Η κατά ΣΥΡΙΖΑ έξοδος από τα μνημόνια
Ημερ.Δημοσίευσης
Μ ε αφορμή τον προϋπολογισμό του 2019 και κάποιες υποθέσεις της τρέχουσας επικαιρότητας, ας εξετάσουμε το βασικό «αφήγημα» με το οποίο η ομάδα του Τσίπρα προτίθεται να βαδίσει προς τις εκλογές.
Το «βαρύ πυροβολικό» του Μαξίμου σε αυτήν την επιχείρηση είναι ότι η κυβέρνηση θα αξιοποιήσει το «τέλος του προγράμματος» για παρεμβάσεις υπέρ «των πιο αδύναμων», αποδεικνύοντας έτσι την, τάχα, «κοινωνική ευαισθησία» του ΣΥΡΙΖΑ και προϊδεάζοντας για, λένε, σημαντικότερες «παροχές» στο μέλλον.
Πρϋπολογισμός
Ας δούμε λίγο τα νούμερα, αξιοποιώντας τον προϋπολογισμό που η ίδια η κυβέρνηση έχει καταθέσει στη Βουλή. Το σύνολο του «πακέτου» των επιδομάτων που προϋπολογίζονται ως παροχές προς τους «πιο αδύναμους» φτάνει στα 910 εκατ. ευρώ. Εδώ αξίζει να υπογραμμίσουμε το ρήμα «προϋπολογίζονται» που δεν είναι το ίδιο με το θα «καταβληθούν», γιατί αυτή η κυβέρνηση έχει κάνει επιστήμη το παίγνιο της αυξομείωσης των δικαιούχων και των κακών εκπλήξεων προς ανθρώπους που περιμένουν κάποια «βοήθεια», αλλά δεν γνωρίζουν ούτε τι ούτε πότε θα πάρουν τελικά. Όσοι δεν το πιστεύετε, ρωτήστε κάποιον από τους πυρόπληκτους στο Μάτι για να δείτε σε τι ποσοστό οι κυβερνητικές υποσχέσεις ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα των καταβολών. Ας πάρουμε όμως τις υποσχέσεις ως πραγματικές.
Την ίδια στιγμή ο προϋπολογισμός προβλέπει αύξηση φόρων σε σχέση με φέτος κατά 1 δισ. ευρώ (που στο μέγιστο μέρος τους είναι έμμεσοι φόροι πάνω στη λαϊκή κατανάλωση), μείωση των καταβολών προς τα ασφαλιστικά ταμεία κατά 935 εκατ. ευρώ (που μαζί με τη μείωση των εργοδοτικών εισφορών θα πιέσει ιδιαίτερα τις συντάξεις και την περίθαλψη), μείωση της συνολικής μισθοδοσίας στο Δημόσιο κατά 3,8% κ.ο.κ. Θα μπορούσε λοιπόν βάσιμα κανείς να ισχυριστεί ότι το «κοινωνικό μέρισμα» που η κυβέρνηση δίνει με το ένα χέρι, το παίρνει αμέσως πίσω (και με το αζημίωτο) με το άλλο χέρι της συνολικής πολιτικής. Δυστυχώς τα πράγματα είναι κατά πολύ χειρότερα.
Σύμφωνα με τα στοιχεία της ILO (Διεθνής Οργάνωση Εργασίας, «θεσμός» του ΟΗΕ που δεν μπορεί να κατηγορηθεί για αριστερισμό) ο μέσος πραγματικός μισθός στην Ελλάδα μειώθηκε το 2017 κατά 3,5%. Είναι η χειρότερη επίδοση ανάμεσα στις χώρες-μέλη της ΕΕ. Και όχι τυχαία: αφού οι Σαμαράς-Βενιζέλος τσάκισαν τον κατώτατο νόμιμο μισθό με τα μνημόνια 1 και 2, η κυβέρνηση Τσίπρα με το μνημόνιο 3 κατάργησε τις «ωριμάνσεις», βυθίζοντας όλο και μεγαλύτερα τμήματα της εργατικής τάξης προς τον κατώτατο μισθό. Η κομβικής σημασίας έννοια «μισθός» βρίσκεται σε κατακρήμνιση στις μέρες μιας κυβέρνησης που καμώνεται την Αριστερά.
