Γ ια τρείς βδομάδες τώρα οι εργαζόμενοι/ες στα ξενοδοχεία Marriott είναι σε απεργία.
Φωτογραφία
Ημερ.Δημοσίευσης
Δεν είναι μόνοι/ες τους σ’ αυτόν τον αγώνα. Καθημερινά περπατάνε μαζί τους μπροστά απ’ τα ξενοδοχεία ,έστω και για μία ώρα, δεκάδες αλληλέγγυοι/ες στις αλυσίδες με τις πικέτες τους. Στην πανεθνική μέρα δράσης (20/10) μαζί τους βρέθηκαν, με τα συνδικάτα τους, δασκάλες/οι, οδηγοί, ηλεκτρολόγοι, εργαζόμενοι/ες συγκοινωνιών, εργαζόμενοι στα λιμάνια, στα πανεπιστήμια και πολλοί/ες άλλοι/ες. Γιατί δεν είναι οι μόνοι/ες σε αγώνα. Από τις μεγάλες απεργίες των δασκάλων φέτος την άνοιξη μέχρι τις πρόσφατες μεγάλες κινητοποιήσεις ενάντια στην υποψηφιότητα του Cavanaugh για το ανώτατο δικαστήριο, έχουν γίνει δεκάδες άλλες μικρότερες, αλλά εξίσου σημαντικές. Μέσα στα δύο χρόνια της προεδρίας Τραμπ ένας στους πέντε αμερικανούς έχει πάρει μέρος σε κάποια διαδήλωση, το 20% για πρώτη φορά («Washington Post» 6/4).
Το άρθρο του David Bacon για την απεργία στα Marriott με πολύ άμεσο τρόπο αναδεικνύει σημαντικά στοιχεία αυτής της γενικότερης εικόνας.
Το άρθρο του David Bacon για την απεργία στα Marriott με πολύ άμεσο τρόπο αναδεικνύει σημαντικά στοιχεία αυτής της γενικότερης εικόνας.
Τρεις εβδομάδες σε απεργία είτε θα αποδυναμώσει μια απεργία, είτε θα την καταστήσει ισχυρότερη. Αλλά οι εργαζόμενοι στα ξενοδοχεία Marriott σε οκτώ πόλεις των ΗΠΑ δεν δείχνουν να θέλουν να επιστρέψουν στην εργασία τους σύντομα, τουλάχιστον όχι χωρίς να λύσουν τους λόγους για τους οποίους ξεκίνησαν την απεργία. Αντ’ αυτού, ο θόρυβος στις απεργιακές φρουρές γίνεται όλο και πιο δυνατός. Οι εργαζόμενοι χτυπούν κατσαρόλες, τύμπανα –ακόμα και παλιές πτυσσόμενες καρέκλες– κάνοντας τόση φασαρία αρκετά δυνατή για να διαπεράσει χοντρούς τοίχους και διπλά τζάμια. Ως αποτέλεσμα, πολλοί πελάτες του ξενοδοχείου, που δεν αποθαρρύνονται από τις αρχικές τους συναντήσεις με τους απεργούς εργάτες, τελικά παραιτούνται και φεύγουν..
Για να υποχρεώσουν τους διευθυντές του Marriott να πάρουν σοβαρά υπόψη τους τα αιτήματα του σωματείου, οι απεργιακές φρουρές έχουν ενισχυθεί με διαδηλώσεις και πορείες στους δρόμους. Σαράντα ένας απεργοί εργαζόμενοι/ες και αλληλέγγυοι/ες συνελήφθησαν στις 12 Οκτωβρίου για καθιστική διαμαρτυρία στο δρόμο μπροστά από τη ναυαρχίδα του Marriott στο Σαν Φρανσίσκο, το Marquis. Στο Oakland μια εβδομάδα αργότερα, κατά τη συντονισμένη εθνική ημέρα πορειών, εκατοντάδες απεργοί και αλληλέγγυοι/ες κατέλαβαν τη διασταύρωση της 10ης οδού και του Broadway, μπροστά από την είσοδο του ξενοδοχείου. Καθώς η αστυνομία στεκόταν χωρίς να παρεμβαίνει, τα παιδιά ζωγράφιζαν το σύνθημα της απεργίας με τεράστια γράμματα στην άσφαλτο: «Μία δουλειά πρέπει να είναι αρκετή».
Το σύνθημα υπογραμμίζει το κύριο αίτημα του Συνδικάτου Unite Here στις διαπραγματεύσεις: Αμοιβή αρκετή ώστε να μη χρειάζεται οι εργαζόμενοι να δουλεύουν δυο δουλειές για να επιβιώσουν. Το Συνδικάτο προσπαθεί επίσης να διασφαλίσει ότι τα ξενοδοχεία θα συνεχίσουν να πληρώνουν για τις παροχές υγείας, αντί να ρίχνουν το βάρος της αύξησης των ασφαλίστρων στις αποδοχές των εργαζομένων.
Στο Oakland, οι εργαζόμενοι του Marriott βιώνουν την πρώτη απεργία τους. Στην αρχή δεν ήταν σίγουροι αν οι υπόλοιποι εργαζόμενοι θα τους στήριζαν. Η Tonia Lee είπε: «Ήρθα στη δουλειά την Παρασκευή 5 Οκτωβρίου και, όταν ήρθε η ώρα, πήγα μέσα και είπα στους συναδέλφους μου να βγουν έξω. Δεν ήξερα τι θα έκαναν. Όταν βγήκαν όλοι, ένιωσα ότι ήμουν ψηλή 10 πόδια».
Οι απεργίες είναι μια εκπαιδευτική εμπειρία για τη δύναμη των εργαζομένων και τα μαθήματά της δεν έχουν περάσει απαρατήρητα στις γραμμές των απεργιακών φρουρών. «Οι αριθμοί είναι πάντα σημαντικοί», εξηγεί ο πορτιέρης Kenneth Walker. «Η Marriott έχει χρησιμοποιήσει τους αριθμούς της –πόσα χρήματα κάνουν και πόσα ξενοδοχεία διαθέτουν. Τώρα χρησιμοποιούμε τους δικούς μας αριθμούς για να τους δείξουμε ότι δεν μπορούν να κάνουν χωρίς εμάς».
«Αυτή είναι η πρώτη μου απεργία και βλέπω ότι το σωματείο είναι μια πολύ ισχυρή δύναμη, αν παραμείνουμε ενωμένοι», δήλωσε ο εργαζόμενος Tony Scott. «Πρέπει να σταθούμε για κάτι. Θα μείνω στη γραμμή μέχρι το τέλος».