Την Τετάρτη 12 Δεκεμβρίου η ΛΑΕ Ηρακλείου Αττικής διοργάνωσε εκδήλωση με τίτλο: «Ασφαλιστικά ταμεία, σχολεία, δήμοι, νοσοκομεία -
ΤΟ «ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΚΡΑΤΟΣ» ΒΛΑΠΤΕΙ ΤΙΣ ΖΩΕΣ ΟΛΩΝ».
Η εκδήλωση είχε σα στόχο να αναδείξει όλες τις πτυχές της υποστελέχωσης του Δημοσίου, τις συνέπειες που έχει στην καθημερινότητα του απλού κόσμου, αλλά και να καταδείξει τις ευθύνες της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ τόσο για τη συνολικότερη κατάσταση όσο και για την καταστολή. Αρκετός κόσμος της περιοχής ενδιαφέρθηκε ενώ μετά τις εισηγήσεις ακολούθησε και διάλογος με το κοινό. Ομιλητές ήταν ο Γκιτάκος Βασίλης από ΠΟΕ-ΟΤΑ (αντιπρόεδρος της Ομοσπονδίας) και ο Αντώνης Καραβάς – γιατρός (Ενωτικό Κίνημα για την Ανατροπή, ΓΣ ΜΕΤΑ). Παρακάτω ακολουθεί απόσπασμα της ομιλίας του Αντώνη Καραβά από την εκδήλωση.
Γ ια την Αριστερά και τα συνδικάτα, η απαίτηση για περισσότερο και όχι λιγότερο κοινωνικό κράτος θα πρέπει να είναι τόσο αυτονόητη όπως το να διεκδικούμε την αύξηση του βασικού μισθού και την επαναφορά των ΣΣΕ. Οι κοινωνικές δαπάνες είναι στην ουσία ένας δεύτερος κοινωνικός μισθός, δηλαδή είναι ποσά που αντλούν οι καπιταλιστές με τη μορφή της άμεσης φορολογίας που αποδίδονται με τη μορφή κοινωνικών παροχών και κάθε περικοπή σε αυτές είναι σαν περικοπή του μισθού μας.
Καπιταλιστές
και κοινωνικό κράτος
Η εργατική δύναμη είναι η πηγή της υπεραξίας για τα κέρδη των καπιταλιστών. Οι καπιταλιστές και το κράτος δεν ενδιαφέρονται για την υγεία και τη μόρφωση των εργατών γενικά, αλλά συγκεκριμένα για τα ελάχιστα αναγκαία για την αναπαραγωγή της εργατικής δύναμης, δηλαδή για τα μέσα αποκατάστασης της εργατικής δύναμης ώστε να μη φθαρεί η παραγωγικότητα της εργασίας. Τα ποσά όμως που θα διατεθούν από το κράτος τους για κοινωνικές δαπάνες είναι αποτέλεσμα της ταξικής πάλης, επειδή από την πλευρά τους οι καπιταλιστές διεκδικούν και από αυτές τις δαπάνες να παίρνουν όσο το δυνατό περισσότερα με τη μορφή επιδοτήσεων, άτοκων δανείων, μείωσης φορολογίας κ.λπ.
Η αστική τάξη υποχρεώθηκε στη συγκρότηση του κοινωνικού κράτους κάτω από μια διπλή πίεση. Από τη μια πλευρά από την ανάπτυξη του καπιταλισμού και την ανάγκη του για ειδικευμένους εργάτες υγιείς και με γνώσεις και δεξιότητες, οι οποίοι δεν θα πεθαίνουν πια στα τριάντα τους. Αυτοί οι εργάτες δεν αντικαθίστανται εύκολα από νεότερους ανειδίκευτους εργάτες, απαιτείται χρόνος και χρήμα για να μεγαλώσουν και να αποκτήσουν ειδίκευση. Από την άλλη πλευρά η ταξική πάλη, η άνοδος των εργατικών αγώνων και των εργατικών σοσιαλιστικών και κομουνιστικών κομμάτων, υποχρέωσε ακόμα και αστικές αντιδραστικές κυβερνήσεις να πάρουν κοινωνικά μέτρα.
