Τις τελευταίες μέρες σχεδόν όλα τα ΜΜΕ έχουν καταπιαστεί με την υπόθεση σύλληψης του γνωστού τηλε-ενεχυροδανειστή (ή τηλε-μαυραγορίτη) Ριχάρδου, επιδεικνύοντας μια εξοργιστική υποκρισία.
Ημερ.Δημοσίευσης
Και είναι εξοργιστική, διότι πολλά από αυτά τα ΜΜΕ, όλα τα προηγούμενα χρόνια, δέχονταν με μεγάλη ευχαρίστηση τις οικονομικές χορηγίες του Ριχάρδου, ενώ ταυτόχρονα έπαιζαν συνέχεια διαφημίσεις για τη μαυραγορίτικη επιχειρηματική του δραστηριότητα. Τότε κανένα πρόβλημα δεν υπήρχε με τη φύση της συγκεκριμένης οικονομικής δραστηριότητας, αντίθετα φρόντιζαν να του πλέκουν το εγκώμιο της υγιούς και αλληλέγγυας (!) επιχειρηματικότητας.
Τώρα ξαφνικά όλοι αυτοί πέφτουν από τα σύννεφα, μια πολύ προσφιλής «δραστηριότητά» τους κάθε φορά που η σαπίλα και η μπόχα αυτού του συστήματος εκμετάλλευσης βγαίνει στη φόρα. Κανείς και καμία δεν μπορεί να είναι τόσο αφελής στις μέρες μας.
Μετά από μια οκταετία σκληρής αντεργατικής-αντικοινωνικής πολιτικής που έχει τσακίσει το λαϊκό εισόδημα –με μειώσεις μισθών και συντάξεων, αλλά και με μια δυσβάσταχτη φορολογική πολιτική– η λύση παρουσιάζεται να είναι μια δήθεν «υγιής επιχειρηματικότητα» που βρίσκεται «δίπλα στις ανάγκες του καταναλωτή» και αξιοποιεί την κρίση ως «ευκαιρία».
Αυτή η «υγιής επιχειρηματικότητα» βέβαια πλουτίζει πάνω στις πλάτες των φτωχών και το καθημερινό άγχος να ανταποκριθούν σε εξαιρετικά δύσκολες –και άδικες– οικονομικές υποχρεώσεις, για να πληρωθούν τα «σπασμένα» των καπιταλιστών και των τραπεζών.
Τα ενεχυροδανειστήρια είναι οι σύγχρονοι «μνημονιακοί μαυραγορίτες», που αγοράζουν σε εξεφτελιστική τιμή τιμαλφή αντικείμενα, τα οποία μετά είτε τα λιώνουν και πωλούν τον χρυσό ως μέταλλο, είτε τα μεταπωλούν όπως είναι.
Τα ενεχυροδανειστήρια στην Αθήνα αυτή τη στιγμή ξεπερνούν τα 6.000(!), σύμφωνα με τα ρεπορτάζ.
Η «υγιής επιχειρηματικότητα», που μας παρουσιάζουν με γλοιώδη τηλεοπτικά αφιερώματα, είναι ο εξοργιστικός πλουτισμός μέσω της απομύζησης μικρών «οικογενειακών θησαυρών» των ανθρώπων που βρίσκονται στο όριο της φτώχειας ή κάτω από αυτό, είναι ένας παρασιτικός πλουτισμός που διαπλέκεται με μεγάλα οικονομικά συμφέροντα των ΜΜΕ (και όχι μόνο…), την αστυνομική εξουσία και επιδίδεται σε «παράνομες» οικονομικές δραστηριότητες για να ικανοποιήσει την «ανάγκη» για συνεχή αύξηση των κερδών. Γιατί κάθε άνθρωπος που ζει από την εργασία του, γνωρίζει πολύ καλά ότι δεν μπορείς να πλουτίσεις από τη σκληρή δουλειά, ούτε υπάρχει κανένας «νόμιμος» τρόπος για να επιτευχθεί κάτι τέτοιο.
Γι’ αυτούς τους λόγους, τα ενεχυροδανειστήρια «της γειτονιάς» είχαν μπει στο στόχαστρο τοπικών συλλογικοτήτων το 2011-2012, κατά την περίοδο των μεγάλων κοινωνικών αγώνων ενάντια στα μνημόνια, με δημόσιες παρεμβάσεις, με κείμενα, με συνθήματα σε τοίχους ενάντια στους σύγχρονους μαυραγορίτες.
Και όπως οι μαυραγορίτες στην κατοχή έκαναν χρυσές δουλειές –ενώ η πείνα θέριζε το λαό– και είχαν άριστες σχέσεις με την εξουσία, έτσι και στη σύγχρονη εκδοχή τους αποδεικνύεται πως έχουν πολύ καλές σχέσεις με την εξουσία (χαρακτηριστική η φωτογραφία του Ριχάρδου με τον φίλο του και χαρακτηριστικό εκπρόσωπο της λαϊκής δεξιάς και στέλεχος της ΝΔ, Γεράσιμο Γιακουμάτο), αλλά και με τα ΜΜΕ τα οποία φρόντιζαν συστηματικά να παρουσιάζουν τον παρασιτισμό και την κλοπή ως κοινωνική προσφορά της «υγιούς επιχειρηματικότητας».
Οι τελευταίες πληροφορίες των ρεπορτάζ μάλλον δείχνουν ότι ο Ριχάρδος και ο γνωστός δικηγόρος υπεράσπισής του Αλέξης Κούγιας (δικηγόρος υπεράσπισης μεταξύ άλλων και του δολοφόνου του Αλέξη Γρηγορόπουλου) έχουν βρει ένα «νομικό παραθυράκι» για να καλύψουν την εγκληματική δραστηριότητα του πρώτου, με βάση το οποίο αποφυλακίστηκε.
Το «παραθυράκι» είναι ότι δεν υπάρχουν δασμοί για την εμπορία σκραπ χρυσού με την Τουρκία: δεν υπάρχει άρνηση δηλαδή της δραστηριότητας, αλλά αμφισβήτηση της εγκληματικής, παράνομης διαδικασίας.
Σε κάθε περίπτωση, καμία εμπιστοσύνη δεν μπορούμε να έχουμε στην αστική δικαιοσύνη, η οποία εξαντλεί την αυστηρότητά της σε αγωνιστές/τριες των κινημάτων αντίστασης, αλλά πάντα βρίσκει παραθυράκια για την επιεική μεταχείριση επιχειρηματιών και αστών πολιτικών.