όλο το ίδρυμα κι όχι απλά ανά συλλόγους, προσπαθώντας να συνδέσει την επίθεση που γίνεται στη παιδεία και με άλλους κοινωνικούς αγώνες. Αν υπάρξει μια μετωπική πρωτοβουλία από την Αριστερά τότε ίσως μπορέσουμε να μιλήσουμε και να αγωνιστούμε με καλύτερους όρους.