Ο νεοφιλελευθερισμός αποτελεί μια επιθετική πολιτική των καπιταλιστών απέναντι στους εργάτες για να απαντήσει στην πτωτική τάση του ποσοστού κέρδους που παρατηρείται από τα τέλη της δεκαετίας του 1970 και την απόσπαση των μεταπολεμικών εργατικών κατακτήσεων.
Η αστική τάξη υποχρεώθηκε να παραχωρήσει ένα «κοινωνικό συμβόλαιο» για να αποτρέψει την απειλή των εργατικών αγώνων και την άνοδο της Αριστεράς αλλά και την πιθανότητα ενός επαναστατικού κύματος που ακολούθησε το τέλος του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. Επιπλέον, η μεγάλη αύξηση του ποσοστού κέρδους των καπιταλιστών έδινε αυτήν τη δυνατότητα.
Η νεοφιλελεύθερη επίθεση
Ο νεοφιλελευθερισμός χτύπησε το κοινωνικό κράτος με:
-τις βαθιές περικοπές στη χρηματοδότηση των υπηρεσιών υγείας –και ιδιαίτερα των προγραμμάτων πρόληψης, πρόνοιας και αποκατάστασης– και των δαπανών για προσωπικό με παράλληλη αποδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων
-τη μετακύλιση του κόστους στους μισθωτούς με μέτρα όπως επιβολή ανταποδοτικών εισφορών για παρεχόμενες υπηρεσίες υγείας, αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών, αύξηση της συμμετοχής στα φάρμακα κ.λπ.
-την εφαρμογή ποικίλων μορφών ιδιωτικοποίησης.
Η κρίση μετά το 2009 ενέτεινε τις επιθέσεις του κεφαλαίου, με τις πολιτικές των μνημονίων στην Ελλάδα, απέναντι στους εργάτες: η πτώση των μισθών πήγε χέρι χέρι με την πτώση του κοινωνικού μισθού, δηλαδή των κοινωνικών δαπανών.
Η κρίση του κοινωνικού κράτους δεν είναι κρίση έλλειψης ανθρώπων και πόρων αλλά ακριβώς το αντίθετο, είναι κρίση «υπερπαραγωγής» όπως συμβαίνει και στην οικονομία: δεν λείπουν π.χ. οι γιατροί και οι αξονικοί τομογράφοι, αντίθετα είναι πάρα πολλοί αλλά δεν μπορούν να «αγοραστούν» και γι’ αυτό καταστρέφονται με τη μετανάστευση και την ανεργία του επιστημονικού και εργατικού δυναμικού και τα κλεισίματα και τις συγχωνεύσεις κέντρων, κλινικών και νοσοκομείων. Ο καπιταλισμός είναι η οικονομία του τρελοκομείου που κοστίζει κυριολεκτικά ανθρώπινες ζωές!
Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ακολουθεί την ίδια νεοφιλελεύθερη πολιτική των δολοφονικών μνημονίων, της αποπληρωμής του ληστρικού χρέους και των ματωμένων πλεονασμάτων για να ενισχυθεί η κερδοφορία του κεφαλαίου. Στην Ελλάδα είχαμε καταστροφική μείωση των διαθέσιμων πόρων που έφεραν τις δαπάνες υγείας στο 6% του ΑΕΠ συνολικά από 9% το 2012, με συνεχώς πτωτική τάση σε απόλυτους αριθμούς δεδομένης και της παράλληλης μείωσης του ΑΕΠ της χώρας και με συρρίκνωση ακόμα μεγαλύτερη του ποσοστού του κρατικού προϋπολογισμού, με περίπου αναλογίες 30% κρατικός προϋπολογισμός, 30% εισφορές ασφαλιστικών ταμείων, 30% απευθείας πληρωμές (όταν στα καθολικά συστήματα υγείας της Βόρειας και Δυτικής Ευρώπης έχουμε 80% κάλυψη από τον κρατικό προϋπολογισμό). Οι δαπάνες του προϋπολογισμού για το 2019, μετά τη δήθεν έξοδο από τα μνημόνια, διατηρούνται σε ακόμα χαμηλότερα επίπεδα, κάτω και από το 2% του ΑΕΠ.