Η απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου που έκρινε ως παράνομη και αντισυνταγματική την κατάργηση του 13ου και 14ου μισθού στο Δημόσιο αναδεικνύει μια άλλη πτυχή: Από το 2013 μέχρι σήμερα αφαιρούνται παράνομα (όπως σήμερα αποδεικνύεται) πάνω από 700 εκατ. ευρώ ετησίως από τους μισθούς στο Δημόσιο. Ένας πρόχειρος πολλαπλασιασμός δείχνει ότι πρόκειται για ληστεία με λεία πάνω από 4,8 δισ. ευρώ. Γιατί η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ανέχθηκε και συνέχισε αυτήν την παρανομία;
Η επέκταση της απόφασης του Ανώτατου Δικαστηρίου στις συντάξεις, προσθέτει στη λεία της ληστείας πάνω από 2,5 δισ. ευρώ. Και η εκκρεμούσα απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου (μετά από προσφυγή της κυβέρνησης Τσίπρα…) αν επιβεβαιώσει τις πρωτοβάθμιες αποφάσεις που έκριναν ως παράνομες και αντισυνταγματικές τις μειώσεις των συντάξεων με τον νόμο Κατρούγκαλου, και ως ακόμα πιο παράνομες τις «υπερβάλλουσες» μεθόδους ενανυπολογισμού που «κατά λάθος» οδήγησαν σε μεγαλύτερες περικοπές, τότε η κυβερνητική πολιτική απειλείται να τιναχθεί στον αέρα.
Αυτές οι υποθέσεις μας λένε την αλήθεια: Η κυβέρνηση Τσίπρα διαβρώνει συστηματικά κρίσιμες εργατικές κατακτήσεις και δικαιώματα –όπως είναι ο μισθός, η σύνταξη, οι κοινωνικές δαπάνες, που αφορούν εκατομμύρια εργαζόμενους σε τακτική βάση– και, ταυτόχρονα, για να επιβιώσει πολιτικά, λέει ότι «αντισταθμίζει» αυτές τις απώλειες με ένα ετήσιο, χαμηλού επιπέδου φιλοδώρημα, προς ένα περιορισμένο αριθμό των πιο φτωχών από τους φτωχούς. Είναι η πεμπτουσία του νεοφιλελευθερισμού: υποβάθμιση των οργανωμένων κατακτήσεων των εργατών και υπαλλήλων, μαζί με υποκριτική επίδειξη ευαισθησίας προς τους «πιο αδύναμους», με τη μορφή της μη ρυθμισμένης, περιορισμένης και μιας φοράς το χρόνο «επιδότησης». Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι την πολιτική «κοινωνικού μερίσματος» ως αντίβαρου στη σφαγή των μισθών και των συντάξεων, εγκαινίασε η κυβέρνηση Σαμαρά κάτω από τις σφοδρές αντιδράσεις του (τότε) ΣΥΡΙΖΑ.
Ας σταθούμε όμως και σε μια «πιπεράτη» λεπτομέρεια. Ο πικραμένος από τον παραγκωνισμό του πρώην υπουργός Εξωτερικών, Ν. Κοτζιάς, έθεσε στη Βουλή το θέμα των διαβόητων «μυστικών κονδυλίων» που αναπαράγει ο προϋπολογισμός (της Αριστεράς και της προόδου…), ζητώντας να ελεγχθούν τα υπουργεία Εξωτερικών, Άμυνας, Εσωτερικών, Μακεδονίας-Θράκης και η ΕΥΠ! Αν αθροιστούν τα «μυστικά κονδύλια» όλων αυτών των υπουργείων θα φτάσουμε σε εκπλήξεις. Τι εμποδίζει την κυβέρνηση Τσίπρα να ρίξει επιτέλους φως σε αυτόν τον πακτωλό πόρων που καταλήγει σε «μισθοδοσία» κρυφών πρακτόρων και πρακτορίσκων, χαφιέδων και ρουφιάνων; Μέχρι πού θα φτάσει η ανοχή των βουλευτών-τριών του ΣΥΡΙΖΑ, όταν μαζί με τον προϋπολογισμό του Τσίπρα, ψηφίζουν και αυτές τις διατάξεις που διατηρούν εν ζωή το σκοτεινό παρακράτος της «εθνικοφροσύνης» και του (κατά παραγγελία) «πατριωτισμού»;
Αμερικανοί
Έχουμε κατ’ επανάληψη υποστηρίξει την άποψη ότι η βύθιση του ΣΥΡΙΖΑ στη μνημονιακή νεοφιλελεύθερη πολιτική του ντόπιου κεφαλαίου, πάει «χέρι-χέρι» με την πλήρη ταύτισή του με την ιμπεριαλιστική πολιτική, ειδικότερα των ΗΠΑ του Τραμπ, στην περιοχή.
