Να δεις τι σου ‘χω για μετά (τα μνημόνια)

Ξ εκινώντας να γράψει κανείς ένα άρθρο για την εκπαίδευση αρκεί να αρχίσει αντιπαραβάλλοντας δύο ειδήσεις. Από τη μια, την είδηση του ατυχήματος με νεκρή μια εκπαιδευτικό και σοβαρά τραυματία μια άλλη, στη σύγκρουση του ΙΧ που επέβαινε, με τρένο, στην Κάτω Τιθορέα. Οι εκπαιδευτικοί  αποτελούσαν γκρουπάκι που πηγαινοέρχονταν καθημερινά από τη Λαμία στην Κάτω Τιθορέα όπου δίδασκαν στο Γυμνάσιο. Και από την άλλη, την ανακοίνωση του Συλλόγου Υπαλλήλων κεντρικής υπηρεσίας του Υπουργείου Παιδείας για την εγκατάσταση ηλεκτρικών ρολών στις εισόδους και εξόδους έκτακτης ανάγκης του υπουργείου και σε παράθυρα του ισογείου, για να προφυλαχθεί προφανώς από τις αντιδράσεις του κόσμου της εκπαίδευσης που δεν λέει να αποδεχτεί τη μνημονιακή κανονικότητα.
Δύο εικόνες λοιπόν. Το σμπαραλιασμένο αυτοκίνητο και το σιδερόφραχτο υπουργείο. Η πρώτη εκφράζει την καθημερινότητα δεκάδων χιλιάδων συναδέλφων που, τουλάχιστον για ένα πολύ μεγάλο τμήμα του εργασιακού τους βίου, μετακινούνται από το σπίτι τους στο σχολείο, ή στα σχολεία όπου εργάζονται, επωμιζόμενοι ένα κόστος σε χρόνο και χρήμα αλλά και βάζοντας σε κίνδυνο την ίδια τους τη ζωή ή τη σωματική ακεραιότητα. Και η δεύτερη, η στάση του υπουργείου που δεν το απασχολεί αυτή η καθημερινότητα, αλλά κάνει ό,τι μπορεί για να την επιδεινώσει. Στην πραγματικότητα το υπουργείο έχει «κατεβάσει ρολά» στα δίκαια αιτήματα των εκπαιδευτικών που δεν υπερασπίζουν μόνο τις εργασιακές τους συνθήκες αλλά και τη δημόσια δωρεάν παιδεία ή τουλάχιστον ό,τι έχει απομείνει απ’ αυτήν.
Κυβέρνηση vs εκπαιδευτικών και μαθητών
Η καθημερινότητα των εκπαιδευτικών γίνεται όλο και πιο ζοφερή, όσο πιο ζοφερή γίνεται η πραγματικότητα της δημόσιας παιδείας. Το να είσαι εκπαιδευτικός σήμερα, σημαίνει να ζεις με ένα μισθό που έχει περικοπεί δραστικά στα χρόνια των μνημονίων, να τον ξοδεύεις σε μετακινήσεις αφού δεν τις καλύπτει η υπηρεσία, να κάνεις όχι μόνο εκπαιδευτικό αλλά και διοικητικό έργο, να προσπαθείς να διδάξεις, την ώρα που οι πολιτικές του υπουργείου αυτό το κάνουν όλο και πιο δύσκολο.
Γιατί, παρότι η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι έχουμε βγει πια από τα μνημόνια, είναι προφανές ότι η κατάσταση δεν πρόκειται να βελτιωθεί. Το δείχνουν οι κινητοποιήσεις των ΕΛΜΕ και οι καταλήψεις σχολείων ενάντια στην κατάργηση εκατοντάδων ολιγομελών τμημάτων σε ΕΠΑΛ και ΓΕΛ αλλά και για το διορισμό των αναπληρωτών εκπαιδευτικών. Οι επιβαλλόμενοι περιορισμοί στον κατώτατο αριθμό μαθητών προκειμένου να συγκροτηθούν τμήματα σε τομείς και ειδικότητες των ΕΠΑΛ, αλλά και κατευθύνσεις και ομάδες προσανατολισμού στα ΓΕΛ, οδηγεί μαθητές να εγκαταλείψουν τις ειδικότητές τους, να μετακινηθούν σε κατ’ ευφημισμό «κοντινά» σχολεία, ή ακόμα και να εγκαταλείψουν τελείως το σχολείο αν πρόκειται για εργαζόμενους μαθητές των εσπερινών. Την ίδια ώρα που εφαρμόζοντας την Κοινή Υπουργική Απόφαση του 2013 το Υπουργείο αναγκάζει τους μαθητές να μετακινούνται στα σχολεία τους είτε διανύοντας μεγάλες αποστάσεις, είτε με τα οικογενειακά ΙΧ, είτε με αστικά λεωφορεία που δεν εξασφαλίζουν την ασφαλή μετακίνησή τους.
Επιπλέον η κυβέρνηση εφαρμόζει μια πολιτική που στοιβάζει τους μαθητές σε πολυπληθή τμήματα ενώ ταυτόχρονα αφαιρεί το δικαίωμα της μόρφωσης από ανήλικους μαθητές των Εσπερινών λυκείων αλλάζοντας τον τρόπο εγγραφής τους. Καταργεί το δικαίωμα επιλογής β' ξένης γλώσσας στους μαθητές των γυμνασίων, αδιαφορεί για τους μαθητές με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες. Μόνο μετά από την αντίδραση τόσο των εκπαιδευτικών όσο και των μαθητών με καταλήψεις σχολείων, εγκρίθηκαν, αρχές Οκτώβρη, 80 ολιγομελή τμήματα των ομάδων προσανατολισμού των ΓΕΛ. Εκατοντάδες ολιγομελή τμήματα των ΕΠΑΛ όμως, τη στιγμή που γράφεται το άρθρο, παραμένουν καταργημένα.
Η κυβέρνηση εφαρμόζει πολιτική δραστικών περικοπών στην εκπαίδευση. Αυτές αφορούν τόσο τα μορφωτικά δικαιώματα των μαθητών, όσο και τα εργατικά δικαιώματα των εκπαιδευτικών. Η κατάσταση θα επιδεινωθεί με το νέο Λύκειο που ετοιμάζεται και την αυτοαξιολόγηση της σχολικής μονάδας που είναι στα σκαριά.
Πρέπει να τους σταματήσουμε. Από την στιγμή που έχουν εξαγγείλει το τέλος των μνημονίων και εμείς πρέπει να απαιτήσουμε το τέλος της μνημονιακής λιτότητας και των περικοπών στην εκπαίδευση. Η ενότητα και η κοινή δράση των αριστερών εκπαιδευτικών σχημάτων, είναι βασική προϋπόθεση για να δημιουργηθεί ένα πανεκπαιδευτικό μέτωπο εκπαιδευτικών, μαθητών, γονέων, που μαζί με το σύνολο των θυμάτων της κρίσης να απαιτήσει λεφτά για την παιδεία και όχι για εξοπλισμούς, μαζικούς διορισμούς εκπαιδευτικών, καθώς και δωρεάν μόρφωση για τα παιδιά των φτωχότερων στρωμάτων.