Παραδίδοντας το Υπουργείο Εξωτερικών στον Αλ. Τσίπρα, ο Ν. Κοτζιάς εξήγγειλε το νέο μεγάλο στόχο: την επέκταση των χωρικών υδάτων (ή αλλιώς της αιγιαλίτιδας ζώνης) από τα 6 στα 12 μίλια. Τον επικό χαρακτήρα της νέας εξόρμησης τόνισε ο ίδιος ο πρώην υπουργός λέγοντας τα εξής: «H εξωτερική μας πολιτική κλείνει στο πρώτο βήμα ένα μεγάλο ζήτημα 120 ετών, αλλά με κρατική μορφή 25 ετών, αλλά επίσης ανοίγει και υλοποιεί μια πολύ σημαντική πολιτική, την επέκταση της κυριαρχίας της χώρας πρώτη φορά από τότε που πήραμε τη Δωδεκάνησο». Πράγματι το ελληνικό κράτος μεγέθυνε διαρκώς την επικράτειά του από το 1821 έως το 1948, οπότε προσαρτήθηκαν τα Δωδεκάνησα. Εβδομήντα χρόνια μετά ο υπουργός της «κυβέρνησης της Αριστεράς» έρχεται να διεκδικήσει νέες δάφνες εθνικής επέκτασης.
Φυσικά το μεγάλο θέμα που ανοίγει η επέκταση στα 12 μίλια αφορά τα ανατολικά σύνορα της χώρας. Ως συνήθως, δεξιά και αριστερή αντιπολίτευση καταλογίζουν στην κυβέρνηση περίπου εθνική μειοδοσία, με το επιχείρημα ότι, συζητώντας την επέκταση των 12 μιλίων μόνο στο Ιόνιο (ή και μέχρι την Εύβοια), ουσιαστικά είναι σαν να αποδέχεται η ελληνική πλευρά το τουρκικό επιχείρημα ότι το Αιγαίο είναι ειδική περίπτωση. Ό,τι έκανε πως δεν κατάλαβε όμως η ελληνική αντιπολίτευση, το κατάλαβε πολύ καλά το τουρκικό υπουργείο εξωτερικών και συνολικά η τουρκική κυβέρνηση που αντέδρασε έντονα στην εξαγγελία για τα 12 μίλια.
Γιατί αντιδρά η Τουρκία; Για να μη χρησιμοποιήσουμε δικά μας λόγια, ας αφήσουμε να μιλήσει ένας διαπρύσιος υποστηρικτής των 12 μιλίων, ο αναπληρωτής καθηγητής Διεθνούς Δικαίου και Εξωτερικής Πολιτικής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, Άγγ. Συρίγος: «Πιθανή επέκταση των ελληνικών χωρικών υδάτων στα 12 μίλια θα έχει καταλυτικά αποτελέσματα στις περισσότερες από τις τουρκικές διεκδικήσεις στο Αιγαίο».
Ο Ροζάκης είναι ακόμη πιο ευθύς: «Η επέκταση της αιγιαλίτιδας σε όλα τα ελληνικά νησιά θα έκλεινε το Αιγαίο στην ελεύθερη ναυσιπλοΐα, αφού και το νομικό καθεστώς της αιγιαλίτιδας προβλέπει ασφυκτικό έλεγχο του πλου ενός πλοίου, το οποίο βρίσκεται υπό συνεχή παρακολούθηση των τοπικών αρχών, εάν τον πραγματοποιεί με τον όρο της αβλαβούς διέλευσης. Εάν όχι, το παράκτιο κράτος μπορεί να διακόψει τον πλου και να υποχρεώσει το πλοίο ή να συμμορφωθεί με την αβλαβή διέλευση ή να εξέλθει από την αιγιαλίτιδα».