Την εικόνα αυτή επιβεβαίωσε πλήρως ο βοηθός υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, Γουές Μίτσελ, στη συνέντευξή του στην «Καθημερινή». Ο Γ. Μίτσελ που επόπτευσε προσωπικά, συνοδεία αεροπλανοφόρων, την «ανενόχλητη ολοκλήρωση» των εργασιών του τρυπανιού της Exxon Mobil στα οικόπεδα της ΑΟΖ της Κύπρου, επιβεβαίωσε την αναβάθμιση του ελληνικού κράτους σε «στρατηγικό σύμμαχο των ΗΠΑ» στην περιοχή, σε «εξέχουσα χώρα» για την αμερικανική στρατηγική στο γεωγραφικό τόξο από την Πολωνία ως το Ισραήλ. Χαρακτήρισε την Τουρκία ως «μειοψηφία του ενός» και δήλωσε ότι κατά τις ΗΠΑ η συμφωνία των Πρεσπών «μπορεί να μετατρέψει τα Βαλκάνια σε οικονομική ενδοχώρα της Ελλάδας».
Οι θέσεις αυτές αναδεικνύουν το πραγματικό «πρόγραμμα» των δυτικών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων –και κυρίως των ΗΠΑ– στα Βαλκάνια και την ανατολική Μεσόγειο και υποχρεώνουν την Αριστερά στην Ελλάδα, αν πράγματι θέλει να διατηρήσει την αντιιμπεριαλιστική στρατηγική της, να έρθει σε ρήξη με μια σειρά από στερεότυπα που αναπαράγει ο λεγόμενος «πατριωτικός χώρος», στερεότυπα που έβλεπαν διαχρονικά τον ιμπεριαλισμό των ΗΠΑ ως κρυμμένο κυρίως, αν όχι αποκλειστικά, πίσω από τις πολιτικές των γειτονικών χωρών. (Η αναπαραγωγή αυτών των «πατριωτικών» στερεότυπων δεν είναι καθόλου άσχετη με τα «μυστικά κονδύλια» που αναφέραμε παραπάνω. Και ο νοών, νοείτω…)
Κυρίως, όμως, οι θέσεις του Γ. Μίτσελ («είσθε μια από τις πιο ικανές χώρες-συμμάχους των ΗΠΑ σε στρατιωτικό επίπεδο») αναδεικνύουν τον εκφυλισμό της κυβέρνησης Τσίπρα.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, υπογράφοντας το μνημόνιο 3, ανέλαβε την πατρότητα ενός νεοφιλελεύθερου προγράμματος καπιταλιστικής απληστίας σε βάρος των εργατικών και λαϊκών μαζών, ανέλαβε την υποχρέωση των βαθιά αντιδημοκρατικών μέτρων που χρειάζονται για να εκπληρωθούν οι «υποχρεώσεις» προς τους δανειστές, ανέλαβε το θλιβερό ρόλο να συνεχίσει την ακροδεξιά πολιτική του Σαμαρά στην ουρά των ΗΠΑ και του κράτους του Ισραήλ. Αυτή η πολιτική και αυτή η κυβέρνηση είναι καταδικασμένη σε ατιμωτική ήττα από τη Δεξιά, από τους πιο αυθεντικούς εκφραστές της πολιτικής υποταγής στο ντόπιο κεφάλαιο και στους ιμπεριαλιστές.
Τα καθήκοντα της ριζοσπαστικής Αριστεράς, εδώ και καιρό, έχουν ως κέντρο την προσπάθεια διαμόρφωσης αριστερής, μαζικής και σοβαρής εναλλακτικής λύσης στο αδιέξοδο δίλημμα «Τσίπρας ή Μητσοτάκης;».