Ο δρόμος της εξέγερσης είναι έμπνευση για τους αγώνες του σήμερα

Ενάντια στον αρκετά διαδεδομένο μύθο ότι η Χούντα «έπεσε» λόγω της εθνικής προδοσίας στην Κύπρο, η αλήθεια είναι ότι το καθεστώς των συλλήψεων, των εξοριών, του χαφιεδισμού και των βασανιστηρίων δεν είχε πλέον καμία κοινωνική αποδοχή. Γι’ αυτό το λόγο το ίδιο το καθεστώς προετοίμαζε τη φιλελευθεροποίησή του, γι’ αυτό «συνέβη» η μαζική άρνηση στην επιστράτευση το ’74 που ακύρωσε τους πολεμικούς τυχοδιωκτισμούς του Ιωαννίδη, τότε πρωθυπουργού της Χούντας.
Η εξέγερση του Πολυτεχνείου δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία, αλλά η κορύφωση της μέχρι τότε διάσπαρτης αντίστασης, η οποία κατάφερε να τα βάλει με ένα καθεστώς το οποίο μέχρι τότε μπορεί να φάνταζε παντοδύναμο. Ήταν μια γνήσια λαϊκή εξέγερση, με τους φοιτητές/τριες να ανάβουν τη σπίθα για να βάλουν φωτιά μετά σε όλο τον κάμπο οι εργάτες/τριες, οι μαθητές/τριες, ο λαός της Αθήνας. 
Οι  τρεις μέρες της κατάληψης του Πολυτεχνείου χαρακτηρίζονταν από μαζικότητα, μαχητική αντίσταση και αυταπάρνηση, πλέρια δημοκρατία στις συνελεύσεις μέσα στο Πολυτεχνείο και συνθήματα τα οποία δεν στόχευαν μόνο στην ανατροπή της Χούντας, αλλά πήγαιναν πολύ πιο πέρα: «Γενική Απεργία», «Επανάσταση λαέ», «Θάνατος στο φασισμό και στον ιμπεριαλισμό» ήταν κάποια από τα πιο χαρακτηριστικά συνθήματα των εξεγερμένων. Η νεολαία και οι εργαζόμενοι είχαν μια πολύ ριζοσπαστική πολιτική «ατζέντα», η οποία αναζητούσε την ανατροπή της Χούντας για την οικοδόμηση μιας άλλης κοινωνίας, σε αντίθεση με την πολιτική της Αριστεράς της εποχής (ΚΚΕ και ΚΚΕ-εσωτερικού), η οποία προσπαθούσε να χαλιναγωγήσει τη δυναμική της εξέγερσης ενώ στην ουσία υποστήριζε την προσπάθεια «φιλελευθεροποίησης» του καθεστώτος.
Αυτή η ριζοσπαστικοποίηση των εξεγερμένων δεν οφείλεται μόνο στην εξαιρετικά καταπιεστική φύση του καθεστώτος, αλλά και στο ότι λίγα χρόνια πριν ο «παγκόσμιος» Μάης του ’68 έβγαλε στην επιφάνεια μια νέα νεολαιίστικη-εργατική ριζοσπαστικότητα, αλλά και μια «νέα» επαναστατική Αριστερά που εμπνεόταν από την Κουβανική επανάσταση, από τους αντιαποικιοκρατικούς αγώνες στην Αφρική και στην Ασία, ήταν απέναντι στον πόλεμο του Βιετνάμ και δεν αποδεχόταν τη συμβιβαστική πολιτική των Κομουνιστικών Κομμάτων της εποχής υπό την καθοδήγηση της Σοβιετικής Ένωσης. Αυτοί οι αγωνιστές/τριες, που αναγνώριζαν τον εαυτό τους στα πολιτικά ρεύματα του τροτσκισμού, του μαοϊσμού, του γκεβαρισμού, ήταν αυτοί και αυτές που έφτιαξαν και μαζικοποίησαν τις οργανώσεις της επαναστατικής Αριστεράς στα χρόνια της Μεταπολίτευσης.
Αυτή την παρακαταθήκη θέλουμε να κρατήσουμε ζωντανή: Την επιμονή στους μαζικούς και μαχητικούς αγώνες από τα κάτω, τη σημασία της οργανωμένης δράσης μέσα από τις οργανώσεις της επαναστατικής Αριστεράς, την ανειρήνευτη πάλη ενάντια σε μνημόνια, τράπεζες, πόλεμο και φασισμό. Μετά από 45 χρόνια, έχουμε να αντιμετωπίσουμε από τη μια την κυβέρνηση Τσίπρα, η οποία στο όνομα της Αριστεράς έχει εξαπολύσει μία άγρια νεοφιλελεύθερη επίθεση, και από την άλλη τον ακραία νεοφιλελεύθερο Μητσοτάκη. Έχουμε καθήκον να υπερασπιστούμε την Αριστερά και τους αγώνες του κινήματος, τις εξεγέρσεις στο δρόμο. Έχουμε καθήκον να οικοδομήσουμε σήμερα μια αριστερή ριζοσπαστική εναλλακτική, που να ζει και να αναπνέει μέσα στους κοινωνικούς αγώνες και τα κινήματα αντίστασης. Αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος να τιμήσουμε τη μνήμη της εξέγερσης του Πολυτεχνείου.