Σε κάθε περίπτωση το διεθνές δίκαιο και η νομολογία δεν ταυτίζονται με τις ελληνικές θέσεις, παρά τη διαρκή προπαγάνδα επ’ αυτού. Ένας άλλος διαπρύσιος υποστηρικτής της ανακήρυξης ελληνικής ΑΟΖ, ο Θ. Καρυώτης, σε ένα περσινό του άρθρο στην «Καθημερινή» ήταν εξόχως αποκαλυπτικός: «Είναι δύσκολο και ίσως παράτολμο να επιχειρήσει κανείς να προβλέψει τι είδους απόφαση θα ελάμβανε το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, σε περίπτωση που τελικά έφτανε ενώπιόν του η ελληνοτουρκική διαφορά για την υφαλοκρηπίδα του Αιγαίου. Έχοντας όμως υπόψη τις προηγούμενες αποφάσεις του Διεθνούς Δικαστηρίου σε παρεμφερείς διαφορές, μπορούμε να εικάσουμε ότι το Δικαστήριο θα χρησιμοποιούσε σ’ αυτή την περίπτωση την αρχή της “ίσης απόστασης- ειδικών περιστάσεων” αντί μόνο την αρχή της ίσης απόστασης. Το κύριο πρόβλημα που θα έχει η Ελλάδα στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης είναι αυτό του Καστελλόριζου, διότι το Δικαστήριο, σε περιπτώσεις που ένα νησάκι βρίσκεται μπροστά σ’ έναν τεράστιο ηπειρωτικό χώρο ενός άλλου κράτους, ποτέ δεν δίνει “πλήρη επήρεια” σε αυτό το νησάκι».
Τόσο οι κυβερνήσεις ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, όσο και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ γνωρίζουν πολύ καλά αυτή την πραγματικότητα. Η πολιτική προς την πλευρά της Τουρκίας δεν πηγάζει από το διεθνές δίκαιο, αλλά από το γεγονός της ανατροπής των συμμαχιών στην περιοχή. Από το γεγονός δηλ. ότι τώρα η Ελλάδα έχει τις γερές «πλάτες» της ΕΕ και μεγάλων πετρελαϊκών κολοσσών και κυρίως τις ακόμη πιο γερές (και ένοπλες) πλάτες των ΗΠΑ και του Ισραήλ. Ο άξονας Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ-Αιγύπτου λογοδοτεί στα επιμέρους συμφέροντα αυτών των καπιταλιστικών χωρών, αλλά λογοδοτεί επίσης στους μεγάλους σχεδιασμούς του δυτικού ιμπεριαλισμού στην περιοχή: έλεγχος των κοιτασμάτων και των ροών υδρογονανθράκων, αποκλεισμός της Ρωσίας, στραγγαλισμός (σε αυτή τη φάση) της «αντάρτισσας» Τουρκίας.
O ίδιος ο Π. Καμμένος φρόντισε να θυμίσει και τις ατλαντικές «πλάτες» της Ελλάδας (5/11): «Το σύνολο της Συμμαχίας μέσω της νατοϊκής επιχείρησης στο Αιγαίο [σ.σ.: για το προσφυγικό] γνωρίζει ποιοι είναι αυτοί που παραβιάζουν μέσα στη συμμαχία τα εθνικά χωρικά ύδατα και τον εναέριο χώρο».
Γι’ αυτό και τώρα η εξαγγελία για τα 12 μίλια συνοδεύθηκε με νέα ένταση στο Αιγαίο. Προηγήθηκαν τα επεισόδια με ελληνικά και αμερικανικά πολεμικά πλοία, που βρέθηκαν απέναντι από τουρκικά πολεμικά πλοία, που συνόδευαν το τουρκικό ερευνητικό «Χαϊρεντίν Μπαρμπαρός Πασά», και κύρια το επεισόδιο της ελληνικής φρεγάτας «Νικηφόρος Φωκάς» που επιχείρησε να ανακόψει την πορεία του τουρκικού ερευνητικού σκάφους.
Το τουρκικό πρακτορείο IHA ανέφερε χαρακτηριστικά: «Μετά τα σχέδια για επέκταση των ελληνικών χωρικών υδάτων στα 12 μίλια, εθεάθη στον κόλπο της Εφέσου (Κουσάντασι), σε ένα από τα πιο κοντινά σημεία στη θάλασσα μεταξύ Τουρκίας και Ελλάδας, ένα ερευνητικό πλοίο που ανήκει στο πολεμικό ναυτικό της Ελλάδας». Η τουρκική ακτοφυλακή κινητοποιήθηκε άμεσα και, σύμφωνα με το ΙΗΑ, το ελληνικό πλοίο απομακρύνθηκε συνεχίζοντας την πορεία στα διεθνή ύδατα. Το τουρκικό πρακτορείο σχολίασε πως το ελληνικό πλοίο ξεκίνησε έρευνες ανοιχτά της Σάμου λίγο μετά τις εξαγγελίες για τα 12 μίλια.
Είναι, νομίζουμε, προφανές πια ότι τα 12 μίλια, η ΑΟΖ και οι συμφωνίες με Κύπρο, Ισραήλ, Αίγυπτο, εκτός από αντιδραστικές, είναι και επικίνδυνες για την ειρήνη. Και είναι περίεργο πώς δεν το καταλαβαίνει αυτό ένα μέρος της ελληνικής Αριστεράς.