Το κυβερνητικό σχέδιο για την Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας είναι στην ουσία ένα μνημονιακό μέτρο που στοχεύει στην απόσυρση του κράτους από την υποχρέωση της χρηματοδότησης και τη μεταβίβασή της σε κονδύλια ΕΣΠΑ, τη θεσμοθέτηση του οικογενειακού γιατρού «gate-keeper»-«κόφτη» που ο ρόλος του θα είναι η απαγόρευση της πρόσβασης των ασθενών σε εξειδικευμένες ιατρικές υπηρεσίες και στη νοσοκομειακή περίθαλψη, ενώ επεκτείνει τις ελαστικές εργασιακές σχέσεις για τους γιατρούς και όλους τους υγειονομικούς.
Η κυβέρνηση την ίδια ώρα ετοιμάζεται να δώσει αναδρομικά στους «φύλακες του συστήματος», στην αστυνομία, στους στρατιωτικούς και τους δικαστές, εκπρόσωπος του Υπουργείου Οικονομικών στο ΣτΕ εισηγείται ότι οι γιατροί δεν δικαιούνται να ζητούν τα δικά τους αναδρομικά, και κάτω από την πίεση των συνδικάτων στην υγεία υποχρεώθηκε ο Τσίπρας να δώσει ένα μέρος από τις παράνομες περικοπές των μνημονίων αφήνοντας απέξω τους υπόλοιπους «ανθρακωρύχους με άσπρες μπλούζες», νοσηλευτές και υγειονομικούς, χωρίς ούτε ένα ευρώ αύξηση στους μισθούς. Η «ταξική μεροληψία» δεν είναι τυχαία, καθώς εντάσσεται στο νεοφιλελεύθερο σχέδιο για το μικρό επιτελικό κράτος που θα απαρτίζεται από μια γραφειοκρατική ελίτ μόνιμης υπαλληλίας, συμπλήρωμα ενός διογκωμένου κατασταλτικού μηχανισμού. Οι κοινωνικές υπηρεσίες θα περάσουν σε ιδιωτικές εργολαβίες με ελαστικά κακοπληρωμένους εργαζόμενους και το εθνικό σύστημα υγείας θα συρρικνωθεί και θα μετατραπεί σε δίκτυο υπηρεσιών φιλανθρωπίας.
Αντίσταση
Αυτά τα σχέδια πρέπει να ανατραπούν! Ο κόσμος μας σήμερα δεν πρέπει να περιμένει παθητικά τις εκλογές, αλλά με οργάνωση και αγωνιστική διεκδίκηση να παλέψει για περισσότερο κοινωνικό κράτος.
Είναι ευτύχημα το ξέσπασμα του κοινωνικού κινήματος στη Γαλλία, σε αυτήν τη χώρα «εργαστήρι της ταξικής πάλης» όπως έλεγε ο Μαρξ, όπου το κίνημα των κίτρινων γιλέκων των αγανακτισμένων νέων, άνεργων και αποκλεισμένων μαζί με το εργατικό κίνημα και την Αριστερά έχουν στριμώξει για τα καλά τον Μακρόν και την κυβέρνησή του που απαντά με βάρβαρη καταστολή παράλληλα με αδιανόητες υποχωρήσεις, παίρνοντας πίσω την αύξηση του φόρου στα καύσιμα και τάζοντας 100 ευρώ αύξηση στον βασικό μισθό. Να λοιπόν άλλο ένα παράδειγμα του ότι ο δρόμος του επίμονου μαζικού ενωτικού αγώνα σύγκρουσης και ανατροπής μπορεί να αποδώσει εδώ και τώρα.